Kees van Kooten's juweeltjes
Ik ben dol op positivo's. Mensen die niet alleen de ellende weten uit te vergroten, maar oog hebben voor de pareltjes en die uit de werkelijkheid weten te plukken. Bril is er zo een, maar Kees van Kooten is bij tijd en wijlen nog vernuftiger in het vinden van een eigenkijk wereld. Zijn nieuwste collectie (in de Humo reeds eerder verschenen) tafereeltjes: tijdelijk nieuw las ik afgelopen weekend in een ruk uit en vandaag las ik Annie, het verhaal over het verbejaardehuizen en overlijden van zijn dierbare moeder. De glimlach op haar laatste gezicht, de bevrijding van alle zorg, is ook wat ik herinner van mijn eigen ma. Zo staat ze op mijn schoorsteen, niet zoals ze altijd was, maar zoals ze altijd zal zijn. Los van werelds leed, zichzelf. Zo ook Kees en zo ook Bril, zo is als ik zijn wil, broeder.