Oh Dennennaald.

Ceremonie, zinloze rituelen, daar zijn we normaal niet dol op. Maar een waardig slot, een warm onthaal, een dagelijkse grap, een driedaags feest dat willen we niet missen. Tot dat rijtje behoort ook de traditionele jaarlijkse vuurzee: bomen op de brandstapel!

Het is zondag, de sneeuw is weggesmolten en de wolken hebben een goede bui. De kerstbomen worden van drie hoog uit ramen gekieperd, achter fietsen over straat geslingerd en vanuit stegen en straten versleept naar het Museumplein, of wat daar op dit moment nog even van over is.

Een vlammenwerper katalyseert de ontbranding, het eeuwige blaasorkest vuurt ook nu weer de vlammen aan en de wind blaast de rookpluimen de goede (lees andere) kant uit.

Af en aan worden er weer verse, goed in de naalden zittende dennen of sparren wegens ketterij op de brandstapel gesmeten. Al dan niet gekluit of gekruisigd. Een eruptie van vuur verblindt steeds opnieuw het oh en ah roepende kinderrijke publiek: het eeuwige vuur, als je tenminste op tijd naar huis gaat.

De kerst zit er weer op, op de valreep hebben we het het heilige vuur aanschouwd, de verlosser is in de buurt en de drie koningen zijn alweer op weg naar huis, met winterbanden en al. Terwijl het wassende water Borgharen in de greept neemt, zullen wij voorlopig niet meer dromen van een witte kerst. God bespaar me.
Her en der doet alleen een verdwaalde dennennaald nog denken aan de besneeuwde en vorstelijke maar goddeloze feestdagen. En nou nog de overmatige kilo's eraf slijten.

Smart: alles draait om de eenvoud.

In 1999 schreef ik een leuk verhaaltje over de Smart, die in het Autodelenwagenpark was opgenomen als proef. Autodelen is ter ziele (te vroeg, te ingewikkeld), maar herrezen in het zeer effectieve Greenwheels. De eenvoudige simpele Smart heeft het niet helemaal gemaakt. Toch heeft inmiddels elk automerk zijn eigen Smart variant.

Smart had bedacht het simpeler te maken. Geheel mijn idee: Common Sense and Simplicity. Maar daarmee wordt het er niet eenvoudiger op, zoals u zult lezen. Eenzelfde ervaring heb ik nog dagelijks met mijn IMac, de simpelheid zelve zou je zeggen, maar deze verstokte Windows gebruiker voelt zich nog dagelijks een Apple-beet. Zoekend naar het trema op de i (alt-u lostlaten i), vertwijfelend afvragend waarom de Delete toets ontbreekt (alleen de backspace) en waarom op de Iphone/Ipad de pijltjestoetsen niet in het elektronische toetsenbordje zijn toegevoegd. Een levensgrote ergernis die makkelijk had kunnen worden voorkomen.
Minder toetsen lijkt wel overzichtelijk, maar is knap verwarrend. Voor de rest, net als ten aanzien van de Smart geen kwaad woord over deze innovaties. Zeker nu op de IMac ook de Apps hun intrede hebben gedaan kan een kind de was doen. And that's what it is all about!

We moeten de maatschappij niet zo ingewikkeld maken dat iedereen gestudeerd moet hebben om er in te kunnen functioneren, we moeten het functioneren zo eenvoudig maken dat niet iedereen smart hoeft te zijn om zich in zijn element te voelen. Kenniseconomie is een ecomonie die de kennis gebruikt niet een maatschappij waarbij macht alleen is voorbehouden aan hen die de kennis hebben.

Voor hen die de Smart sensatie nog een keer wil meebeleven...
We leven in 1999 er rijden in Amsterdam 10 Smarts rond, in de buurt van de PC Hooft.... Uit de oude doos:
Ja, dat wilt u wel weten; Ik zie het, u staat te popelen. Zelf in zo'n dingetje rijden dat kan natuurlijk niet, want dat is toch voor de grachtengordelaars. Maar de sensatie wil u wel beleven, niet soms?

Ik deel al anderhalf jaar auto en nu wil het feit dat Autodelen Amsterdam twee autootjes, die passen op één dure parkeerplek, wel een boeiend concept vinden. Je parkeert een Smart bijna als een winkelkarretje, al schuivend schurk je het ene tegen het andere Slimmerikje aan. Je mist alleen het kettinkje en het statiegeld.

Zaterdagochtend, boodschappen doen. We hebben veel nodig, dus toch maar even een autootje delen. Op de standplaats staan alleen maar Smart's, als dat er maar allemaal inpast. Nou ja we zien wel.

Aj, hoe gaat dat slimmeding open? Geen slot op de fors uitgevallen deur, die de hele zijbeuk beslaat. De achterklep heeft wel een slot waarmee je het raam eruit tilt en de achterklep kan laten zakken, als ware het een ambulance.

Een druk op de sleutel, wil wel eens helpen, en ja hoor... plop, de deur ontgrendeld, instappen maar.

Hij zit lekker ruim. Nu starten. Waar zit het contactslot? Schiet op mijn vrouw wacht en de kleine is alleen thuis. Zoeke, zoeke maar... Niet bij het stuur, niet op het dashboard. Ah, daar ligt wel de handleiding, die zoeken we op. Het contactslot zit bij de handrem; stom, stom, stom, dat ik daar niet aan dacht.

Hij doet het, nu oppassen dat ik de roodgele voorligger niet bumper, als de Smart tenminste beschikt over een dergelijke bufferzone: in zijn achter-uit. Ah; de pook zit tenminste op een normale plek; maar wat staat er allemaal op: +, - en nog wat letters. De R zal het wel zijn, dat heb ik meer gezien. Koppeling indrukken, waar is die nou weer, of was het een automaat? Ik zie alleen de rem en de gaspedaal. Voorzichtig gasgeven: Yes!!! hij rijdt, wat een ervaring.

Achter-uit rijden hebben we onder de knie, nou voor-uit nog. Ik probeer zenuwachtig alle standen van de pook die zonder noemenswaardig geweld te bereiken zijn, en zowaar met wat gas gaat het wagentje aan de wandel en daar is mijn vrouw ook al, wat kijkt ze boos.

"Wat heb je nou weer!... Daar krijg je mij niet in!.. Als ons maar niemand ziet!.... Nou ik zit, schakel eens door." Hoezo door, dit is een volautomatisch wonderkarretje, of toch niet? Pookje naar de plus drukken, klinkt wel clever. Waw... het lijkt wel een stadsbus, de smart duikt in een andere versnelling, tellertje op het dashboard geeft 2 aan. Aah, ik vat hem en krijg de smaak te pakken. Pardon, druk abusievelijk op de rem; effe wennen zo'n non-pedaal koppeling.

Hoppa, shoppen maar. Great, er gaat veel meer in dan je denkt in zo'n achtersleuf. Twee AH-karretjes kunnen er zonder airmails en bonuskorting makkelijk in, zeker als je wat met de (voor?)stoelen gaat schuiven.

Terug naar huis, het stoot en hobbelt wel behoorlijk moet ik zeggen maar je hebt een prachtig uitzicht, het lijkt wel of je in een rijdende vitrine rondzoemt.

Zonder brokken weer aangesloten in de parkeerrij; weer een stuk smarter en een ervaring rijker: je moet wel steeds het verkeer in het oog houden en bedenken dat je op de openbare weg zit en niet als een blij-dat-ik-rij-peuter op de Efteling rondtoert.

Voor een briefkaart op de eerste rang

Ik ben nog van de oude stempel, gelukkig zult u denken. Ik hou van kwaliteit met een grote K. De K van kunst, maar ook van kritisch: 'alles kan beter'. Deze fictie stamt al uit de jaren 70, toen alles beter kon en beter moest. In de jaren 80 was 'goed, goed genoeg' en in de 90-er jaren zijn we langzaam op een hellend vlak terecht gekomen, waarbij kwaliteit bepaald werd door de mate waarin de verwachtingen overeenkomen met het gebodene. De afgelopen 10 jaar zijn we niet van dit hellende valk afgekomen, helaas. Kwaliteit staat nu vooral voor de Vorm en niet meer voor de Inhoud. De procedure en niet de passie. De service overeenkomst en niet de klantbeleving. Do more with less en de bonus is binnen.

In 1999 schreef ik: "Als we precies weten hoeveel vertraging de trein heeft, rijdt hij wat ons betreft op tijd. Hoe groter de helpdesk, die gereed zit voor al uw problemen, hoe beter het product. 'Waar voor ons geld'." Het is nu nog erger: als ons gemeld wordt dat er geen trein rijdt of wanneer er wel een gaat rijden of als we niet te lang hoeven te wachten op een helpdesk medewerker dan zijn de kwaliteitsnormen als gehaald. Treurig dat juist die twee voorbeelden nog steeds actueel zijn.

Deze week begonnen in mijn nieuwe functie en daarbij staat vertrouwen voorop als doel voor kwaliteit. Niet formeel maar professioneel. Uiteindelijk weten we best wel dat we om al die ellende zelf vragen, we willen voor een briefkaart op de eerste rang. Wie Kwaliteit wil, zal in de buidel moeten tasten. Wie Zorg wil hebben, Onderwijs, Vertrouwen, Nieuws, Kunst en Cultuur: Het kost geld.

En misschien is het wel eens goed hardop te zeggen dat de gebruiker betaalt en niet de gemeenschap. De briefkaart is afgeschaft en als we niet oppassen de Eerste Rang ook.

Trouwens nog bedankt voor alle kerst en nieuwjaarskaarten ook namen de PTT zoals dat in 2000 nog heette.

Samen op zoek naar het ideaalbare.

1 Januari 1999 was het zover, goede voornemens en "vandaag wordt alles anders, het leven krijgt een andere wending." Althans dat hoopte ik. Ruim 10 jaar na dato is er wederom veel, maar tegelijk ook weinig veranderd. Ik ga al mijn oude gedachtenspinsels weer eens langs en eens kijken waar ze me toe brengen.

Paul Witteman, toen nog in B&W-café, had drie prototypes van "Nu wordt alles anders" aan tafel verenigd: drie gelukkige mannen, die enkele jaren geleden een rigoureus, weloverwogen, maar goed uitgepakt besluit hadden genomen. Of Paul nog andere carriërewisselaars heeft gebeld, die wellicht minder fortuinlijk waren met hun onherroepelijke beslissing en wel nog terugverlangden naar hun eenmaal verworpen status, vertelt het verhaal niet. Inmiddels zijn er complete TV series aan "De grote sprong in het diepe" gewijd en we zien nu ook wel de tenenkrommende naïve vruchteloze pogingen om een ander leven te beginnen.

Voor mij was het boerenbestaan niet bestemd (ik heb al een vrouw), vioolbouwen behoorde ook niet tot mijn ambities (dat loopt slecht af). Column-schrijver dat was wat: mijn pen gebruiken, mijn hart luchten, de wereld op het rechte pad zetten, mijn overvolle hoofd leegschrijven en mijn verzamelde ideeën saneren, fixeren en polijsten. Ja, dat vind ik nog altijd goed om te doen. Sommige gedachten moeten uit het hoofd: pas opgetekend, tonen ze hun waarde (of niet) en dat geeft hopelijk wat meer rust in de bovenkamer. Want de onrust neemt weer toe, en dat ligt niet aan het kabinet of aan Wilders. Het onvermogen om een Nieuw Verhaal te ontwikkelen geeft mij geen rust.

Na de traditionele nieuwjaarsdiscussie met vrienden realiseerde ik me wat mij drijft. Ik kan niet berusten in de wereld waarin alleen (nog) het (nog) haalbare wordt nagestreefd. Noem het naïf, dan bekeer ik me vandaag tot het naïvisme. Populisten stemmen hun idealen af op het haalbare, Naïvisten stemmen wat haalbaar is af op hun idealen. Gelukkig heb je nog genoeg naïvisten zowel onder Links en Rechts, onder liberaal en Confessionelen. Samen gaan we op zoek naar het ideaalbare.

PS Helaas het het Handboek voor Praktisch Idealisme niet meer leverbaar, ik ben bang dat dat al genoeg zegt.

Kaasstolp onderzocht door Luyendijk

Het zijn net mensen sloeg op Arabieren in zijn vorige boek, zijn politici en het hele circus wat daaromheen zwermt ook mensen? Dat vraag je je bij het lezen van "Je hebt het niet van mij" wel eens af. Ontroerend was het relaas van een PVV-er die bij zijn natuurlijke achterban maar niet duidelijk gemaakt kreeg dat het gewoon hard werken is. De hele scène zit onder de kaasstolp gevangen, er is geen ontkomen meer aan. De soap (en ik geloof oprecht dat Joris dat niet negatief bedoelt) is een aaneenreiging van incidenten die al dan niet geënsceneerd elkaar triggeren. Het is een wonder dat dat nog leidt tot een redelijk georganiseerde samenleving. Het is al vaker geciteerd de afgelopen dagen, democratie is het minst slechte bestuursmodel, vind maar eens iets beters. Ik ben wel redelijk bekend met de politiek dacht ik, maar niet heus dus. Ik vind eigenlijk dat dit een mooie documentaire reeks verdient, met weerwoord en context, maar of De Kloof daar kleiner of misschien eerder groter van wordt, ik zou het niet weten. Ik meen wel te concluderen dat de media de Kaasstolp eerder uitvergroten / verergeren dan openbreken. Juist de media exposure brengt tijdrovende en weinig effectieve processen op gang en door de Nieuwspoort code onttrekt zich het hele voorspel aan het zicht.

Aangesloten betekent nog niet: opgesloten.

Al struinend door het internet kwam ik een inspirerend verhaal tegen van onze wethouder Carolien Gehrels. Zei ziet Amsterdam als een stad van netwerken en uitwisseling. Bij een bijenkomst ter ere van het tienjarig bestaan van Amsterdam Internet Exchange (AMS-IX) gebruikte ze de totstandkoming en het succes van het 's werelds grootste netwerk der netwerken in Amsterdam als een perfecte illustratie van de wijze van denken bij de "meeste van onze professionals. Van advocaten tot architecten, van wetenschappers tot ondernemers en in de creatieve industrie. Zij allen bereiken hun doelen door het delen van verantwoordelijkheid en door het creëren van horizontale verbanden." AMS-IX omvat zo'n 400 netwerken. Het werd een succes omdat "AMS-IX zich manifesteert als een neutrale partner, die partijen voorziet van een efficiënte manier om internet verkeer te ondersteunen, maar tevens de technische verantwoordelijkheid en commerciële besluitvorming aan de aangesloten partijen zelf overlaat."

Deze mentaliteit van investeren, combineren, faciliteren en vrijlaten "stroomt door de grachten en door het bloed van deze stad. Al sinds eeuwen. Het zit in ons DNA en daar moeten we en kunnen we zoals we zien gebruik van maken."

Maar het vormen van netwerken en delen van waarden aldus Gehrels staat ook onder druk. Met name "door navelstaren en angst voor verschillen."

De voorbeelden leren ons dat "collectieve waarden worden bereikt door de interactie van individuele kwaliteiten. Door het erkennen van verschillen, is een gemeenschappelijke basis gevormd voor horizontale samenwerkingsverbanden. Laat ons daar steeds meer bewust van worden. Een netwerk van netwerken verkrijgt zijn waarde door diversiteit. Aangesloten is niet hetzelfde als opgesloten. Het is essentieel dat je kunt deelnemen aan het collectief zonder verlies van eigen identiteit. De stad is aangehaakte samenleving, gebouwd als een model dat individuen zowel als de verschillende gemeenschappen overstijgt.

Een mooi positief verhaal, dat aangeeft dat we waardevolle de bouwstenen in handen hebben in deze stad. En dat we deze moeten blijven ontdekken, ontginnen, aanboren, bijschaven, samensmelten, laten reageren, en uiteindelijk smeden tot iets waar we allemaal gelukkiger van worden.
Ieder steentje heeft zijn waarde, goud of zilver, tin of blik. En laten we zorgen dat iedereen dit weet, ervaart en overtuigd raakt en zichzelf een rol kan toebedelen. Laten we ervoor zorgen dat we ons beleid hierop verder afstemmen. Geen zielige verhalen over een groeiend aantal armen, die we helpen de globalisering te ondergaan. Maar een verhaal over iedereen die we nodig hebben, hun veelzijdigheid waarderen omdat die het mogelijk maakt om op zijn/haar eigen wijze aan ons geluk bij te dragen.

Originele bijdrage Gehrels: Gehrels: http://flpbd.it/SSID "Amsterdam as network of networks, as a model beyond individualism and beyond collectivism." en dat werkt!

Kijkwijzer eindelijk aangepast aan PVV gedoogtegoed

Na bestudering van de beelden van de bijdrage van Mevrouw Zerfowski(PVV) in de gemeenteraadsvergadering van 25 November 2010 in Almere aangaande het Plusfonds voor het KlokHUIS*) hebben wij gemeend een nieuwe waarschuwingsclassificatie aan ons rijtje toe te moeten voegen. Dit om alle Nederlandse kinderen in het algemeen maar de Almeerse kindertjes van 6 in het bijzonder te waarschuwen voor, zoals de PVV-afgevaardigde verwoordt: (denk)beelden gemaakt door subsidieverslaafde omroepen met een ongetwijfeld hersenspoelende werking, door het prediken van de multiculturele geloofsbelijdenis en het inprenten van klimaathysterie.

De volledige inhoudsclassificatie luidt nu als volgt
Inhoudscategorie als resultaat van het classificeren van het Audiovisueel Product, waarmee de mogelijke schadelijkheid van het Audiovisueel Product voor jeugdigen door middel van een inhoudspictogram wordt aangegeven, bestaande uit: -in vaste volgorde- ‘geweld’ (pictogram: vuist), ‘angst’ (pictogram: spin), ‘seks’ (pictogram: voetjes), ‘grof taalgebruik’ (pictogram: schreeuwend mannetje), ‘discriminatie’ (pictogram: groepje mensen met één poppetje in contrasterende kleur), ‘drugs- en/of alcoholmisbruik’ (pictogram: spuit) en ‘multicultulturele geloofsbelijdenis en klimaathysterie’ (pictogram: klokhuis)

*)Zie:
http://politiekemarkt.almere.nl/Vergaderingen/Politieke-Markt/2010/25-november/19:00 voor de bijdrage van Mevrouw Zerfowski(PVV).