Nooit meer oorlog?
27 April was de herdenking van Ravensbruck, we gaan er elk jaar naar toe. Op het Museumplein is een korte herdenkingsplechtigheid die wordt gelardeerd met bloemen en gedichten van kinderen uit groep 7 van de Nic. Maesschool. Sinds Pim erbij aanwezig was zijn we elk jaar geweest. Volgend jaar is Simone aan de beurt om naar de verhalen van mevrouw Grader te luisteren, ze zag er nog vief en strijdbaar uit. Ze sprak haar verbazing uit over hoeveel de kinderen wisten te vragen en hoeveel belangstelling ze hadden voor de oorlog.
Nooit meer oorlog was en is ook dit jaar het devies. Ik stond er als enige met mijn NoBombs speldje, denkend aan het verzet, dat die mensen hebben geleverd. Het verzet is de oorlog of is de bezetter de oorlog. Ik worstel nog steeds met dit tweeledig gevoel. De manier waarop de Amerikanen te keer zijn gegaan kun je eigenlijk nauwelijks oorlog noemen (denk ik wel eens). Er was geen tegenstander, het had meer te maken met een grote schoonmaak, gebaseerd op overmacht en intimidatie. De oorlog zal nooit meer dezelfde zijn, nooit meer zoals in 40-45. Zelfs het gestuntel in Sebrenica zullen we nooit meer hoeven meemaken. Er is maar een voorwaarde, het schoon te vegen land moet over voldoende potentieel beschikken om de schoonmaakactie rendabel te maken, helaas zijn er maar een paar landen in de wereld die zich hiervoor lenen. De andere landen zullen door moeten burgervechten, bomaanslagen en zelfverbranden.