Bos geeft uitleg:
De informatie mislukte uiteindelijk niet omdat we er niet dreigden uit te komen, maar omdat we er wel dreigden uit te komen. Het CDA weigerde afgelopen donderdag een voorstel van de informateurs te accepteren dat goed was voor economie en werkgelegenheid. In plaats daarvan legde het een eigen bezuinigingsplan op tafel dat slechter uitpakte voor economie en werkgelegenheid en ook nog eens het mes zette in allerlei sociale voorzieningen. Daarnaast was er sprake van bezuinigingen op stadsvernieuwing en grote stedenbeleid en een enorme bezuiniging op de AWBZ, de zorgverzekering waar we onder andere ouderenzorg, de gehandicaptenzorg en de geestelijk gezondheidszorg uit betalen. Dat was voor de PvdA onaanvaardbaar.

Hoe raken we de weg niet kwijt.
Vrijdag naar het theater: eten met vrienden gezien. Ofschoon de professionele kritieken het stuk minder vonden dan Who's afraid of... (nou noem je ook wel wat) en ik mensen schamperend hoorde praten over scenes die leken te zijn voorgelezen en een plot die er duimenbreed bovenop zou liggen. Wij hebben ons zeer goed vermaakt en veel gelachen over zoveel herkenbaars. Het stuk biedt genoeg aanknopingspunten om op terug te vallen als wij de weg een keer mochten kwijtraken. We waren vooral gecharmeerd van Huub Stapel (bij mij toch niet bekend als top theater acteur). De wijze waarop hij zijn ongemakkelijkheid etaleerde bij het te berde brengen van de eigen relatie was een genot om te aanschouwen. Natuurlijk het had allemaal wel wat voorspelbaars, maar misschien is het grappige dat je dingen bij een ander wel makkelijk kan voorspellen, maar zelf niet doorhebt wanneer je de weg kwijtraakt. Het gevoel dat echtscheidende vrienden ook een beetje jezelf in de steek laten, het feit dat zij je te laat in vertrouwen nemen waarmee de rol van vriendschap ter discussie komt te staan, de verdediging van hoe het hoort en het afwijzen van het verraad dat overkomt als het kiezen voor de "makkelijke zelfzuchtige" weg, maar waarschijnlijk zeker niet zo is. De jaloezie die ontstaat als bljikt dat het paar dat voor zijn eigen geluk gaat meelij krijgt met het braaf doorploeterende paar. Het geeft te denken.

Etre et avoir
Vanavond naar de film geweest, nou ja film... een documentaire over een schooltje in de provincie. Prachtige beelden van het platteland van Frankrijk, waardoor een 10 tal kinderen gevolgd worden in hun klasje bij hun geduldige meester. Jojo met de vieze handen, Tot zeven tellen, de wonderen van het copieerapparaat, amie en ami, schrijven van lussen, op stap met de slee, praten zonder woorden, ruzie uitpraten, de meester verlaten de kinderen loslaten. Een meesterwerkje.

Het Naardermeer: een flink balkenend
Vrijdag heerlijk gewandeld met Paul langs het Naardermeer. Het was niet te warm en we hielden het droog. Vanuit de uitkijkposten observeerden we met de verrekijker voor ogen de grauwe eend en de brilduiker en bespraken en passant de situatie in de wereld. Zo vredig en rustig als het is balancerend op het met balken geplavuisde laarzenpad, zo turbulent is het in de wereld. 's Avonds zagen we de beelden van een "friendly" hellevuur. We kregen in beeld wat we de andere 20 dagen niet te zien kregen aan Iraakse kant, waar 10 of misschien wel 100 keer zoveel slachtoffers vallen, uiteengereten de dood ingejaagd door Saddam, zonder pardon afgeslacht in naam van de vrede. Maar goed, we zagen vandaag het eerste gejuig. Hoewel een zwaluw nog geen lente maakt is de manier waarop de Iraakse minister van informatie tekeer gaat toch wel een teken dat het einde nabij is. We hadden toch nog een beetje zon opgedaan en pijn aan de voeten.

Paaseieren zoeken
Effe relaxed. Allemaal even paaseieren in het goede mandje doen, nu de kippen de pest aan eieren leggen hebben, moeten we maar met de computer ons best doen. Voor alle kids en ouders. Ik ben bij level 12, maar Simone en Pim zitten natuurlijk al weer veel hoger: www.dierennatuur.nl/games

Kenniscentra, een hyp over zijn hoogtepunt?
Vanmiddag naar een seminar geweest over de toegevoegde waarde van kenniscentra. Drie sprekers probeerden ons inzage te geven in wat de kwaliteit van een kenniscentrum bepaalt. Het blijkt dat de wereld van de kenniscentra een beetje met zichzelf vecht. Ze schieten als paddestoelenn uit de grond, maar leiden niet zelden na een paar jaar een zieltogend bestaan en hun doelstelling lijkt nog slechts zijn: het overleven. De overheid is een grote financier van kenniscentra en met de aanstaande bezuinigingen lijkt voor een aantal het lot bezegeld. Veel kenniscentra bestrijken overlappende gebieden en de vraag ias of er niet tot een herclustering moet worden overgegaan, zelfs of vanuit de overheid niet een indeling en speerpunt dient te worden aangewezen. Iemand probeerde duidelijk te maken hoe het in Finland onder regeringsregie van de grond kwam, later las ik dat daarvoor rigureuze offers zijn gepleegd in de tijd dat wij tot loonmatiging overgingen (poldermodel) besloten zij alle effort te steken in de kenniseconomie. Resultaat is nu een tamelijk florererend land, met een groot deel (vooral ouderen) in de armoede, omdat die de ontwikkelingen niet meer hebben kunnen bijbenen. Jan Kingma besloot het seminar met een scan van kenniscentra, helaas ging dat voornamelijk over de kwaliteit van de kenniscentrum inrichting en organisatie en ik waag te betwijfelen of een goede organisatie ook garant staat voor een goed kenniscentrum, ik meen toch dat content king is, hoe mooi en procedureel je de richting, inrichting, verrichting en inlichting ook hebt geregeld en vastgelegd. Toch wel een aardige bijeenkomst omdat ik de vraag naar de life cycle van een kenniscentrum toch heb kunnen bepraten met de deskundigologen. De levencyclus is iets waar iedereen mee worstelt blijkt, in ons geval gaat het om het permanent beschikbaar stellen van kennis, het bijhouden van bestaande kennis is een low level activiteit, het activeren van kenniskringen heeft alleen maar zin, wanneer en een duidelijke behoefte is aan nieuwe kennis.

Todo sobre mi madre
De zakdoeken zijn weer droog, gisteravond naar deze prachtige film gekeken, aanrader. Een zoon die sterft, op zoek naar zijn vader, zijn identiteit. Zijn moeder gaat in zijn naam op zoek naar haar man, die verloren is gegaan bij een transsexuele gedaanteverandering. Het hart van de zoon leeft voort in een andere man na een transplantatie. Een man in verkeerd lijf, waaraan het enige echte, de silicone en het gevoel is. Hij/zij zoekt hulp bij een non die aan aids sterft bij de geboorte van het kind, een hergeboorte van de zoon. Het kind dat zijn moeders virus meedraagt maar overwint. Zijn opa die in een andere wereld leeft, een theaterdiva die alleen op toneel haarzelf lijkt te zijn. Haar medespeelster verloren in heroine.
Wie zichzelf nog is mag het zeggen. Wat bepaalt wie je bent: wie je bent van buiten of wie je bent van binnen of wie je eigenlijk wil zijn of wie je was: de ultime vervreemding in natura. Frank Boeijen schreef al: iedereen is de weg kwijt. Maar ik begrijp wel wat haar zover heeft gebracht.