Stedelijk Museum CS

Toch nog een museum gepikt dit jaar, op de valreep naar het SM CS geweest, kijken naar schitterende foto's van Rieneke Dijkstra. Vooral het ontluikend asielzoekertje, maakte indruk. Vanuit een hokje in het centrum tot een mooie setting met parket op de vloer. Van verlegen meisje tot jonge vrouw. Het komt goed.

En nu de plannen voor 2006

Na het lezen van de boekjes van Asscher en Bos wordt het toch tijd dat er iets meer inhoudelijk aan plannenmakerij gedaan wordt. Kaders scheppen, richting geven, gedachtengoed ontwikkelen, aangeven dat het beter kan en moet. Allemaal leuk en aardig, maar hoe dan blijft de vraag. Niet zoals dit kabinet, maar anders. Bos schetst best aardig wat er mis is en wat er anders moet, maar ik kan mij voor de eerste keer voorstellen dat dit lichtelijk vaag overkomt voor degene die dit soort abstractieniveaus niet aanspreekt. Bos komt uit het bedrijfsleven net als ik, maar niet echt van de harde kant. Hij zat voornamelijk in staffuncties en dat merk je aan zijn manier van denken. Wat voor hem heel concreet is gaat de gemiddelde burger lang niet ver genoeg, dat besef ik wel. Toch zijn het fundamentele keuzes die voorafgaan aan en bepalen hoe de dagelijkse keuzes gemaakt moeten worden. En is het na de fundamenten vrij makkelijk bouwen: "beginnen met die bodem". Dit kabinet heeft het wat dat betreft makkelijk. Zij zweert bij marktwerking en eigen verantwoordelijkheid, doorspekt met een alles behalve relatieve zalmnorm. Da's makkelijk keuzes maken. Bos kiest voor collectief doen als dat efficienter en effectiever is en niet alleen een vangnet samenleving en dat is het funcdamentele verschil. En die keuzes van wat wel en wat niet onder het collectief valt is de politieke beslissing en de moeilijkheid, die de PvdA zichzelf stelt. Ik zal en voorbeeld geven, in het bedrijfsleven heeft men grote moeite met het gebruik maken van internet op een veilige manier. Collectief is dit 100 keer efficienter en effectiever op te lossen dan ieder voor zich. Dit kabinet kijkt de andere kant op en ieder bedrijf verzint een list, met de gevolgen van dien: toegenomen risico's, data op straat die er niet thuis hoort, iedereen zeventwintig passwords etc. Nederland zou vooroploper in de wereld kunnen zijn in het aanbieden van een collectief electronische identificatie, dat zekerstelt wie wat mag zien. Dat vereist een investering vergelijkbaar met de Betuwelijn, maar dan heb je wel wat. Op mijn werk gaat continu de discussie over: wat bepalen we centraal, collectief en wat laten we over aan de regio's. Deze discussie is moeilijk concreet te maken, maar is desalnietemin heel belangrijk. De PvdA heeft nog even tijd om de kaders in te vullen. Ik hoop dat uiteindelijk meer mensen op de PvdA gaan stemmen, niet omdat ze denken dat ze er zelf snel beter van worden, maar omdat ze geloven dat collectief we meer kunnen bereiken dan ieder voor zich. Juist zo'n klein klandje als Nederland heeft de ideale grootte om als proeftuin te fungeren voor nieuwe oplossingen en moet zich niet conformeren aan de zoek-het-zelf-uit oplossingen die in grote landen vanwege de schaal en diversiteit helaas noodzakelijk zijn. Ik stik van de ideeen om dit land anders in te richten en zal in 2006 die proberen te formuleren, al was het maar om ruimte in mijn hoofd te scheppen.

Een uitdagend 2006

Twee sudoku's om de jaarwende mee door te komen. Voor velen een uitdaging, voor anderen een verslaving, weer anderen tijdverdrijf. Natuurlijk kun je de gele vlakjes proberen te bedenken zonder de puzzel op te lossen. Je kunt ook een boek van achter naar voren lezen, kijken op teletekst naar de uitslag van de wedstrijd en beginnen bij het toetje. Alles is releatief zoals Zalm al zei. Veel plezier in het nieuwe jaar, want daar gaat het uiteindelijk toch allemaal om.

Wil je de sudoku even printen, klik dan hier

Hij komt

De kaart is klaar, de productie kan beginnen. En nu maar raden wat ze nou weer verzinnen? Neem mar alvast een uurtje vrij, want enige zelfwerkzaamheid komt er wel weer aan te pas.
Nog even geduld want de kaart is nog niet bij iedereen geariveerd. maar hij komt, heus.

Met blijdschap geven we kennis

Waarom is het een beetje stil gevallen op mijn blog? Maak ik niks meer mee? Schrijf ik te veel voor andere sites of krantjes? Heb ik geen ideetjes meer, geen tijd meer over? Of gewoon pijn in mijn rug, te druk, te veel aan het Sudoku-en? Heb ik te veel feest gevierd op de 11-11 in Mestreech, te veel zuur vlees gegeten? Te druk met drummen in de band of de in de partij?

Van alles wat.

Ik sla de krant open en zie de discussie over het byzonder onderwijs, over baby’s van zwakbegaafden, over zorgtoeslag en armoede. Ik zie Ben Bot weer iets waars maar onverstandigs zeggen en denk dat ik dat morgen vast wel weer verkeerd begrepen heb. Ik zie Klaas Veerman weer iets waars maar onverstandigs zeggen en denk dat ik dat morgen vast wel weer verkeerd begrepen heb. Ik lees Plasterk en zie een verhaal dat ik een tweetal weken al gehoord had over een bak geld die rond sinterklaas in het hoger onderwijs gestopt moet worden, anders heeft Balkenende geen scope meer.

Hirshi en Wiegel lullen een aardig end langs elkaar heen en de kranten zijn weer lekker gevuld. Het is altijd anders dan bedoeld. Ga naar een ouderavond met mensen die Vrolijk onderwijs propageren, maar niet eens een verhaal kunnen vertellen als ze een sheet in de presentatie missen. Daar word ik niet vrolijk van. Een voorzitter die de secretaris complimenteert met het schitterend jaarverslag, dat om papier te besparen niet is meegezonden aan de ouders en slechts door één persoon is opgevraagd!??

Heeft het nog zin iets op papier te zetten, te bloggen, te schrijven? Complimenten zat: je schrijft heel leuk, wat kunnen die Amsterdammers mooi praten. Lees zelf maar over de afmattingsslag die ertoe moet leiden dat Amsterdam een mooie stad blijft.

De weg kwijt, voor als je een kompas zoekt

Ik heb een goede site over ziektenbeelden en de bijbehorende geneesmiddelen:
http://www.cvzkompassen.nl/
kan misschien een keertje van pas komen, aldus zoonlief. Op die manier betaalt die studie zich vanzelf terug.

Dank u wel, NS

Je gaat naar Brussel, je laat een van je kaartjes in de automaat steken. Bij Hoofddorp komt de conducteur langs. Je grijpt in je jaszak, Je vindt maar twee kaartjes.... De conducteur lacht en zegt: gevonden! We werden opgebeld dat iemand een kaartje naar Brussel had gevonden. Nou hebben we het slachtoffer gevonden. U krijgt een gratis retourtje, goed geregeld.
En dat was niet de eerste ervaring met de vernieuwde cnducteurs van NS. Ook de wijze waarop ze het wangedrag van Blokker pareerde was overtuigend en bewonderenswaardig. Menig argeloos bejaarde zit de laatste tijd met een uitgeknipt stukje Blokker folder in de trein in de volle veronderstelling daarme gratis te kunnen reizen. Blokker schijnt die dingen in eerder genoemd Hoofddorp aan de man de brengen of de persoon in kwestie kan wel heel aardig toneel spelen. Enfin met een engelengeduld weet ook hier de NS duidelijk te maken dat het toch echt de schuld van Blokker is en niet van de NS. U krijt een girotje thuis, tegen de gewone kosten, u betaalt dat en gaat verhaal halen bij Blokker. Ook weer opgelost. Even bellen met hoofdkantoor, dat zij ervoor zorgen dat die stroom van nepkaartjes ophoudt en weer verder met knippen en scheren. De NS is op het goede spoor, nu nog de Belgen (een spoor tussen Antwerpen en Essen tekort) en railinfra (ontspoorde computers).

Genieten van je frustraties

Opeens viel de kreet: "je moet meer genieten van je frustraties". Een wonderlijke zin. Hij zet me aan het denken en laat me niet meer los. Waar de een wel eens wakker ligt van de problemen, lig ik meestal wakker van de oplossingen: Frustraties onderkennen en als ze zich voordoen een streepje zetten: weer onderkend en bijna ingetuimd. Leuk, ze krijgen me niet klein. Met frustraties heb je alleen jezelf, de ander loopt fluitend door het leven terwijl jij tandenknarst. Maar frustratie is ook gezond, het geeft aan dat je je niet wil neerleggen bij het ogenschijnlijk onvermijdelijke en het onbeïnvloedbare. Dat is mooi. Geniet ervan, maar wel met mate.

Ach meneer, weet u wat armoede is?

Ik stond bij de ingang van de AH en vroeg een willekeurige voorbijganger. "Weet u misschien wat armoede is?" Ik probeerde me mentaal voor te bereiden op het debat van die avond, dat over armoede ging. "Armoede, wel eens van gehoord, is dat niet zoiets als dat je amper rond kan komen en je kinderen zonder eten naar school stuurt, terwijl je wel in een auto rijdt en een plasmascherm aan de muur hebt hangen?". "Nee meneer, ik ken alleen sociale armoede, hufterigheid. O ja en op TV is het ook armoe troef." De dakloze keek toe en dacht er het zijne van. Hij wist wel wat armoede is. Als je kinderen je op kosten jagen, jezelf werkeloos raakt, je huurgeld opgaat aan schoolgeld, je zorgtoeslag wordt geconfisceerd door de sponsor van AZ, de schuldsanering ervoor zorgt dat je je eten bij de voedselbank moet halen en nog net wat leuks kan doen van die drie kranten die je die dag hebt verkocht. Verderop hoor ik iemand zeggen. "Pakistan, ach de volgende ramp is alweer in de maak, we kunnen niet aan de gang blijven". Het debat ging door en het was de moeite waard. Ik hoop nooit te weten wat armoede is en gun het niemand. Maar armoede begint in de bovenkamer, dat is duidelijk en vaak al in de wieg. Aan beide kunnen we wat doen. Lees mijn verslagje van het debat.

De pastoor op de bloeyenden marktplaats.nl

Ook u Brutus gaat voor de bijl. Mijn eerste aankoop via marktplaats.nl is een feit. Een spiksplinter oude versie van den Pastoor, met dubbele oo's en dubbele ee's. Nostalgie zonder weerga. Voor de oorlog kwam dit boek als een soort feuilleton uit in de krant als ik het goed heb en kon gans belgie zich eraan verlustigen, elke dag opnieuw wuivend riet, lijk melk stromende beekjes, glimlachende wijnflessen, ieders met zijner eigenen naam, al naar gelang de gever, de smaak of de streek ermee associeerde. Een ongelovige kan maar niet geloven, een pastoor komt aan het wankelen, of niet ik weet het niet meer. Als het zo gaat als met Gé Reinders: "toen ze me gingen vertellen wat ik allemaal moest geloven, geloofde ik het wel." Dan belooft niet veel goeds voor den armen Pastoor.

Golfbewegingen

En de winnaar is weer bekend. Een keer per jaar op de golfbaan is aan te raden, zeker als de zon schjnt en je broers de tegenstanders zijn. Al dan niet met handicap heb ik ze weer in het putje laten kijken. Na een aardige start, een prima midden en en glorieus einde wist ik de felbegeerde broederkesdag trofee in de wacht te slepen. We constateerden vooruitgang bij alledrie, dus wellicht kunnen we de volgende keer op voor het brevet van onvermogen. De golfseance was het sluitstuk van een ezellig weekendje familie met veel discussie over het leven en de het nut van politiek. Maar dat staat allemaal in mijn rooije boekje en komt er in de loop van de tijd ongetwijfeld met horten en stoten weer op deze site. Een les kan ik alvast prijsgeven: bij veranderen moet je eerst meebewegen. Bij golf trouwens ook, maar niet te lang. Op de baan het advies gekregen van een doorgezomerde golfer om op zoek te gaan naar golflessen op internet, zo kan ik het hele jaar oefenen.

Leef, mooie beelden

Eindelijk weer eens naar de film. Leef stond hoog op mijn verlanglijstje. Terecht denk ik. Het was geen Award winnaar, maar wel heel aardig. Willem, postuum alle lof. Wat kan Amsterdam mooi zijn. Verder verklap ik maar liever niks. Gewoon gaan kijken, als je een avond de hond niet hoeft uit te laten.

Bloas mich nao hoes, nieuwe van Gé Reinders is uniek

Neem een Limburgse zangers, neem teksten uit het leven gegrepen, verzamel blaasinstrumenten en de beste amateur muzikanten van Limburg. Goed schudden, een tijdje laten sudderen. Je krijgt een wonderlijke hang naar de lente, verlangt naar de trein naar Maastricht, die hier niet ieder keteer vertrekt, ziet het kruisbeeld tijdens de processie als de blajer vallen. Ingetogen en uitgelaten, combineert Gé zijn muziek met die van de beste blaasorkesten (hermenie) van Limburg. Kijk hier voor meer info.
De mooiste gedachte staat in het liedje over het kruisbeeld op het kruispunt. Waarin hij aangaf dat hij het wel geloofde op het moment dat de pastoor vertelde wat hij moest geloven. "toen heer zach was ich moos geleuve, geleufdenich ut waal"

Even het hoofd in het putje

Maandag golven met de Broeders daar knap je van op. Als is mijn broer niet in vorm schrijft hij: "Iech bin toevallig neet in vurrem. Iech höb errig veul las vaan miene handicap, veural oonder par höb iech oetval. Iech probeer miech al de hole week te concentreere, meh iech zeen green veur mien ouge. Iech speul altied fairway, meh noe is ut toch errig rough. Zellefs miene oefenswing luk neet. Iech probeer toch urrigens noch get moot oet te putten, meh de koffie smaak miech beter daan d'n tee." Ik Ben ook al een dagje ouder, maar Willy van me winne, moet hij een goed balletje op de Mat leggen.

Romandip

Ik zit in een ernstige romanlees crisis. Ik kan het niet meer opbrengen me door een verzonnen verhaal te worstelen, waarin dingen gebeuren, die niet gebeurden. Die belangrijk zijn gemaakt en waarvan het doel is dat ik mismoedig wordt of juist vreselijk opgewonden raak.
Er is al genoeg werkelijks in de wereld, waarom er allemaal nog dingen bij verzinnen, aandikken en styleren. Ik ben zolangzaam aan toe aan oplossingen en niet aan erom heen draaierij. Ik wil een gevoel krijgen hoe we vooruit moeten kijken en niet terug.
Een nieuwe orde ben ik aan het bedenken en daar past een langdurige karakterdrama of een spannend gemaakt psychologisch plot, of een overrealistisch beeld van de samenleving niet bij. Iedereen pikt zijn waarheid eruit en stort dat over het zappende of bladerende publiek uit.
Ik roep romanschrijvend Nederland op: Kom tot je punt. Zeg gewoon wat je voelt, wat er aan de hand is en wat je denkt dat er moet gebeuren. Je hoeft het voor mij niet interessanter, romantischer, tragischer en spannender te maken dan dat het al is, het leven is al reality genoeg, ik heb geen tijd om avond aan avond in je waanwereld rond te dolen.
Louk, en veel van mijn vrieden, zijn van het tegenovergestelde. Niet de harde wereld maar de gedoceerde, de geheimzinnige, de eigen interpretatie, iets los maken van binnen, dat je aan het denken zet. Mijn god ik moet iets hebben wat mijn denken tot stoppen brengt en mijn betrokkenheid weer tot realistische proporties terugbrengt. Ik ben langzaam zover dat ik denk dat ik de oplossing voor de economie gevonden heb. Kan ik nog dieper zinken?

Gisteren weer eens naar Louk

Voor degene die deze website volgen werd een jaar geleden duidelijk dat Louk moest gaan verhuizen. Zijn flat in de Bijlmer werd afgebroken, werk van de PvdA, die probeert de boel niet alleen bij elkaar te houden maar ook bij elkaar te brengen. Dat ging toen niet zonder slag of stoot. Omdat hij de laatste der mohanikanen was die in de flat bleef zitten, vonden jeugdige buurtgenoten dat zij het recht hadden alvast de belendende percelen te verbouwen cq te ontmantelen. Maar goed, eind goed al goed, Louk zit nu in een flat die sprekend lijkt op de flat waarin ik zo’n 25 jaar geleden ook woonde, maar dan 200 meter verderop. Ik kwam binnen en ik voelde weer precies hoe het was, waar de bank stond het bed, de eerste… Enzovoort. Hij was op zijn gemak, hij had me gemist wat een onafgebroken spraakwaterval opleverde, wederzijds een tsunamie van verhalen, standpunten en gedelibireer.

Zijn mooiste louk-verhaal ging over een grafzerkje van een klein kind genaamd Titus, dat naast dat van zijn ouders ligt. Het verkommerde. Met name de letters erop in het Engels, die zoiets betekende als dat god het allemaal zo bedoeld had. In het Engels, dat intrigeerde hem, en dan begraven in 1940 een paar weken oud geworden. Wie waren de ouders geweest, engelsen in Nederland oin oorlogstijd. Elk jaar werd het graf aangeharkt, maar dit jaar niet. Wat was er gebeurd? Louk besloot met kwast en restant witte verf de oude spreuk op te verven. Op zijn knieeen gebogen over het graf, kwam er iemand achter hem staan. Nog nooit had hij iemand ontmoet bij dit graf, juist nu hij in penibele omstandigheden met goede bedoelingen grafschende, keek iemand hem op de vingers. "Bent U familie." Vroeg Loek ietwat benauwd, maar ook gelijk terechtwijzend? "Nee, ik ken de vader van dit kind, hij was mijn leraar engels in de oorlog." Dat verklaarde een hoop en maakte gelijk duidelijk dat God dit allemaal bedoeld had. Nee, de ouders zouden het juist waarderen dat nog iemand naar het graf omkeek. Louk wil ook begraven worden als de heer het tijd vindt. Zonder poespas en verhalen, dat zou te lang duren. De Heer kon eenmaal beslist, niet langer zonder hem. Maar zover is het nog lang niet, Louk is in blakende gezondheid, maakt zich geen zorgen over wat dan ook laat staan het nieuwe zorgstelsel. De heer wil het allemaal zo en daar moet de politiek niets aan veranderen. "Maar wel knap dat je dat allemaal doet….."

Stil aan de overkant ?

Ik merk dat ik al een maand niet meer op mijn blogger heb geschreven. Dat is toch wel even verschrikkelijk. Maar ja ik ben ook zo druk. Opde PvdA site heb ik artikelen geschreven en in het magazine heb ik ook drie onderwerpen gehad. Op mijn werk ook nog een heel boekwerk gemaakt, dus het is ook wel weer eens genoeg. Inmiddels weet ik weer veel meer van deelraden, Ik weet dat je niet zomaar ergens een bankje mag neerzetten, ik heb ondekt dat er mensen zijn de de boel juist uit elkaar in plaats van bij elkaar willen houden, ik weet alles van de strategie van mijn werkgever, maar niet heus, ik heb met europeese gebruikers gepraat over ons dossiertool, ik heb speeches gehouden voor 25 jarige jubilarissen, heb meneer Dijkstal ontmoet en vanavond twee lijstrekkers in debat verslaan. Niet verslaan in de zin van verbeteren, dat doe ik alleen met de wereld.

De beste foto’s in boekvorm: super

Kost wel een paar centen, deze maand 25% goedkoper bij AH, maar dan heb je ook wel wat. Gelokt door de Bonus aanbiedingen en om mijn echtgenote te plezieren die digitale foto’s geen foto’s vindt (zo vind ik pannenkoeken geen eten) bezweken voor de commercie: Een avondje freubelen achter de computer, drag en droppen, verbreden en croppen, verschuiven en vergroten. Wat tekstjes her en der erbij. Het resultaat lag drie dagen later bij het belendende AH filiaal. En werkelijk, fantastisch al zeg ik het zelf.
Kom kijken en je wil niet anders meer. Als ik wat meer tijd genomen had, van ervaring word je wijs, had ik mijn columns erbij kunnen zetten en nog meer foto’s kunnen plakken en collages kunnen maken, dan was ik de trotse auteur geweest van mijn eerste boekwerk. Het beste is de vijand van het goede zullen we maar zeggen.

Uitmarkt 2005, Bob Ross Workshop

Dit keer spijtig genoeg geen kopje (koffie) van Douwe Egberts, maar wel een schitterend schilderij van Bob Ross himself, of althans zijn gedachtengoed. Ingepakt in een maanpak werden we streep voor streep, veeg voor veeg meegenomen in de wonderen van de brush en knife van Bob. Niet te veel wit gebruiken! Het resultaat is er naar. 12 look-a-likes van evenveel uitgelote deelnemers, waaronder ikzelf. En dat terwijl Ali B op de achtergrond stond te rappen alsof het een lust was. Dat is leuk als zo'n evenement in de tuin wordt gehouden. Gisteren even naar mijn baas gaan kijken, die heel serieus zat te blazen in de West Coast Bigband, normaal niet my-kind-of music, maar de prachtige dynamiek, die zij ten toon spreidden is wel iets om wat meer aandacht te besteden in onze toeter workshop, waar overtuigend gelijk staat aan hard. Bikkelbikkel hard. Voor de rest viel me het programma wat tegen, maar toen ik er was viel het reuze mee, dat is denk ik juist de bedoeling van de Uitmarkt, dus in die zin geslaagd.

10: Totdat de bom barst

In Amsterdam hebben we vaak die terugkerende discussie. Moet je spreiden of niet. In America is dat duidelijk. Rijk bij rijk, arm bij arm. Italiaan bij italiaan, chinees bij chinees. De praktij kun je aanschouwen. In de rijke wijk is het er veel rustiger, maar in de arme wijk is het er veel armer. Segregatie leidt tot meer rust in de goede buurten, dat lijkt bewezen. Maar in de andere buurten is het er navenant minder florissant. In Washington is het aantal moorden dit jaar de 100 gepasseerd. Daarmee is het de meest criminele stad van America, maar je merkt er in de meer bloeiende wijken helemaal niets van. In de krant kon ik lezen dat een kentering had plaatsgevonden, sinds een jaar neemt het aantal zwarten en latino's af binnen de ring, daarbuiten drastisch toe. Oorzaak: de stijgende huizenprijzen. De zwarte vlucht, in tegenstelling tot onze witte vlucht. De buitenringse wijken worden een opeenhoping van minder bedeelde. Ik sta toch voor spreiden, je spreidt ellende, OK. Maar je biedt ook kansen en je werkt aan samenleven. Voor de binneringse gebieden van Washington is het segregeren een veilig idee, totdat de bom barst.

9: Energy saving: je kunt je de energie besparen

Wat wil je in een land waar het zomers te heet is om op straat te vertoeven, en in de winter het te koud is om je neus buiten de deur of skywalk te steken. Wat wil je in een land waar je boodschappen in ontelbare plastic zakjes gedaan worden en de verpakkings- en reclamekosten de productiekosten overtreffen. Wat wil je in een land waar lopen als sport wordt gezien en bewegen alleen is weggelegd voor lichtreclames en filmbeelden. Wat wil je in een land waar energie twee/drie keer zo goedkoop is als in Nederland en zonnecollectoren alleen voor satellieten en spacelabs worden gebruikt.

Er is hoop: Bush heeft net een wet ondertekend waarbij de particulier tot 500 dollar aan belasting teruggave kan krijgen als hij het tienvoudige investeert in energy savende maatregelen, eenmalig in 2005 of 2006. Dit land is onleefbaar zonder energie verspilling.

Je zou haast denken, stop maar met die energiebsparing. Wat wij hier met veel moeite en extra kosten doen is slechts een oognaald van het gapende gat in de ozonlaag. Als in de VS, dat jaarlijks 20% van de gehele energieconsumptie opslokt, de belasting op brandstof zo hoog zou zijn als in Nederland, zou Bush waarschijnlijk geen andere belasting meer hoeven te heffen.

Het zou goed zijn alvast te wennen aan die prijzen en om met de extra inkomsten aan oplossingen te werken, want het zal niet meer lang duren of die extra centen gaan naar Saudi Arabië in plaats van naar ontwikkeling van alternatieven. In de 4 weken dat we in de VS waren steeg de benzine prijs van 2.20 naar 2.60 dollar per gallon (50 eurocent/liter tot 60 €c/l).

Het meest stuitende vond ik de onverschilligheid van de amerikanen over deze verkwisting. Schaamteloos wordt energie verbrast zonder enige notie van de gevolgen daarvan voor hunzelf en de rest van de wereld. De verhalen uit China en India doen wat mij betreft het ergste vrezen, met een beetje pech gaan die landen het energieconsumptiepatroon van de VS copieren, en met de bevolkingsaantallen aldaar verdwijnt de olie als ozon voor de zon.

8: The Giant is a Safeway to reach your Target on the Wal-Mart

Wat doen we hier nou de hele tijd: nou naar de Giant (de AH), de Wal-Mart (de Aldi), de Target (HEMA), de Safeways (De Super de Boer), de Hecht (Bijenkorf), de Bloomendales de H&M (precies hetzelfde als in Nederland). En what about the prices? Ten eerste kennen ze hier het bunuskaarten systeem en dat levert je zo'n 20% korting op. De prijzen van de eetwaren ligt toch wel op ons niveau, maar het is moeilijk te vergelijken. Je denkt dat het duurder is, maar de verpakkingen zijn allemaal groter en de euro is natuurlijk 20% meer waard dan een dollar. In alle andere zaken zien we geen prijsverschil, hooguit dat een dollar hier een euro is en daarmee is alles dan toch zo'n 20 procent goedkoper, maar dat ligt meer aan afrondingen (psychologische prijzen).
Toen we hier in 1986 waren hadden we het gevoel dat een dollar 1,50 gulden waard was en nu is een dollar ongeveer 2,20 waard. De benzine is natuurlijk drie keer zo goedkoop, maar dat wordt gecompenseerd door slurpende auto's en loeiende airco's. De huizenprijzen zijn hier ook uit de pan aan het reizen, maar liggen nog onder het Amsterdamse niveau, zo snel te beoordelen. En dan praten we over Wassenaarse villa's, waar de suburbs mee vol staan. Nadeel is weldat je het landscapen (de tuin onderhoud) een kapitaal zal kosten en elke week komt de hispano-grasmaaier langs om je zode even te shortcutten, zoals bij ons de glazenwasser. Dat we toch veel te veel geld uitgeven zal wel aan het zwitserleven gevoel liggen, wat je hier al snel krijgt als je met de cruise control met een slakkegang over de eindeloze autoweg tuft.

7: Inmiddels zijn we allemaal verslaafd aan SUDOKU

Het is niet anders, het blijkt ook in de telegraaf te staan, mar die zie ik nooit. In Amerika is SUDOKU een rage. En wij doen aan alle rages hier mee natuurlijk. Zie de volgende site voor een SUDOKU a day.

An Amsterdammer in the US, op zoek

We zijn inmiddels een tijdje in de VS en al het nodige beleeft. Niet echt spectaculair, maar toch, deze wereld is in zoveel zaken zo vertrouwd, maar op de meest elementaire zaken enorm verschillend. Met dezelfde ingredienten wordt een totaal ander maal gebrouwen dan in ons kikkerlandje. Ik heb geprobeerd de meeste zaken die me persoonlijk opvielen op te schrijven en erover proberen na te denken, ook in perspectief tot Nederland.

Wat zijn de zaken die ze anders doen, hoe zou dat in Nederland uitpakken, lopen we achter de amerikanen aan of zij achter ons, hoe werkt de democratie de economie, hoe staat het met moraal en gezag, multiculturele samenleving en de vertrouwenskloof tussen de burger en overheid, hoe is het gesteld met de veiligheid en zekerheid. Stress, op elke hoek een psychiater? Ik wil niet naar een Amerikaanse wereld, althans dat dacht ik, is dat terecht of rijg ik een wereld met vooroordelen aan elkaar?

Lees de onderstaande artikelen in teruglopende volgorde begin bij 1.

Over wat het eerste opvalt: de vriendelijkheid zelve.

Over de crisis in het vetrouwen van het bedrijfsleven

Over de rol van de overheid

Over de democratie

Over competitie

Over veiligheid

kennis en cijfermateriaal kun je ook vinden in het boek van Charles Groenhuijzen, maar als je er bent begrijp je het toch beter. Amerikanen in Nederland zijn niet in hun normale doen, Amerikanen op TV zijn helemaal niet zoals ze echt zijn.

6: Veiligheid: de wereld ziet er anders uit dan hij is.

Gisteren waren we naar het Spy museum. Gedeeltelijk zeker iets om mee te nemen naar Nederland. Al was niet alles van dit museum toegankelijk voor de geinteresseerde leek. Het begin was spectaculair: je moest een cover aanleren en een missie volbrengen. Leuk bedacht. Helaas mocht alleen Simone uiteindelijk met een geslaagde missie het land verlaten en werden wij nog een paar dagen vastgehouden omdat ons alibi toch op essentiele punten doorgeprikt was.

De boodschap was: vertrouw niemand, in Washingto zitten nog altijd de meeste spionnen van de hele wereld, en hier zit er een achter het toetsenbord. Hoe kan het dat een land zo panisch is over veiligheid, de meeste moorden per hoofd van de bevolking kent, met wapens rond loopt, niemand vertrouwt toch zo’n veilige en relaxte ondruk maken.

In Amerika wordt de kleine criminaliteit bijna volledig uitgebannen door een lik-op-stuk beleid waar je niet van terug hebt en een sociale controle en moraal die zijn vruchten afwerpt. We konden niet geloven dat je hier rustig kan slapen met de deuren open, maar na een dikke week van ongekende rust kom jezelf ook wel tot de conclusie dat je hier veilig over straat kan, al helpt een plassende hond trekkend aan de lijn wel mee. Auto’s die in deze wijk zelfs op de hoofdwegen niet harder dan 40km mogen rijden (en dat ook nog doen ook, stoppend op elke hoek, omdat hier geen voorrangsregels bestaan). Een unieke ervaring, ze hebben voor ons nog fietssloten gekocht omdat ik al eerder een fiets van deze familie heb laten ontvreemden, toen nog in Nederland bij Pinkpop, een traumatische ervaring. Het was nog niet nodig gebleken.

Zou dat helpen, alle dieven opsluiten, klein drugsgebruik gewoon verbieden en het woord gedogen uit het woordenboek schrappen? Je maakt de kleine wereld er wel een stuk aangenamer mee. De tegenhanger is dat je bij het minste geringste in grote criminaliteit verzeild raakt en voor alles enorme discipline in acht moet nemen.

Misdaad is veel omvangrijker dan in Nederland, veel geweldadiger en een kwestie van leven of dood. Wie een kraak pleegt in een huis, kan worden neergeschoten. Wie drugs heeft kan voor een half leven de bak indraaien. Wie de zaak wil flessen komt er niet met kleine frauduleuze praktijken maar zal het grootst moeten organiseren. Amerikanen houden van gokken en eenmaal een grens gepasseerd is alle moraal en fatsoen waarschijnlijk verdwenen.

Hoe deze samenleving die grens bewaakt is mij niet duidelijk, alleen door angst te genereren en per minuut je voor misstappen te waarschuwen, dominees die de overvolle kerken bepreken, een politiemacht die alom aanwezig is en groot gezag geniet (iemand met een uniform bespotten kan je een gevangenisstraf opleveren).
Wat moet de jeugd zich heerlijk voelen als ze door Europa mogen rondzwerven. Wat een vrijheid moeten ze voelen. Veilig voelen offert vrijheid op, maar wat is vrijheid in angst?

Vandaag stond in de krant hier dat Al-Qaida inmiddel e-Qaida is geworden. Het inernet is niet meer te beveiligen en terrorisme opleidingen vinden inmiddels online plaats. Hoe maak ik een bom met gewone drogisterij middelen, hoe kom ik het snelst aan een andere identiteit, hoe kom ik Amerika het veiligst binnen, hoe maak ik de meeste slachtoffers. Het zou me niets verbazen als een vrij internet verkeer zijn langste tijd gehad heeft en de Amerikanen bij de Chinezen in de leer gaan hoe ze vrij berichten verkeer effectief kunnen tegengaan.
Het Spy museum hield op bij het einde van de koude oorlog. Maar helaas begint daar het verhaal pas echt.

4: From a distance.

De wereld is zo klein geworden en vanuit hier is Nederland te verwaarlozen, geen enkel bericht over Nederland in de krant, zelfs dat Pronk in Dafour de kastanjes uit het vuur haalt, blijft onvermeld, geen Duisenberg of van Gogh. Engeland heeft het flink te pakken en is nog wel in het nieuws, Israel natuurlijk ook, allemaal redelijk genuanceerd, maar daar eindigt de wereld voor de Amerikanen dan toch wel zo’n beetje. O nee, Aruba natuurlijk daarover later meer.

En als je dan leest dat we in Nederland op zoek zijn naar een herdefinitie van de hier uitgevonden democratie bekruipt je soms wel een beetje schaamtegevoel. We denken we wel wie we zijn?
Nee een ander soort schaamte: We lopen zoveel voor op dit land, juist omdat we zo klein en flexibel zijn, we hebben het zo verschrikkelijk goed, de overheid heeft het zo dik voor elkaar, dat ik me ervoor schaam dat we in Nederland daar alleen maar over lijken te kunnen klagen en de democratie aan het heruitvinden moeten zijn.

En onze oplossingen lijken op de Sarbanes Oxley Act: Het in paniek toestaan van allerlei publieke referenda om de landelijke politiek mee te bestieren is onzinnig. Dat kan alleen als die besluiten simplistisch zwart/wit zijn te formuleren en beide alternatieve keuzemogelijkheden aantoonbaar een positief effect zouden hebben en uit te leggen zijn. Maar een dergelijke keuze reduceert politiek en overheid tot karikaturen. America maakt zonneklaar dat het in een dergelijk systeem alleen nog maar om de poppetjes gaat, die vertrouwen genieten, maar meer nog gezag uitstralen om op de boel te passen (dat is nog een flink graadje minder dan de boel bij elkaar houden). Je ziet hoe de media zich meester maken van dit soort persoonlijke gevechten. Menig kandidaat sneuvelt al voordat hij zich ergens voor of tegen heeft durven uitspreken. En als hij of zij dat al doet wordt zijn of haar kop er al bij voorbaat afgeschoten door links of rechts.

Een alternatief dan? Ook geinspireerd om de amerikaanse samenleving maar meer passend bij de Hollandse cultuur: Wij Hollanders zijn op de centen, dat is duidelijk, dat zijn ze hier niet vreemnd genoeg. En als dat het enige is dat werkt moet je de mensen met hun geld laten stemmen. Deel ze een bedrag toe dat ze kunnen besteden en laat ze kiezen waar ze dat geld het liefste zien ingezet: Meer wegen, meer OV, meer onderwijs, wonen etc. Dan hebben we het ergens over. Maak plannen en laat de gelden door middel van enquetes verdelen over die plannen.

Stop met het gezeur over gekozen die of dat, en als je hem gekozen hebt, deze persoon het werk belemmeren door eveneens gekozen volksvertegenwoordigers of nog erger, correctief gereferendeerde besluiten. Ga voor de inhoud en maak dat helder. In Amsterdam zou op die manier het subsisiebeleid door middel van inspraak geregeld kunnen worden, zouden buurten op die manier activiteiten kunnen ontwikkelen en betaald laten worden door gekozen geldstromen. Een voorbeeld is al te zien in stadsdeel centrum waar buurtonderzoeken en initiatieven op die manier worden bekostogd en mogelijk gemaakt.

Dat is wat hier in de VS uitstekend werkt. Ik zit hier in een buurt met een gemeenschappelijk zwembad, een must met deze temperaturen. Gezamenlijk heeft deze wijk dat zwembad gefinancierd en het wordt door de wijk gerund. Het ligt er prachtig bij, goede verzorging en iedereen is er trots op. Dat heeft dus kennelijk meer prioriteit dan de verlichting van de straten of stoepen, die zie je nauwelijks. Buurtbelangen voeren hier de boventoon en stemmen op financiele verdeelkeuzes is hier een succes en dat neem ik mee naar Nederland.

Op zoek naar nog meer zaken die ik meeneem. Ik laat graag hier: het kiezen van personen op plekken waar deze personen nooit kunnen doen wat ze moeten beloven evenmin de NEE-referenda, die de gekozenen voor de voeten lopen en daarmee het vertrouwen in hun juist ondermijnen.

5: The winner takes it all.

Gisteren naar het tennis geweest, voor de eerste keer de tennissterren in levende lijf gezien. Een interessante ervaring. We gingen voor Roddick, Rusedski, Grosjean en Clement. Een stadion van 7.500 toeschouwers pas laat op de avond voor Roddick gevuld bleek bijna leeg niet echt gezellig. Veel leuker waren de DDV achtige bijbanen waar het sfeervol was op de kleine tribunes en waar je de spelers kon aanraken. Tevens was er daar meer sprake van strijd. De hitte was verzengend (tegen de 40 graden) en het drinken was niet goedkoop. Maar het was wel de moeite waard om een keer mee te maken, al zal ik niet snel meer op het court verschijnen. De sterren presteerden redelijk, niet spectaculair, alleen bij vlagen toverden zij returns en winnaars die hun uitzonderlijk inkomen moeten verklaren.

Het meest zal ons de commentator bij blijven, die met een lijzige stem in de dweilpauzes de producten van de sponsoren aan ons trachtte te slijten. Thank yououou and come again. Na de wedstrijd van Roddick moest hij nog even tegen een willekeurig gekozen aantal toeschouwers een balletje slaan, te genant voor woorden, maar weer een paar Amerikanen gelukkig voor het leven. Wat me ook zal bijblijven is de eenzaamheid van de topsporters, die tussen het publiek, zolang ze nog niet bekend zijn hun warming up moeten doen en na een nederlaag weg zijn voor dat je er erg in hebt. The winner takes it all.

3: Vertrouwenskloof 2

Maken ze zich in de VS druk over een vertrouwenskloof tussen burger en bedrijfsleven, in Nederland houdt de kloof tussen burger en overheid ons bezig. Daar hebben ze hier in de VS geen last van, omdat de overheid niet veel doet wat de burger in zijn vertrouwen kan beschamen. Bush leidt als rechtstreeks afgezant van God zo denkt hijzelf en vele amerikanen met hem, de as van het goede. Hij zorgt voormalijk voor het beschermen van het recht op gelukkig worden en lage belastingen. De kunst, die ze hier goed verstaan, is om zo weinig mogelijk door de overheid te laten ondernemen waardoor er ook zo weinig mogelijk mis kan gaan. Geen onderwijs subsidie, geen sociale voorzieningen, geen gezondheidszorg met overheidsgeld, geen AOW, wat blijft er dan nog over om je druk over te maken richting overheid. Een Amerikaanse collega wees met minachting in zijn stem op de railroad, toen we er langsreden, en zei dat deze (God behoede het) door de regering werd gesubsidieerd. Zonde geld.

Er zit wat in, in Amerika is er sprake van een claim cultuur, omdat ieder individu voor zijn rechten moet opkomen en in no time van welvarend tot arm kan zijn gedegradeerd (vice versa). In Nederland is er sprake van een complain cultuur: klagen vooral op anderen en met name de overheid. In Amerika vertrouwt niemand de overheid meer toe dan law en order. Op dat front worden politici gekozen, niet op hun visie maar op hun gezag en uitstraling. Zij hoeven niet te beslissen over ingewikkelde politieke vraagstukken zoals in Nederland, maar alleen over zaken die het maatschappelijk verkeer in goede banen moet leiden. Daarbij staat het vermijden van risico’s voor de gemeenschap voorop. Voor je persoonlijke risico’s wordt geen aansprakelijkheid aanvaard door de overheid. Dus: draag je geweer, beleg in fatsoenlijke aandelen, werk zo hard mogelijk al was het maar om verzekerd te zijn van gezondheidszorg, investeer in een goede opleiding (40.000 $ per jaar), gedraag je voorbeeldig tegenover je buren want wie weet heb je ze nog nodig, neem geen risico’s, help de zwakkeren, geef fooien aan degene die hun best doen, consu-meer, nog meer en geniet van de dag en waag waar verantwoord een gok, opdat je snel binnen bent.

Zo zit het leven hier in de VS een beetje in elkaar. Vanuit die optiek bekeken is het logisch dat wij zoveel kankeren op de overheid. We gunnen hen alle beslissingen die men hier zelfstandig of in gemeenschappen neemt en dat gaat niet altijd zoals wij het zelf zouden doen. We betalen er fors voor, denken we, en krijgen niet altijd terug wat we ervan verwachten of en met name: de verkeerde mensen maken gebruik van onze genereuze belastinggelden. In de VS betaalt men miniem en krijgt ook miniem. Geen reden tot geklaag.

Bush en Balkenende hebben meer gemeen dan ik dacht. Trouwens ook hun spraakgebruik lijkt op elkaar: if you ask me, xxx, then I say: No of Yes. Het “eigen verantwoordelijkheid” adagio van onze premier is letterlijk gecopieerd van de Amerikaanse samenleving. Maar hier is dat gemeengoed, bij ons is een revolutie. Hier is dat tot in het extreme doorgevoerd en zit de Amerikanen in de vezels, ze verwachten niet anders. In Nederland wordt eigen-verantwoordelijkheid alleen ge-entameerd op beleidsgebieden waar de overheid geen grip meer heeft op de geldstromen en kwaliteit, het gedoogbeleid onszelf de das heeft omgedaan en het fortuinistische geklaag voor de laatste klap heeft gezorgd. De overheidssystemen hier en bij ons zijn totaal onvergelijkbaar en ook niet inwisselbaar. Wat hier werkt omdat het nooit anders is geweest is bij ons ondenkbaar en sociaal en democratisch een stap terug in plaats van vooruit.

Een terugtredende overheid exploiteert op die wijze de vertrouwenskloof tussen burger en centrake overheid en getuigt van gebrek aan visie en moed om de voor ons essentiële zaken op een rechtvaardige wijze op te lossen. En waar dat toe leidt kun je hier aan den vette lijven ondervinden. De gouden middenweg is te prefereren: Het verschuiven van verantwoordelijkheden naar de lokale overheid of buurtgemeenschappen en het beperken van de centrale overheid tot law en order lijkt me meer voor de hand liggend dan al privatiserend en individualiserend de handdoek in de ring te gooien.

2: Vertrouwenskloof 1

Terug naar Minnesota, het congres voor auditors, een beroep in beweging bleek. Nog nooit waren zoveel Auditors richting de Paisley Conferentie getrokken. De zaal zat vol met 300 delegates van de hele wereld. Starend naar veel te volle sheets met veel te kleine letterjes. Aanleiding voor al die belangstelling is de wet die zaken-doen meer betrouwbaar zouden moeten maken: de Sarbanes-Oxley Act (SOX). Deze wet bant elk risico dat er iets mis gaat in de financiële verslaglegging hoegenaamd uit, maar is zo verstikkend dat zij het zakendoen zelf onmogelijk maakt en het bewaken (auditen) van financiële verslagleggingen en alle omringende controles tot een core business lijken te maken. Het echte probleem blijft daarbij buiten schot: frauderende topfunctionarissen in een bedrijf, die beducht voor hun bonus hun statistieken op het moment supreme oppoetsen.

We (de Europese delegatie) waren blij verrast met zoveel weerstand in eigen huis, maar we beseften ook de onmogelijke situatie waarin het bedrijfsleven en de wetgever zich hier bevinden. Protesten uit bedrijfsleven worden door de media afgedaan als on terechte klaagzangen. De wet ter discussie stellen door de regelgevende instanties is onmogelijk want van gezichtsverlies hebben ze in America nog nooit gehoord.Omdat ook de accountantskantoren miljarden verdienen aan de wet, er is geen accountant meer te vinden in dit over-audited land: Dodelijke omarming.En zo sukkelen de bedrijven maar door, sommige zijn meer dan 10% van hun omzet kwijt aan controle maatregelen en dreigen te bezwijken onder de regeldruk. Onze intensieve veehouderij probleem (zie elders op mijn blog)

Het wachten is op een flink beursprobleem bij een bedrijf dat geheel SOX gehoorzaam is, om aan te tonen dat SOX de plank misslaat en de essentie van de problemen niet aanpakt. Een ondoordachte paniekmaatregel, gericht op korte termijn winnen van vertrouwen van beursbeleggers. Tot overmaat van ramp heeft de uitvoerende instantie (PCAOB in de volksmond piekaboe) de zaak alleen maar erger gemaakt, teneinde naar goed Amerikaans gebruik definieerbaar te krijgen wat er nu wel en niet moet worden gecontroleerd, hoe vaak en hoe diep en door wie. Wij noemen dat rule-based, waarbij Europeanen meer

1: De vriendelijkheid zelve

De hoogste tijd om aan het verslag te beginnen, wat vinden we van de US, want dat was toch het doel van de reis. Veel vooroordelen over de Amerikanen, tijd om dat eens te gaan verifiëren en een idee te krijgen waarom de mensen zijn zoals ze zijn. Zijn ze wel zoals wij denken dat ze zijn?

We doen drie steden aan: Minneapolis in het noord-midden, Washington DC en New York. Het eerste wat opvalt is de relaxte manier van leven en de onvoorstelbare vriendelijkheid van de mensen en hun discipline voor zaken waarvan het nut met moeite ingezien kan worden door een Europeaan.

Het leven draait om risico vermijding, want zover is duidelijk een iets te riskante manoeuvre kan je carrière ruineren, je financieel aan de grond brengen voor de rest van je leven. In plaats van daar reusachtig zenuwachtig van te worden, zorgt dat voor een ongekende voorzichtigheid, voorkomendheid en vreindelijkheid. Omdat prestatiebeloning ervoor zorgt dat dienstverleners op hun toegevoegde waarde worden beoordeeld zijn ook zij de vriendelijkheid zelve. En waar wij denken dat dit gemaakt is.... dat zal ooit wel zo zijn geweest, maar als door een Darwiniaanse mutatie, de mensen die dit rustig en vriedenlijk blijven van nature het beste kunnen, lopen nu geheel spontaan te glimlachen op terrasjes en in de winkels en roepen everything OK?, after you en I’m so sorry.

Het ongeduld dat wij tentoonspreiden omdat onze tijd kostbaar is, dat missen ze. Het lijkt alsof we de verkeerde dingen hebben overgenomen. Nu we steeds korter werken en het leven buiten het werk belangrijker is geworden dan het werk zelf, is de haast die we ons opleggen in het werk ook doorgedrongen in ons dagelijks leven, waardoor we ons zelf steeds verder opnaaien. Binnen het werk, want we willen in zo weinig mogelijk tijd aan de kost komen. En buiten het werk want we willen ook een goede ouder, minnaar, echtgenoot, vriend, sociaal bewogen, sporter etc. zijn. Dat alles schijnt in America anders te liggen. Geld maken dat is nummer 1, consumeren is nummer 2: eten, groot huis, dure auto en nummer drie is dat alles tentoonspreiden in combinatie met een ogenschijnlijk happy en devote family.

Een staaltje van dit alles:

Gisteren waren we bij een baseballwedstrijd. We gingen naar de Nationals, zij hadden in het begin van de competitie wonderlijk bovenaan gestaan, maar waren na 10 nederlagen op rij (allemaal met 1 punt verschil) flink in de ranglijst gezakt. Niettemin 37.000 toeschouwers (gewoon gemiddeld) kwamen opdagen voor de eerste van de drie wedstrijden deze week thuis tegen de Los Angeles Dodgers.

Ze zijn hier in Washington een 30 tal jaren verstoken geweest van Baseball op nivo, maar sinds de bond een club uit Montreal heeft opgekocht en overgeplaatst naar Washington is de aanhang hier met alles wat op de honken terecht komt reuze tevreden. Binnenkort gaat men het team weer verkopen voor 4 keer de prijs aan een investeerder. Maar goed, het ging om the game. Voor 10 dollar hadden we een redelijke plaats, leek, je kon het hele veld prima overzien en de poppetjes waren nog mensjes, de bal was aan de kleine kant zo bleek later en aan een klein stukje veld hadden we wel genoeg gehad.

Het hele spel draaide om de pitcher en de slagman. Een slagman die gemiddeld een honkslag maakt in de 5 beurten is standaard, een pitcher die net iets meer strikes gooit dan balls (weit) is ook normaal. Alles opgeteld is er zo’n 400 keer gegooid en zijn er zo’n 15 man een keer op eerste tweede of derde honk geweest gedurende de hele 3 uur durende match. 4 home runs werden de Nationals fataal en na een 5-2 achterstand in de 7de inning verwachtten we een luid boegeroep en hoongelach met een massale trektocht naar de metro, maar niks was minder waar. Het spektakel stond op het punt te beginnen. Over geduld gesproken.

De Nationals waren aan zet in de gelijkmakende beurt. We probeerden weer te gokken of een bal in of weit was, maar dat is ons geen een keer gelukt. Maar dat kon de pret niet drukken, want de Nationals wrongen zich met magische klappen op drie honken, een unicum voor de avond. Het publiek werd opgehitst door de luidsprekers en scorebord: make more noise, louder, louder, I can’t hear you. It’s rally time! Scandeerde het score bord en de mensen gingen opstaan. Luid schreeuwend kolkte de massa en dwongen de pitcher tot een superworp. Een klap in het achterveld, heel hoog, bijna homerun, maar helaas vangbal. Maar zover dat twee man konden binnenlopen en de andere werd uitgegooid. 5-4.

Een hopeloze achterstand kan ten alle tijden weer ongedaan gemaakt worden, want van enig krachtsverschil tussen de teams was niks te merken, evenmin van vermoeidheid of anderszins sportieve dimensie. Nu het spannend leek te zijn geworden verliet de helft van het publiek het Armory stadion om te voorkomen dat ze in de rij moesten staan voor de metro. Waarschijnlijk hadden ze meer verstand van het spel dan wij en zagen ze de elfde nederlaag met 1 punt verschil al aankomen. Geen geschreeuw, geen teleurstelling voor deze zeer matige prestatie in onze ogen (niet gehinderd door enige kennis).

De balans: enorme consumptie tegen forse prijzen (een biertje 5 dollar), een opgeklopt geschreeuw, een spel dat uit meer geluk dan wijsheid lijkt te bestaan, een zeer statisch gebeuren, waarbij de enige tactiek leek te bestaan uit het al dan niet wisselen van de pitcher en het al dan niet slaan of stoten van de bal door de slagmannen. Tweestrijd tussen de verschillende ploegen was er niet, teamsport leek ook wat overdreven voor dit gevecht tussen werper en knuppelaar. Symptomatisch vond ik dat na drie gemiste slagballen de ongelukkige slager niet door zijn team werd opgevangen, gelijk de schutter na een gemiste penalty. Integendeel, de gefrusteerde mismepper gooide knuppel en pet zowat de reservebank in en droop smadeljik af. Alleen bij een homerunner werd door het team een erehaag gevormd.

Dit spel heeft alles van die vriendelijke, gezellige samenleving, waarbij winnen belangrijk is voor de winnaar maar niet echt voor de ploeggenoot of kijker, persoonlijke statistieken (metrics) voor de sporter en consumeren en gezien worden voor de toeschouwer spelen een essentiële rol. Geen lijfelijk contact, maar geduld en discipline en hele korte momenten van topspanning, maar wel tot de laatste slag. Dezelfde trekken kun je herkennen in de samenleving. Hoe beroerd je er ook voorstaat er is altijd een kans dat je miljonair wordt.

Ingeloot in Maastricht

Pim is al onderweg om een kamer te zoeken. Dus wie wat weet, hij houdt zich aanbevolen. En wij gaan Ursul uit-eten, nog een mijlpaal, geen opppas meer nodig.

De jeugd heeft de toekomst

Vrijdag kreeg Pim zijn diploma. Naast mentor en conrector maakte de tekenleraar de meeste indruk op de trotse ouders. Hij sprak de afgestudeerde jeugd toe: "Jullie hebben mij een prachtig jaar bezorgd, waarvoor hulde en dank." Hij had voor ieder een T-shirt laten drukken met IK DEUG erop. Trek dat maar aan bij je eerste sollicitatie.
De avond ervoor bleek ook Asscher en Aboutaleb het accent te leggen op de jeugd. Investeren in het human capital. Zij zijn de echte nieuwkomers. Zelfs uit puur economisch motief is het belangrijk om nu in hen te investeren, eenmaal problematisch is een hersteloperatie kostbaar zoniet onmogelijk. Lees mijn verslag.

Wat doet nu zo'n deelraad eigenlijk

Het is moeilijk interesse te kweken voor het deelraadswerk. Kennissen die ik spreek hebben ook snel de vraag: Wat gebeurt daar eigenlijk? Zo makkelijk is dat niet te vinden blijkt. Een mooi lijstje van prioriteiten die in samenhang met de centrale stad in Amsterdam zijn afgesproken geven toch wel een beeld, Zie document: bestuursakkoord 2002-2006. Daarnaast lijken de volgende aandachtsgebieden van belang: Volkshuisvesting. Herhuisvesting. Grondzaken. Bouw- en Woningtoezicht. Ruimtelijke Ordening. Stedelijke infrastructuur - Verkeer en Vervoer. Nutsvoorzieningen. Stadsreiniging. Marktwezen. Milieuhygiëne Volksgezondheid. Sociale Zaken. Bejaardenverzorging. Sport en Recreatie. Onderwijs. Personeelszaken. Financiën en belastingen. Openbare orde en veiligheid. Binnengemeentelijke betrekkingen. Monumentenzorg. Dit komt uit een onleesbaar document over de deelraden.

Holland Doc, nieuw TV zender via Internet, kijkje in de toekomst

Het debat over de omroep is begonnen. Een achterhoede gevecht, dat weet niet alleen John de Mol, maar jij ook neem ik aan. TV heeft zijn langste tijd gehad, vanaf nu kan alles gewoon via internet bekeken worden. Kijk maar naar de nieuwe TV zender Holland Doc, je hebt nauwelijks door dat je via internet aan het kijken bent, haarscherp. Het kanaal zendt de hele dag actuele documenaires uit. Op dit moment bijvoorbeeld de documentaire van de vpro over de zorg van afgelopen zondag (schitterend!!).

Beroepszeer

In navolging van het boek over de intensieve menshouderij weer een boek dat de vloer aanveegt met modernistisch management. In de volkskrant vandaag staat een mooi artikel daarover van Dorien Pessers, als voorpublicarie op Beroepszeer: In Nederland zit veel beroepszeer in de miskenning van beroepseer. Vroeger was het parool op de werkvloer ‘wie er verstand van heeft, mag het zeggen’. Tegenwoordig maken daar juist degenen die er géén verstand van hebben de dienst uit. Stop de wildgroei van duurbetaalde bestuurders, managers & consultants. Respecteer de beroepseer !G. van den Brink, D. Pessers en anderen. Artikel bij mij op te vragen.

Balkenende Praat Generator

Als je het vertrouwen in Balkenende even niet meer hebt dan raad ik je aan: de balkenende praatgenerator. Dan vertrouw ik erop dat mensen bij de volgende verkiezingen hun eigen verantwoordelijkheid zullen nemen.

Hieperdepiep, Pim is geslaagd, en hoe!

Dat hij zou slagen, dat lag in de lijn van de verwachting, maar met net een 7,5 is super cool. Op naar de volgende horde: de loting. Wordt het een uit- of een thuiswedstrijd, of mist hij de eerste ronde? Nog effe duime dus. En zijn rijexamen natuurlijk ook nog. Het is een tegek 2005.

De volkskrant, katern het Betoog, gehaald!

Vorige week las ik in het Betoog een prachtig artikel over de angst voor de tucht van de markt door de globalisering. Het kwam als mosterd na de maaltijd en dat irriteerde mij. Ik kon het niet laten me nog een keer druk te maken over Europa, ofschoon ik net als Juul mijn buik er meer dan vol van had. Ik denk net als Juul en velen met mij dat het met Europa te langzaam gaat en dat de veranderingen in de wereld zo snel gaan dat we ons niet kunnen veroorloven om met Europa dan maar even pas op de plaats te maken. Ik denk ook dat de grondwet juist de oplossing was voor de onvrede en met die oplossing te verwerpen hebben we het kind met het badwater weggegooid. Ik haalde de meningen pagina van het Betoog met mijn reactie. Nog een lepeltje mosterd.

La meglio gioventu: niet missen!!!!

vrijdag 3 juni begint de geweldige serie op TV. Menigeen heeft hem al in de bioscoop gezien, voor diegene die dat hebben gemist: mis hem niet op TV, VPRO, de moeite waard!
Zie mijn eerdere verslagje

De kortste eeuw

De kortste eeuw - Orkater (met speellijst) Het is al weer even geleden, dat we naar dit theaterstuk gingen. Een moedig stuk, waarin Gijs Scholten van Asschat als een soort Petrus bij de hemelpoort staat. Gelukkig is het niet Petrus zelf (verkleed als bigband leider) die beslist over wie de hoofdprijs (de hemel) en wie niet (de hel) verdient. Het zijn de hemelaars zelf die in onderling gevecht gaan. Helaas vervalt de hoofdprijs, omdat de sponsor zich terugtrekt en uiteindelijk bemoeit God zich zelf met de aangelegenheid en laat de Hemel aan Petrus en vertrekt met de noorderzon met de tot leven herwekte serveerster. Een goede keus. Het stuk reigt de ene na de andere metafoor aan elkaar, een middelbare scholier kan in anderhalf uur driekwart van de symboliek die de afgelopen eeuwen is geproduceerd zich eigen maken. Het lijkt veel op zo'n zoekplaatje waarbij je de 35 spreekwoorden moet opspeuren. In die zin was het leuk en aardig en vooral ook mooi. Maar ik vrees dat Gijs beter kan spelen dan schrijven, want in der Beschrenkung... (u kent hem al).

Vertrouwen in de gids vereist een gedragen visie.

Na alles wat ik de afgelopen dagen gehoord heb vrees ik dat de politiek zich iets te serieus neemt. Ik zie in mijn werk hoe internationale bedrijven met 'onze' wereld omgaan en dat de politiek daar mijlenver achteraan loopt. Als je dan ook nog bedenkt dat die politiek verweten wordt al te snel te gaan, dan is er niet alleen sprake van een kloof tussen burger en politiek maar veel erger een kloof tussen burgers en werkelijkheid.

De euro-trein van Bos wordt ingehaald door TGV's en heel wat ondernemers (maar ook andere calculerende burgers) nemen gewoon het vliegtuig. De politiek en helaas (zoals nu blijkt) de meerderheid van de bevolking staat nog in de file. Met helaas bedoel ik niet helaas voor de politiek of de bestuurders, maar als een bewogen mens, helaas voor de burgers zelf. Uiteraard staat de burger centraal, hij mag de ogen niet sluiten voor wat er allemaal echt in de wereld gebeurt. Een europarlementarier reageerde: "het gaat niet te snel het gaat juist allemaal veel te langzaam" (lees te bureaucratisch, teveel gekonkel, te duur, te instrumenteel!) En dat zal nog wel even zo blijven, totdat Europa zich helemaal heeft uitgerangeerd.... Of de werkelijkheid op een vertrouwenwekkende manier te lijf kan gaan.

Het zoeken naar dat evenwicht tussen sociaal en economisch, tussen bewust en opportunitisch, tussen vrijheid en gebondenheid, tussen bang en vertrouwen moet beginnen bij zich te beperken tot de kern: een doel. Inmiddels blijkt Bos ook te weten waar het naar toe moet, zie zijn bijdrage in de Volkskrant over de Agenda voor een nieuwe progressieve consensus over Europa - wellicht had hij dit wel wat eerder wat duidelijker kunnen vertellen. Tevens staat in de volkskrant van afgelopen zaterdag ook een prima artikel over de angst van de burger voor de globalisering, als drijfveer voor het NEE, ook een week te laat.

Naast Bos maakt ook Marcel van Dam in de Volkskrant duidelijk dat het vertrouwen in politiek (ik voeg toe: management, instituten en zelfs bewegingen) totaal zoek is. In de schitterende serie Trust komt in elke aflevering "de grote baas" in actie en zegt: "trust him/her let her do the job." en dan blijkt dat vertrouwen terecht. Je ziet echter hoe moeilijk dat is als de schijn tegen is. Het is moeilijk te geloven dat een politicus solidair met de burger is, als de burger-zelf dat niet is (zoals de waard.....).

Maar we hebben geen baas, vaderfiguur of Heer die zegt: "vertrouw op de goede afloop, we hebben een goed plan." Die baas is er niet, maar het plan is er ook niet. Alleen fundamentelen genieten nog een blind vertrouwen in hetgeen ze geloven. Na de secularisatie van geloof is nu de secularisatie van de politiek aan de beurt. Bij het geloof ging het om de ontdekking van de hemel, bij de poltiek over het paradijs op aarde. In beide geloven we niet meer. We hebben behoefte aan een realistisch en helder plan.

In Amsterdam is de PvdA bezig met het schrijven van visies op de toekomst (Nieuw Amsterdam 2020). Daar deed Bos een beetje lacherig over. Maar het hebben van een een visie is essentieel voor het vertrouwen in de gids.
Een visie die gedragen wordt door je achterban is essentieel voor het vertrouwen in je partij. Het vertalen van een visie in een goed partijprogramma staat nu voor de deur. Als je meedenkt bouw je aan dat vertrouwen.

Lennette van Dongen 'n genot

Als alternatief voor tandenknarsend voor de TV de uitslag van het rferendum ondergaan, ondergingen we de prachtige klanken van Lennette. Een afnemende verbazing ging over in toenemende waardering. Op haar eigen manier cabaretteerde ze mooie gevoelige liedsje aan elkaar, die oorstrelend werden begeleid door een altenatief combo van viool, drumbox, gitaar en bas. Het swingde ingetogen. Vooral de drummer zonder drumstel wist indruk te maken, zelfs met wrijvende handen wist de juiste snaar te raken. Een ja, vrouwen moeten meer naar mannen luisteren, dat heb ik natuurlijk wel in mijn oren geknopen, want mannen luisteren altijd naar vrouwen. Neem de kans te baat haar te bezoeken, hier de speellijst.

Mijn laatste woord, hoe overbrug ik een kloof van 10%

Ellen zegt, waar mak je je nou druk over, je bent Bos of Balkenende niet! Toch gaat het me aan mijn hart, maar wat? Na nog een nachtje piekeren (stom, ik geef het toe) viel een kwartje. Ik hoop dat het jullie helpt. Zie column op de PvdA website. Ga stemmen.

De nieuwe Grondwet of een pas op de plaats

Ik hoor dat je nog niet helemaal overtuigd bent.Ik wou net een stukje gaan schrijven over: waarom mensen nee stemmen en dat de politici daaraan iets moeten doen. Het respecteren en meenemen.
Maar Bos was me voor. Ik ben het hardgrondig met hem eens. Ik stem met tegenzin Ja, maar ben blij dat Bos erkent dat we de nee-argumenten mee moeten nemen. Ik wou dat alle politici dit voorbeeld volgen. Wat mij betreft begint de nieuwe Hollanditis, tegen de economische wedloop, maar niet door tegen de grondwet te stemmen, maar door met een ja-stem in de hand van binnenuit de wereld te verbeteren te beginnen bij Europa. Je kunt niet meepraten als je je niet aan de spelregels wil houden, zo simpel is dat helaas.

Uit Bos (de Bosbode)over Het referendum:
Ik heb maar één boodschap deze week: ga stemmen. En stem voor. Eindelijk heeft ook de SP, bij monde van Jan Marijnissen in de Volkskrant van vanochtend, toegegeven dat de keus een simpele is: of we gaan verder met de Grondwet of het blijft zoals het is. Eerder vertelde de SP dat Nederland moest aandringen op heronderhandelingen, zodat er een nieuwe en betere Grondwet zou komen. Dat verhaal horen we niet meer. Nu gaat het erom, in de woorden van Marijnissen, of we 'een pas op de plaats willen maken'.
Dat is dus de keus: de nieuwe Grondwet of een pas op de plaats. Een pas op de plaats betekent: Europa blijft zoals het is. Met alle problemen die het heeft.
Voor mij zijn twee zaken dan heel duidelijk.
Als ik moet kiezen tussen het huidige Europa met alle problemen, of op een paar punten bescheiden verbeteringen aanbrengen door middel van de Grondwet, dan kies ik voor verbeteringen, voor vooruitgang hoe bescheiden ook. Voor de Grondwet dus!
Maar wat het ook wordt; het referendum is pure winst. We hebben van de Nederlandse bevolking een reeks zorgen en problemen meegekregen: de onduidelijkheid over het einddoel van Europa, de ver doordringende interne-markt-bemoeienis van Europa, de netto-betalerspositie van Nederland, de rechten van dieren in Europa. Allemaal zaken die niet verbeteren met een NEE-stem, maar die ik of het nou een JA of een NEE wordt straks, mee neem uit deze campagne.
De Europa-politiek van Nederland zal na dit referendum, ook bij een JA uitkomst, nooit meer zo ondergeschikt en rustig voortsudderend zijn als het was. En dat is maar goed ook.

En nou hou ik er over op.

Er is er een jarig....

Dank u voor die blume en de kaarten en de telefoontjes en de gelukwensen en wta dies meer zij. hiernaast zit mijn nieuwe vlam. Ze heet Marie en kijkt de hele dag verlangend naar buiten. Ze zit kuis ergens op te wachten. Op wat komen gaat. Ze ziet Pim naar zijn examen gaan (ging redelijk vandaag). Tijd gaat aan haar voorbij met rasse schreden.

Reunie van mijn lagere school: weer een illusie armer

Als je ooit nog een reunie moet organiseren doe het dan niet zo als bij de St Aloysius. Begrijp dat een reunie mensen bij elkaar moet brengen en dat herinneringen ophalen centraal moet staan. Ga niet uitleggen hoe de school er op dit moment uitziet, want dat interesseert de reunist geen zier. Zorg dat er mensen zijn die de historie kunnen ophalen en zorg ook dat per tijdperk iemand het voortouw neemt, anders wordt het niks. 1 klasgenoot en een oud buurjeongetje, beide nu in de projectontwikkeling werkzaam. Ach wat heb ik eraan, ze zijn goed terecht gekomen. Wij ook, einde oefening. Op de terugweg zijn we nog even binnen geweest bij hotel kruisheren, dat was pas interessant. Voor driehonder euro per nacht slapen in het klooster en ontbijten in de gerestaureerde kerk, prachtig.

Europa Ja/Nee

Veel over gezegd, maar al heb ik mijn twijfels of de wereld er beter van wordt van al die globalisering. Globalisering is gewoon niet meer tegen te gaan. Het enige wat je kan proberen is afspraken maken, wat aan de spelregels doen. Zorgen dat het eerlijk gaat en dat we wat in te brengen hebben. Als Nederland heb je zonder Europa niks in te brengen. En Europa kan in de globaliserende wereld wel iets bereiken. Een evenwicht tegen het commercialiserend America en China. Ik stem dus toch maar voor, want met deze grondwet kan Europa wel besluiten nemen, kan nederland toch zijn eigen kleur behouden en meepraten en kan Nederland binnen Europa een belangrijkere rol spelen dan het normaliter zich in de wereld kan aanmeten.
Maar de Euro dan. Stel dat we wisselloers op het moment van overgang niet goed was. En stel dat we er toen 10 procent bij zijn ingeschoten. Inmiddels is de Euro 30% meer waard geworden, gaat iedereen die extra 20% ook even afdragen aan de staat? Wisselkoersen is een symbolisch evenwicht, als je daarover gaat marchanderen en op straat gaat bekvechten is de 10 procent in no time als sneeuw voor de zon verdwenen.
De SP is tegen de grondwet, nee de SP is tegen Europa. Een stem van SP is als iemand die niet van voetbal houdt mee laten stemmen over een nieuwe spelregels bij de buitenspelval. Met alle respect voor hun standpunten, maar laten we wel even reeel blijven.
En de Turken dan, niks mis met Turken. Ze komen ook zonder Europa, maar dankzij Europa wordt Turkije een beetje meer geordend naar westerse maatstaven, net als alle uitbreidingslanden. Het is niet goedkoop, maar wel de moeite waard dat alle landen in het Euro gebied dezelfde regels hanteren op veiligheids, milieu, rechtspraak, belasting en nog veel meer gebieden. En niet de gebieden waarin we onze eigen keuzes willen maken.
Maar deze grondwet is toch niet perfect, nee dat klopt. Hij kan veel beter, zeker. Maar dat is een kwestie van ontwikkeling en onderhandeling. Als wij de grondwet afwijzen, weet de regering dan wat wij veranderd willen zien en is dat hetzelfde als wat de fransen willen als zij de grondwet zouden afwijzen. Over diut werkstukje is 10 jaar overlegd, denk je nou werkelijk dat de Nederlandse burger, amper in staat het foldertje te lezen, even verzint hoe het beter kan, en dat hij dat dan ook nog voor elkaar krijgt? Als je al iets wil veranderen aan Europa ben je beter af met de grondwet, omdat we dan meer inspraak hebben via het parlement en het vetorecht voor alle landen wordt afgeschaft.
Ik zie geen argument om tegen te zijn.
Het enige wat je kan overwegen is om niet te stemmen. Duidelijk te maken dat dit referendum alleen maar ervoor was om zendtijd op TV te krijgen om de burger te informeren over Europa. Want laten we wel wezen, zelfs met het referendum interesseert ons dit onderwerp voor geen centimeter, laat staan zonder. Dus gewoon ja zeggen en meedoen. Alleen de grote landen hebben echt iets te verliezen bij deze grondwet. En dat is onze winst.

Trust: de opvolger van Reckless!!

Naast Born Again, nu nog een andere leuke serie: Trust, met mensen uit de cast van Reckless. Ook erg de moeite waard:

Ze leven in een wereld van fusies, overnames en buyouts. Ze zijn ambitieus en ze werken hard. Vaak te hard. En dat heeft zo z’n consequenties voor hun onderlinge verhoudingen én voor hun privé-leven. Stuk voor stuk hebben ze een scherpe neus ontwikkeld voor wat precies een goede deal is. Maar bovenal hebben ze geleerd dat één ding echt onontbeerlijk is om te slagen: wederzijds vertrouwen. ‘Ze’ zijn - in dit geval - vier mannen en twee vrouwen die werken op een Londens advocatenkantoor. Hoe ze ‘overleven’ en omgaan met de hoogte- en dieptepunten in hun bestaan, is te zien in de zesdelige BBC-dramaserie ‘Trust’ die de VARA met ingang van woensdag 11 mei 2005 brengt op Nederland 3. 23.00.

Life Begins

Wij hebben behoorlijk genoten van Life Begins, alhoewel genoten, het begon nog al tragisch. Een man verlaat vrouw en kinderen. Dat nadat vrienden van ons veelbelovend zeiden: een nieuwe Cold Feet met mensen zoals jullie en wij. Ik hoop dat het met ons beter gaat, al weet je natuurlijk niet hoe een en ander uitpakt. Vrijdag weer voor de buis! Hier wat de VARA er zelf van zegt:

Van de makers van 'Cold Feet'

In de Engelse dramaserie ‘Life Begins’ wordt het wel en wee gevolgd van Maggie Mee, 39 jaar, getrouwd en moeder van Becca en James. Maggie denkt dat ze het allemaal voor elkaar heeft, totdat haar man Phil haar onverwacht de bons geeft. Dan moet ze zichzelf zien te redden zonder baan, zonder geld, maar mét twee kinderen. ‘Life Begins’ is geschreven door Mike Bullen. Hij tekende ook voor de populaire serie ‘Cold Feet’, die eerder bij de VARA te zien was. ‘Life Begins’ wordt vanaf 6 mei 12 weken lang op vrijdagavond uitgezonden door de VARA op Nederland 3.

Life Begins

In de eerste aflevering gaat de familie Mee op vakantie met hun beste vrienden Clare en Guy. Daar blijkt dat Phil Mee helemaal niet gelukkig is met zijn huwelijk en bij Maggie weggaat. Ze keren vervroegd van hun vakantie terug naar huis. Maggies leven staat volledig op zijn kop. Haar ouders, Brenda en Guy, steunen haar niet bepaald. Gewapend met haar gevoel voor humor, een flinke dosis zelfspot en de nodige levenservaring zal Maggie weer helemaal opnieuw moeten beginnen: een baan zoeken, nieuwe vrienden leren kennen en hopelijk ook weer eens lekker verliefd worden.

‘Life Begins’, twaalf afleveringen met ingang van 6 mei 2005 op vrijdagavond om 20.25 uur bij de VARA op Nederland 3.

Twee mooie stemmen: Frederique Spigt en Lucie Silvas

Meestal zie ik haar toevallig op de Uitmarkt, omdat ze op een gunstig moment geprogrammeerd staat. Laatst zag ik haar in een documentaire: Mans Genoeg over het maken van haar nieuwste CD, allemaal duetten met collega zangers en zangeressen (klik hier voor de promo met Huub van der Lubbe). Zeer goed in beeld gebracht (Zembla). De CD is een meesterwerkje waar ik vaak van geniet. Haar zang is de rauwe versie van een andere rising voice: Lucie Silvas, album Breathe In, alleen doet deze het in haar eentje met fluweel, bv What you are made of!!

Hoort u het eens van een ander.

Voor- en tegenstanders van de invoering van de Europese Grondwet bedienen zich over het algemeen van argumenten die niet over de inhoud van de Grondwet gaan. Zo worden de burgers opgezadeld met veelal niet terzake doende informatie. Reden voor de redactie van Juridisch Studentenblad Ars Aequi om deze informatiekloof te overbruggen! Vanaf heden zijn deze artikelen te vinden op de website van Ars Aequi (www.arsaequi.nl), klik op het hiernaast staand plaatje of hier. Ze zullen tot na het referendum beschikbaar zijn. Uit de inleiding een citaat:

"TOT SLOT,
Uit het hiervoor geschetste heeft mogen blijken dat de Europese Grondwet veel verbeteringen teweeg brengt ten opzichte van het huidige systeem met name door een de nieuwe indeling en systematiek. Het is jammer dat die helderheid niet op alle punten bleek te kunnen worden doorgevoerd. Daarnaast zijn bij een aantal ontwikkelingen vraagtekens te plaatsen. Het lijkt niet gelukt het democratisch gehalte van de Unie aanmerkelijk te verbeteren, en de institutionele balans lijkt te zijn doorgeschoten richting de Europese Raad en de Raad van Ministers. Op het gebied van de externe betrekkingen is het systeem ook nog niet geheel helder, met name ook omdat het Hof zich niet mag uitspreken over het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid. De ondertekening van de Grondwet is een grote stap vooruit in de geschiedenis van de Unie. Het is dan ook te hopen dat de nog te houden referenda in de verschillende lidstaten deze ontwikkeling niet zullen stuiten."

Gevaar op de weg?

Koud 18 jaar, mooie leeftijd om te beginnen met rijlessen. Na 2 daagjes rondjes rijden op een oefenterrein in Almere, komt nu het grote werk aan de beurt.

Bos: "decentralisatie en maatwerk"

Waar is Bos? Ik hoor het zo vaak. Hij laat niks van zich horen. Bos is de PvdA aan het omturnen en dat kost tijd, daarnaast moeten er nieuwe wegen gevonden worden, die praktisch realiseerbaar zijn en dat moet dan ook nog eens gedragen worden door de honderden bestuurders, die op elk niveau in de nieuwe lijn moeten geloven en deze ook uitvoeren. Hij is op zoek naar eenvoudige woorden, begrippen die begrip geven en richting aan je besturen.
Paul stuurde me een aardig interview op met hem. Een van de laatste zinnen uit Interview Trouw, Wouter Bos / 'Grotere ongelijkheid is noodzaak' door Ruud van Heese en Lex Oomkes van 2005-04-29:

Het antwoord van Bos op deze 'solidariteitscrisis' is decentralisatie en maatwerk. En voor een ander deel toegeven aan de directe vraag van koopkrachtige groepen. Bos: ,,Waarom zouden ouderen, die voor een groot deel een behoorlijke koopkracht hebben, niet de zorg mogen kopen die ze willen. Op die manier houd je ze betrokken bij de publieke zaak in plaats van dat ze hun heil elders zoeken. Die geëmancipeerde burger hebben we zelf als PvdA gewild!''

Niet dat, nu dat ideaal verwezenlijkt is, de PvdA aan de winkeldeur het bordje 'wegens succes gesloten' op zou kunnen hangen. Bos wijst erop dat er nog steeds een onderklasse is en, gevaarlijker, dat mensen steeds permanenter van die onderklasse onderdeel lijken uit te maken.

,,Als sociale mobiliteit moeilijker wordt, zal de middenklasse nog minder bereid zijn solidair te zijn. Omdat solidariteit dan gelezen moet worden als betalen voor anderen. Als je daarbij bedenkt dat de onderklasse steeds meer een etnisch stempel draagt, dan wordt de stelling nog scherper: de witte kritische belastingbetaler zal zich minder in solidaire regelingen herkennen. Dan is de solidariteit echt kapot. De oplossing zal moeten worden gevonden in radicale bestrijding van achterstanden, meer ambitie bij integratie, meer vrijheid voor eigen keuzes voor die middenklasse en meer maatwerk in de dienstverlening van de overheid en in het overheidsbeleid, zodat iedereen het gevoel heeft mee te betalen aan iets waar men wat aan heeft.''

Europa in, met je stemkaart. Wie wijst de weg.

Heb je de stemwijzer al geprobeerd? zie http://www.referendumwijzer.nl/Pim heeft hem gedaan, bij de helft van de vragen kon je onmogelijk tegen zijn, was niet alleen zijn commentaar. Hji haalde dezelfde score als van Bommel (SP) en fervent tegenstander. Ik vrees dat we hier met een wat suggestieve hulp te maken hebben. De PvdA is ook voor en heeft 20 moeilijke vragen op een rij gezet en voorzien van een antwoord. De kern: meer transparentie, snellere / uberhaupt werkbare besluitvorming en betere herkenbaarheid in het beleid. Met behoud van eigen punten. Kortom, om met de kapelaan in de Eifel te spreken: kom niet klagen als Frankrijk weer zijn veto inzet, kom niet klagen als het Euro parlement weer een wassen neus is, kom niet klagen als de ene na de andere top weer mislukt omdat de 25 het niet eens worden. Nog meer info en Ga stemmen.

Stuurlui

Weer een keer naar het voetbal geweest, samen met Juul, Paul, Emma en Lukas. Nou erg getracteerd werden we niet, al waren we opgelucht dat de vesting can Doetinchem uiteindelijk tch gesloopt werd. Maar het ging te traag, niet diep genoeg, de vleugels gingen er niet overeen, er werd niet in de diepte gespeeld en nog wat van de alom bekende kreten. We liepen in de buitenspelval, of in de trechter, of tegen een muur. De fluiter irritant en nog wat van de zakne waar we heerlijk op konden kankeren. En de beste stuurlui zaten allemaal aan de kant: Maxwell, Trabelsi, Galasek, van der Vaart. En op het veld was er maar een die iets mocht doen: Sneyder. Alleen de pakweg 90 vrije trappen van De Graafschap vanwege buitenspel lopend Ajax mocht ie niet nemen, voor de rest heeft hij alle ballen in het spel gebracht. Als we zo Europa inmoeten, dan laat AZ maar gaan, als daar nog wat van overblijft tenminste.

Weer in de klas voor een heuse persconferentie

Ook in je vrije tijd blijf je leren. Afgelopen zaterdag helaas de halfjaarlijkse wandeling gemist, maar wel een echte persconferentie bijgewoond. Al word je snel voor naïef versleten als je toegeeft wat geleerd te hebben, het was de moeite waard. Kijk maar naar mijn verslag

Bevolking wil verandering en kiest voor solidaire samenleving

170.000 mensen hebben de vragenlijst via internet ingevuld in de afgelopen weken en dit rapport 21minuten.nl 2005 is het resultaat.
Hoofdstuk stemt me positief: Laten we zeggen dat internet minnend Nederland verandering wil zien. Een solidaire en bescheiden samenleving die kiest voor kwaliteit van bestaan boven materialisme,die meer ondernemend is dan behoudend,dat is de toekomstige samenleving die de meeste Nederlanders op hun verlanglijst hebben staan. Men is bereid genoegen te nemen met een lagere economische groei dan in de afgelopen decennia, met name in de afweging tussen meer economische groei en werkgelegenheid versus inkomenszekerheid en minder druk op het milieu. Economische groei mag echter wel ten koste gaan van de Nederlandse identiteit. Ook mogen inkomensverschillen toenemen wanneer dat groei
stimuleert en de werkloosheid doet afnemen.

Een duitse Paus, geen toeval

Op de 6-wekendienst van Jan in Duitsland zond de herder ons weg met de mededeling: jullie moeten goed bidden voor een goede nieuwe paus. Dus kom niet klagen, als de nieuwe paus niet deugt, heb je het aan jezelf te wijten! Nou dat was niet aan dovemansoren besteed, en wij zitten nu met de gebackene birnen.

Het lot is ons gunstig gezind

Dagen lang in spanning, getwijfeld: hadden we niet beter... Maar gelukkig ze is geplaatst, heel wat klasgenootjes moet op zoek naar een andere school, en dat is vervelend. We moeten het lot nog een paar keer tarten dit jaar, dus een beetje zuinig aan.

Schaken op vijf borden

Nog steeds een beetje erg actief binnen de PvdA AmsterdamVrijdag was ik met zo'n 30 andere gelijkgestoorden in het politieke café waar ik inmiddels al drie keer geweest ben. Ik moet zeggen, het is er gezellig, ik leer er veel van en de mensen beginnen me een beetje te kennen. Ik krijg een pilsje omdat ik zo'n mooi verslag kan maken en ik wordt herkend als de razende reporter. Deze avond ging over het grote dilemma: de samenstelling van de kandidatenlijst voor de verkiezing. Die samenstelling staat op gespannen voet met de de invloed van de kiezer. Om effectief te kunnen opereren dient men een goed team te hebben (als je tenminste meer dan 5 zetels haalt in de raad). Dat team moet dus niet hapsnap door een of andere welwillende veurkeur van een goedbedoelende kiezer verstoord worden, zou je denken. Maar je wil natuurlijk ook wel invloed van de stemmer. Moeilijk moeilijk. Wie nhet weet mag het zeggen.

Stessen, een cliché van een cliché

Als je een van een cliché en cliché gaat maken begeef je je op glad ijs. Er zijn cabaratiers die ermee weg komen, nog sterker je continu op het verkeerde been zetten, je je laten schamen omdat je lacht om diepe droefenis en omgekeerd. Maar nee, dit is noch cabaret, noch theater. Geen niveau (komt niet van de grond, zoals een andere recensie treffend zegt). jammer, volgende keer beter.

Der untergang meebeleeft

Hitler zou te menselijk zijn gespeeld, nou daar heb ik weinig van gemerkt. Hij krijgt een gezicht dat wel, en stem. Hij blijkt en mens met een trillende hand. Maar daar houdt het in de film wel bij op. Van al wat menselijks is aan hem blijft niets over. Hij sleurt zijn volk mee de afgrond in en wenst zijn lot ook wanneer het misgaat te delen met zijn mensen. In het zinkende schip is hij de eerste die afhaakt en alle zin voor realiteit verliest. Wat mij erg bezighield was het lot van de Berliners die uiteindelijk aan de oostzijde nog 40 jaar in arrenmoede geleefd hebben, na alles wat ze al hadden moeten meemaken. De rol van de Russen, wat was er gebeurt als de Amerikanen niet waren gekomen, waren we nu dan een soort Baltische staat? Of had het arische ras het gered? Ik weet er allemaal te weinig van, maar vrolijk stemde mij die film niet. De onmacht om die man terzijde te schuiven vind ik ook nog altijd fascinerend. En dan de slotzin stemt tot nadenken. Wanneer grijp je in, kom je in verzet, ben je geen verrader maar een verdediger, beschermer van de mensheid. Als je eenmaal in een waanwereld verzeild raakt lijkt er geen terug. Je ziet de voorbeelden nog heden ten dagen.

Linkse samenwerking, een ander Nederland

Debat gehad over een ander Nederland, ik zie het nu weer wat positiever in, geheel in de gedachte van onze grote roerganger. Er is hoop, het duurt alleen effe. Zie mijn verslag

Dit houdt Oud-Zuid bezig

Vandaag konden we een kijkje nemen onder het Rijks, de fietsdoorgang (11.000 fietsers per dag) gecombineerd met de hoofdingang, is dat wel of niet een goed idee. "Och je kunt voorspellen hoe dat gaat, dat ding gaat open, de fietsers fietsen een paar weken voorzichtig en dan sneuvelt de eerste Amerikaanse toerist en besluit het stadsdeel het te sluiten voor fietsers want het is te gevaarlijk, read my lips" Ik ben niet zo'n cynicus, meer van het naïve type. We komen er wel uit. Een hekje meer of minder, kan je de kop niet kosten. Het openen van de zijmuren is een openbaring, letterlijk en figuurlijk. Helaas moeten we nog een paar jaartjes wachten.

Toen Mohammed kwam in Amsterdam of de prijs die we betalen voor de moderne tijd.

Geert Mak was te gast bij een literair genootschap in Amersfoort. Vele fans, vooral van zijn historisch werk een behoorlijk belegen en belezen gezelschap dat het kleine bijgebouw van de Flint vulde. Mak is in het nieuws, omdat hij een zeer succesvol boekenverkoper en mede-uitgever is en juist zich gemengd heeft in het debat met zijn pamflet: “gedoemd tot kwetsbaarheid”.
En interviewer leidde Mak door zijn oeuvre. Bekend met Jorwerd, het leest makkelijk weg, maar was weerbarstig om te schrijven. Mak heeft grote moeite met de lijnen die de historie met de toekomst verbinden. Een Jorwerdse boer die hij laatst nog sprak, zei: “het is allemaal veel comfortabeler geworden, maar er is geen barst meer aan”. Het is geen rede om nostalgisch te doen, maar wel een rede om stil te staan bij de huidige tijd. Het is niet vreemd dat er heel wat mensen zich onwennig voelen hetgeen het risico inhoud voor politieke nostalgie en nog veel ergere ideeën.

Over “De eeuw van zijn vader”, waarin hij aan de hand van familie overleveringen de geschiedenis van de 20ste eeuw luchtigjes doorexerceert, zei hij, dat veel mensen voor het eerst contact maakten met het calvinistische verleden. Een stagiaire deed hem zelfs versteld staan toen ze zei dat ze nog nooit van de eerste wereldoorlog had gehoord. “Er is iets mis met ons geschiedenis onderwijs was zijn conclusie”. “Ik heb een aantal gruwelijke fouten gemaakt, bij nader inzien, maar die zijn inmiddels allemaal rechtgezet gelukkig.”

De populariteit van de pil Europa verbaasde iedereen en niet in de laatste plaats hemzelf. Hij verdiende een fortuin aan een geschiedenisboek dat zelfs op de campings favoriet bleek bij vooral heren van middelbare leeftijd. Waarom: Een nieuw patriottisch gevoel, hier heb ik overigens zelf niks mee, omdat ook de zwarte bladzijden niet vergeten mogen worden. Tweede reden is de behoefte aan wortels en identiteit, multiculturele nostalgie, hij noemt het de wens om achteruitlopend de toekomst in te gaan. Last but not least: de gaten in de kennis, omdat het onderwijs meer het accent licht op het ontwikkelen van vaardigheden.

Tot slot kwam natuurlijk zijn pamflet aan de orde. Geschreven vanuit een journalistieke traditie (zijn oude stiel, Groene Amsterdammer / NRC handelsblad) Wat hem erg hoog zit is het feit dat de huidige politieke macht angst een kans geeft: terror-isme is gebaseerd op het zaaien van angst en die zin is Mohammed B. perfect geslaagd in zijn missie. Juist in Nederland is de angst toegenomen, hetgeen in het buitenland verbaasde reacties oproept: “Wat is daar in hemelsnaam aan de hand”. De reactie had hij verwacht, maar hij had gehoopt dat het meer over de strekking zou gaan dan de details en op de man spelen. Hijzelf heeft ook moeite met afstand nemen van wat er gebeurt is, maar vond toch dat hij het moest schrijven. Het is een treffend boekje geworden, de historische context is grappig bedoeld. Het is een pamflet, met een beperkte houdbaarheid. Een signaal van iemand die gespecialiseerd is in het kijken naar oorzaak en gevolgen in een historische context. De parallel met Servië en het Derde Rijk zijn illustrerend en overtuigend maar niet bedoeld als profetie, in tegendeel. Nederland voldoet niet aan de omstandigheden die de voedingsbodem vormen voor desastreuze effecten: weinig armoede, geen gefrustreerde soldaten. We moeten wel rekening houden met 20% ultra of neo-rechtste stemmers.
Hij verhaalde dat de titel door de secretaresse is verzonnen, er was nog geen voor handen. “Kwetsbaarheid is je kracht” betoogde hij en het woordje gedoemd is dan ook niet bedoeld als onafwendbaar onheil, maar meer als logisch gevolg.
Ik heb ook maar geprobeerd in het woud een paadje te hakken” relativeerde hij het snelweglezend boekje. Ik moest het schrijven, het was wederom niet eenvoudig, pijnlijk, ik wilde me er liever niet mee bezighouden. Het is meer gène dan woede dat me boekje deed schrijven, een vingerwijzing een waarschuwing maar ik heb er het volste vertrouwen in dat we ermee zullen weten om te gaan. Dat stelde me toch wel op mijn geMak.