Maurice de Hond-en-poep

Gisteren op stap naar Rotterdam voor een wandelreunie. Ik kijk altijd mijn ogen uit in een andere stad. Vooral Rotterdam, op zoek naar: is het hier beter geregeld dan in Amsterdam. In de tram was er een lopende conducteur, die me op tijd de deur uit wees en kaartjes verkocht aan degene die geen kaartje had. De tram reed stiller dan de Amsterdamse. We passeerden eerst een beetje oude buurt met op zichzelf mooie huizen, maar duidelijk onderkomen. In Amsterdam is men de stadsvernieuwing van binnenuit (Centrum) begonnen, dus daar kom je dit soort buurten pas tegen bij de eindpunten van de tram. Het werd langzaam beter, de belwinkels maakten plaats voor de Correct en de Albert Hein en weldra was ik, sneller als gedacht, in een hele chique wijk(Hillegersberg) met een meer en met vrijstaande villa's. Niets deed meer denken aan het Rotterdam van enkele minuten geleden. In een vrijstaande boerderij was de reunie. Nou eigenlijk meer vrijstond, want sinds de aankoop van de boerderij door de toen nog harmonieuze woongroep is alles erin en eromheen veranderd en staat de boerderij nu temidden van bouwkavels waar nieuwe villa's spoedig zullen verrijzen. Binnen ontspon zich en discussie over hondenpoep, altijd leuk voor de borrel. Hondenontlasting is overlast nummer 1 in de burgermonitoren Nederlandbreed. Het verhogen van de hondenbelasting zou volgens de reisgenoot en onderzoeker significante invloed hebben op de uitlaatoverlast. Hetzelfde geldt voor de mate waarop de politie toezag. In de Amsterdamse Diamantbuurt bleek de hel los toen al enkele jaren lang jongeren pestend de straat bevuilden (zie PvdA website). Toch was ook daar ergernis nummer 1 met stip, de erop los poepende hond. Wat moet je met dit soort cijfers, en hoe wordt de politiek het bos in gestuurd door deze oppervlakkige Maurice-de-Hond benadering van het welbevinden van de burger. Mijn wandelgenoot bleek bekend met een andere vorm van onderzoek: niet vragen naar de bekende weg, maar kijken naar hoe de burger, de consument zich gedraagd. Zeg maar de Bonuskaart methode. Ik hecht daar meer waarde aan, omdat in het gedrag zich daadwerkelijk uit wat de burger/klant bezig houdt.

Grappig uit de kroeg komen

Ja ik kan soms grappig uit de kroeg komen, wilde Youp (leuke website, flikker toch een end op zeg, ga een boek lezen!) ons doen geloven. De grote vraag was: “hoe gaat het ermee?”. Hij worstelde er de hele avond mee. Een hoop werd weer een end opgeflikkerd, de zaal die ad rem reageerde op zijn retorisch vraag: zeg nou wat kom ik nou tekort: een rijbewijs! kreeg er van langs. Het was heel plesant en we hebben goed gelachen. Zelfs over de Tsunami en Ruud Lubbers werden grappen gemaakt die prima konden. Ja en wat was De Boodschap: dat we niet moesten mopperen en er zelf wat van moesten maken. Maar daar waren we al achter. Al moet je daarna een week bed houden, we gaan ervoor.

Heerom Jan is niet meer onder ons.

Heerom Jan is niet meer onder ons. Afgelopen maandag is hij naar zijn laatste rustplaats gebracht. In de Eiffel, waar hij de laatste 17 jaar subsidiar kapelaan was, werd hij in een bomvol kerkje met 20 medebroeders rond het altaar alle lof toegezwaaid. Vreemd genoeg lag hij toen al naar Duits gebruik te wachten op het kerkhof.
Sterven op je hoogtepunt, en begraven worden op het hoogste punt van het dorp, onder hen die hij liefhad en die hem liefhadden. Wat is er mooier. Daarboven een weerzien met de twee zussen, die hem al lang waren voorgegaan. "Hij zal een goed woordje voor ons doen", was de positieve draai die de snotterende medebroeder en vriend eraan probeerde te geven.
Een lange stoet vanuit het kerkje naar het kerkhof terwijl de voorganger met megafoon het Vater Unser, Jan's favoriete gebed, liet klinken. Bijna filmisch. De blaaskapel die dodenmars gedragen en toch opgewekt speelde terwijl de kist de berg op werd gereden. Het olijftakje met wijwater dat op de kist moest worden gelegd. Indruk wekkend en geheel in stijl van het Duitse dorp.

De Caranavals foto's zijn compleet en natuurlijk de link naar de gezèt vaan 2005 is present

Commentaar vaan de maker: zoewie gebrukelik is ‘t e bitsje ‘ne rebzjie, veural die vaan de aovend, wie zow dat toch kaome Paul? Kiek mer
En hier die van familie Boden en aander rebzjie. Kijk ook naar het uitrukken van de brandvrouweMaud en Kees en es lètste, mer verreweg ut mies interessant: DE GEZET /krant/ vaan 2005 en de de foto's van Pé.

2 oor boonte störrem: de geschiedenis vaan Karnaval met authentieke straotgeluide.

Dit is fantastisch, dat moot geer hure!! Grensverkeer -> Afleveringen -> Vpro's nachtleven: grensverkeer

Veur de Hollenders: Carnaval is méér dan alleen zuipen en achter de wijven aan! De recente cd-productie De Boonte Störm over Maastrichts straatcarnaval bewijst dat. In een bonte soundscape van straatgeluiden, historische hits en vooroorlogse liedjes wordt duidelijk dat carnaval teruggaat naar een ver verleden.
Het album toont aan dat ‘vastelaovend’ zich heeft ontwikkeld als een sociaal feest met een belangrijke culturele waarde. Programmamaker Bart Vonk gaat in het eerste uur in op hoe de carnavalsmuziek zich in Maastricht ontwikkeld heeft door de loop der eeuwen: van eenvoudige soldatenliedjes uit de 19de eeuw, naar de Rijnlandse hoempa van vlak na de oorlog, via Braziliaanse samba, naar Afrikaanse percussie zoals je die tegenwoordig hoort op de straten en pleinen van Maastricht. Zie ook het stokstaartje en u veurproefke
Ut sjeint tot iech achter wiever aon had moote goon, iech hub al u wief. En iech bin her Lépke: volgens d'n dictionair: unne lap vaan unne vent: slappe vent, knul. Kinste nao goan wat u lèpKE is.

Mèr es ut snottere weer is opgehawwe
de koorts weer hielemaol is gezak
de pekskes netjes opgevawwe
alles weer netjes in ut pak
daan zinge veer in usse kop
de ganse daag al die weis
ut kump veulopig noets mee stop
ut is de meestreechter geis.

Geert Mak is boos, en niet alleen hij.

Weer uit het hart gegrepen, nu uit de mond van Geert Mak (zie zijn artikel). Er zijn nu al een helehoop verstandige mensen die de teloorgang van de vercommercialiseerde samenleving onder de aandacht brengen. Het wordt tijd dat we er wat mee doen.

PvdA Congres, een belevenis.

Op de website van de pvdA mijn verslag van deze belevenis. Samen met Paul trok ik naar Delft. In de auto werden we nog in de maling genomen door een presentator, die de PvdA met alle winden meewaaierig vond. Nou, je kunt veel zeggen na zo'n dag van amenderen. Er zat weinig beweging in de standpunten van het bestuur. OK relaisme noemen ze dat bij de PvdA, luisteren naar de samenleving en aanpakken. Ik vond het mooi. Smaakt naar meer. trouwens de aula van de TU Delft is ook een bijzonder geschikte plek voor dit soort bijeenkomsten.