Hooploos

In een poging me te verdiepen in wat in de rest van de wereld leeft, heb ik de Boekhandelaar van Kabul gelezen. Na de boeken van Hosseini had zich inmiddels een beeld gevormd, maar ook hoop. De kritiek op die boeken vond ik niet terecht. Ze zouden te geromantiseerd zijn. Na het lezen van de Boekhandelaar, die overigens de schrijfster wegens smaad tevergeefs een proces aan de broek probeerde te doen, zie ik het verschil. Deze documentaire vorm toont minder wreedheden, meer realiteit waarschijnlijk, maar eindigt gek genoeg minder hoopvol. Zeg maar gerust hooploos. Je begrijpt aan de hand van dit boek dat deze clan-cultuur anders is, maar op zich consistent en consequent. Delen daaruit plukken of veranderen brengt hun wereldbeeld in onbalans. Hoe vreselijk wij de wijze waarop de islamitische culturen met vrouwen omspringen, hun clan allesoverheersend is, het zal generaties duren voordat dit veranderd is. Ook als ze zonder burka op straat mogen, durven de meeste vrouwen ze nog niet af te leggen. Trouwen met een neef, er lijkt geen andere optie. Toch zal het ooit gebeuren, maar niet door ons "opbouwwerk". Wat voor Afganistan geldt, geldt ook voor Nederland. Mensen uit andere culturen, willen hier zijn en zullen zich aanpassen. Ook al is het thuisland en medestanders er niet bij gebaat hun clan uiteen te zien vallen. Ze zullen zich losworstelen, omdat de basis voor deze cultuur armoede en overleven is. En dat is een kwestie van ontwikkelen en kansen nemen. Misschien kunnen we het opbouwwerk beter in de Vogelaarwijken ter hand nemen dan in Uruzgan.