maximalisering van welvaart door rationalisatie

Rik Smits schreef een boeiend artikel in de Volkskrant over de menselijke maat, over teloorgang van intermenselijk contact en over Kafka'se trekken in "...een maatschappij die doorschiet in het eenzijdig streven naar maximalisering van welvaart door rationalisatie. Een verlangen naar het herstel van de menselijke maat en het directe menselijke contact in het maatschappelijk verkeer". Een prima verhaal, en exact de reden waarom ik niet op een partij als de VVD stem. Na Pim Fortuin heb ik me aangesloten bij de PvdA. Deze partij is bij uitstek in staat de dwaling van Paars en de eerste kabinetten van Balkenende, te erkennen en recht te zetten. De opdracht van de PvdA was hier met Bos een nieuwe menselijkere draai aan te geven. Dat is mislukt. De PvdA kan zich een dergelijke mislukking niet nog een keer veroorloven en moet wachten op het moment dat iedereen voelt dat bovenstaand waar is en dat we of de overheid meer moeten betalen om zijn taak op een meer menselijke manier te laten uitvoeren (de linkse weg) of het geld maar beter helemaal in de knip te houden (de rechtste weg). Ik ben er van overtuigd dat PVV-kiezers uiteindelijk de linker weg beter zal bevallen, maar die rationalisatie wordt nu even niet gewaardeerd, de hoofden zijn er nog niet rijp voor. Maar ook de politiek heeft nog geen volwassen en geloofwaardig antwoord. Dat de PVV stemmers echt geloven in het verhaal van Smit lijkt me onwaarschijnlijk, zoniet onzin. Zij willen oplossingen die werken. Ik blijf van mening dat de linkse partijen om een verbond te sluiten en een alternatief plan voor de toekomst te maken, dat geloofwaardig is en uitiendelijk de harten ipv de hoofden van de mensen kan winnen.

Binnen de Huid, eindelijk gelezen.

Vakantie, dus eindelijk tijd om Voskuils laatste boek te lezen. Het was de moeite waard om die even te laten liggen. Het gat tussen Bij nader inzien en Het Bureau werd ruimschoots gevuld door dit meer wetenschappelijk dan literair meesterwerk. Binnen het brein speelt zich een wereld af waarbij ik me veel kan voorstellen. Wonderlijk is dat Voskuil geen onderschied maakt tussen verliefd en houden-van. Zou dat bij de 60-er jaren horen?