Hoe raken we de weg niet kwijt.
Vrijdag naar het theater: eten met vrienden gezien. Ofschoon de professionele kritieken het stuk minder vonden dan Who's afraid of... (nou noem je ook wel wat) en ik mensen schamperend hoorde praten over scenes die leken te zijn voorgelezen en een plot die er duimenbreed bovenop zou liggen. Wij hebben ons zeer goed vermaakt en veel gelachen over zoveel herkenbaars. Het stuk biedt genoeg aanknopingspunten om op terug te vallen als wij de weg een keer mochten kwijtraken. We waren vooral gecharmeerd van Huub Stapel (bij mij toch niet bekend als top theater acteur). De wijze waarop hij zijn ongemakkelijkheid etaleerde bij het te berde brengen van de eigen relatie was een genot om te aanschouwen. Natuurlijk het had allemaal wel wat voorspelbaars, maar misschien is het grappige dat je dingen bij een ander wel makkelijk kan voorspellen, maar zelf niet doorhebt wanneer je de weg kwijtraakt. Het gevoel dat echtscheidende vrienden ook een beetje jezelf in de steek laten, het feit dat zij je te laat in vertrouwen nemen waarmee de rol van vriendschap ter discussie komt te staan, de verdediging van hoe het hoort en het afwijzen van het verraad dat overkomt als het kiezen voor de "makkelijke zelfzuchtige" weg, maar waarschijnlijk zeker niet zo is. De jaloezie die ontstaat als bljikt dat het paar dat voor zijn eigen geluk gaat meelij krijgt met het braaf doorploeterende paar. Het geeft te denken.