Jefke Leufkens

Het was de laatste dag van school, hij reed naar huis op zijn fietsje, hij was over naar de tweede klas, (nu groep 3). Het ging mis op de Neuij Brugk. Iets wat je als kind nooit meer vergeet. Remco verloor zijn dochter Marieke, ook in de vakantie, 2 jaar geleden. Hartvriendinnen treuren nog altijd om dat verlies, dat zal zo blijven. Uit mijn lagere schooltijd denk ik nog maar aan weinig kinderen, die nu allang grote mensen zijn: Polke, Harold, Paul en Willy, waar ik altijd bussjofeurtje mee speelde en Jefke natuurlijk. Sterkte Remco

Debuut in Odeon

Zondagavond, aan de gracht. Het Odeon lag aan onze voeten. In de theaterzaal trad ik op met mijn wokshop band Play it Cool. En cool was het. Het programma liep lekker uit de hand, terwijl bededen 'rustig werd ademgehaald' en een mooie smartlap werd gezongen, mochten de kinderen boven de theaterzaal op stelten zetten met alles wat geluid maakte. Daarna moesten wij het podium op. We hadden een volle bezetting en deden vier nummers, die redelijk tot goed gingen. De avond werd gecompleteerd door de docentenband van het MuziekPakHuis, een geweldig spectacle in een geweldig leuke tent. Wellicht komen we nog een keer terug om te swingen.

Bijna op stap

We kunnen haast niet meer wachten, nog een paar nachtjes slapen en dan zitten we in het verre oosten. Het plan is nu een weekje BangKok een weekje Vientiane, een weekje zuid Laos, een weekje Hanoi en Halong Bay als ik mijn vrouw zo gek krijg. Misschien dat ik via deze site jullie op de hoogte houw, maar misschien ga ik gewoon heerlijk voor mezelf genieten van de cultuur en de natuur.
Als je ons zoekt zijn we hier ergens

Breznjev aan de amstel
Overgenomen van Remco Boas, die de werkgroep communicatie leidt.
Vandaag wel mijn eerste politieke succesje geboekt. Ik ben “trekker” van een werkgroep die de communicatie moet verbeteren met de PvdA Leden in Amsterdam. En met die werkgroep hadden we zoals het hoort bij een fris enthousiaste ploeg mensen hoog ingezet op een hoop veranderingen. De afgelopen weken resulteerde dat dan ook dat ik op de meest onvoorspelbare plekken boze hoofdredacteuren, boze gemeenteraadsleden en andere over me heen kreeg. Ons plan gooit namelijk wel enige bastions om van mensen die op Breznjev achtige wijze dachten een onaantastbare machtspositie te bezitten. Maar vandaag heb ik in direct gesprek met het bestuur van de PvdA-fractie in op de Stopera in Amsterdam groen licht gekregen om de ingeslagen weg in te gaan. Dit ging wel gepaard met een hoop gemopper, geklaag en getier van een zeker gemeenteraadslid en in mindere mate van één van onze eigen mede-bestuurders. Maar het is heerlijk om tegen dat soort “dat is de afgelopen 20 jaar al zo vaak geprobeerd dus is het kut” iconen toch de ruimte te verlaten met je gelijk. Op naar het volgende heilige huisje!!!

Als je het leuk vind om te zien hoe het concept eruit ziet ; Plan Communicatie PvdA

Met hem ook mijn eerste succesje dus, van heilige huisjes snap ik nog niet veel, ik weet nog minder dan Remco. Van: dat hebben we al zo vaak geprobeerd, daar kan ik me iets bij voorstellen. Maar tijden veranderen en het blijft de moeite waard het te proberen.

Hoe aktief is een slapend lid.
De doelstelling is om het contact met de leden te verbeteren. De latenten, de slapenden de actieven de plakkers, folderaars, de debaters, de dromers en de stokpaardjes, de schreeuwers en de stillen, de betalers en bestuurders, de beroeps en de vrijwilligers. Donkerrood of halfpaars.
Gisteren heb ik mijn eerste stap gezet op het podium of eigenlijk in de achterkamertjes. Ben ik nu een actief lid, of was ik dat al?
In ieder geval zullen we proberen de leden als antenne te positioneren in de samenleving om signalen te kunnen opvangen, zullen we de ervaringsdeskundige samenlevers een kanaal bieden voor ideeenvorming, zullen we de voorverkiezers ruimte geven op het partijprogramma van de juiste accenten te kunnen voorzien en zullen we de bestuurders uitdagen verantwoording af te laten leggen aan de beste verkopers van de sociale idealen: de leden. Zij zijn uiteindelijk de beïnvloeders die met de voeten in de klei de buurman overhalen voortaan ook rood te stemmen.
Het valt niet mee om lid te zijn en even moeilijk is het om daarbij te blijven slapen, want zelfs een kleine hint aan een toevallige passant, een klein mailtje aan een werkgroep of een ja of nee op een klein vraagje of voorkies stem op een programma onderdeel doet de verworpene der aarde al ras ontwaken en maakt een slapende partij tot een actie partij die met beide poten in de samenleving staat.

De aspirant musketier.
De kapperszoon uit het zuiden trok naar de grote stad. Hij wou musketier worden. Net als zijn vader, was hij dol op politiek en redeneren, toen nog bekvechten genoemd. Eenmaal in de grote stad werd hij afgeleid door werk en zijn Tooske. Ofschoon hij zich bij de musketiers aansloot, jaren later, wist hij de 'anschluss' nog niet te maken. De muziek klonk geweldig, het toneel was fenomenaal, ja de grote roerganger had het weer goed voor elkaar en sprak vriend en vijand weer aan. Het publiek kon goed verstaan wat er gezegd werd en de liefde straalde van de zingende gezichten af. De climax naderde, de aspirant musketier moest voor de poorten van de hel, over schuimende golven het lot van de natie uit handen van de vijand halen, die al snel niet meer in dubbelzinnen praatte maar begreep dat het lot van zijn oude liefde lag in de handen van de doorweekte blondeling. Helaas Tooske sneuvelde iets te vroeg, terwijl ik me had ingesteld op een heldhaftige dood van de aankomend schermheer, ook Pia stortte zich uit het torenkamertje de hofvijver in en zo zegevierde de drie musketiers en kwam de kapperszoon in de commissie communicatie terecht van de PvdA in Amsterdam. De ware beproeving moest nog komen.

Kees van Kooten's juweeltjes
Ik ben dol op positivo's. Mensen die niet alleen de ellende weten uit te vergroten, maar oog hebben voor de pareltjes en die uit de werkelijkheid weten te plukken. Bril is er zo een, maar Kees van Kooten is bij tijd en wijlen nog vernuftiger in het vinden van een eigenkijk wereld. Zijn nieuwste collectie (in de Humo reeds eerder verschenen) tafereeltjes: tijdelijk nieuw las ik afgelopen weekend in een ruk uit en vandaag las ik Annie, het verhaal over het verbejaardehuizen en overlijden van zijn dierbare moeder. De glimlach op haar laatste gezicht, de bevrijding van alle zorg, is ook wat ik herinner van mijn eigen ma. Zo staat ze op mijn schoorsteen, niet zoals ze altijd was, maar zoals ze altijd zal zijn. Los van werelds leed, zichzelf. Zo ook Kees en zo ook Bril, zo is als ik zijn wil, broeder.