Communicatie te over?
Veel ambtenaren verdienen met communicatie hun brood. De stad spreekt met 300 monden kopt het Parool nogal suggestief. Het zou me niet verbazen als meer dan de helft van een gemeente bezig is met communiceren. Wat is besturen anders dan argumenten uitwisselen, voorlichting geven en luisteren...en het repareren van een suggestieve artikelen die de belasting betalende burger stelselmatig op het verkeerde been zetten. Iets wat goed gaat is geen nieuws. In het nieuws komt alleen wat afwijkt van de norm, de afwijking wordt de ervaren werkelijkheid, feelings worden facts. Ooit zal wat normaal is weer op de voorpagina komen.

PvdA en de integratie.
Dinsdag was ik een jaar lid van de PvdA en voor deze gelegeheid had de PvdA een bijeenkomst belegd in de Rode Hoed. Op de agenda stonden: de vernieuwing in de partij, de integratienota en de ombuigingen in Amsterdam.
Binnen de PvdA voel ik me een beetje een allochtoon. Ik ben geen geboren PvdA-lid en moet nu zien te integreren in de PvdA gemeenschap. Nou dat valt me niet mee, moet ik zeggen. Ik ben maar een drietal keren op een vergadering geweest, steeds dezelfde mensen voeren het hoogste woord. Vaak schreeuwen ze emotioneel hun stokpaardjes naar het geduldig forum en grijpen de microfoon als hij even te kort in de buurt is om hem niet meer los te laten voordat ze hun tirade weer ten beste hebben gegeven.
Wat zoek ik daar dan? Is dit de club waar ik iets in te brengen heb? Die de kloof met mij als burger moet dichten. Het onderwerp vernieuwing werd verengd tot een technisch beleidsplan van het bestuur. Na het spuien van de 7 bullets ging men snel over naar een 'interessanter' onderwerp.
Maar OK, er waren interessante sprekers, net als de vorige keren trouwens. Ofschoon zij slechts vijf minuten tijd gegund waren om de toehoorders op het goede spoor te zetten. De manier waarop de vergadering en presentaties georganiseerd werden viel mij de vorige keer al op, maar het wordt eigelijk steeds pregnanter. Geen sheets, geen discussie vragen, geen alternatieve keuzes, geen speerpunten, geen rust. Alle ruimte om weer in dezelfde discussie te verzeilen. Op een gegeven moment presteerde iemand ook nog te beweren dat integratie een niet bestaand probleem is, dat lost zich allemaal gewoon vanzelf op. Dat integratie alleen lijkt te gaan over allochtonen en niet over de rest van de samenleving die zich door hen bedreigd voelt kwam ook niet duidelijk uit de verf.

Rob Oudkerk is een leuke joker, hart op de goede plaats en behoorlijk de pest in dat de VVD zo op de rem trapt en GroenLinks er alles aan doet om het stadbestuur te splijten. Maar hij doet zijn best er wat van te maken en dat waardeer ik. Wat hem en mij aansprak was de kreet van een Belgische lijsttrekker: de mensen willen geen recepten: ze willen gerechten dat noemt Balk daadkracht.

Het hoofd van het ROC in Utrecht (zelf islamiet) ging in op de manier waarop islamieten gewend zijn tegen burgerschap en overheid aan te kijken. Ze zijn gewend de overheid te wantrouwen, nooit democratie meegemaakt, het woord rechten komt niet voor in hun vocabulair en de omgeving is deel van hun. Om allochtonen te laten inburgeren moet heel wat meer gedaan worden dan een stukje training en wat Nederlandse woordjes, vertrouwen in de overheid en in de werking van de samenleving. Daarnaast moet ook de autochtone burger duidelijk worden gemaakt dat je toch wel enig respect mag tonen voor de andere medemens (dus kom niet meer aan met een fles wijn voor een Islamiet, succo)

De tweede gastspreker had aan de hand van onderzoek vastgesteld dat netwerken, het doet er niet toe welke, de integratie bevorderen. Hoe meer hoe beter, hoe meer relaties tussen netwerken des te beter. Democratische netwerken blijken besmettelijk, de niet-democratische netwerken worden er op de lange duur ermee gedemocratiseerd. Deel uitmaken van een netwerk verhoogt je/het sociale kapitaal voor de samenleving.

De vraag blijft nu, hoe kan ik ooit deeluitmaken van het PvdA netwerk teneinde mijn sociaal kapitaal een injectie te geven. Zal het democratisch gehalte ook winnen binnen die partij van emotionele stokpaard schreeuwers, genodigde sprekers, die meer worden bekritiseert dan dat er naar geluisterd wordt, uitverkoren bestuurders, die het echt kunnen weten en druipen van pragmatisme, want met recepten kunnen ze niets.
Ik voel me voorlopog nog een naief, dagdromerig-' makkelijk-praten' -socialisje in de dop. Wordt vervolgd.

D'r is er een jarig, ook ik moet eraan geloven
Hartelik dank voor die mooie bloemen, alleen het weer kan wel wat beter. Met de CVD in Heaven, bekend van radio en TV, ben ik zeer gelukkig en voel ik me een beetje in de hemel. Mooie live en unplugged zingende vrouwen, gelijk engeltjes die in je oor fluisteren. Vanmiddag ben ik op de tennisbaan bij Pim, dus ik spaar het echte verjaardagsgevoel voor morgen. Van Laura Opdebeke kreeg ik het volgende gedicht, gemaakt op de typmachine, waar ze erg blij mee is, zo lees ik:

Jarig...
Een keer in het jaar
gebeurt het maar
Ik word wakker en hoor zingen
Er gaat iets vreemds beginnen
Er is visite speciaal voor mij
Daarvan word ik toch zo blij
Ik krijg cadeaux en snoep
Taart en peperkoek
De avond is aan het komen
ik begin langzaam te dromen
De dag is voorbij
de dag speciaal voor mij

Bedankt Lau, ik voel me ook heel speciaal.

The drummers of Yamato
Ik ben dol op drummen, grote trommels, kleine. Maar twee uur praktisch dezelfde ritmes is een beetje tegenvallend. Geen springende dansers, geen vuurspuwende draken, veel kleine trommels en veel geroffel. Vijf gongslagen. Het was een belevenis in Carre, maar ik heb het nou wel gezien. Wat me opviel was het publiek, was al een veeg teken, heel veel mensen op leeftijd, zal ik maar zegge. De grappen waren van een bedroevend nivo. Nee, jammer, gelukkig is niet alles perfect. Wewllicht had ik wat korter bij moeten zitten, dan had ik de inspanning wat meer van de gezichten af kunnen lezen, zoals mijn broer terecht opmerkte.

Cuccurrucucu
Die hem gezien hebben weten het al, ik ben naar Habla con ella geweest. Beautiful, ik kan er niks aan doen. Blijven praten is het devies. Praat met haar. Aanrader

Midi muziek maken en bewerken
Vandaag via via een leuk freeware programma gevonden om midi muziek te maken op een redelijk makkelijke manier. Prima om piano en drum mee te oefenen. Kijk bij Anvil studio.
Daarna een fantastisch site gevonden met allemaal midi muziek. Met behulp van Anvil kun je er notenschrift en drum noten van maken! Great.

Festen, een weergaloos feest van een drama
NUHR viert zijn 15-jarig jubileum in stijl, met echte acteurs en een heus drama. En dan zijn er mensen op internet die dat vergelijken met de film. Dat slaat natuurlijk nergens op. Vergeleken met cabaret is dit van originele klasse. De wisseling van personages, de humor tussen de heftige scene, we konden er niet genoeg van krijgen. Overdreven, teveel van het goede, warrig? Flauwe kul, het was gewoon ontzettend leuk, de laatste voorstelling in Carre, waar iedereen al na 10 seconden een staande ovatie gaf.

Niet Trapped, The Kiss, DeadEnd street, maar The Hours, prachtige film.
Jules vond hem een vrouwenfilm, Pieta prachtig, Truus idem, Ellen was er niet voor gevallen, ik vond hem schitterend. Mooie beelden, prachtig geluid (sfeer the Piano), vernuftig plot. Een indringend beeld van drie vrouwen die in een leven terechtkomen dat hen meesleurt naar de afgrond, en als een molensteen om hun hals hangt, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Hun ogen worden langzaam geopend, een lot uiteindelijk bezegeld door een onmogelijke kus: een vergeefse roep in de wildernis. De drie levens komen samen in een fraai en dramatisch slot, waarmee de film begint. I think that your creativity stems from your environment a lot of the time, zegt Virginia Woolf. Terug naar de stad, het is erger te sterven van verveling dan ten onder te gaan aan het leven.

Nooit meer oorlog?
27 April was de herdenking van Ravensbruck, we gaan er elk jaar naar toe. Op het Museumplein is een korte herdenkingsplechtigheid die wordt gelardeerd met bloemen en gedichten van kinderen uit groep 7 van de Nic. Maesschool. Sinds Pim erbij aanwezig was zijn we elk jaar geweest. Volgend jaar is Simone aan de beurt om naar de verhalen van mevrouw Grader te luisteren, ze zag er nog vief en strijdbaar uit. Ze sprak haar verbazing uit over hoeveel de kinderen wisten te vragen en hoeveel belangstelling ze hadden voor de oorlog.
Nooit meer oorlog was en is ook dit jaar het devies. Ik stond er als enige met mijn NoBombs speldje, denkend aan het verzet, dat die mensen hebben geleverd. Het verzet is de oorlog of is de bezetter de oorlog. Ik worstel nog steeds met dit tweeledig gevoel. De manier waarop de Amerikanen te keer zijn gegaan kun je eigenlijk nauwelijks oorlog noemen (denk ik wel eens). Er was geen tegenstander, het had meer te maken met een grote schoonmaak, gebaseerd op overmacht en intimidatie. De oorlog zal nooit meer dezelfde zijn, nooit meer zoals in 40-45. Zelfs het gestuntel in Sebrenica zullen we nooit meer hoeven meemaken. Er is maar een voorwaarde, het schoon te vegen land moet over voldoende potentieel beschikken om de schoonmaakactie rendabel te maken, helaas zijn er maar een paar landen in de wereld die zich hiervoor lenen. De andere landen zullen door moeten burgervechten, bomaanslagen en zelfverbranden.

Laos, the making
Nog een kleine twee maanden, dan zitten we in Thailand en Laos, de prikken zijn gezet, de reis betaald en over SARS denken we maar voorlopig niet na. Simone is bezig met een werkstuk over Laos en zo komen we ook het een ander te weten. Huizen op palen, mensen met spleetogen, rijst bouw, Vientiane gelegen aan de moeder van de rivieren, boedhisme, tempels. We zien veel foto's ter illustratie voorbij komen en krijgen er behoorlijk zijn in. Zie hier alvast een voorproefje

Daar ben ik weer
Lang niks meer geblogd, maar dat betekent niet dat er niks is gebeurd. Te veel geen tijd om het op te tekenen. In de komende tijd zal ik dat nog proberen in te halen. Wat vond ik van The Hours (Great!), Festen (Super), optreden voor radio Heemskerk (1 mei-gevoel), De kwaliteit van een krant, D66 in de regering, Herdenking Ravensbruck en nooit meer oorlog?, De waterleiding duinen, koninginnedag 2003, de laatste afleveringen van Cold Feet (tears in heaven).