Een graag gezien 2010!

Zoals als de afgelopen jaren gebruikelijk komen we er niet toe alle vrienden te ontmoeten. Al twitter je je een ons, al blog je jezelf een slag in de rondte, al mail je van hier tot Tokio, uiteindelijk is er maar één ding dat telt, wat maak je nog met elkaar mee... Al zien we elkaar niet, we zien elkaar graag. En wie niet weg is, wordt gezien, hopenlijk nog in 2010. De beste wensen.

Wie een beetje door de blog bladert weet dat het allemaal goed gaat. Geen nieuws is in ons geval goed nieuws. Mooie vakanties, hard werken maar met voldoening, een bergachtelijke valpartij met beperkte en inmiddels geheelde schade, nog wat studie gedaan, heerlijk carnaval gevierd, niet teveel maar goede boeken gelezen, frequent musical en theater, goed performende kinderen om trots op te zijn, wat wil een mens nog meer.
Een beetje tobben over de politiek, grote veranderingen meegemaakt, lekker door de sneeuw gebaggerd, gesudokoot en lekker lui de Volkskrant op zaterdag, die hoewel helaas steeds verder uitgekleed toch nog altijd zeer aan te bevelen is. Dan niet te vergeten Madmen en Dexter op TV, kunnen we weer een tijdje op teren.
Crisis of geen crisis het was een mooi jaar en als dit het slechtste is wat we in de komende jaren meemaken dan is er nog geen reden voor treurnis, behalve Ajax dan en mijn partij. Hoe meer je voor elkaar krijgt hoe minder mensen er warm voor lijken te lopen. Daarover een andere keer vast meer.
op naar het volgende decenium.

Ciao Figaro

Bravomavissimo. 50 jaar geknipt en geschoren, nu is het klaar. Maar of ze er klaar mee zijn, dat moet ik nog zien.

Verworpenen der aarde.

Onrendabel, een documentaire in de traditie van Michael Moore. Jammer dat van Dam laagbegaafden ten voorbeeld neemt. Voor die mensen is zijn punt duidelijk en helaas ook geen nieuws, oplossingen blijven helaas uit. Ik ben blij dat hij dit keer de PvdA niet de schuld geeft, alle kabinetten hebben dit laten gebeuren. Ik denk oprecht dat de PvdA de enige partij is die zich het falen van alles wat gebeurt nog het meest aantrekt.

Heel selectief maakt van Dam duidelijk dat het geen "nieuwe-nederlanders" probleem is, maar ook oud-nederlanders aangaat. Het is geen grootstedelijk probleem, maar ook en misschien wel vooral een probleem wat zich buiten de Randstad afspeelt. Maar wat ik mis is dat het vooral een probleem is wat zich niet alleen bij zwak of minder begaafden afspeelt, maar ook bij de normaal begaafden. Het nieuwe drama voltrekt zich naar mijn mening bij de normaal begaafden.
Rendabel zijn is belangrijk, maar de wijze waarop dat moet worden bereikt is het probleem. De mens ondergaat het lot dat in de industrialisatie de lopende bandwerker onderging. Zijn taken worden opgeknipt, efficient gemaakt en met wantrouwen bezien en gecontroleerd ten einde de kosten te drukken, rechtvaardigheid te garanderen en de kwaliteit niet te verminderen. Bij de overheid heeft dit alles te maken met het betaalbaar houden van de verzorgingsstaat, maar dat is theorie en faalt jammerlijk in de praktijk. Boven zijn hoofd, of verweg in hoofdkantoren of ministeries zitten batterijen "hoog"begaafden uit te dokteren hoe de Nederlandse Fabriek in de grip te krijgen en dan ook te houden. 10-20% van de mensen vertellen hoe de andere hun werk moeten doen, en dat zonder enig besef waar ze mee besig zijn, zich richten op de grote massa. Daar wringt de schoen.

Naast een eenzijdige verzameling van voorbeelden trof ik ook weinig oog aan voor het feit dat de mensen zelf ook geen onrendabel werk wensen te doen. "Dan kan ik nog beter in de gevangenis gaan zitten...". Net als een scheiding tussen asielzoekers en gelukzoekers is het onmogelijk hier het kaf van het koren te scheiden. Toch ligt daar ben ik bang de oplossing, maar hoe je dat zonder fouten en zonder stigamtiseren kan oplossen is me niet duidelijk. Wilders heeft de makkelijke oplossingen, maar deze documentaire laat haarscherp zien dat de grens tussen "niet capabel" en "liever lui dan moe" niet op afstand te maken is.

Ik had gehoopt dat de deskundigen, die zeer kundig de vinger op de zere plek weten te leggen, niet tot een begin van een oplossing komen. Want met vingeroplegging los je het probleem niet op.

Fun works

Na een ochtendje Volkskrant en Parool een avondje Marcel van Dam ben ik toe aan iets met fun. Deze video stemt me weer iets optimistischer. De wereld is toch maakbaar, met een vleugje plezier.

Eerlijk

Pvda is Eerlijk, kopt het Parool van zaterdag.TV spotje eindigt met: politiek is voor verbinden en niet voor verdelen en om te werken aan een eerlijke samenleving waarin iedereen meetelt. Geen grote stip aan de horizon, geen uitsluiten of het verketteren van bangmakers. Geen tis nooit goed of het deugt niet. Politiek is voor dicht bij huis oplossingen zoeken, Geloof doet aan wonderen.

Fans of Slachtoffer?

Scheringa bindt net als Wilders half Nederland om zijn vinger. Dirk en Geert hebben veel gemeen. En daar kunnen we wat van leren.

Net als Wilders, komt Scheringa uit de provincie. Hij bouwt eigenhandig een heel imperium op, als uit het niets. Fans fungeren als slachtoffer, slachtoffers worden tot fans. Dirk krijgt sympathie, het volk draagt hem op handen. Dat, terwijl hij het uitknijpt en over hun ruggen zijn roem vergaart. Maar hij geeft de armen hun geld en spelen; ook al is de prijs is "idioot”, maar het boeit zijn volk niet. Naar hen wordt eindelijk geluisterd, ze horen er nu ook bij!

Net als Geert verzet ook Dirk zich tegen de elite, de banken die de kredietcrisis veroorzaakten. De crisis is voor Dirk zo heilzaam als Al Qaida voor Wilders. Op het dieptepunt van de crisis, gloreert hij. Euforisch werpt hij zich op als redder der natie.

Dirk en Geert hebben eploiteren een gespleten beeld. De populaire begrijpende gulle volksheld aan de ene kant en de medogenloze volksstrijder aan de andere: de nieuwe Dr Jekyll en Mister Hyde.

We weten hoe het Scheringa verging. Als hij het grote spel gaat meespelen vertilt hij zich aan de voorwaarden, waar de gevestigde partijen aan moeten voldoen. Het verleden achtervolgt hem.

Dirks fans prijzen de man het graf in, maar nemen ook afstand van hun “weldoener”s moreel kompas. Zo ook staan Wilders' stemmers pal achter hun Dr Jekyll. Ze verdienen steun in plaats van hoon. Want uiteindelijk zijn zij de slachtoffers van deze Mister GeHyde.

Sjiek is miech dat.

Soms gaat het even verkeerd, lijkt het alsof je niks van je fouten heb geleerd. 11 November komt eraan!

67: Blij dat ik werk

Op de dag dat het kabinet besluit dat werken belangrijker is dan achter de garaniums zitten en spaarpot DSB ten onder dreigt te gaan, fiets ik door de ochtendnevel naar mijn werk. Er zijn tijden geweest dat ik hoopte met 60 met pensioen te gaan. "Hoe hou ik dit vol?", was de gedachte. Nu ik in mijn omgeving mensen zie genieten van hun pensioen, denk ik vooral: "wie doet het werk nog?". Na het verlies van enkele collega's, blijft het werk zich opstapelen en terwijl zij om de tijd te doden de tuin aanschoffelen, werkt de jongere generatie zich het rompeschompe. De knop moet om! Werken is fun, en als het dat niet is moeten we dat ervan maken. Ook als je boven de vijftig geraakt, is het beter plezier in je werk te houden dan uit te zien naar goedverdienend maar troosteloos Zwitserleven. Als de bonden zich daar nou eens sterk voor zouden maken. Het is makkelijker, nuttiger en het maakt ons minder afhankelijk de Scheringaatjes.

The long way down

Soms zit het tegen. Lees dan: The Long Way Down van Nick Hornby. Zoals ik eerder leerde over Tough Shit: You have to live with it. Dit boekje bespreekt hoe vier suicidalen elkaar tegen wil en dank uit de misere vandaan slepen (tenminste dat hoop ik, want ik heb het boek nog niet helemaal uit en ik hoop niet dat een van hen op de laatste bladzijde alsnog van de torenflat springt). Vier vertellers van hetzelfde verhaal, niet alleen leuk maar ik best leerzaam. Ik denk overigens niet dat echte de depries hier vrolijk van worden. Maar de les is toch wel: Gedeelde smart is halve smart.

Een geluk bij een ongeluk

Soms heb je pech: je loopt door de bergen, met een stel makkers, zet na drie dagen de afdaling in. Het hoogste punt was net gepasseerd. Je hebt alle tijd en probeert de blaar aan je kleine teen te ontzien. Een steen schuift onder je voet vandaan en je slaat tegen de stenen. Het gebeurt wel vaker, maar nu haal je je onderbeen open en het bloed gutst je wandelschoenen in. Een gapende wond staart je aan op 600 meter hoogte van de hut. Je denkt alleen: geen helikopter, geen gedoe, ik wil gewoon verder. Draai de film even terug en neem de hobbel opnieuw.
Enfin. Na flink wat tape en lieve hulp van zorgzame kameraden, een mooie taxirit naar een lieftallig stadje in Piemonte, een catweasle achtige dokter die al telefonerend je been dichtnaait, wat onzekere schreden door de stad, komt alles weer goed.
Inmiddels kijk ik met een geheeld been terug op een mooie wandeltocht en een heerlijk moment voor mezelf, tegenover deze mooie toren, al slenterend, lezend en etend door wat Italiaanse middeleeuwse stadjes en terrasjes. Wat ze noemen een geluk bij een ongeluk. Foto's van de tocht

Papieren oplossingen voor Reeele Problemen

Marjolijn Februari snijdt weer eens een aardig punt aan. Een punt dat goed aansluit bij waar ik me de laatste tijd veel mee bezighou. Je kunt op de tekentafel nog zoveel verzinnen, als je het niet kan verbinden met de werkelijkheid blijft het dweilen met de kraan open. Ze refereert naar een gedicht van Christian Morgenstern. En concludeert dat boven ieder beleidsmakers bureau een beduursel hant met de tekst: Geen papieren oplossingen voor reeële problemen.

Die unmögliche Tatsache

Palmström, etwas schon an Jahren,
wird an einer Straßenbeuge
und von einem Kraftfahrzeuge
überfahren.

"Wie war" (spricht er, sich erhebend
und entschlossen weiterlebend)
"möglich, wie dies Unglück,ja
- : dass es überhaupt geschah?

Ist die Staatskunst anzuklagen
in bezug auf Kraftfahrwagen?
Gab die Polizeivorschrift
hier dem Fahrer freie Trift?

Oder war vielmehr verboten,
hier Lebendige zu Toten
umzuwandeln, - kurz und schlicht:
Durfte hier der Kutscher nicht -?"

Eingehüllt in feuchte Tücher,
prüft er die Gesetzesbücher
und ist alsobald im Klaren:
Wagen durften dort nicht fahren!

Und er kommt zu dem Ergebnis:
Nur ein Traum war das Erlebnis.
Weil, so schließt er messerscharf,
nicht sein kann, was nicht sein darf.

-Christian Morgenstern-

Het pauperparadijs: een juweel

Een levensechte zoektocht naar de roots. Bijna tweehonderd jaar geschiedenis in een adembenemend open wijze geschreven. Een verhaal over weerbarstige armoede en oplossingen die niet werken. Uiteindelijk is goed onderwijs en afrekenen met onmogelijkheid de enige ontsnappingsroute gebleken. Je zult moeten geloven dat je iets kan bereiken, anders is alle hulp vergeefs. Zie ook Geert Mak:

PvdA stemmen: voor een slimme, schone en sociale economie

Donderdag 4 juni zijn de verkiezingen voor het Europees Parlement. Ik ga stemmen en stem op de PvdA, jij ook?

Waarom PvdA?
De PvdA ziet Europa als een middel voor een sterker Nederland en een betere wereld. We willen de volgende 5 dingen bereiken:

Werk
De PvdA wil een ‘Sociale Toets’. Elk nieuw Europees beleid moet worden getoetst op de mogelijke sociale gevolgen. Samen in Europa herstellen we de economie door te investeren in mensen en banen. Het is tijd voor een Europa dat de rechten van werknemers respecteert en beschermt.

Eerlijke economie De PvdA wil één toezichthouder voor Europese banken. We maken een einde aan de belachelijke bonussen. Het moet afgelopen zijn met het egoïsme aan de top, dat ten koste is gegaan van banen, pensioenen en spaartegoeden.

Schone energie De PvdA wil een Europees netwerk dat wind- en zonne-energie transporteert en een Europees actieplan voor de elektrische auto. Juist nu moeten we onze energievoorziening veilig stellen, klimaatverandering tegengaan en nieuwe werkgelegenheid creëren.

Onderzoek en Innovatie De PvdA wil 70 procent van de Europese begroting anders en moderner besteden: minder geld naar landbouw en stoppen met het rondpompen van geld. In plaats daarvan moet Europa investeren in onderzoek en innovatie. Alleen dan komen we sterk uit de crisis.

Internationale solidariteit De PvdA laat arme landen niet in de steek, want zij worden nog veel harder door de crisis getroffen. Europa moet een sterke rol spelen in de wereld. Onze internationale principes – mensenrechten, internationale rechtsorde, eerlijke wereldhandel en duurzaamheid – worden 27 keer zo sterk als we ze samen uitdragen.

Veel kunnen we alleen. Nog meer kunnen we samen. Schouder aan schouder bestrijden we de crisis. In Nederland en in Europa. Stem donderdag 4 juni PvdA.

How wrong can you be?

Zojuist naar the Reader geweest. Een verjaardagscadeautje voor mezelf. Prachtige film. Mooi samengevat in de trailer en de laatste woorden: how wrong can you be?

Don't be smart.

Weer een ontnuchterend artikeltje van Gerry McGovern. Alrijd de moeitje waard:

Don't be smart, clever, obscure, vague. Be clear, compelling,
concise, and always focus on what your customers really care
about. And remember, what your customers really care about is
very often not what you really care about.

Zie: writing-killer-web-headings-and-links

10 CC in concert, great

Helaas was Carre maar gedeeltelijk gevuld, maar de mensen die er waren kregen ze wel goed plat. Als je naar hun platen luistert krijg je maar een flauw idee van wat er die live gebeurt. Scheurende gitaren en prachtige zang. Lekker swingend en nostalgisch zwijmelen. Een smetje: ik miste One night in Paris. Het zij hun vergeven. Ze spelen nog door het hele land.

Deaf Sentence

David Lodge is een van mijn favoriete schrijvers. Hij wordt een beetje doof, een beetje veel. En schrijft daar een amusant, maar ook treurig boek over. Ik ben zelf ook soms een beetje hardhorig en slechtziend (zonder leesbril) en ofschoon dat nog in geen vergelijk staat met de hoofdpersoon van dit boek, het ongemak en hopeloze treft mij ook wel bij tijd en wijle. Amusant zijn de misverstanden waar hij kond van doet, maar ook de misverstanden die hij in zichzelf oproept. "Als ik dit nou doe, dan denkt iedereen dat" dat soort werk. Het geklungel met zijn hoorapparaat, aanzetten, afzetten. Het zorgen dat hij blijft praten om te verbloemen dat de batterijen op zijn, meesterlijk. Een dementerende vader en een onbetrouwbare studente geven het boek een serieuze draai. Leuk om te lezen.

Supersjoen gesternte

Wat höbbe veer weer genote.
Leefde en plezeer in sjoen pekskes gegote.
Ut bleif elk jaor us verbaze.
Wie prachtig, wie sjoen, klinke veer die glaze.
De vastelaovund bleif ziechzellef
Oonder u gries mèr toch straolend gewellef.
Warachtige kwaliteit: Sjoen leedjes, geine rotzooi, prachtige pekses.
Sjoen blow en rose, straolend flanerend op 's werelds sjoenste plekses.
De dageliksen umgaang weurd ellek jaor compacter,
Veer legke us tow op de essentie, steeds exacter
tot ut pure same genete vaan ut leve vol wermte
Supersjoen, te zien gebore oonder dat supergooi gesternte.
Leuj geer waord weer opperbes
en noe mer weer wachte op de vollegende tes.

Wat ging er mis: kijk naar: waar het geld vandaan komt.

Je moet er even voor gaan zitten, maar dan dringt langzaam een besef door dat het zo niet door kon doorgaan. Maar ook dat het min of meer vanzelf misging. Ik vrees dat we ook zo'n film kunnen maken over: zorg, onderwijs, klimaat, milieu, allochtonen, europa, internet, enz.
Er zijn mensen die nog denken dat de wereld gemaakt is onder toezicht van een almacht en op basis van een groot plan. Maar het blijkt gewoon een aaneenrijging te zijn van steeds verder gaande grensverleggingen. Die op zichzelf per stapje volledig begrijpelijk en misschien zelfs legitiem zijn, maar die uiteindelijk catastrofale vormen kunnen aannemen.
Een reset, een ctrl-alt-del is broodnodig. Pas op de plaats en opnieuw nadenken waarop we onze waarde herijken. Ons register is verstopt met fratsen waaraan we nauwelijks meer lol aan beleven , in tegendeel. De welvaart heeft ons welzijn ingehaald.
Deze crisis moeten we allen samen gebruiken om weer te herbronnen. Leven op basis van nu en genieten van waar we nu zijn. Stoppen het waarderen op basis van verwachtingen en groei. Makkelijk gezegd, maar voor ons allen pijnlijk. Vooral niet denken dat we met een paar geldpersen de groei strategie in ere kunnen herstellen.

Sjoenen daag, nog een week!

Als ik het goed heb begrepen wordt dit de vastelaovundskraker vaan ut jaor!

Play it cool in The Kring

We hadden een heel gezellig optreden in de kring, helaas zat meneer de drummer ergens in een hoekje weggekrukt,vlak bij de doorgang naar het rookbalkon. Maar daarom niet getreurd. Het was leuk en alle foto's staan hier.

Zie hier het mooie affiche: op hetzelfde podium als Benjamin Herman, wat wil een mens nog meer.

Ut geit alweer kriebele...