Met zestien een kind krijgen. Je wenst het niemand toe. Een verhaal op een byzondere manier vertelt, het stelt je soms in het gelijk, soms denk je, waarom zo moeilijk doen. De schrijfstijl en het idee doet me erg denken aan het boek geschreven vanuit de visie van een autist (iets met een vermoorde hond). Ik vind het onderwerp te serieus om grappig te zijn. Ronduit ergelijk is soms de manier waarop de jonge vader zich in het ongeluk stort. Je tenen krommen, maar wat kun je doen, wat moet je doen. In het verhaal komen twee flashforwards voor, leuke vondst. Het stelt gerust als je ergens de afloop van kan dromen, hoe desastreus ook. Het lijkt een psychologische truc waar meer in zit. We zouden ons eens wat vaker de toekomst moeten proberen te visualiseren. En zo prakkezeren we weer verder. Gisteren zijn Finkers nog: hebt u dat nou ook. Ja dat heb ik ook. Een woord kan weken mijn hersens aan het denken zetten. En daar zijn ze ook voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten