De Gravin van Parma: een koekje van eigen deeg.

Casanova haarfijn gefileerd in en prachtige aaneenrijging van monologogen. Wieder ein Dolchstiech mitten ins Herz, wilstu dass iech verblute? Woorden maken meer kapot dan seks kunnen goedmaken, blijkt. Casanova Pierre Bokma blaast zichzelf op om vervolgens met zijn eigen dolk te worden lekgeprikt. Geluk in eenzaamheid is onmogelijk.

Groeten uit de (bouw)put.

Handen uit de mouwen.

Een dagje Breda. In de stortregen kwamen we aan, al schuilend verzonnen we de koppen in de krant: Fris gewassen PvdA durft de haven weer uit. PvdA gaat kopje onder in tumultueus congres. Het water staat de kleinste coalitiepartner tot de lippen. Congres spoelt nare smaak weg. PvdA druipt als een verzopen kater af via de achterdeur.

Maar niks van dat alles. Strijdvaardig, eerlijk en vol vertrouwen traden de bewindslieden en kamerleden voor het voetlicht. Balend omdat het ze niet lukt de harten van de kiezer te veroveren, dat wel. Maar ook bereid de hand in eigen boezem te steken en uit de mouwen om in de komende twee jaar er het beste van te maken. Het best haalbare voor de PvdA, want zo eerlijk waren ze wel, vechten voor elke millimeter, omdat de kiezer ons nu eenmaal een minimaal mandaat heeft geschonken. Dat kunnen we mokkend doen, maar ook optimistisch en voor dat laatste kiest de nieuwe fractievoorzitter, omdat zoals ze zei, het optimisme ons in de genen zit.

Nadat Mariëtte Hamer een bewogen betoog had gehouden, dat zij eerder al geoefend had in het politieke café (zie mijn verslag) onder het motto: “Politiek is vechten”, togen we naar Ella Vogelaar. Zij had de afgelopen periode niet stilgezeten en wekte bewondering voor haar strijd om te “verheffen en te verbinden”. Haar eerste moeizame slag blijkt inmiddels gewonnen. Onopgemerkt door de kieskeurige media heeft zij inmiddels bijna alle plannen kunnen goedkeuren, het geld beschikbaar, de corporaties aangehaakt, bewoners weten te engageren en de aanwezige PvdA wethouders enthousiast gekregen over hetgeen de minister aan flow heeft weten los te maken.

Na 10-12 jaar van bezuinigen in de buurten en regieloos voortdobberen wordt er ingezet op de drie V’s: Verheffen: met als speerpunten Wonen, Onderwijs en Arbeid, op Verbinden: Sociale samenhang, mensen tot elkaar brengen, leren Nederlandse taal en Veiligheid, meer agenten en combinatiebanen. Al relativeerde Herrema Vogelaars verdienste, er was immers al het nodige in gang was gezet, onmiskenbaar heeft de stug doorvechtende PvdA politica toch een nieuwe swung gegeven aan het verheffen van de meest kritieke wijken en daarmee ook een toon gezet voor andere wijken. Want ook dat was nieuw in haar betoog: voorbeelden die in deze wijken worden uitgedokterd zullen ook een uitstralingseffect hebben op andere wijken. Er zal ook daar extra geld naar toe gaan en kennis en ervaring met die wijken worden gedeeld.

Maar…., zullen, willen, plannen, allemaal leuk en aardig, het gaat aldus de minister, gesecondeerd door Guusje, Jet en Sharon nu om de Uitvoering. “het maken van plannen en het regelen van financiën was niet makkelijk, maar de uitvoering is nog veel moeilijker, we moeten alles uit de kast halen om de ambities waar te maken. We zetten zwaar in op de twee sleutels van succes: bewonersparticipatie en doorbreken van de verkokering en bureaucratie. Ze wil zelf een belangrijke rol vervullen in de afstemming tussen de betrokken ministeries. We zullen daarin onorthodoxe maatregelen en maatwerk moeten leveren willen we over twee jaar resultaten kunnen laten zien. Dat laatste is van belang, opdat we niet het risico lopen dat over twee jaar dit alles weer wordt gezien als een geldverslindend speeltje van de politiek. Later maakte Bos ook duidelijk dat als het om solidariteit gaat juist dit binden in de wijken de lakmoesproef is voor ons succes in het kabinet.

Breng de wijken weer op krachten. Krachtwijken is het devies, maar voor de partij is kracht en vechten ook het enige wat ons rest. Vechten met coalitie, maar ook vechten binnen de partij. Bos: “Het zal allemaal niet eenvoudig zijn, dat weet ik ook wel. Vooral ook omdat bij het gros van wat we willen bevorderen en bestrijden, we het niet zullen moeten hebben van wet en regel. Toch de traditionele ‘toolkit’ van sociaal democraten. Maar hier werkt ‘ie niet. Hier zal onderwijs, werk, dialoog, opvoeding, emancipatie en debat het werk moeten doen. Als we het met wet en regel niet redden, moeten mensen in ieder geval weten waar we voor staan.” En daarmee is voor mij de achilleshiel blootgelegd. Het gaat niet om nieuwe regels en wetten, om instrumenten en budgetten, om geduldig papier en mooie woorden. Het gaat om een klip en klaar, maar vooral eerlijk verhaal over waar we voor staan en waar we naar toe gaan en dat we dat niet effe kunnen fixen. Handen uit de mouwen, werk in uitvoering, want Wöltgens zei het al: “we zitten misschien wel in de put, maar het is wel een bouwput.” .

De bodem is bereikt?

Jaren geleden zat een andere partij in de problemen. Ik herinner me een congres in Kerkrade waarbij een jolige buutenreednersact zingend de ondergang bezweerde met "de bodem is bereik, de bodem is bereik". De bodem bleek nog niet bereikt, maar na vele jaren kwam het toch weer goed. Recept: herbezinning en vooral muisstil blijven zitten en de tegenstander de fouten laten maken. Dat lijkt de PvdA niet gegeven. Nadenken doen we al jaren, analyses voldoende, ook aan ideen geen gebrek, maar het vertrouwen zoals het Nederlands elftal dat had tijdens de eerste twee wedstrijden in de EK, dat ontbreekt er soms aan. Tijdens het congres in Breda niet. We zien vooruitgang, we hebben zowat de beker leeggedronken, door al het mogelijke slijk zijn onze bewindslieden nou onderhand wel gegaan, zelfs onze grootste vijanden beginnen het toch wel een beetje te gortig te vinden. En langzaam gaan we in de aanval en, zoals dat gaat, we nemen de underdog positie over van de Verdonk, Wilders en Marijnissen van de nieuwe politiek. Ik zag een strijdlustige Mariëtte Hamer (zie mijn verslag van het politieke café, ik zag een leden democratie omarmende Lilian Ploumen, Bos die weer een uiterst genuanceerd verhaal hield, maar ook duidelijk maakte dat hij nog niet verslagen was. Het meest verrassend was het optreden van Vogelaar en van Monika Sie (zie verslag van politiek café). Zondag kwam Frans Timmermans nog even uit de grond van zijn hart de noodzakelijke liefde voor de EU betonen, nadat hij eerder al een zeer (lezensw)aardig artikel in het NRC had geschreven. Kortom, de laatste tijd weer het nodige aan politiek besteeden ik hoop dat we weg naar boven kunnen vinden en vooral resultaten kunnen laten zien.

The Worst of the Eighties

In het Spant was the ShowCase van dit wervelend muziektheater. Voor een zorgvuldig geworven publiek, dat schoorvoetend de grote zaal betrad speelde zich een surrealistische terugblik op de jaren tachtig af. Met schrik en beven kwamen de hits weer bovendrijven, van echt niet te onderscheiden. Werd er nu de draak gestoken met iedereen die dit ooit mooi vond? Was het een hommage aan onze jeugd? Welgemeend lachen om Hans van der Togt, die misschien wel een beetje té overtuigend zichzelf speelde. Ik had vooral genoten van de zanger annex slangenmens en de leadzangeres, die uiteindelijk in haar eentje ("as one") We are the world ten gehore bracht, het hoogtepunt. Zie de clips op de siteclips erg leuk. Mechteld in het kikkerbadje is natuurlijk ook prachtig, vooral het gezicht wat ze daarbij trok.

Vroeg kinderen krijgen.

Met zestien een kind krijgen. Je wenst het niemand toe. Een verhaal op een byzondere manier vertelt, het stelt je soms in het gelijk, soms denk je, waarom zo moeilijk doen. De schrijfstijl en het idee doet me erg denken aan het boek geschreven vanuit de visie van een autist (iets met een vermoorde hond). Ik vind het onderwerp te serieus om grappig te zijn. Ronduit ergelijk is soms de manier waarop de jonge vader zich in het ongeluk stort. Je tenen krommen, maar wat kun je doen, wat moet je doen.
In het verhaal komen twee flashforwards voor, leuke vondst. Het stelt gerust als je ergens de afloop van kan dromen, hoe desastreus ook. Het lijkt een psychologische truc waar meer in zit. We zouden ons eens wat vaker de toekomst moeten proberen te visualiseren. En zo prakkezeren we weer verder. Gisteren zijn Finkers nog: hebt u dat nou ook. Ja dat heb ik ook. Een woord kan weken mijn hersens aan het denken zetten. En daar zijn ze ook voor.

Leerkracht is een missie

Ik lees graag boeken die me een kijkje in de keuken gunnen. Reality een beetje aangedikt met persoonlijke inkijkjes. Het is ook de manier waarop ik wil schrijven over bijvoorbeeld politieke bijeenkomsten. Wat doet het met je? Waar gaat het om en maar vooral hoe komt dat bij je over?
Juf met staarten op een zwarte school is een herkenbaar verhaal. Analyse is een te groot woord. Toch een boek waarmee deze witte man met grijs haar kan situaties kan meebeleven waar hij zelf niet zo snel in terecht komt. De vraag rijst of een dergelijk boek de zwarte en witte wereld dichter bijlaar of nu juist verder van elkaar af brengen. Ik denk het eerste. Ieder heeft zijn eigen aardigheden. Mijn waardering voor hen die bijdraagt aan het samen leven is groot. Mensen die er open over schrijven en het met ons delen zijn helemaal top.

Finkers begint aan een indrukwekkende eindspurt

Ik ben eigenlijk nooit fan geweest van Finkers. Hij schijnt na een vrijwillige maar later noodgedwongen wat langere pauze van 7 jaren anders te zijn. Prima. Na Marc Marie in Zaandam togen we weer naar dit gezellige theater op een steenworp van Amsterdam. MM was leuk, maar zeer oppervlakkig. Finkers was leuk, maar van een andere orde. Ik moet niet teveel van deze grappen maken anders wordt ik weer depressief, zo begon hij. Maar taaltheater is het leukste wat er is. En zeker als het ergens over gaat. Het lijkt wel een afscheid, hoorde ik iemand bij het verlaten van de zaal zeggen, dat hoop ik niet. Een nieuwe periode waarbij de speelsheid van Toon Hermans en de taalstrijd van Kees van Kooten gelardeerd wordt meet een vleugje Freek de Jonge. Zijn observaties over "de vrouw" en dat je moet genieten van hoe ze denkt is onvergetelijk. Het verraad van vrienden is erger dan de klap van de vijand. Vrienden, je wenst ze je ergste vijanden nog niet toe. Gaan kijken!

Met behoud van identiteit

Er is over dit boek al veel geschreven. Ik denk dat het indachtig Maks Europa ook een TV serie verdient in precies dezelfde format. Fact finding vanuit het persoonlijk perspectief. Het keerpunt in het boek ligt bij de zin: we wilden ze laten integreren met behoud van identiteit. Vanaf dat moment laat mij het woordje "met behoud van" niet meer los. Veranderen betekent loslaten. Als we iedereen in zijn waarde willen laten, moeten we een ander woord voor integreren verzinnen. Participeren lijkt me een beter doel en al moeilijk zat. Iedereen betrekken en betrokken laten raken. Engagement noemen ze dat op mijn werk. Het grootste doel, de enige ware waarde. Scheffer maakte een prachtig boek, Wilders verzamelde aardig beeldmateriaal, alles markerend het einde van religie-, multiculti- en integratie- en vrijheid-ficties. We zullen uit een ander vaatje moeten gaan tappen en onze (eigen)waarde hervinden, ons (zelf)vertrouwen terugwinnen en onze eigenaardigheid weer gaan beleven. De grote vraag rest, wat is daarbij de taak van de overheid en hoe sturen we die aan. Wordt vervolgd.