PvdA en de integratie.
Dinsdag was ik een jaar lid van de PvdA en voor deze gelegeheid had de PvdA een bijeenkomst belegd in de Rode Hoed. Op de agenda stonden: de vernieuwing in de partij, de integratienota en de ombuigingen in Amsterdam.
Binnen de PvdA voel ik me een beetje een allochtoon. Ik ben geen geboren PvdA-lid en moet nu zien te integreren in de PvdA gemeenschap. Nou dat valt me niet mee, moet ik zeggen. Ik ben maar een drietal keren op een vergadering geweest, steeds dezelfde mensen voeren het hoogste woord. Vaak schreeuwen ze emotioneel hun stokpaardjes naar het geduldig forum en grijpen de microfoon als hij even te kort in de buurt is om hem niet meer los te laten voordat ze hun tirade weer ten beste hebben gegeven.
Wat zoek ik daar dan? Is dit de club waar ik iets in te brengen heb? Die de kloof met mij als burger moet dichten. Het onderwerp vernieuwing werd verengd tot een technisch beleidsplan van het bestuur. Na het spuien van de 7 bullets ging men snel over naar een 'interessanter' onderwerp.
Maar OK, er waren interessante sprekers, net als de vorige keren trouwens. Ofschoon zij slechts vijf minuten tijd gegund waren om de toehoorders op het goede spoor te zetten. De manier waarop de vergadering en presentaties georganiseerd werden viel mij de vorige keer al op, maar het wordt eigelijk steeds pregnanter. Geen sheets, geen discussie vragen, geen alternatieve keuzes, geen speerpunten, geen rust. Alle ruimte om weer in dezelfde discussie te verzeilen. Op een gegeven moment presteerde iemand ook nog te beweren dat integratie een niet bestaand probleem is, dat lost zich allemaal gewoon vanzelf op. Dat integratie alleen lijkt te gaan over allochtonen en niet over de rest van de samenleving die zich door hen bedreigd voelt kwam ook niet duidelijk uit de verf.

Rob Oudkerk is een leuke joker, hart op de goede plaats en behoorlijk de pest in dat de VVD zo op de rem trapt en GroenLinks er alles aan doet om het stadbestuur te splijten. Maar hij doet zijn best er wat van te maken en dat waardeer ik. Wat hem en mij aansprak was de kreet van een Belgische lijsttrekker: de mensen willen geen recepten: ze willen gerechten dat noemt Balk daadkracht.

Het hoofd van het ROC in Utrecht (zelf islamiet) ging in op de manier waarop islamieten gewend zijn tegen burgerschap en overheid aan te kijken. Ze zijn gewend de overheid te wantrouwen, nooit democratie meegemaakt, het woord rechten komt niet voor in hun vocabulair en de omgeving is deel van hun. Om allochtonen te laten inburgeren moet heel wat meer gedaan worden dan een stukje training en wat Nederlandse woordjes, vertrouwen in de overheid en in de werking van de samenleving. Daarnaast moet ook de autochtone burger duidelijk worden gemaakt dat je toch wel enig respect mag tonen voor de andere medemens (dus kom niet meer aan met een fles wijn voor een Islamiet, succo)

De tweede gastspreker had aan de hand van onderzoek vastgesteld dat netwerken, het doet er niet toe welke, de integratie bevorderen. Hoe meer hoe beter, hoe meer relaties tussen netwerken des te beter. Democratische netwerken blijken besmettelijk, de niet-democratische netwerken worden er op de lange duur ermee gedemocratiseerd. Deel uitmaken van een netwerk verhoogt je/het sociale kapitaal voor de samenleving.

De vraag blijft nu, hoe kan ik ooit deeluitmaken van het PvdA netwerk teneinde mijn sociaal kapitaal een injectie te geven. Zal het democratisch gehalte ook winnen binnen die partij van emotionele stokpaard schreeuwers, genodigde sprekers, die meer worden bekritiseert dan dat er naar geluisterd wordt, uitverkoren bestuurders, die het echt kunnen weten en druipen van pragmatisme, want met recepten kunnen ze niets.
Ik voel me voorlopog nog een naief, dagdromerig-' makkelijk-praten' -socialisje in de dop. Wordt vervolgd.