Donderdag naar Lennette van Dongen geweest. Het ging over bergen en dalen, over geluk dat niet gewoon is, dat niet komt aanwaaien, dat veroverd wordt, en het ultieme geluk dat je ervaart als je de noodzaak van zingeving kan weerstaan. Vroeger zeiden ze: geluk is voor de domme, maar gelukkig zijn we niet meer zo dom. Wat nu?
Er waren politieke leiders die het doel van de politiek zagen in het stimuleren van het geluk van de samenleving. Zij beseffen dat geluk niet voor het oprapen ligt en niet vanzelf gaat. Dat het niet gewoon is op het leukste plekje op aarde te wonen. Maar zij gaven het op, zie wierpen de handdoek in de ring. Nu lopen we met een blijde onverstoorde glimlach ons noodlot tegemoet. We breken af wat we moeizaam opbouwden. Ons kwam de werking zo gewoon voor, dat we dachten dat het vanzelf sprak. Het gewoon genieten, geluk voor beginnelingen, lachte) ons toe. Het is makkelijk gelukkig te zijn als de zon schijnt en je de wind mee hebt, zegt van Dongen. Nee als het tegen zit, de regen met bakken uit de hemel valt, dan begint het grote geluk voor gevorderden.
Lenette van Dongen: Hoogseizoen http://t.co/BpRDhrR Youp's spiegel zonder zuurpruimerig geroeptoeter. Verplichte kost!
