Kennis Economie Stinkt?

Je bent timmerman en maakt een kast. Je doet extra goed je best, luistert naar de klant en dat extra plankje, die mooie ronding en dat prachtig hout, het levert je 200 euro extra op. Een volledig geaccepteerd idee. Niemand die dat een Bonus noemt.

Je financiert een scheepstransport van Shanghai naar Rotterdam en weet dat als een Chinees bedrijf iets verscheept, de lading 5 dagen sneller geladen wordt en stelt daarom voor aan de klant ook wat Chinees spul mee te verschepen en wint voor de klant 5 transport en kredietdagen. Bespaart de klant zo een half miljoen aan financierings- en verzekeringskosten. Hij vraagt een fair deel, zeg een ton. Met nog wat winst van de Chinees en tel uit de winst van deze kennis transactie: 125.000.

De slimmigheid van de trader en zijn contacten maken het verschil en de beloning is navenant, zeg 20.000 euro. Snel verdiend? We noemen dit een Bonus, omdat zonder dat verschil 125.000 euro minder was verdient. En dat dit louter en alleen door persoonlijke inzet tot stand is gekomen. Kennisbusiness is peoplebusiness.

Totaal verwerpelijk, waarom? Het verdienen aan kennis en kennissen stinkt, maar dat is helaas precies wat de kennis economie betekent. Mensen die hun ontwikkelde kennis en kennissen inzetten kunnen ogenschijnlijk steeds makkelijker hun geld verdienen of kosten besparen. Nog wel, maar op dit moment puilen de universiteiten uit en is de jeugd maar met een ding bezig: kennissen maken. Slim. Als we op deze weg voortgaan zal het voor mensen die aan een kennisgebrek en/of aan contactstoornis lijden steeds moeilijker worden hun geld te verdienen, of hun uitgaven binnen de perken te houden.

Iedereen kan de handen uit de mouwen kan steken, het is helaas zo dat niet iedereen (sociaal) intelligent is. Bij een kenniseconomie zullen mensen in een contact- en kennisachterstandssituatie hard geraakt worden.

Zij zoeken massaal hun redding bij de sabotage van de globalisering en euro, het ontmantelen van de merocratie en het belachelijk maken van hun vertegenwoordigers en het verketteren van kennisprofiteurs. Het zal niet helpen, uitstel van executie, valse hoop.

Hun aansporen hun hersenen beter te gebruiken is als een dove toeroepen dat hij beter moet luisteren.

De kenniseconomie stoelt op de maak- en diensteconomie. Zij die daarin werken verdienen erkenning, solidariteit en ondersteuning. Bijvoorbeeld door belasten van overwaardering van kennis transacties, verbeteren van de toegang tot kennis en contacten, bieden van (tweede) kansen om te leren, beter waarderen van fysieke arbeid en de fysieke gevolgen daarvan verdisconteren, gehoor geven en zich vertegenwoordigd voelen.

Het verlossende woord.

God schiep de mensheid. Dat ging en hele tijd goed tot iemand een idee kreeg (de Idealist).

Mensen om hen heen zien wel iets in dat idee, het wordt een Beweging.

De Beweging groeit uit en gaat zich organiseren: krantjes, boekjes, vergaderen, bestuur, statuten.

De Organisatie heeft een belang, namelijk Het Idee uit te dragen en te vertegenwoordigen.

De Idealist heeft een ander idee of sterft. De organisatie wordt een Instituut. Het Instituut verwisselt het uitdragen van het Idee, met het eigen-belang de organisatie in stand te houden.

De Leiders van het Instituut verwarren het voortbestaan van het Instituut met het voortbestaan van hun Lucratief Leiderschap

De Afgunstigen knagen aan de poten van de Stoel en verongelijkt en rancuneus splitsen ze zich af in instituutjes. Ze kannibaliseren de stamvader, die ze en passant toch blijven liefhebben.

Maar telkens wanneer ze elkaar zien nemen ze elkaar de maat wanhopig zoekend naar het verschil dat hun bestaansrecht zou moeten rechtvaardigen.

Het Idee heeft zijn nut bewezen en zijn beste tijd gehad. Het Instituut en de inmiddels talrijke Instituutjes houden zichzelf in stand en vervreemden van de Beweging en proberen elkaar de vliegen af te vangen. Steeds verbetener spittend aan de Valkuil.

Er moet een catastrofe aan te pas komen vooraleer alle die belangen ineens in Het Niet verdwijnen en het Idee weer boven water komt. Waar het allemaal ook alweer om draaide.

Aldus opent de zelfvervullende doemdenker de weg voor de nieuwe heilprofeet, die het verlossende woord spreekt en ons uit ons lijden verlost.

Ik worstel en kom niet boven

Mijn bewondering voor Bril is groot en zijn laatste pennenvruchten heb ik dan ook vooral met belangstelling en enige weemoed moeten lezen. Een optimistisch verslag van versneld aftakelingsproces dat om meer redenen een onbevredigend eind krijgt. Hoe ver gaat een mens, hoe ver gaat een beroemde Nederlander. Wederom zet het je aan het denken over lijden.