The long way down

Soms zit het tegen. Lees dan: The Long Way Down van Nick Hornby. Zoals ik eerder leerde over Tough Shit: You have to live with it. Dit boekje bespreekt hoe vier suicidalen elkaar tegen wil en dank uit de misere vandaan slepen (tenminste dat hoop ik, want ik heb het boek nog niet helemaal uit en ik hoop niet dat een van hen op de laatste bladzijde alsnog van de torenflat springt). Vier vertellers van hetzelfde verhaal, niet alleen leuk maar ik best leerzaam. Ik denk overigens niet dat echte de depries hier vrolijk van worden. Maar de les is toch wel: Gedeelde smart is halve smart.

Een geluk bij een ongeluk

Soms heb je pech: je loopt door de bergen, met een stel makkers, zet na drie dagen de afdaling in. Het hoogste punt was net gepasseerd. Je hebt alle tijd en probeert de blaar aan je kleine teen te ontzien. Een steen schuift onder je voet vandaan en je slaat tegen de stenen. Het gebeurt wel vaker, maar nu haal je je onderbeen open en het bloed gutst je wandelschoenen in. Een gapende wond staart je aan op 600 meter hoogte van de hut. Je denkt alleen: geen helikopter, geen gedoe, ik wil gewoon verder. Draai de film even terug en neem de hobbel opnieuw.
Enfin. Na flink wat tape en lieve hulp van zorgzame kameraden, een mooie taxirit naar een lieftallig stadje in Piemonte, een catweasle achtige dokter die al telefonerend je been dichtnaait, wat onzekere schreden door de stad, komt alles weer goed.
Inmiddels kijk ik met een geheeld been terug op een mooie wandeltocht en een heerlijk moment voor mezelf, tegenover deze mooie toren, al slenterend, lezend en etend door wat Italiaanse middeleeuwse stadjes en terrasjes. Wat ze noemen een geluk bij een ongeluk. Foto's van de tocht

Papieren oplossingen voor Reeele Problemen

Marjolijn Februari snijdt weer eens een aardig punt aan. Een punt dat goed aansluit bij waar ik me de laatste tijd veel mee bezighou. Je kunt op de tekentafel nog zoveel verzinnen, als je het niet kan verbinden met de werkelijkheid blijft het dweilen met de kraan open. Ze refereert naar een gedicht van Christian Morgenstern. En concludeert dat boven ieder beleidsmakers bureau een beduursel hant met de tekst: Geen papieren oplossingen voor reeële problemen.

Die unmögliche Tatsache

Palmström, etwas schon an Jahren,
wird an einer Straßenbeuge
und von einem Kraftfahrzeuge
überfahren.

"Wie war" (spricht er, sich erhebend
und entschlossen weiterlebend)
"möglich, wie dies Unglück,ja
- : dass es überhaupt geschah?

Ist die Staatskunst anzuklagen
in bezug auf Kraftfahrwagen?
Gab die Polizeivorschrift
hier dem Fahrer freie Trift?

Oder war vielmehr verboten,
hier Lebendige zu Toten
umzuwandeln, - kurz und schlicht:
Durfte hier der Kutscher nicht -?"

Eingehüllt in feuchte Tücher,
prüft er die Gesetzesbücher
und ist alsobald im Klaren:
Wagen durften dort nicht fahren!

Und er kommt zu dem Ergebnis:
Nur ein Traum war das Erlebnis.
Weil, so schließt er messerscharf,
nicht sein kann, was nicht sein darf.

-Christian Morgenstern-