Vrouwen onderhouden het sociale vangnet, dit is noodzakelijk om het voortbestaan van het soort te waarborgen. Mannen ontwikkelen en onderhouden het culturele netwerk, dat is nodig om in de maatschappij verder te komen. Vrouwen zijn voorwaardelijk, mannen zorgen voor de jus, met vallen en opstaan. Een interessante benadering van Roy Baumeister, de moeite waard om eens te lezen. Zie "Waar deugen mannen eigenlijk voor?"
dinsdag, januari 22, 2008
Vrouwen zijn geweldig
Vrouwen onderhouden het sociale vangnet, dit is noodzakelijk om het voortbestaan van het soort te waarborgen. Mannen ontwikkelen en onderhouden het culturele netwerk, dat is nodig om in de maatschappij verder te komen. Vrouwen zijn voorwaardelijk, mannen zorgen voor de jus, met vallen en opstaan. Een interessante benadering van Roy Baumeister, de moeite waard om eens te lezen. Zie "Waar deugen mannen eigenlijk voor?"
zaterdag, januari 19, 2008
vrijdag, januari 18, 2008
Twee werelden: drifting apart.
Ik verbaasde me erover dat Joris Luyendijks boek "Het zijn net mensen" de NS Publieksprijs kreeg. Geen roman een geschreven documentaire. Ik had de TV versie al met veel belangstelling bekeken. Maar ook de reactie van de collega persmensen waren misschien nog wel interessanter. Door de arabische wereld dichter bij te brengen, maakt hij pas duidelijk hoe hard het westen en het arabische uit elkaar groeit. We trappen met zijn allen in onze valkuilen, we benoemen onze kwaliteiten anders en vergroten hetgeen ons onderscheid in plaats van hetgeen ons bindt: De machteloosheid binnen een fysieke dictatuur en de machteloosheid binnen een mentale dictatuur. In zekere zin kunnen we ons gelukkig prijzen daar tussenin te zweven, al moeten we oppassen niet letterlijk verscheurd te worden tussen westen en arabisch. Ik vraag me af of dit boek in America wordt uitgegeven? Of is dit typisch een Nederlands pracht product? Het is wat mij betreft verplichte lektuur op de middelbare school.
zondag, januari 06, 2008
Sturen bij de Moslimburen: mooi doorkijkje in de moslim wereld.
Komt het PVV en TON door deze criteria?In het boek (zie verslag Evelien) komen in totaal 6 criteria aan bod, waaraan politieke groeperingen moeten voldoen. Het is en beoordeling waaran het westen de Moslimpartijen zou moeten toetsen. Maar dan, en dat is de kern van het boek, moeten wezelf ook die criteria hanteren voor onze eigen democratische partijen. We moeten onze dubbele moraal vaarwel zeggen.
Je kunt je met rede afvragen of de PVV en TON aan deze criteria voldoen. Vervang Moslim door Nationalisme en Religie door anti-Religie. En je krijgt de volgende criteria.
1. Wat heeft voorrang de sharia/nationalisme of de constitutionele democratie?
2. Wordt een splitsing van (anti)religieuze beweging en politieke partij nagestreefd? (vraagstukken als het dragen van sluiers en het gebruik van alcohol)
3. Hoe verloopt de interne besluitvorming binnen de partij?
4. Houden religieuze en etnische minderheden gelijke rechten?
5. Welke rechten hebben vrouwen?
6. Worden internationale verplichtingen nageleefd?
Het is een heel erg goed boekje, het leert je veel over seculaire regeringen, over verschillen in moslim landen en moslim groeperingen, over moslim-lite en de hypocresie van Europa en de VS. Maakt duidelijk dat als je mensen in een hoek zet, de kans op radicaliseren alleen maar toeneemt. Maar ook dat er geen snelle makkelijke oplossingen zijn.
Interessant was het steeds opduikend begrip Deep-state, daarmee bedoelt de diepere werking van de staat. In Landen als Turkije/Marokko/Egypte/Bosnie kun je volgens de schrijvers nog een discrepantie zien van de deepstate en de publieke staat. De staat fungeert in woord anders dan in daad. In Nederland is dat gelukkig juist andersom. Daar is de deepstate een stuk democratischer als je van de buitenkant zou verwachten. En dat willen we graag zo houden.
vrijdag, januari 04, 2008
Columnisme
De eerste Column ging over de rol van de website, de doodse stilte als het om de inhoud gaat, daar waar we ons politiek allemaal mee bezig (moeten) houden.
Als twee stieren staan ze in de arena, allebei een rode lap voor de ogen. Ze briesen hun weblog vol met omzichtige maar nietszeggende woorden. De toreador is bang, en staat veilig achter een hoog schot. Het publiek staat op de banken, beschimpt de website met vileine commentaren. Het rode bloed kruipt waar het niet gaan kan, ze zijn gewond.
Maar achter de beeldschermen wordt koortsachtig nagedacht. Ga ik een column schrijven, of wacht ik op de ander. Ga ik het zeggen, of toch maar niet. Wat er speelt weten beiden beter. Ook op de tribune zitten mensen die meer weten, maar wachten tot de een of de ander met het hoge woord komt. Het kiezen van een kant is riskant, het voelt alsof twee gewaardeerde vrienden mogelijk gaan scheiden. Verlamd blijf je wachten, welke kant het kwartje valt, vooraleer je volledig achter de een of de ander gaat staan. De ander of de een groot gelijk geeft, of de finale spies in de rug prikt.
Je weet, dit speelde al langer, het kon zo niet doorgaan. Je weet, het moest er een keer van komen. Maar je wilt graag dat er gepraat wordt, over waar het om moet gaan, en niet om waar het smullende publiek graag wil dat het over gaat. Je wilt vooruit, we komen er sterker uit.
En U en ik, de achterblijvers en nabestaanden zijn er ook nog! Blijven we achter met of zonder een florerende website, die het verschil kan maken en een spreekbuis voor ons kan vormen. Met of zonder productief communicatiebeleid dat de PvdA in Amsterdam vooruit helpt en onze punten op de agenda zet, onze successen aan de man brengt. Met of zonder ervaren fractieleiding die het verschil (duidelijk) maakt en de passie weet over te brengen op het netvlies van de mensen die het moeten zien: De leden, de kiezers, de burgers, de andersdenkenden, de stadsdelen en de pers. We weten dat we het kunnen, maar ook dat het zoveel beter naar voren kan worden gebracht.
Maar waarom verlammen we dan, waarom geven we de boodschapper de schuld van onze onmacht om te veranderen? Te veranderen in een gepassioneerde webschrijver, die het lukt de fractie communicatie af te dwingen, en als een webregisseur die de thema’s weet te verpakken in spraakmakend materiaal, waarmee hij de andersdenkende hinderlijk voor de voeten loopt. Waarom verstarren we als de vrijheid van mening ons onwelgevallig is en gaan we niet in debat. Het debat dat we zoeken, dat we eigenlijk niets liever willen. In eigen huis, op de eigen website in de aanval tegen zo veel vermeend onbenul of columnistische spitsvondigheid. Alle unfaire kritiek weerleggen met die 30 mooie plannen, die we in de pen hebben, maar niet willen uitlekken. In de concept-map blijft hangen.
Waarom zwijgen we als we alle recht van spreken hebben, en waarom gunnen we de kwaadsprekers alle kans van de wereld ons in de hoek te zetten waar we lijdzaam nog slechts kunnen wachten tot de klappen zullen vallen.
2008 wordt het jaar van de waarheid. Het jaar waarbij we afscheid nemen van de vorm, afscheid nemen van vaagheid. Voorbij de overcomplicerende regels kijken. We gaan met Rita recht door zee, we kapen haar doelgerichtheid. We zeggen waar het ons op staat en kapen Wilders eenvoud. We verzanden niet in procedureel gewauwel en kapen Marijnnes gezond boeren verstand. We doen dat afgewogen en goeddoordachte en kapen Kamps rust en onverstoorbaarheid. Van onzelf nemen we het hart voor de zaak, het hart voor de mensen als de ziel van de samenleving, onze reden tot bestaan. We verlaten onze veilige plek, de aangeprate angst geeft ons de moed om waar je voor staat met passie te verdedigen. We kiezen de aanval en pakken de rode lap, accepteren de toegeworpen handschoen, kruisen de degen en gaan erop af. We can do it. Nieuw Amsterdam begint nu.
En op basis van de reacties, heb ik het volgende geantwoord. Met name over de rol van columnisten in dit land.
Columnisten regeren niet
Gepost op: donderdag 3 januari '08 - 12:39
Goed te weten dat er mensen zijn die het met me eens zijn. Maar kritiek is er ook. Ik onderken de volgende lijnen:
1. Het wordt nooit meer wat,
2. Geen inhoud alleen maar meer gewauwel
3. We moeten ineens alles van de anderen overnemen.
4. Het roer gaat om?
Om met het laatste te beginnen. Waar dat vandaan komt weet ik niet. Niet uit mijn column in ieder geval. We hebben een prima verkiezingsprogramma, groten delen liggen daarvan vast in een bestuursaccoord. Er wordt voortvarend aan gewerkt, we pakken de problemen aan. Het roer staat richting vooruitgang en aanpakken. We werken aan een visie op termijn, er zijn dertig plannen in de pen of al klaar voor een nog beter Amsterdam.
Ok, dat lijkt allemaal gewauwel, dat kan kloppen. Maar Amsterdam wordt niet geregeerd door columnisten, maar door onze verkozenen. Zij besteden veel tijd en zorg aan het concretiseren van plannen, het bewaken van de uitvoering, het praten in de wijken, opvangen van signalen en bijsturen in de richting die we onze kiezers hebben beloofd. Het is niet aan de columnist om met nieuw beleid te komen, voor de inhoud moeten de dames en heren politici zorgen. Ik pleit ervoor dat zij zich niet het kaas van het brood laten eten en met hetgeen ze allemaal voor elkaar krijgen de boer opgaan. Gebruik makend van alle communicatie middelen, die we in huis hebben.
Het kapen van andersmans werkwijze. Het gaat om de verpakking, zoals Manon en Lodewijk tijdens de afdelingsvergadering aangaven. Hoe verpakken we de boodschap, ons goede verhaal en onze vorderingen. Anderen doen dat beter. Hun verpakking oogt beter op het politieke schap. Maar als je naar de voedingsindex kijkt, zie je niks over de uiterste houdbaarheidsdatum, het prijskaartje ontbreekt, de kwaliteitsgarantie is niet aanwezig of et aantal gram democratische achterban is aan de lage kant. Mijn communicatievoorbeelden, zijn eenlingen in hun groep. En acteren als columnisten. Dat prikkelt, lijkt interessant. We hebben een betere inhoud, we hebben keurmerken, het grootste keurmerk zijn onze 60.000 leden. Die zouden zich meer met de partij moeten bemoeien, de bestuurders zouden daartoe meer de gelegenheid moeten geven.
Het wordt nooit meer wat met de PvdA. Inderdaad, veranderen is moeilijker dan vers beginnen. We torsen een hele historie mee. Maar ook jarenlange ervaring, we leerden van goede dingen maar ook van fouten. Dat zet je niet zo aan de straat, ten faveure van een passerend mediageniek stemmenkanon.
Tot slot een opmerking over de WildersTapes. Ik ben een voorstander van duidelijkheid scheppen waar de Koran misbruikt wordt om onze algemene normen en waarden de das om te doen. Inderdaad Eddy, jouw punten moeten in die film aan bod komen. En als BNN een dergelijke reportage maakt, prima. Desalnietemin is een dergelijke film, om het in voetbaltermen te zeggen, een risicowedstrijd. Het is naïef om te veronderstellen dat dit allemaal vanzelf goed gaat.
Mart Boden
Als twee stieren staan ze in de arena, allebei een rode lap voor de ogen. Ze briesen hun weblog vol met omzichtige maar nietszeggende woorden. De toreador is bang, en staat veilig achter een hoog schot. Het publiek staat op de banken, beschimpt de website met vileine commentaren. Het rode bloed kruipt waar het niet gaan kan, ze zijn gewond.
Maar achter de beeldschermen wordt koortsachtig nagedacht. Ga ik een column schrijven, of wacht ik op de ander. Ga ik het zeggen, of toch maar niet. Wat er speelt weten beiden beter. Ook op de tribune zitten mensen die meer weten, maar wachten tot de een of de ander met het hoge woord komt. Het kiezen van een kant is riskant, het voelt alsof twee gewaardeerde vrienden mogelijk gaan scheiden. Verlamd blijf je wachten, welke kant het kwartje valt, vooraleer je volledig achter de een of de ander gaat staan. De ander of de een groot gelijk geeft, of de finale spies in de rug prikt.
Je weet, dit speelde al langer, het kon zo niet doorgaan. Je weet, het moest er een keer van komen. Maar je wilt graag dat er gepraat wordt, over waar het om moet gaan, en niet om waar het smullende publiek graag wil dat het over gaat. Je wilt vooruit, we komen er sterker uit.
En U en ik, de achterblijvers en nabestaanden zijn er ook nog! Blijven we achter met of zonder een florerende website, die het verschil kan maken en een spreekbuis voor ons kan vormen. Met of zonder productief communicatiebeleid dat de PvdA in Amsterdam vooruit helpt en onze punten op de agenda zet, onze successen aan de man brengt. Met of zonder ervaren fractieleiding die het verschil (duidelijk) maakt en de passie weet over te brengen op het netvlies van de mensen die het moeten zien: De leden, de kiezers, de burgers, de andersdenkenden, de stadsdelen en de pers. We weten dat we het kunnen, maar ook dat het zoveel beter naar voren kan worden gebracht.
Maar waarom verlammen we dan, waarom geven we de boodschapper de schuld van onze onmacht om te veranderen? Te veranderen in een gepassioneerde webschrijver, die het lukt de fractie communicatie af te dwingen, en als een webregisseur die de thema’s weet te verpakken in spraakmakend materiaal, waarmee hij de andersdenkende hinderlijk voor de voeten loopt. Waarom verstarren we als de vrijheid van mening ons onwelgevallig is en gaan we niet in debat. Het debat dat we zoeken, dat we eigenlijk niets liever willen. In eigen huis, op de eigen website in de aanval tegen zo veel vermeend onbenul of columnistische spitsvondigheid. Alle unfaire kritiek weerleggen met die 30 mooie plannen, die we in de pen hebben, maar niet willen uitlekken. In de concept-map blijft hangen.
Waarom zwijgen we als we alle recht van spreken hebben, en waarom gunnen we de kwaadsprekers alle kans van de wereld ons in de hoek te zetten waar we lijdzaam nog slechts kunnen wachten tot de klappen zullen vallen.
2008 wordt het jaar van de waarheid. Het jaar waarbij we afscheid nemen van de vorm, afscheid nemen van vaagheid. Voorbij de overcomplicerende regels kijken. We gaan met Rita recht door zee, we kapen haar doelgerichtheid. We zeggen waar het ons op staat en kapen Wilders eenvoud. We verzanden niet in procedureel gewauwel en kapen Marijnnes gezond boeren verstand. We doen dat afgewogen en goeddoordachte en kapen Kamps rust en onverstoorbaarheid. Van onzelf nemen we het hart voor de zaak, het hart voor de mensen als de ziel van de samenleving, onze reden tot bestaan. We verlaten onze veilige plek, de aangeprate angst geeft ons de moed om waar je voor staat met passie te verdedigen. We kiezen de aanval en pakken de rode lap, accepteren de toegeworpen handschoen, kruisen de degen en gaan erop af. We can do it. Nieuw Amsterdam begint nu.
En op basis van de reacties, heb ik het volgende geantwoord. Met name over de rol van columnisten in dit land.
Columnisten regeren niet
Gepost op: donderdag 3 januari '08 - 12:39
Goed te weten dat er mensen zijn die het met me eens zijn. Maar kritiek is er ook. Ik onderken de volgende lijnen:
1. Het wordt nooit meer wat,
2. Geen inhoud alleen maar meer gewauwel
3. We moeten ineens alles van de anderen overnemen.
4. Het roer gaat om?
Om met het laatste te beginnen. Waar dat vandaan komt weet ik niet. Niet uit mijn column in ieder geval. We hebben een prima verkiezingsprogramma, groten delen liggen daarvan vast in een bestuursaccoord. Er wordt voortvarend aan gewerkt, we pakken de problemen aan. Het roer staat richting vooruitgang en aanpakken. We werken aan een visie op termijn, er zijn dertig plannen in de pen of al klaar voor een nog beter Amsterdam.
Ok, dat lijkt allemaal gewauwel, dat kan kloppen. Maar Amsterdam wordt niet geregeerd door columnisten, maar door onze verkozenen. Zij besteden veel tijd en zorg aan het concretiseren van plannen, het bewaken van de uitvoering, het praten in de wijken, opvangen van signalen en bijsturen in de richting die we onze kiezers hebben beloofd. Het is niet aan de columnist om met nieuw beleid te komen, voor de inhoud moeten de dames en heren politici zorgen. Ik pleit ervoor dat zij zich niet het kaas van het brood laten eten en met hetgeen ze allemaal voor elkaar krijgen de boer opgaan. Gebruik makend van alle communicatie middelen, die we in huis hebben.
Het kapen van andersmans werkwijze. Het gaat om de verpakking, zoals Manon en Lodewijk tijdens de afdelingsvergadering aangaven. Hoe verpakken we de boodschap, ons goede verhaal en onze vorderingen. Anderen doen dat beter. Hun verpakking oogt beter op het politieke schap. Maar als je naar de voedingsindex kijkt, zie je niks over de uiterste houdbaarheidsdatum, het prijskaartje ontbreekt, de kwaliteitsgarantie is niet aanwezig of et aantal gram democratische achterban is aan de lage kant. Mijn communicatievoorbeelden, zijn eenlingen in hun groep. En acteren als columnisten. Dat prikkelt, lijkt interessant. We hebben een betere inhoud, we hebben keurmerken, het grootste keurmerk zijn onze 60.000 leden. Die zouden zich meer met de partij moeten bemoeien, de bestuurders zouden daartoe meer de gelegenheid moeten geven.
Het wordt nooit meer wat met de PvdA. Inderdaad, veranderen is moeilijker dan vers beginnen. We torsen een hele historie mee. Maar ook jarenlange ervaring, we leerden van goede dingen maar ook van fouten. Dat zet je niet zo aan de straat, ten faveure van een passerend mediageniek stemmenkanon.
Tot slot een opmerking over de WildersTapes. Ik ben een voorstander van duidelijkheid scheppen waar de Koran misbruikt wordt om onze algemene normen en waarden de das om te doen. Inderdaad Eddy, jouw punten moeten in die film aan bod komen. En als BNN een dergelijke reportage maakt, prima. Desalnietemin is een dergelijke film, om het in voetbaltermen te zeggen, een risicowedstrijd. Het is naïef om te veronderstellen dat dit allemaal vanzelf goed gaat.
Mart Boden
Wie niet tegen mij is voor mij...
Dit jaar is gestart met grote politieke debatten. Niet alleen met vrienden aan de nieuwjaarsontbijt tafel (en eeuwenoude traditie) maar ook op de PvdA site en zelf op GeenStijl. Het scherpt de geest zal ik maar zeggen. Ik heb drie grote bijdragen aan het debat geleverd. Het debat ging over democratie en de rol van communicatie. Ik nam met name Wilders als voorbeeld voor de PvdA. Hetgeen natuurlijk snel werd uitgelegd als sympatisant van... Want wie niet tegen is, is voor? Zie hier mijn bijdrage aan het debat:
Wilders, wie niet tegen hem is voor hem?
Gepost op: vrijdag 4 januari '08 - 14:42
Wilders speelt kennelijk een cruciale rol in de discussie. Negeren of Aanvallen, Begrijpen of Verketteren. Ik denk dat we er goed aandoen hem te leren begrijpen en hem op inhoud aan te vallen.
Mijn Wilders fascinatie valt in twee delen uiteen: de manier waarop hij zijn 'boodschap' aan de man weet te brengen. En zijn sensibiliteit van de problematiek en de snaren die bij een groot deel van ook onze achterban leven. In geen geval heb ik ook maar enig warm gevoel bij hetgeen hij aan oplossingen presenteert. In mindere mate geldt dit voor Verdonk, Kamp en Marijnesse. Mijn pleidooi is erop gericht dat we met hen de strijd aangaan met hem op basis van onze ideeën (helemaal eens met Terstall), hem niet verdacht maken en daarmee zijn aanhang diskwalificeren, maar zijn argumenten en oplossingen van repliek dienen.
Een voorbeeld: Ik ben op aanraden van een vriend Kamps verhaal over integratie goed aan het bestuderen, zijn onderbouwing en benadering. Ofschoon ik het met heel wat zaken eens ben, is er toch iets mis met de fundamentele benadering en die probeer ik van antwoord te voorzien. Daarbij puttend uit het antwoord van de PvdA (Rapport Pattijn). Op die manier komt de inhoud aan bod en blijven we niet steken in verdachtmakingen en reflexen. Als we niet door die personen heen kunnen kijken, kunnen we hen niet bestrijden.
Daarnaast zijn er zoveel thema's die zij links laat liggen, die echter met dezelfde verve naar voren kunnen worden gebracht, omdat zij óók snaren raken in de samenleving, alleen hebben ze daar geen antwoorden voor. De PvdA wel en doet er wat aan: Geld naar de armen en niet naar de zoveelste opvijzeling van het Museumplein, geld naar sport- en buurthuiswerk om mensen uit hun isolement te halen, geld naar de ouderenzorg, om hen een veiliger gevoel te geven en niet te laten vereenzamen omdat wij het goedkoper vinden om hun thuis te laten ipv in een goed bemensd verzorgingshuis, geld naar onderwijs, zowel de voorzieningen als de docenten, zowel naar studiemateriaal als hulpmiddelen, geld naar koppeling school -vrije tijd managemen, geld naar werk stimuleringsprojecten en stagemarkten, geld naar versnelde bijscholing van migranten, die niet in hun eigen baan kunnen werken omdat ze Europese papieren missen, geld naar beveiliging en veiligheidsmonitoren (zie de veiligheidsindex een prachtig rijk instrument, dat je goed inzicht geeft in wat er werkelijk loos is), Geld naar emancipatieprojecten, safe-houses, geld naar projecten die daders in contact brengen met slachtoffers, geld naar versnelde en heldere immigratieprocedures, geld naar probleemwijken (niet alleen voor de steen), geld voor opvoedingsondersteuning (als faciliteit), geld naar opvoedingsdebat, om opvoeden bespreekbaar te maken tussen mensen, eigen kracht netwerken stimuleren, noem maar op.
We doen daar prachtig werk, alleen krijgen we het kennelijk niet in de "hearts and minds" van de mensen die ons hebben verkozen. We kampen met wantrouwen en alleen transparantie kan daarin helpen. Ik vind dan ook dat men terecht hekelt dat onze ideeën en maatregelen een hapsnap karakter lijken te hebben en meer woord dan daad lijken te zijn. Ik vind dat je je daarbij veel diepgaander moet verantwoorden: Waarom die maatregel, welke rendement kun je daarvan verwachten, wie gaat dit doen en welke mate van ondersteuning is er voor aanwezig in de samenleving, effect op werkgelegenheid, pamper-index (effect op de zelfredzaamheid), welke alternatieven heb je afgewezen en waarom, wat zijn de side effects (sociaal effect rapportage, zal ik maar zeggen). het gaat niet alleen maar om de financiele onderbouwing.
Daar kunnen we veel beter over in debat gaan op de site, in plaats van al die negatieve aandacht maar over ons heen te laten komen. We kunnen demonstreren dat we over dingen hebben nagedacht, dat we zaken hebben afgewogen en dat we onze keuze hebben gemaakt en waarom. We kunnen toegang verlenen aan anders denkenden, die andere keuzes maken, die zelf niet met plannen komen.
We moeten die transparantie de norm maken, voor onszelf en voor de bovengenoemden. Dat mensen wel maar ook niet op de PvdA stemmen is inherent aan een democratie. Maar voorwaarde voor democratie is dat we er alles aan moeten doen deze keuze zo gemotiveerd mogelijk te laten plaatsvinden.
Mart Boden
Wilders, wie niet tegen hem is voor hem?
Gepost op: vrijdag 4 januari '08 - 14:42
Wilders speelt kennelijk een cruciale rol in de discussie. Negeren of Aanvallen, Begrijpen of Verketteren. Ik denk dat we er goed aandoen hem te leren begrijpen en hem op inhoud aan te vallen.
Mijn Wilders fascinatie valt in twee delen uiteen: de manier waarop hij zijn 'boodschap' aan de man weet te brengen. En zijn sensibiliteit van de problematiek en de snaren die bij een groot deel van ook onze achterban leven. In geen geval heb ik ook maar enig warm gevoel bij hetgeen hij aan oplossingen presenteert. In mindere mate geldt dit voor Verdonk, Kamp en Marijnesse. Mijn pleidooi is erop gericht dat we met hen de strijd aangaan met hem op basis van onze ideeën (helemaal eens met Terstall), hem niet verdacht maken en daarmee zijn aanhang diskwalificeren, maar zijn argumenten en oplossingen van repliek dienen.
Een voorbeeld: Ik ben op aanraden van een vriend Kamps verhaal over integratie goed aan het bestuderen, zijn onderbouwing en benadering. Ofschoon ik het met heel wat zaken eens ben, is er toch iets mis met de fundamentele benadering en die probeer ik van antwoord te voorzien. Daarbij puttend uit het antwoord van de PvdA (Rapport Pattijn). Op die manier komt de inhoud aan bod en blijven we niet steken in verdachtmakingen en reflexen. Als we niet door die personen heen kunnen kijken, kunnen we hen niet bestrijden.
Daarnaast zijn er zoveel thema's die zij links laat liggen, die echter met dezelfde verve naar voren kunnen worden gebracht, omdat zij óók snaren raken in de samenleving, alleen hebben ze daar geen antwoorden voor. De PvdA wel en doet er wat aan: Geld naar de armen en niet naar de zoveelste opvijzeling van het Museumplein, geld naar sport- en buurthuiswerk om mensen uit hun isolement te halen, geld naar de ouderenzorg, om hen een veiliger gevoel te geven en niet te laten vereenzamen omdat wij het goedkoper vinden om hun thuis te laten ipv in een goed bemensd verzorgingshuis, geld naar onderwijs, zowel de voorzieningen als de docenten, zowel naar studiemateriaal als hulpmiddelen, geld naar koppeling school -vrije tijd managemen, geld naar werk stimuleringsprojecten en stagemarkten, geld naar versnelde bijscholing van migranten, die niet in hun eigen baan kunnen werken omdat ze Europese papieren missen, geld naar beveiliging en veiligheidsmonitoren (zie de veiligheidsindex een prachtig rijk instrument, dat je goed inzicht geeft in wat er werkelijk loos is), Geld naar emancipatieprojecten, safe-houses, geld naar projecten die daders in contact brengen met slachtoffers, geld naar versnelde en heldere immigratieprocedures, geld naar probleemwijken (niet alleen voor de steen), geld voor opvoedingsondersteuning (als faciliteit), geld naar opvoedingsdebat, om opvoeden bespreekbaar te maken tussen mensen, eigen kracht netwerken stimuleren, noem maar op.
We doen daar prachtig werk, alleen krijgen we het kennelijk niet in de "hearts and minds" van de mensen die ons hebben verkozen. We kampen met wantrouwen en alleen transparantie kan daarin helpen. Ik vind dan ook dat men terecht hekelt dat onze ideeën en maatregelen een hapsnap karakter lijken te hebben en meer woord dan daad lijken te zijn. Ik vind dat je je daarbij veel diepgaander moet verantwoorden: Waarom die maatregel, welke rendement kun je daarvan verwachten, wie gaat dit doen en welke mate van ondersteuning is er voor aanwezig in de samenleving, effect op werkgelegenheid, pamper-index (effect op de zelfredzaamheid), welke alternatieven heb je afgewezen en waarom, wat zijn de side effects (sociaal effect rapportage, zal ik maar zeggen). het gaat niet alleen maar om de financiele onderbouwing.
Daar kunnen we veel beter over in debat gaan op de site, in plaats van al die negatieve aandacht maar over ons heen te laten komen. We kunnen demonstreren dat we over dingen hebben nagedacht, dat we zaken hebben afgewogen en dat we onze keuze hebben gemaakt en waarom. We kunnen toegang verlenen aan anders denkenden, die andere keuzes maken, die zelf niet met plannen komen.
We moeten die transparantie de norm maken, voor onszelf en voor de bovengenoemden. Dat mensen wel maar ook niet op de PvdA stemmen is inherent aan een democratie. Maar voorwaarde voor democratie is dat we er alles aan moeten doen deze keuze zo gemotiveerd mogelijk te laten plaatsvinden.
Mart Boden
donderdag, januari 03, 2008
Praktijk veranderen, zonder principes overboord te gooien
Het compromis is geen collaboratie In het Betoog in de laatste Volkskrant van 2008 betoogt Nausicaa Marbe dat 2007 het jaar van de afgunst is. Pieter Hilhorst ziet het even wat anders en dat is zeer belangwekkend, en ik kan het niet beter formuleren en iedereen aan raden dit ter harte te nemen. Kort samengevat: het huidige debat gaat niet meer over onderhandelbare verdeelkwesties, maar over ononderhandelbare identiteit. Toegeven is opgeven. We moeten onze praktijk veranderen, niet onze principes, is zijn oplossing.
Ik zou niet willen ruilen.
Wie jaloers is op het succes van een ander zal wel met hem willen ruilen. Dat is geen afgunst maar heeft een ander karakter. Mensen winden zich niet zozeer op over mensen die het beter hebben dan zij, maar vooral om mens en die het minder goed hebben getroffen. Er is sprake van wat Bas van Stokkom neerwaartse jaloezie heeft genoemd.
Pamperen
Mensen vinden dat de zwakkeren van de samenleving wel erg gemakkelijk wegkomen, ze moeten uit hun slachtofferrol worden gesleurd. Genoeg gepamperd! Vooral Marokkanen krijgen het flink voor hun kiezen. Toch zal niemand graag met die Marokkanen willen ruilen. Andersom is de nijd van boze allochtonen evenmin ouderwetse jaloezie. Ze hunkeren helemaal niet naar het leven van de autochtonen. Ze walgen ervan.
Ging het maar over wie wat krijgt.
Dat is een klassiek verdelingsvraagstuk. Dat is een belangenconflict waar de politiek prima mee om kan gaan. Daar kan over worden onderhandeld. Het kenmerk van veel van de twisten die nu het publieke debat domineren, is dat het om ononderhandelbare kwesties gaat: Over de vrijheid van meningsuiting, de gelijkheid van mannen en vrouwen, homo's en hetero's of het recht op geloofsafval valt niet te onderhandelen. Wie dat wel doet, is een collaborateur. (MB: theedrinken)
Het conflict wordt een identiteitskwestie.
In halszaken gaat het niet meer om wat je vindt of waar je belangen liggen, maar om wie je bent. Het conflict wordt een identiteitskwestie. Zelfs zaken die eigenlijk een verdelingsvraagstuk zijn, zoals het combineren van zorg en arbeid, kunnen zich ontwikkelen, tot een identiteitskwestie. Kritiek op vrouwen die in deeltijdwerken wordt dan ervaren als een persoonlijke aanval, waarop even persoonlijk wordt teruggemept.
Van onderhandelen naar het stellen van ultimatums
Bram de Swaan heeft gezegd dat we leven in een onderhandelingshuishouding. De tijd dat mensen hun leven door anderen laten bepalen, is voorbij. Niemand wil nog luisteren naar bevelen. Dat betekent dat mensen hun gedrag in goed overleg moeten afstemmen. Maar het vertrouwen dat dit kan, lijkt verdwenen. De onderhandelingshuishouding is verworden tot een ultimatumhuishouding.
Toegeven is opgeven.
Mensen hebben het idee dat als ze niet op hun strepen staan, alles verloren is. Het is genoeg geweest. Tot hier en niet verder. In een onderhandelingshuishouding is alles bespreekbaar, in een ultimatumhuishouding is alles beschreeuwbaar.
Elk compromis is een capitulatie. Toegeven is opgeven.
Meer praten over praktijken en het veranderen daarvan.
De enige manier om uit de hysterie te komen, is om minder te praten over principes en meer over praktijken. Natuurlijk is er een recht op geloofsafval. Maar wat loop je daarvoor als je vervolgens wordt verstoten door je ouders en je broers en zussen? En als je volwassen bent, hebben ze dat recht. De overheid kan mensen ten slotte niet dwingen om met elkaar om te gaan. Waarmee maar is bewezen dat een vertoog in termen van rechten niet helpt om de sociale dwang te ontmantelen. Het veranderen van een praktijk gaat gepaard met geven en nemen. Jullie accepteren dat ik niet geloof en ik beloof dat ik het niet van de daken zal schreeuwen. Zulke compromissen zijn niet fraai, maar maken conflicten wel leefbaar.
Praktijken veranderen kun je doen zonder jezelf te verloochenen.
Principes kan je niet opgeven zonder jezelf te grabbel te gooien, maar praktijken kan je wel veranderen zonder zelfverlies. Marbe schrijft smalend over het door het kabinet gepredikte wij-gevoel. Zij hoort alleen de preek en heeft geen oog voor het corvee dat nodig is om dat wij-gevoel waar te maken. Dat vergt namelijk een offensieve participatiepolitiek. Om de schooluitval te verminderen, de arbeidsparticipatie te verhogen en overlast op straat te verminderen, helpt het niet om te tamboereren op principes. Dan komt het aan op het veranderen van praktijken.
Dat kan alleen als je bereid bent je te verplaatsen in een ander en probeert zijn beweegredenen te doorgronden. Helaas is die bereidheid in de huidige ultimatumhuishouding schaars.
Pieter Hilhorst is gespreksleider en publicist. Zijn column staat elke dinsdag op de Forum-pagina. Hij slaat de spijker op zijn kop.
Abonneren op:
Posts (Atom)