Groeten uit de (bouw)put.

Handen uit de mouwen.

Een dagje Breda. In de stortregen kwamen we aan, al schuilend verzonnen we de koppen in de krant: Fris gewassen PvdA durft de haven weer uit. PvdA gaat kopje onder in tumultueus congres. Het water staat de kleinste coalitiepartner tot de lippen. Congres spoelt nare smaak weg. PvdA druipt als een verzopen kater af via de achterdeur.

Maar niks van dat alles. Strijdvaardig, eerlijk en vol vertrouwen traden de bewindslieden en kamerleden voor het voetlicht. Balend omdat het ze niet lukt de harten van de kiezer te veroveren, dat wel. Maar ook bereid de hand in eigen boezem te steken en uit de mouwen om in de komende twee jaar er het beste van te maken. Het best haalbare voor de PvdA, want zo eerlijk waren ze wel, vechten voor elke millimeter, omdat de kiezer ons nu eenmaal een minimaal mandaat heeft geschonken. Dat kunnen we mokkend doen, maar ook optimistisch en voor dat laatste kiest de nieuwe fractievoorzitter, omdat zoals ze zei, het optimisme ons in de genen zit.

Nadat Mariëtte Hamer een bewogen betoog had gehouden, dat zij eerder al geoefend had in het politieke café (zie mijn verslag) onder het motto: “Politiek is vechten”, togen we naar Ella Vogelaar. Zij had de afgelopen periode niet stilgezeten en wekte bewondering voor haar strijd om te “verheffen en te verbinden”. Haar eerste moeizame slag blijkt inmiddels gewonnen. Onopgemerkt door de kieskeurige media heeft zij inmiddels bijna alle plannen kunnen goedkeuren, het geld beschikbaar, de corporaties aangehaakt, bewoners weten te engageren en de aanwezige PvdA wethouders enthousiast gekregen over hetgeen de minister aan flow heeft weten los te maken.

Na 10-12 jaar van bezuinigen in de buurten en regieloos voortdobberen wordt er ingezet op de drie V’s: Verheffen: met als speerpunten Wonen, Onderwijs en Arbeid, op Verbinden: Sociale samenhang, mensen tot elkaar brengen, leren Nederlandse taal en Veiligheid, meer agenten en combinatiebanen. Al relativeerde Herrema Vogelaars verdienste, er was immers al het nodige in gang was gezet, onmiskenbaar heeft de stug doorvechtende PvdA politica toch een nieuwe swung gegeven aan het verheffen van de meest kritieke wijken en daarmee ook een toon gezet voor andere wijken. Want ook dat was nieuw in haar betoog: voorbeelden die in deze wijken worden uitgedokterd zullen ook een uitstralingseffect hebben op andere wijken. Er zal ook daar extra geld naar toe gaan en kennis en ervaring met die wijken worden gedeeld.

Maar…., zullen, willen, plannen, allemaal leuk en aardig, het gaat aldus de minister, gesecondeerd door Guusje, Jet en Sharon nu om de Uitvoering. “het maken van plannen en het regelen van financiën was niet makkelijk, maar de uitvoering is nog veel moeilijker, we moeten alles uit de kast halen om de ambities waar te maken. We zetten zwaar in op de twee sleutels van succes: bewonersparticipatie en doorbreken van de verkokering en bureaucratie. Ze wil zelf een belangrijke rol vervullen in de afstemming tussen de betrokken ministeries. We zullen daarin onorthodoxe maatregelen en maatwerk moeten leveren willen we over twee jaar resultaten kunnen laten zien. Dat laatste is van belang, opdat we niet het risico lopen dat over twee jaar dit alles weer wordt gezien als een geldverslindend speeltje van de politiek. Later maakte Bos ook duidelijk dat als het om solidariteit gaat juist dit binden in de wijken de lakmoesproef is voor ons succes in het kabinet.

Breng de wijken weer op krachten. Krachtwijken is het devies, maar voor de partij is kracht en vechten ook het enige wat ons rest. Vechten met coalitie, maar ook vechten binnen de partij. Bos: “Het zal allemaal niet eenvoudig zijn, dat weet ik ook wel. Vooral ook omdat bij het gros van wat we willen bevorderen en bestrijden, we het niet zullen moeten hebben van wet en regel. Toch de traditionele ‘toolkit’ van sociaal democraten. Maar hier werkt ‘ie niet. Hier zal onderwijs, werk, dialoog, opvoeding, emancipatie en debat het werk moeten doen. Als we het met wet en regel niet redden, moeten mensen in ieder geval weten waar we voor staan.” En daarmee is voor mij de achilleshiel blootgelegd. Het gaat niet om nieuwe regels en wetten, om instrumenten en budgetten, om geduldig papier en mooie woorden. Het gaat om een klip en klaar, maar vooral eerlijk verhaal over waar we voor staan en waar we naar toe gaan en dat we dat niet effe kunnen fixen. Handen uit de mouwen, werk in uitvoering, want Wöltgens zei het al: “we zitten misschien wel in de put, maar het is wel een bouwput.” .