Liefde à la carte. Aardig inkijkje in relaties

Milou van Hintum en Jan Latten: Liefde à la carte. Trends in moderne relaties (192 pag. Archipel, 2007 ISBN 9789063053116)

Het hoofdstuk Aaijd weure met diech mis ik een beetje. De vraag waarom wij eigenlijk bij elkaar blijven wordt niet beantwoord. Maar door te kijken naar hoe het anders gaat ordt het idee toch langzaam duidelijk waarom (met Ge Reinders te spreken) "de leefde blief greuije met de jaore".
Het citaat uit de inleiding spreekt boekdelen: 'Houden van" is vaak meer een kosten-baten analyse dan jezelf in de gaten hebt. Wie denkt dat passie en romantiek allesbepalend zijn voor een succesvolle relatie weet na het lezen van dit boek wel beter.


Vilan van de Loo schreef de volgende recensie.

Waar moet het toch heen met de liefde, wat is er toch aan de hand? De vanzelfsprekendheid waarmee liefde begint en voor altijd duurt, lijkt verdwenen. Ben je realistisch of cynisch als je twijfelt aan de romantiek? Op deze en andere vragen is er nu een antwoord in het boek Liefde à la carte.

Onderzoek, interviews en uiteenlopende literatuur vormen de basis voor liefde à la carte. Hierin geen case stories, maar fragmenten uit interviews met vooral bekende Nederlanders. Na een uitgebreide inleiding en uitleiding, gaat het vooral om zeven hoofdstukken. Dat zijn: (1) IK: vrij & ongebonden, onrustig & onzeker; (2) Zielige alleenstaande of happy single?; (3) Fatima, het allochtone zusje van Bridget Jones; (4) Zo nuttig is een partner!; (5) Zoekende mannen en succesvolle vrouwen; (6) Vind je spiegelbeeld en (7) Uithuilen en opnieuw beginnen.

Steeds meer mensen zijn single, soms langer, soms korter, en dat heeft niets meer van het ' zielige' van vroeger. Het is normaler geworden, maar daarmee niet gemakkelijker voor degene die tegen zijn of haar zin geen relatie heeft. De maatschappij is veranderd, stellen de auteurs. Het 'ik' staat voorop, het 'ik' dat alles uit het leven wil en moet halen op elke gebied. Het 'ik' moet dus kiezen, en dat geldt ook voor de romantiek:

"Stel nu dat alle Ikken vaker en meer alternatieven afwegen. Dat ze zich minder verplicht voelen aan, en verbonden met elkaar. Dat ze langer blijven doorzoeken naar wat ze willen en bij wie ze horen. Dat ze steeds minder bereid zijn hun plezier op de korte termijn in te leveren in de hoop daar op langere termijn duurzame liefde voor terug te krijgen. In dat geval worstelt élke IK met de onrust en de onzekerheid die de keerzijde zijn van de veelgeprezen en gekoesterde vrijheid en ongebondenheid."

Die emotionele overweging stuurt het gedrag. Voeg daarbij emancipatie van mannen en vrouwen, de vrijheid om kinderen te krijgen buiten het huwelijk om, relaties die niet gebaseerd zijn op wederzijdse financiële afhankelijk (hij werkt, zij zorgt) en de keuzevrijheid is werkelijk overweldigend. Alles kan. Zie dan maar eens te kiezen en aan die keuze trouw te blijven.

In het boek beschrijven de auteurs de verschillende relatievormen die daardoor zijn ontstaan en zich nog steeds vormen. De hoofdstuktitels geven vaak de nuances aan: enerzijds-anderzijds. Ja, single zijn heeft veel voordelen, maar anderzijds ook nadelen. Ja, een partner is nuttig, maar met enig cynisme beschrijven de auteurs ook hoeveel vrouwen er door de partner mishandeld worden.

Wie geen boodschap heeft aan analyses van oorzaak en gevolg, kan meteen door naar het laatste hoofdstuk over de toekomst. 't Staat vol slecht en goed nieuws. het slechte eerst: het IK blijft bestaan en daarmee het dwingende accent op zelfontplooiing en op de kritische blik op de toegevoegde waarde van een romantische relatie. Nu het goede, waarbij de auteurs vooral uitgaan van hoogopgeleide mensen, zoals zijzelf. Hoogopgeleide vrouwen vinden hun beste kansen in lager opgeleide mannen; een groep die over dreigt te schieten als ze niet beter hun best doen om relationele kwaliteiten te ontwikkelen. Hoogopgeleide mannen beginnen vaker een tweedepleeggezin en staan daarmee onder zware financiële en emotionele druk. Waar blijven de andere groepen mannen en vrouwen?

In de nabije toekomst zullen romantische relaties steeds korter duren, concluderen de auteurs. Het is kennelijk ouderwets om in de liefde voor altijd te geloven. Het boek is overtuigend in de analyses, meeslepend geschreven en na het lezen ben je daarom geneigd alles te geloven. Dat stemt niet opgewekt. Het is tijd voor een evenwicht, voor een wetenschappelijk boek over liefde die werkelijk een leven lang duurt. Voor de hard core romantici onder ons.

Belofte:
"Als je wilt begrijpen waarom je nu alwéér single bent, waarom steeds meer kinderen 'papa' zeggen tegen een man die er als hun opa uitziet, en hoe het komt dat mensen het moeilijker vinden dan ooit om bij elkaar te blijven, dan is dit een boek voor jou. Kijk naar je eigen leven, naar je vriendenkring, en je herkent het vast en zeker: zoekende dertigers, gescheiden stellen, alleenstaande moeders, tweedeleg vaders en eeuwig loslopende mannen."

Praktisch nut:
Aanwezig. Het boek verstrekt fundamentele inzichten waardoor je beter kunt kiezen in liefdesland. De verstrekte adviezen zijn schaars maar waardevol.

Kanttekening:
De feitelijk en analytische benadering zijn tamelijk vernietigend voor het geloof in liefde die voor altijd duurt.

2012: Nieuwe Wegen, Nieuwe Kansen

De geboorte van 2012, dan wel de nieuwjaarskaart en -wens is ook dit jaar weer enerverend verlopen. Het hele jaar pik je trends op en denk je na over wat er het thema wordt van onze nieuwjaarsgroet. Thema’s te over want er valt veel te wensen.

Contact maken was een terugkerende gedachte, waarbij "ik-jij"-lijntjes en het "Hier en nu" een belangrijke rol speelden. Touwtjes en kleine wasknijpertjes flitsten door de gedachten. Of vogeltjes die zittend op verbindingslijntjes hun wens twitterden naar de verbouwereerde kaartkrijger.
Maar dat werd hem niet. Het nieuwjaarsproject is een samenwerkingsproject waarbij iedereen in het gezin zijn rol speelt. Er wordt gewikt en gewogen en soms sneuvelt een idee in schoonheid.

2012 is het jaar van de nieuwe wegen. De kinderen het huis uit en we voelen dat daarmee ook wijzelf min of meer een andere route opgaan. Een soort herwonnen vrijheid voor ons allen. Gezellig weer een nieuwe werkelijkheid ontdekken. Iets om je op te verheugen. Al tref je op die wegen beren aan, er liggen vooral ook kansen. Nieuwe vrienden, nieuwe woningen, nieuwe collega’s, kennis en ervaringen. We grijpen ze met beide handen aan en hopen dat al onze vrienden ook zo in de wereld kunnen staan. Zoniet is er altijd een kans om hen daarbij te helpen.

De kersverse dokter gaat in Breda wonen en pendelt tussen randstad en provincie, en de kersverse studente vindt haar nieuwe weg in Utrecht, op zoek naar onderwijskundige klasse. Ikzelf verdiep me wat meer in de politiek en ook de muziek brengt zo zijn nieuwe avonturen. En voor veranderingen op het werk altijd een bron van zorg en opwinding, maar ook voldoening en zingeving.

Wat rest was slechts de vormgeving, op zoek naar een zelf modelleerbare metrokaart kwam ik verschillende tools tegen. Op zich een interessante zoektocht naar schema’s die ook in het bedrijfsleven toegepast kunnen worden, maar helaas was ik de benodigde programmeerkennis niet machtig. Dus verder zoeken.

Wat dacht je van Wordle (www.wordle.com). Ik hat al eerder een woordenwolk gemaakt, waarom niet mijn hele adressenboek in Wordle. Genoeg steden om een nieuw pad aan te geven.
Uiteindelijk bleek dat toch iets teveel van het goede en zo ontstond en een iets eenvoudigere variant. Bijkomend voordeel dat jullie ons weten te vinden, zowel opde kaart als in cyberspace.

Een goede Reis Gewenst!

Vendaog höb iech geinen tied

Ut Leedsje veur Vastelaovend 2012
Vendaog höb iech geinen tied

Bij us in de gooj kamer is ’t einen oonderein
pekskes, pruke, alles ligk doorein
de dikke zjiem steit neve d’n tv
confetti vinste zelfs op de plee
Op d’n dressoir steit in de stöb gesjreve:
Wat e gelök um hei te mage leve..!!

Vendaog höb iech geinen tied
um te pótse, um te koke, veur de striek
want noe is ’t weer zoe wied
um te springe veur dee ketelemeziek
Vendaog höb iech miech belaof
- en dat nump miech geine aof -
tot es ’t asselegoonsdag is
iech vaan dee Vastelaovend gaar niks höb gemis….

’t Huteke vaan ama kump ouch noe weer good vaan pas
en vaan ampa is dee slippejas
Die sjoen kalbas waor vreuger vaan tant Nie
deen hoege zije vaan miene noonk Pie
Vaan keends aof aon is ’t us mètgegeve:
Wat e gelök um hei te mage leve ..!!

Vendaog höb iech geinen tied
um te pótse, um te koke, veur de striek
want noe is ’t weer zoe wied
um te springe veur dee ketelemeziek
Vendaog höb iech miech belaof
- en dat nump miech geine aof -
tot es ’t asselegoonsdag is
iech vaan dee Vastelaovend gaar niks höb gemis…. (2x)

Kennis Economie Stinkt?

Je bent timmerman en maakt een kast. Je doet extra goed je best, luistert naar de klant en dat extra plankje, die mooie ronding en dat prachtig hout, het levert je 200 euro extra op. Een volledig geaccepteerd idee. Niemand die dat een Bonus noemt.

Je financiert een scheepstransport van Shanghai naar Rotterdam en weet dat als een Chinees bedrijf iets verscheept, de lading 5 dagen sneller geladen wordt en stelt daarom voor aan de klant ook wat Chinees spul mee te verschepen en wint voor de klant 5 transport en kredietdagen. Bespaart de klant zo een half miljoen aan financierings- en verzekeringskosten. Hij vraagt een fair deel, zeg een ton. Met nog wat winst van de Chinees en tel uit de winst van deze kennis transactie: 125.000.

De slimmigheid van de trader en zijn contacten maken het verschil en de beloning is navenant, zeg 20.000 euro. Snel verdiend? We noemen dit een Bonus, omdat zonder dat verschil 125.000 euro minder was verdient. En dat dit louter en alleen door persoonlijke inzet tot stand is gekomen. Kennisbusiness is peoplebusiness.

Totaal verwerpelijk, waarom? Het verdienen aan kennis en kennissen stinkt, maar dat is helaas precies wat de kennis economie betekent. Mensen die hun ontwikkelde kennis en kennissen inzetten kunnen ogenschijnlijk steeds makkelijker hun geld verdienen of kosten besparen. Nog wel, maar op dit moment puilen de universiteiten uit en is de jeugd maar met een ding bezig: kennissen maken. Slim. Als we op deze weg voortgaan zal het voor mensen die aan een kennisgebrek en/of aan contactstoornis lijden steeds moeilijker worden hun geld te verdienen, of hun uitgaven binnen de perken te houden.

Iedereen kan de handen uit de mouwen kan steken, het is helaas zo dat niet iedereen (sociaal) intelligent is. Bij een kenniseconomie zullen mensen in een contact- en kennisachterstandssituatie hard geraakt worden.

Zij zoeken massaal hun redding bij de sabotage van de globalisering en euro, het ontmantelen van de merocratie en het belachelijk maken van hun vertegenwoordigers en het verketteren van kennisprofiteurs. Het zal niet helpen, uitstel van executie, valse hoop.

Hun aansporen hun hersenen beter te gebruiken is als een dove toeroepen dat hij beter moet luisteren.

De kenniseconomie stoelt op de maak- en diensteconomie. Zij die daarin werken verdienen erkenning, solidariteit en ondersteuning. Bijvoorbeeld door belasten van overwaardering van kennis transacties, verbeteren van de toegang tot kennis en contacten, bieden van (tweede) kansen om te leren, beter waarderen van fysieke arbeid en de fysieke gevolgen daarvan verdisconteren, gehoor geven en zich vertegenwoordigd voelen.

Het verlossende woord.

God schiep de mensheid. Dat ging en hele tijd goed tot iemand een idee kreeg (de Idealist).

Mensen om hen heen zien wel iets in dat idee, het wordt een Beweging.

De Beweging groeit uit en gaat zich organiseren: krantjes, boekjes, vergaderen, bestuur, statuten.

De Organisatie heeft een belang, namelijk Het Idee uit te dragen en te vertegenwoordigen.

De Idealist heeft een ander idee of sterft. De organisatie wordt een Instituut. Het Instituut verwisselt het uitdragen van het Idee, met het eigen-belang de organisatie in stand te houden.

De Leiders van het Instituut verwarren het voortbestaan van het Instituut met het voortbestaan van hun Lucratief Leiderschap

De Afgunstigen knagen aan de poten van de Stoel en verongelijkt en rancuneus splitsen ze zich af in instituutjes. Ze kannibaliseren de stamvader, die ze en passant toch blijven liefhebben.

Maar telkens wanneer ze elkaar zien nemen ze elkaar de maat wanhopig zoekend naar het verschil dat hun bestaansrecht zou moeten rechtvaardigen.

Het Idee heeft zijn nut bewezen en zijn beste tijd gehad. Het Instituut en de inmiddels talrijke Instituutjes houden zichzelf in stand en vervreemden van de Beweging en proberen elkaar de vliegen af te vangen. Steeds verbetener spittend aan de Valkuil.

Er moet een catastrofe aan te pas komen vooraleer alle die belangen ineens in Het Niet verdwijnen en het Idee weer boven water komt. Waar het allemaal ook alweer om draaide.

Aldus opent de zelfvervullende doemdenker de weg voor de nieuwe heilprofeet, die het verlossende woord spreekt en ons uit ons lijden verlost.

Ik worstel en kom niet boven

Mijn bewondering voor Bril is groot en zijn laatste pennenvruchten heb ik dan ook vooral met belangstelling en enige weemoed moeten lezen. Een optimistisch verslag van versneld aftakelingsproces dat om meer redenen een onbevredigend eind krijgt. Hoe ver gaat een mens, hoe ver gaat een beroemde Nederlander. Wederom zet het je aan het denken over lijden.

Bril, de echte wereld mist je.

Briljante columns, kronkels nieuwe stijl, ik mis ze. Al was het niet liefde op het eerste gezicht zoals blijkt uit mijn woordenfrutsel uit 1999, toen hij nog in het Parool was te bezichtigen. Ook in 1997 heb ik eens een BrilBoek (met Dirk van Weelden) op wandelvakantie meegenomen. Omdat dan elke gram telt dacht ik per hoofdstukje de blaadjes weg te kunnen gooien. Ik kwam niet verder dan 2 scheursels. De werkelijkheid bleek toen nog boeiender, maar nu weet ik beter. Een Brilse blik plaatst het leven in een ander kader, een perspectief dat we node missen.

De columns van Martin Bril in het Parool had ik eigenlijk nog nooit gelezen, ik geef het toe. Voor een krant schrijft hij ze iets te lang naar mijn smaak. Totdat zijn compilatie als spaarboek werd gepromoot.

We sloegen aan het sparen want zegeltjes, airmiles, bonussen en kortingen, daar gaan we voor. Niets is mooier dan gratis en als het Parool zijn lezers denkt te lokken door het belonen van hun spaarzin met een boek uit eigen stal; wie zijn wij dan om deze sigaar uit eigen doos aan onze neus voorbij te laten gaan.

Na het verzamelen van luttele zegeltjes kwam Martin Bril in boekvorm thuisbezorgd. Wat we in huis halen wordt gelezen, dus in afwachting van Voskuils 5de (ta-ta-ta-taaaaah) kon Bril dienen als de warming up.

Korte verhalen. Wat lang is voor een column krijgt in boekvorm een andere dimensie. Lekkere kijkjes op ons Amsterdamse straattoneel. Dichtbij en aanstekelijk: Fietsen door het Vondelpark, Harry de reiger, Bob de Yankee-fan en een dochter die zich identificeert met de helaas gedissideerde Spice-girl.

Een positieve kroniek in een stad, waarin het onderste uit de mens het makkelijkst lijkt boven te komen. Voyeuristisch met oog voor de kunst van het levensonderhoud.

"Idioot!", bitst men hem toe, als hij vertederd, haast verliefd, staart naar een moeder, die haar baby bedient met een in haar mond geprakte banaan.

Een boekje als een galerie van kleine, goed getroffen tafereeltjes. Na de ontdekking van de hemel moet het met een beetje oefening lukken ook wondertjes 'down to earth' bloot te leggen.

Geluk is niet Gewoon, Lennette van Dongen

Donderdag naar Lennette van Dongen geweest. Het ging over bergen en dalen, over geluk dat niet gewoon is, dat niet komt aanwaaien, dat veroverd wordt, en het ultieme geluk dat je ervaart als je de noodzaak van zingeving kan weerstaan. Vroeger zeiden ze: geluk is voor de domme, maar gelukkig zijn we niet meer zo dom. Wat nu?

Er waren politieke leiders die het doel van de politiek zagen in het stimuleren van het geluk van de samenleving. Zij beseffen dat geluk niet voor het oprapen ligt en niet vanzelf gaat. Dat het niet gewoon is op het leukste plekje op aarde te wonen. Maar zij gaven het op, zie wierpen de handdoek in de ring. Nu lopen we met een blijde onverstoorde glimlach ons noodlot tegemoet. We breken af wat we moeizaam opbouwden. Ons kwam de werking zo gewoon voor, dat we dachten dat het vanzelf sprak. Het gewoon genieten, geluk voor beginnelingen, lachte) ons toe. Het is makkelijk gelukkig te zijn als de zon schijnt en je de wind mee hebt, zegt van Dongen. Nee als het tegen zit, de regen met bakken uit de hemel valt, dan begint het grote geluk voor gevorderden.

Lenette van Dongen: Hoogseizoen http://t.co/BpRDhrR Youp's spiegel zonder zuurpruimerig geroeptoeter. Verplichte kost!

Met weemoed denken we terug....

Mooi filmpje op youtube van de laatste momenten, inclusief de dodenmars.... en twee beteuterd kijkende clowns ---->

Groete oet de Chambre de Reflection

Eeder jaor laote veer de boel, de boel
oontrekke veer us aon dat kopkrètsend gekrioel
veur us broednudig stökske gelök,
trèkke veer us in Mestreech weer trök.

Daor genete veer vaan ut reuzeraad dat drei daog bove bleif stoon,
veurdat veer weer met pijn in ut hart naor hoes tow moote goon.
Es Slivvenier us daan auch nog met zien goddelik weer bedach
daan bestèrf veur dreij daog op us snoets dé gulle lach.

Mèt us beste vrun beijein in de Chambre de Reflection
loape veer klasjenerend van de Knijnspiep tot ut lètste poompstation
Daor maake veer op tandvleis en aon ut eind vaan us Letien
unne prachtige foto es bewies vaan dit ultieme saamezien

Zoeväöl beer is nudig veur complete oontnuchtering,
zoeväöl gezaangk hellep beij de oontwapenende oontmaskering;
herbore trekke veer weer ut noeste noorde of ut wilste weste in
in de hoop tot un eeder d'r weer u vol jaor tege kin


Salut leef luij
Volgend jaar probere veer ut opnuij.

Mestreechse VastelaovundLeedjes Wolk

Je neemt alle teksten van de carnavalsliedjes van Maastricht en gooit die in Wordle. Dan krijg je bovenstaand resultaat. Grootste lettertype geeft het woord aan dat het meest voorkomt. Je kunt zien dat Carnaval niet om bier draait maar om Iech en Diech (ik en jij).

Wordle is a toy for generating “word clouds” from text that you provide. The clouds give greater prominence to words that appear more frequently in the source text. You can tweak your clouds with different fonts, layouts, and color schemes. The images you create with Wordle are yours to use however you like. You can print them out, or save them to the Wordle gallery to share with your friends.

Altijd leuker om te zien hoe het niet moet: Powerpoint

Alles moet met powerpoint en iedereen weet hoe het moet en vooral hoe het niet moet. Dat geldt voor meer dingen, maar dit terzijde. De roeptoeteraars hebben de lachers op hun hand. Dus geniet ervan.

Het is een keuze, en de keuze is aan u.

Marleen Barth hield een vlammend betoog tijdens het PvdA-congres. Een links tegengewicht is nodig. Weisglass hield een vlammend betoog in de Volkskrant voor een linkse meerderheid in de 1ste kamer, een pleidooi voor een echt minderheidskabinet dat zoekt naar de grootste en niet de kleinste meerderheid in de Kamers. Waarom een eerlijk evenwicht noodzakelijk is maakte Barth duidelijk:

"Het is een keuze, om kunst en cultuur weg te zetten als overbodig, suspect of geldverslindend.
Het is een keuze, om mensen met een dubbel paspoort te degraderen tot tweederangs burgers.
Het is een keuze, om licht verstandelijk gehandicapten weg te definiëren uit de zorg en aan hun lot over te laten.
Het is een keuze, om mensen die zijn aangewezen op de sociale werkvoorziening te veroordelen tot een leven van nietsdoen voor de televisie.
Het is een keuze, om een drempel van duizenden euro’s op te werpen voor de jeugdzorg, en zo voor lief te nemen dat kinderen veel te laat of helemaal geen hulp krijgen.
Het is een keuze, om illegalen te achtervolgen met strafbaarheid alleen maar omdat ze bestaan.
Het is een keuze, om je onbeschrijflijke rijkdom niet meer te willen delen met de honderden miljoenen mensen die moeten overleven van minder dan een dollar per dag.
Het is een keuze, om uitsluiting en beschimping van moslims te beschouwen als een schappelijke prijs om je bezuinigingsagenda er door te kunnen drukken.
Het is een keuze, om mensen vooral te bevestigen in hun wantrouwen, hun vooroordelen en hun frustraties, en om hen niet voor te houden dat het ook anders kan."

Maar wat dan wel......

Marleen schets de PvdA droom, ze kiest voor:
"Een land waarin gezondheidszorg, onderwijs en kinderopvang gezien worden als een gouden investering in menselijke waardigheid én sociaal-economische groei.
Een land dat zich er niet bij neerlegt dat laagopgeleiden zeven jaar korter leven dan hoogopgeleiden, en dat niet accepteert dat slimme kinderen met laagopgeleide ouders een zichtbaar kleinere kans hebben om hoger onderwijs af te ronden.
Een land dat zich niet afwendt van verwaarlozing, mishandeling en onmacht, maar actief mensen de zorg biedt die nodig is om hen en hun kinderen een kans op een fatsoenlijk bestaan te geven.
Een land dat voorop wil lopen in het bedenken van innovatieve oplossingen voor de grote vraagstukken van onze wereld: voldoende voedsel en schoon water voor ieder mens; een eerlijke verdeling en duurzaam gebruik van grondstoffen en energie; het afwenden van gevolgen van vervuiling en klimaatsverstoring.
Een land met hoge ambities in het ontwikkelen van oplossingen voor problemen waar de hele mensheid mee kampt: dat Nederland.
Een land waarin iedereen zich thuis en veilig voelt. Waarin nooit iemand opgegeven wordt, zelfs niet mensen die zich door hun daden buiten de gemeenschap lijken te plaatsen.
Een land waarin we de moed kunnen opbrengen om elkaar met onbevangenheid en vertrouwen te treden, en elkaar niet verketteren of uitschelden om wat heilig of dierbaar is.
Een land waarin niet de grootste mond, maar de beste ideeën de doorslag geven. Waarin wegpiraten en reaguurders geen vrij spel krijgen, maar waarin iedereen aanspreekbaar is op het aloude adagium ‘wat jij niet wilt dat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet’.
Een land dat voluit zijn rol speelt in Europa en de internationale gemeenschap.
Een land dat zich niet verschanst onder de dekens, achter de dijken, maar kiest voor een nieuwsgierige, ondernemende relatie met de wijde wereld om zich heen.
Een land dat beseft dat het gegrondvest is op een lange en stabiele historie van vrijheid, gematigdheid, sociale rechtvaardigheid en tolerantie, en dat die traditie met verve en overtuigingskracht uitdraagt in de wereld als lichtend baken van mensenrechten."


Ja, dat willen we allemaal...maar

Dat land komt er niet vanzelf. Helaas.
Dat land komt er ook niet als we ons onze gang laten gaan. Helaas.
Dat land komt er ook niet als de overheid het allemaal laten bedenken en oplossen. We kunnen onze verantwoordelijkheid niet afkopen. Helaas.
En op eigen houtje lukt het ook niet. Helaas.

Ik ben bang dat we alleen samen dit kunnen oplossen....

De PvdA is feitelijk de enige partij op dit moment die in staat moet zijn inhoud te geven aan de gezamenlijkheid. Zeker nu steeds meer geluiden binnen de partij bereid zijn ook de meer liberale gedachten te omarmen en in de laatste jaren is gebleken dat ook bij de PvdA heel wat ogen zijn geopend...

Want het was ook een keuze, om mensen die het wel kúnnen, hun onwil te subsidiëren,
en het was ook een keuze, om mensen die het wel kunnen betalen uit de wind te houden,
en ook om mensen die bewust asociaal en oningeburgerd gedrag verkiezen, de hand boven het hoofd te houden, enzovoort. Dankzij Fortuin heeft daar toch een fikse kentering plaatsgevonden, al zal de buitenstaander de PvdA nog graag het etiket uit de vorige eeuw willen blijven opplakken, dat is wel zo makkelijk.

De PvdA maakt langzaam maar zeker stappen waarbij de overheid meer gaat fungeren als begrenzer en katalysator, als coach en overbrugger. Een hartelijke duw in de rug voor hen die niet kunnen maar wel willen, een onplezierig vangnet voor hen die weigeren. En rust voor hen die nooit meer kunnen. Niet op basis van bangmakerij of oneerlijke laat-de-markt-zijn-werk-doen prikkels, maar op basis van preventie, tijdelijke steun, gemeenschappelijke voorzieningen en sociale infrastructuur.
OK, de staat is geen geluksmachine, maar ook geen angstaanjager.
Een rugzak voor die nodig heeft en zolang die het nodig heeft.

De echte keuze is:
- wie helpen we en hoelang en met hoeveel en wat eisen we daarvoor terug.
- wat begrenzen we, wat accepteren we en hoe controleren we dat.
De keuze is: wie vertrouwen we deze echte keuzes toe?

Ook dit keer stem ik op de PvdA en hoop op een links tegengewicht, waardoor echte keuzes op een gebalanceerde manier gemaakt kunnen worden. Niet om dit kabinet weg te krijgen, maar om de minderheid door een ruime meerderheid gedoogd te laten krijgen.

Oh Dennennaald.

Ceremonie, zinloze rituelen, daar zijn we normaal niet dol op. Maar een waardig slot, een warm onthaal, een dagelijkse grap, een driedaags feest dat willen we niet missen. Tot dat rijtje behoort ook de traditionele jaarlijkse vuurzee: bomen op de brandstapel!

Het is zondag, de sneeuw is weggesmolten en de wolken hebben een goede bui. De kerstbomen worden van drie hoog uit ramen gekieperd, achter fietsen over straat geslingerd en vanuit stegen en straten versleept naar het Museumplein, of wat daar op dit moment nog even van over is.

Een vlammenwerper katalyseert de ontbranding, het eeuwige blaasorkest vuurt ook nu weer de vlammen aan en de wind blaast de rookpluimen de goede (lees andere) kant uit.

Af en aan worden er weer verse, goed in de naalden zittende dennen of sparren wegens ketterij op de brandstapel gesmeten. Al dan niet gekluit of gekruisigd. Een eruptie van vuur verblindt steeds opnieuw het oh en ah roepende kinderrijke publiek: het eeuwige vuur, als je tenminste op tijd naar huis gaat.

De kerst zit er weer op, op de valreep hebben we het het heilige vuur aanschouwd, de verlosser is in de buurt en de drie koningen zijn alweer op weg naar huis, met winterbanden en al. Terwijl het wassende water Borgharen in de greept neemt, zullen wij voorlopig niet meer dromen van een witte kerst. God bespaar me.
Her en der doet alleen een verdwaalde dennennaald nog denken aan de besneeuwde en vorstelijke maar goddeloze feestdagen. En nou nog de overmatige kilo's eraf slijten.

Smart: alles draait om de eenvoud.

In 1999 schreef ik een leuk verhaaltje over de Smart, die in het Autodelenwagenpark was opgenomen als proef. Autodelen is ter ziele (te vroeg, te ingewikkeld), maar herrezen in het zeer effectieve Greenwheels. De eenvoudige simpele Smart heeft het niet helemaal gemaakt. Toch heeft inmiddels elk automerk zijn eigen Smart variant.

Smart had bedacht het simpeler te maken. Geheel mijn idee: Common Sense and Simplicity. Maar daarmee wordt het er niet eenvoudiger op, zoals u zult lezen. Eenzelfde ervaring heb ik nog dagelijks met mijn IMac, de simpelheid zelve zou je zeggen, maar deze verstokte Windows gebruiker voelt zich nog dagelijks een Apple-beet. Zoekend naar het trema op de i (alt-u lostlaten i), vertwijfelend afvragend waarom de Delete toets ontbreekt (alleen de backspace) en waarom op de Iphone/Ipad de pijltjestoetsen niet in het elektronische toetsenbordje zijn toegevoegd. Een levensgrote ergernis die makkelijk had kunnen worden voorkomen.
Minder toetsen lijkt wel overzichtelijk, maar is knap verwarrend. Voor de rest, net als ten aanzien van de Smart geen kwaad woord over deze innovaties. Zeker nu op de IMac ook de Apps hun intrede hebben gedaan kan een kind de was doen. And that's what it is all about!

We moeten de maatschappij niet zo ingewikkeld maken dat iedereen gestudeerd moet hebben om er in te kunnen functioneren, we moeten het functioneren zo eenvoudig maken dat niet iedereen smart hoeft te zijn om zich in zijn element te voelen. Kenniseconomie is een ecomonie die de kennis gebruikt niet een maatschappij waarbij macht alleen is voorbehouden aan hen die de kennis hebben.

Voor hen die de Smart sensatie nog een keer wil meebeleven...
We leven in 1999 er rijden in Amsterdam 10 Smarts rond, in de buurt van de PC Hooft.... Uit de oude doos:
Ja, dat wilt u wel weten; Ik zie het, u staat te popelen. Zelf in zo'n dingetje rijden dat kan natuurlijk niet, want dat is toch voor de grachtengordelaars. Maar de sensatie wil u wel beleven, niet soms?

Ik deel al anderhalf jaar auto en nu wil het feit dat Autodelen Amsterdam twee autootjes, die passen op één dure parkeerplek, wel een boeiend concept vinden. Je parkeert een Smart bijna als een winkelkarretje, al schuivend schurk je het ene tegen het andere Slimmerikje aan. Je mist alleen het kettinkje en het statiegeld.

Zaterdagochtend, boodschappen doen. We hebben veel nodig, dus toch maar even een autootje delen. Op de standplaats staan alleen maar Smart's, als dat er maar allemaal inpast. Nou ja we zien wel.

Aj, hoe gaat dat slimmeding open? Geen slot op de fors uitgevallen deur, die de hele zijbeuk beslaat. De achterklep heeft wel een slot waarmee je het raam eruit tilt en de achterklep kan laten zakken, als ware het een ambulance.

Een druk op de sleutel, wil wel eens helpen, en ja hoor... plop, de deur ontgrendeld, instappen maar.

Hij zit lekker ruim. Nu starten. Waar zit het contactslot? Schiet op mijn vrouw wacht en de kleine is alleen thuis. Zoeke, zoeke maar... Niet bij het stuur, niet op het dashboard. Ah, daar ligt wel de handleiding, die zoeken we op. Het contactslot zit bij de handrem; stom, stom, stom, dat ik daar niet aan dacht.

Hij doet het, nu oppassen dat ik de roodgele voorligger niet bumper, als de Smart tenminste beschikt over een dergelijke bufferzone: in zijn achter-uit. Ah; de pook zit tenminste op een normale plek; maar wat staat er allemaal op: +, - en nog wat letters. De R zal het wel zijn, dat heb ik meer gezien. Koppeling indrukken, waar is die nou weer, of was het een automaat? Ik zie alleen de rem en de gaspedaal. Voorzichtig gasgeven: Yes!!! hij rijdt, wat een ervaring.

Achter-uit rijden hebben we onder de knie, nou voor-uit nog. Ik probeer zenuwachtig alle standen van de pook die zonder noemenswaardig geweld te bereiken zijn, en zowaar met wat gas gaat het wagentje aan de wandel en daar is mijn vrouw ook al, wat kijkt ze boos.

"Wat heb je nou weer!... Daar krijg je mij niet in!.. Als ons maar niemand ziet!.... Nou ik zit, schakel eens door." Hoezo door, dit is een volautomatisch wonderkarretje, of toch niet? Pookje naar de plus drukken, klinkt wel clever. Waw... het lijkt wel een stadsbus, de smart duikt in een andere versnelling, tellertje op het dashboard geeft 2 aan. Aah, ik vat hem en krijg de smaak te pakken. Pardon, druk abusievelijk op de rem; effe wennen zo'n non-pedaal koppeling.

Hoppa, shoppen maar. Great, er gaat veel meer in dan je denkt in zo'n achtersleuf. Twee AH-karretjes kunnen er zonder airmails en bonuskorting makkelijk in, zeker als je wat met de (voor?)stoelen gaat schuiven.

Terug naar huis, het stoot en hobbelt wel behoorlijk moet ik zeggen maar je hebt een prachtig uitzicht, het lijkt wel of je in een rijdende vitrine rondzoemt.

Zonder brokken weer aangesloten in de parkeerrij; weer een stuk smarter en een ervaring rijker: je moet wel steeds het verkeer in het oog houden en bedenken dat je op de openbare weg zit en niet als een blij-dat-ik-rij-peuter op de Efteling rondtoert.

Voor een briefkaart op de eerste rang

Ik ben nog van de oude stempel, gelukkig zult u denken. Ik hou van kwaliteit met een grote K. De K van kunst, maar ook van kritisch: 'alles kan beter'. Deze fictie stamt al uit de jaren 70, toen alles beter kon en beter moest. In de jaren 80 was 'goed, goed genoeg' en in de 90-er jaren zijn we langzaam op een hellend vlak terecht gekomen, waarbij kwaliteit bepaald werd door de mate waarin de verwachtingen overeenkomen met het gebodene. De afgelopen 10 jaar zijn we niet van dit hellende valk afgekomen, helaas. Kwaliteit staat nu vooral voor de Vorm en niet meer voor de Inhoud. De procedure en niet de passie. De service overeenkomst en niet de klantbeleving. Do more with less en de bonus is binnen.

In 1999 schreef ik: "Als we precies weten hoeveel vertraging de trein heeft, rijdt hij wat ons betreft op tijd. Hoe groter de helpdesk, die gereed zit voor al uw problemen, hoe beter het product. 'Waar voor ons geld'." Het is nu nog erger: als ons gemeld wordt dat er geen trein rijdt of wanneer er wel een gaat rijden of als we niet te lang hoeven te wachten op een helpdesk medewerker dan zijn de kwaliteitsnormen als gehaald. Treurig dat juist die twee voorbeelden nog steeds actueel zijn.

Deze week begonnen in mijn nieuwe functie en daarbij staat vertrouwen voorop als doel voor kwaliteit. Niet formeel maar professioneel. Uiteindelijk weten we best wel dat we om al die ellende zelf vragen, we willen voor een briefkaart op de eerste rang. Wie Kwaliteit wil, zal in de buidel moeten tasten. Wie Zorg wil hebben, Onderwijs, Vertrouwen, Nieuws, Kunst en Cultuur: Het kost geld.

En misschien is het wel eens goed hardop te zeggen dat de gebruiker betaalt en niet de gemeenschap. De briefkaart is afgeschaft en als we niet oppassen de Eerste Rang ook.

Trouwens nog bedankt voor alle kerst en nieuwjaarskaarten ook namen de PTT zoals dat in 2000 nog heette.

Samen op zoek naar het ideaalbare.

1 Januari 1999 was het zover, goede voornemens en "vandaag wordt alles anders, het leven krijgt een andere wending." Althans dat hoopte ik. Ruim 10 jaar na dato is er wederom veel, maar tegelijk ook weinig veranderd. Ik ga al mijn oude gedachtenspinsels weer eens langs en eens kijken waar ze me toe brengen.

Paul Witteman, toen nog in B&W-café, had drie prototypes van "Nu wordt alles anders" aan tafel verenigd: drie gelukkige mannen, die enkele jaren geleden een rigoureus, weloverwogen, maar goed uitgepakt besluit hadden genomen. Of Paul nog andere carriërewisselaars heeft gebeld, die wellicht minder fortuinlijk waren met hun onherroepelijke beslissing en wel nog terugverlangden naar hun eenmaal verworpen status, vertelt het verhaal niet. Inmiddels zijn er complete TV series aan "De grote sprong in het diepe" gewijd en we zien nu ook wel de tenenkrommende naïve vruchteloze pogingen om een ander leven te beginnen.

Voor mij was het boerenbestaan niet bestemd (ik heb al een vrouw), vioolbouwen behoorde ook niet tot mijn ambities (dat loopt slecht af). Column-schrijver dat was wat: mijn pen gebruiken, mijn hart luchten, de wereld op het rechte pad zetten, mijn overvolle hoofd leegschrijven en mijn verzamelde ideeën saneren, fixeren en polijsten. Ja, dat vind ik nog altijd goed om te doen. Sommige gedachten moeten uit het hoofd: pas opgetekend, tonen ze hun waarde (of niet) en dat geeft hopelijk wat meer rust in de bovenkamer. Want de onrust neemt weer toe, en dat ligt niet aan het kabinet of aan Wilders. Het onvermogen om een Nieuw Verhaal te ontwikkelen geeft mij geen rust.

Na de traditionele nieuwjaarsdiscussie met vrienden realiseerde ik me wat mij drijft. Ik kan niet berusten in de wereld waarin alleen (nog) het (nog) haalbare wordt nagestreefd. Noem het naïf, dan bekeer ik me vandaag tot het naïvisme. Populisten stemmen hun idealen af op het haalbare, Naïvisten stemmen wat haalbaar is af op hun idealen. Gelukkig heb je nog genoeg naïvisten zowel onder Links en Rechts, onder liberaal en Confessionelen. Samen gaan we op zoek naar het ideaalbare.

PS Helaas het het Handboek voor Praktisch Idealisme niet meer leverbaar, ik ben bang dat dat al genoeg zegt.

Kaasstolp onderzocht door Luyendijk

Het zijn net mensen sloeg op Arabieren in zijn vorige boek, zijn politici en het hele circus wat daaromheen zwermt ook mensen? Dat vraag je je bij het lezen van "Je hebt het niet van mij" wel eens af. Ontroerend was het relaas van een PVV-er die bij zijn natuurlijke achterban maar niet duidelijk gemaakt kreeg dat het gewoon hard werken is. De hele scène zit onder de kaasstolp gevangen, er is geen ontkomen meer aan. De soap (en ik geloof oprecht dat Joris dat niet negatief bedoelt) is een aaneenreiging van incidenten die al dan niet geënsceneerd elkaar triggeren. Het is een wonder dat dat nog leidt tot een redelijk georganiseerde samenleving. Het is al vaker geciteerd de afgelopen dagen, democratie is het minst slechte bestuursmodel, vind maar eens iets beters. Ik ben wel redelijk bekend met de politiek dacht ik, maar niet heus dus. Ik vind eigenlijk dat dit een mooie documentaire reeks verdient, met weerwoord en context, maar of De Kloof daar kleiner of misschien eerder groter van wordt, ik zou het niet weten. Ik meen wel te concluderen dat de media de Kaasstolp eerder uitvergroten / verergeren dan openbreken. Juist de media exposure brengt tijdrovende en weinig effectieve processen op gang en door de Nieuwspoort code onttrekt zich het hele voorspel aan het zicht.

Aangesloten betekent nog niet: opgesloten.

Al struinend door het internet kwam ik een inspirerend verhaal tegen van onze wethouder Carolien Gehrels. Zei ziet Amsterdam als een stad van netwerken en uitwisseling. Bij een bijenkomst ter ere van het tienjarig bestaan van Amsterdam Internet Exchange (AMS-IX) gebruikte ze de totstandkoming en het succes van het 's werelds grootste netwerk der netwerken in Amsterdam als een perfecte illustratie van de wijze van denken bij de "meeste van onze professionals. Van advocaten tot architecten, van wetenschappers tot ondernemers en in de creatieve industrie. Zij allen bereiken hun doelen door het delen van verantwoordelijkheid en door het creëren van horizontale verbanden." AMS-IX omvat zo'n 400 netwerken. Het werd een succes omdat "AMS-IX zich manifesteert als een neutrale partner, die partijen voorziet van een efficiënte manier om internet verkeer te ondersteunen, maar tevens de technische verantwoordelijkheid en commerciële besluitvorming aan de aangesloten partijen zelf overlaat."

Deze mentaliteit van investeren, combineren, faciliteren en vrijlaten "stroomt door de grachten en door het bloed van deze stad. Al sinds eeuwen. Het zit in ons DNA en daar moeten we en kunnen we zoals we zien gebruik van maken."

Maar het vormen van netwerken en delen van waarden aldus Gehrels staat ook onder druk. Met name "door navelstaren en angst voor verschillen."

De voorbeelden leren ons dat "collectieve waarden worden bereikt door de interactie van individuele kwaliteiten. Door het erkennen van verschillen, is een gemeenschappelijke basis gevormd voor horizontale samenwerkingsverbanden. Laat ons daar steeds meer bewust van worden. Een netwerk van netwerken verkrijgt zijn waarde door diversiteit. Aangesloten is niet hetzelfde als opgesloten. Het is essentieel dat je kunt deelnemen aan het collectief zonder verlies van eigen identiteit. De stad is aangehaakte samenleving, gebouwd als een model dat individuen zowel als de verschillende gemeenschappen overstijgt.

Een mooi positief verhaal, dat aangeeft dat we waardevolle de bouwstenen in handen hebben in deze stad. En dat we deze moeten blijven ontdekken, ontginnen, aanboren, bijschaven, samensmelten, laten reageren, en uiteindelijk smeden tot iets waar we allemaal gelukkiger van worden.
Ieder steentje heeft zijn waarde, goud of zilver, tin of blik. En laten we zorgen dat iedereen dit weet, ervaart en overtuigd raakt en zichzelf een rol kan toebedelen. Laten we ervoor zorgen dat we ons beleid hierop verder afstemmen. Geen zielige verhalen over een groeiend aantal armen, die we helpen de globalisering te ondergaan. Maar een verhaal over iedereen die we nodig hebben, hun veelzijdigheid waarderen omdat die het mogelijk maakt om op zijn/haar eigen wijze aan ons geluk bij te dragen.

Originele bijdrage Gehrels: Gehrels: http://flpbd.it/SSID "Amsterdam as network of networks, as a model beyond individualism and beyond collectivism." en dat werkt!

Kijkwijzer eindelijk aangepast aan PVV gedoogtegoed

Na bestudering van de beelden van de bijdrage van Mevrouw Zerfowski(PVV) in de gemeenteraadsvergadering van 25 November 2010 in Almere aangaande het Plusfonds voor het KlokHUIS*) hebben wij gemeend een nieuwe waarschuwingsclassificatie aan ons rijtje toe te moeten voegen. Dit om alle Nederlandse kinderen in het algemeen maar de Almeerse kindertjes van 6 in het bijzonder te waarschuwen voor, zoals de PVV-afgevaardigde verwoordt: (denk)beelden gemaakt door subsidieverslaafde omroepen met een ongetwijfeld hersenspoelende werking, door het prediken van de multiculturele geloofsbelijdenis en het inprenten van klimaathysterie.

De volledige inhoudsclassificatie luidt nu als volgt
Inhoudscategorie als resultaat van het classificeren van het Audiovisueel Product, waarmee de mogelijke schadelijkheid van het Audiovisueel Product voor jeugdigen door middel van een inhoudspictogram wordt aangegeven, bestaande uit: -in vaste volgorde- ‘geweld’ (pictogram: vuist), ‘angst’ (pictogram: spin), ‘seks’ (pictogram: voetjes), ‘grof taalgebruik’ (pictogram: schreeuwend mannetje), ‘discriminatie’ (pictogram: groepje mensen met één poppetje in contrasterende kleur), ‘drugs- en/of alcoholmisbruik’ (pictogram: spuit) en ‘multicultulturele geloofsbelijdenis en klimaathysterie’ (pictogram: klokhuis)

*)Zie:
http://politiekemarkt.almere.nl/Vergaderingen/Politieke-Markt/2010/25-november/19:00 voor de bijdrage van Mevrouw Zerfowski(PVV).