Smart: alles draait om de eenvoud.

In 1999 schreef ik een leuk verhaaltje over de Smart, die in het Autodelenwagenpark was opgenomen als proef. Autodelen is ter ziele (te vroeg, te ingewikkeld), maar herrezen in het zeer effectieve Greenwheels. De eenvoudige simpele Smart heeft het niet helemaal gemaakt. Toch heeft inmiddels elk automerk zijn eigen Smart variant.

Smart had bedacht het simpeler te maken. Geheel mijn idee: Common Sense and Simplicity. Maar daarmee wordt het er niet eenvoudiger op, zoals u zult lezen. Eenzelfde ervaring heb ik nog dagelijks met mijn IMac, de simpelheid zelve zou je zeggen, maar deze verstokte Windows gebruiker voelt zich nog dagelijks een Apple-beet. Zoekend naar het trema op de i (alt-u lostlaten i), vertwijfelend afvragend waarom de Delete toets ontbreekt (alleen de backspace) en waarom op de Iphone/Ipad de pijltjestoetsen niet in het elektronische toetsenbordje zijn toegevoegd. Een levensgrote ergernis die makkelijk had kunnen worden voorkomen.
Minder toetsen lijkt wel overzichtelijk, maar is knap verwarrend. Voor de rest, net als ten aanzien van de Smart geen kwaad woord over deze innovaties. Zeker nu op de IMac ook de Apps hun intrede hebben gedaan kan een kind de was doen. And that's what it is all about!

We moeten de maatschappij niet zo ingewikkeld maken dat iedereen gestudeerd moet hebben om er in te kunnen functioneren, we moeten het functioneren zo eenvoudig maken dat niet iedereen smart hoeft te zijn om zich in zijn element te voelen. Kenniseconomie is een ecomonie die de kennis gebruikt niet een maatschappij waarbij macht alleen is voorbehouden aan hen die de kennis hebben.

Voor hen die de Smart sensatie nog een keer wil meebeleven...
We leven in 1999 er rijden in Amsterdam 10 Smarts rond, in de buurt van de PC Hooft.... Uit de oude doos:
Ja, dat wilt u wel weten; Ik zie het, u staat te popelen. Zelf in zo'n dingetje rijden dat kan natuurlijk niet, want dat is toch voor de grachtengordelaars. Maar de sensatie wil u wel beleven, niet soms?

Ik deel al anderhalf jaar auto en nu wil het feit dat Autodelen Amsterdam twee autootjes, die passen op één dure parkeerplek, wel een boeiend concept vinden. Je parkeert een Smart bijna als een winkelkarretje, al schuivend schurk je het ene tegen het andere Slimmerikje aan. Je mist alleen het kettinkje en het statiegeld.

Zaterdagochtend, boodschappen doen. We hebben veel nodig, dus toch maar even een autootje delen. Op de standplaats staan alleen maar Smart's, als dat er maar allemaal inpast. Nou ja we zien wel.

Aj, hoe gaat dat slimmeding open? Geen slot op de fors uitgevallen deur, die de hele zijbeuk beslaat. De achterklep heeft wel een slot waarmee je het raam eruit tilt en de achterklep kan laten zakken, als ware het een ambulance.

Een druk op de sleutel, wil wel eens helpen, en ja hoor... plop, de deur ontgrendeld, instappen maar.

Hij zit lekker ruim. Nu starten. Waar zit het contactslot? Schiet op mijn vrouw wacht en de kleine is alleen thuis. Zoeke, zoeke maar... Niet bij het stuur, niet op het dashboard. Ah, daar ligt wel de handleiding, die zoeken we op. Het contactslot zit bij de handrem; stom, stom, stom, dat ik daar niet aan dacht.

Hij doet het, nu oppassen dat ik de roodgele voorligger niet bumper, als de Smart tenminste beschikt over een dergelijke bufferzone: in zijn achter-uit. Ah; de pook zit tenminste op een normale plek; maar wat staat er allemaal op: +, - en nog wat letters. De R zal het wel zijn, dat heb ik meer gezien. Koppeling indrukken, waar is die nou weer, of was het een automaat? Ik zie alleen de rem en de gaspedaal. Voorzichtig gasgeven: Yes!!! hij rijdt, wat een ervaring.

Achter-uit rijden hebben we onder de knie, nou voor-uit nog. Ik probeer zenuwachtig alle standen van de pook die zonder noemenswaardig geweld te bereiken zijn, en zowaar met wat gas gaat het wagentje aan de wandel en daar is mijn vrouw ook al, wat kijkt ze boos.

"Wat heb je nou weer!... Daar krijg je mij niet in!.. Als ons maar niemand ziet!.... Nou ik zit, schakel eens door." Hoezo door, dit is een volautomatisch wonderkarretje, of toch niet? Pookje naar de plus drukken, klinkt wel clever. Waw... het lijkt wel een stadsbus, de smart duikt in een andere versnelling, tellertje op het dashboard geeft 2 aan. Aah, ik vat hem en krijg de smaak te pakken. Pardon, druk abusievelijk op de rem; effe wennen zo'n non-pedaal koppeling.

Hoppa, shoppen maar. Great, er gaat veel meer in dan je denkt in zo'n achtersleuf. Twee AH-karretjes kunnen er zonder airmails en bonuskorting makkelijk in, zeker als je wat met de (voor?)stoelen gaat schuiven.

Terug naar huis, het stoot en hobbelt wel behoorlijk moet ik zeggen maar je hebt een prachtig uitzicht, het lijkt wel of je in een rijdende vitrine rondzoemt.

Zonder brokken weer aangesloten in de parkeerrij; weer een stuk smarter en een ervaring rijker: je moet wel steeds het verkeer in het oog houden en bedenken dat je op de openbare weg zit en niet als een blij-dat-ik-rij-peuter op de Efteling rondtoert.

Voor een briefkaart op de eerste rang

Ik ben nog van de oude stempel, gelukkig zult u denken. Ik hou van kwaliteit met een grote K. De K van kunst, maar ook van kritisch: 'alles kan beter'. Deze fictie stamt al uit de jaren 70, toen alles beter kon en beter moest. In de jaren 80 was 'goed, goed genoeg' en in de 90-er jaren zijn we langzaam op een hellend vlak terecht gekomen, waarbij kwaliteit bepaald werd door de mate waarin de verwachtingen overeenkomen met het gebodene. De afgelopen 10 jaar zijn we niet van dit hellende valk afgekomen, helaas. Kwaliteit staat nu vooral voor de Vorm en niet meer voor de Inhoud. De procedure en niet de passie. De service overeenkomst en niet de klantbeleving. Do more with less en de bonus is binnen.

In 1999 schreef ik: "Als we precies weten hoeveel vertraging de trein heeft, rijdt hij wat ons betreft op tijd. Hoe groter de helpdesk, die gereed zit voor al uw problemen, hoe beter het product. 'Waar voor ons geld'." Het is nu nog erger: als ons gemeld wordt dat er geen trein rijdt of wanneer er wel een gaat rijden of als we niet te lang hoeven te wachten op een helpdesk medewerker dan zijn de kwaliteitsnormen als gehaald. Treurig dat juist die twee voorbeelden nog steeds actueel zijn.

Deze week begonnen in mijn nieuwe functie en daarbij staat vertrouwen voorop als doel voor kwaliteit. Niet formeel maar professioneel. Uiteindelijk weten we best wel dat we om al die ellende zelf vragen, we willen voor een briefkaart op de eerste rang. Wie Kwaliteit wil, zal in de buidel moeten tasten. Wie Zorg wil hebben, Onderwijs, Vertrouwen, Nieuws, Kunst en Cultuur: Het kost geld.

En misschien is het wel eens goed hardop te zeggen dat de gebruiker betaalt en niet de gemeenschap. De briefkaart is afgeschaft en als we niet oppassen de Eerste Rang ook.

Trouwens nog bedankt voor alle kerst en nieuwjaarskaarten ook namen de PTT zoals dat in 2000 nog heette.

Samen op zoek naar het ideaalbare.

1 Januari 1999 was het zover, goede voornemens en "vandaag wordt alles anders, het leven krijgt een andere wending." Althans dat hoopte ik. Ruim 10 jaar na dato is er wederom veel, maar tegelijk ook weinig veranderd. Ik ga al mijn oude gedachtenspinsels weer eens langs en eens kijken waar ze me toe brengen.

Paul Witteman, toen nog in B&W-café, had drie prototypes van "Nu wordt alles anders" aan tafel verenigd: drie gelukkige mannen, die enkele jaren geleden een rigoureus, weloverwogen, maar goed uitgepakt besluit hadden genomen. Of Paul nog andere carriërewisselaars heeft gebeld, die wellicht minder fortuinlijk waren met hun onherroepelijke beslissing en wel nog terugverlangden naar hun eenmaal verworpen status, vertelt het verhaal niet. Inmiddels zijn er complete TV series aan "De grote sprong in het diepe" gewijd en we zien nu ook wel de tenenkrommende naïve vruchteloze pogingen om een ander leven te beginnen.

Voor mij was het boerenbestaan niet bestemd (ik heb al een vrouw), vioolbouwen behoorde ook niet tot mijn ambities (dat loopt slecht af). Column-schrijver dat was wat: mijn pen gebruiken, mijn hart luchten, de wereld op het rechte pad zetten, mijn overvolle hoofd leegschrijven en mijn verzamelde ideeën saneren, fixeren en polijsten. Ja, dat vind ik nog altijd goed om te doen. Sommige gedachten moeten uit het hoofd: pas opgetekend, tonen ze hun waarde (of niet) en dat geeft hopelijk wat meer rust in de bovenkamer. Want de onrust neemt weer toe, en dat ligt niet aan het kabinet of aan Wilders. Het onvermogen om een Nieuw Verhaal te ontwikkelen geeft mij geen rust.

Na de traditionele nieuwjaarsdiscussie met vrienden realiseerde ik me wat mij drijft. Ik kan niet berusten in de wereld waarin alleen (nog) het (nog) haalbare wordt nagestreefd. Noem het naïf, dan bekeer ik me vandaag tot het naïvisme. Populisten stemmen hun idealen af op het haalbare, Naïvisten stemmen wat haalbaar is af op hun idealen. Gelukkig heb je nog genoeg naïvisten zowel onder Links en Rechts, onder liberaal en Confessionelen. Samen gaan we op zoek naar het ideaalbare.

PS Helaas het het Handboek voor Praktisch Idealisme niet meer leverbaar, ik ben bang dat dat al genoeg zegt.

Kaasstolp onderzocht door Luyendijk

Het zijn net mensen sloeg op Arabieren in zijn vorige boek, zijn politici en het hele circus wat daaromheen zwermt ook mensen? Dat vraag je je bij het lezen van "Je hebt het niet van mij" wel eens af. Ontroerend was het relaas van een PVV-er die bij zijn natuurlijke achterban maar niet duidelijk gemaakt kreeg dat het gewoon hard werken is. De hele scène zit onder de kaasstolp gevangen, er is geen ontkomen meer aan. De soap (en ik geloof oprecht dat Joris dat niet negatief bedoelt) is een aaneenreiging van incidenten die al dan niet geënsceneerd elkaar triggeren. Het is een wonder dat dat nog leidt tot een redelijk georganiseerde samenleving. Het is al vaker geciteerd de afgelopen dagen, democratie is het minst slechte bestuursmodel, vind maar eens iets beters. Ik ben wel redelijk bekend met de politiek dacht ik, maar niet heus dus. Ik vind eigenlijk dat dit een mooie documentaire reeks verdient, met weerwoord en context, maar of De Kloof daar kleiner of misschien eerder groter van wordt, ik zou het niet weten. Ik meen wel te concluderen dat de media de Kaasstolp eerder uitvergroten / verergeren dan openbreken. Juist de media exposure brengt tijdrovende en weinig effectieve processen op gang en door de Nieuwspoort code onttrekt zich het hele voorspel aan het zicht.

Aangesloten betekent nog niet: opgesloten.

Al struinend door het internet kwam ik een inspirerend verhaal tegen van onze wethouder Carolien Gehrels. Zei ziet Amsterdam als een stad van netwerken en uitwisseling. Bij een bijenkomst ter ere van het tienjarig bestaan van Amsterdam Internet Exchange (AMS-IX) gebruikte ze de totstandkoming en het succes van het 's werelds grootste netwerk der netwerken in Amsterdam als een perfecte illustratie van de wijze van denken bij de "meeste van onze professionals. Van advocaten tot architecten, van wetenschappers tot ondernemers en in de creatieve industrie. Zij allen bereiken hun doelen door het delen van verantwoordelijkheid en door het creëren van horizontale verbanden." AMS-IX omvat zo'n 400 netwerken. Het werd een succes omdat "AMS-IX zich manifesteert als een neutrale partner, die partijen voorziet van een efficiënte manier om internet verkeer te ondersteunen, maar tevens de technische verantwoordelijkheid en commerciële besluitvorming aan de aangesloten partijen zelf overlaat."

Deze mentaliteit van investeren, combineren, faciliteren en vrijlaten "stroomt door de grachten en door het bloed van deze stad. Al sinds eeuwen. Het zit in ons DNA en daar moeten we en kunnen we zoals we zien gebruik van maken."

Maar het vormen van netwerken en delen van waarden aldus Gehrels staat ook onder druk. Met name "door navelstaren en angst voor verschillen."

De voorbeelden leren ons dat "collectieve waarden worden bereikt door de interactie van individuele kwaliteiten. Door het erkennen van verschillen, is een gemeenschappelijke basis gevormd voor horizontale samenwerkingsverbanden. Laat ons daar steeds meer bewust van worden. Een netwerk van netwerken verkrijgt zijn waarde door diversiteit. Aangesloten is niet hetzelfde als opgesloten. Het is essentieel dat je kunt deelnemen aan het collectief zonder verlies van eigen identiteit. De stad is aangehaakte samenleving, gebouwd als een model dat individuen zowel als de verschillende gemeenschappen overstijgt.

Een mooi positief verhaal, dat aangeeft dat we waardevolle de bouwstenen in handen hebben in deze stad. En dat we deze moeten blijven ontdekken, ontginnen, aanboren, bijschaven, samensmelten, laten reageren, en uiteindelijk smeden tot iets waar we allemaal gelukkiger van worden.
Ieder steentje heeft zijn waarde, goud of zilver, tin of blik. En laten we zorgen dat iedereen dit weet, ervaart en overtuigd raakt en zichzelf een rol kan toebedelen. Laten we ervoor zorgen dat we ons beleid hierop verder afstemmen. Geen zielige verhalen over een groeiend aantal armen, die we helpen de globalisering te ondergaan. Maar een verhaal over iedereen die we nodig hebben, hun veelzijdigheid waarderen omdat die het mogelijk maakt om op zijn/haar eigen wijze aan ons geluk bij te dragen.

Originele bijdrage Gehrels: Gehrels: http://flpbd.it/SSID "Amsterdam as network of networks, as a model beyond individualism and beyond collectivism." en dat werkt!

Kijkwijzer eindelijk aangepast aan PVV gedoogtegoed

Na bestudering van de beelden van de bijdrage van Mevrouw Zerfowski(PVV) in de gemeenteraadsvergadering van 25 November 2010 in Almere aangaande het Plusfonds voor het KlokHUIS*) hebben wij gemeend een nieuwe waarschuwingsclassificatie aan ons rijtje toe te moeten voegen. Dit om alle Nederlandse kinderen in het algemeen maar de Almeerse kindertjes van 6 in het bijzonder te waarschuwen voor, zoals de PVV-afgevaardigde verwoordt: (denk)beelden gemaakt door subsidieverslaafde omroepen met een ongetwijfeld hersenspoelende werking, door het prediken van de multiculturele geloofsbelijdenis en het inprenten van klimaathysterie.

De volledige inhoudsclassificatie luidt nu als volgt
Inhoudscategorie als resultaat van het classificeren van het Audiovisueel Product, waarmee de mogelijke schadelijkheid van het Audiovisueel Product voor jeugdigen door middel van een inhoudspictogram wordt aangegeven, bestaande uit: -in vaste volgorde- ‘geweld’ (pictogram: vuist), ‘angst’ (pictogram: spin), ‘seks’ (pictogram: voetjes), ‘grof taalgebruik’ (pictogram: schreeuwend mannetje), ‘discriminatie’ (pictogram: groepje mensen met één poppetje in contrasterende kleur), ‘drugs- en/of alcoholmisbruik’ (pictogram: spuit) en ‘multicultulturele geloofsbelijdenis en klimaathysterie’ (pictogram: klokhuis)

*)Zie:
http://politiekemarkt.almere.nl/Vergaderingen/Politieke-Markt/2010/25-november/19:00 voor de bijdrage van Mevrouw Zerfowski(PVV).

Een paar stappen terug.

Mijn onder-de-kerstboomboek was 23 Dingen die ze je niet vertellen over het kapitalisme. 23 manieren om aan te tonen dat we in het vrije marktdenken te ver zijn doorgeschoten. Belangrijke heilige huisjes worden ontrafeld en op zijn minst van hun onomstreden voetstuk gehaald. Uiteindelijk komt de auteur Ha-Joon Chang tot 8 principes om te voorkomen dat de economie verder afremt, de ongelijkheid en onveiligheid wordt vergroot en frequentere financiële crises plaatsvinden.

Denk Vrije markt, maar denk met mate.
Erken dat de menselijke rationaliteit beperkt is.
Haal het beste ipv het slechtste in de mens naar boven.
Besef dat mensen niet altijd betaald krijgen wat de "verdienen".
We moeten "dingen maken" serieuzer nemen en beseffen dat de "post-industriële" kenniseconomie een mythe is.
We moeten een beter evenwicht organiseren in dynamiek van de financiële wereld en de reële activiteiten.
De overheid moet groter en actiever worden.
Ontwikkelingslanden moeten "oneerlijk" worden voorgetrokken.

Een paar zaken bevestigden mijn eigen opvatting een aantal waren ook nieuw. Met name de gedachten over onderwijs en het beperkte belang daarvan voor de kenniseconomie stonden haaks op mijn gevoel. Chang legt overtuigend uit dat Technologisch hoger ontwikkelde Diensteneconomieën in feite misschien minder opgeleide mensen nodig hebben. In Ding 17 betoogt Chang:
Wat rijke landen van armen onderscheidt is veel minder hoe goed hun burgers zijn opgeleid dan hoe goed hun burgers zijn georganiseerd in collectieve grootheden met een hoge productiviteit. De ontwikkeling van deze bedrijven vereist de ondersteuning van een reeks instituties die investeringen en het nemen van risico's aanmoedigen: beschermend handelsregime, geduldig kapitaal, tweede kans gevend faillissementswetgeving en verzorgingsstaat, subsidies en reguleringen met betrekking tot onderzoek en ontwikkeling en training, enzovoort....
Kortom een interessant boek, goed om wat dingen ook eens van de andere kant te bekijken en in een historisch perspectief te plaatsen.

Verbeterde Wereld, begint bij 2011

En toen werd ineens alles anders. Waren we ervan overtuigd dat het anders moest, werd het opeens anders anders. Het werd eigenlijk precies zoals we dachten dat het niet moest. We dachten dat we geleerd hadden: geen Links/Rechts maar samen werken aan duurzaam, verdraagzaam, vertrouwen, consuminder, transparanter, minder regels, samen met en dichter bij de burger. Maar we kregen niets van dat alles. Of nog erger alles van dit niet.

Diagnose: Geen verhaal, de secularisatie had ook de linkse kerk in haar ban. Al wilde men alles graag behouden wat deze kerk tot stand had gebracht, het verhaal voor de toekomst werd gewantrouwd. Eenmaal verworden tot welvarend en vergenoegd consument koesterende men bij naderend slecht weer de bereikte waarden.

Wake Up. 2011 is vernieuwd, niets is meer zeker en daar waar Rechts alleen op de bezuinigingstrom roffelt en Linkse hobby's als dankbaar slachtoffer opdoekt, zal Links zich moeten gaan herbezinnen:

Van Verzorgingsstaat naar Ondersteuningsstaat, ondersteunen van ontwikkelen, ontplooien en onttakelen.
Van Verheffen naar Verzelfstandigen: eigen kracht ipv eigen schuld,
Van levenslange subsidie naar overbruggingskrediet,
Van Risicomijdend en damage control naar preventie waar mogelijk en risico accepterend waar niet anders kan.
Van briefkaart op de eerste rang naar Eerlijke prijs

We zijn in een fuik gelopen en alleen door een paar passen terug te gaan kunnen we de goede weg weer vinden. In een veranderende wereld is doldriest doorgaan heilloos en stilstaan ondergaan.

Elke maatregel, elke wetmatigheid moet met Gezond boeren verstand uitgedaagd worden. Waarom hebben we dit bedacht en wat doet het en willen we dat. Wat uit de hand gelopen is moet simpeler en dat bereiken we niet door her en der wat weg te snoeien. Om in een andere richting te groeien moet bij de wortel worden begonnen. Geen kapmes of snoeischaar, maar de schop moet in de grond.

Links en ik ben niet de enige die dat denkt, moet een paar stappen terug en opnieuw met de kennis van nu een nieuwe overtuigende aanpak bedenken.

We hebben elkaar allemaal nodig, iedereen die inziet dat we op een doodlopend pad zijn geraakt moge zich bundelen en ipv te hoop lopen tegen dit kabinet komen met een meer overtuigend en toekomstvaster verhaal. Want dat is de echte reden voor waar het in 2010 misging.

Leiders gezocht.

Voor degene die deze interessante serie gemist hebben, zij kunnen nog terecht op internet. Vanavond is de laatste aflevering op TV. Vorige week werd een interessant idee uit de doeken gedaan. Je creëert een interne markt voor de projecten je gaat doen en laat de mensen bieden: voor hoeveel geld of bonuspunten ben je bereid deze klus op je te nemen. de bonus punten bepalen dan je prestatiebeloning. Iedereen snapt dan hoe iemand aan zijn prestatiebeloning komt en kan er zelf invloed op uitoefenen. De zogenaamde k-klussen scoren veel punten. De moeite waard om hier eens verder over na te denken.

Het tweede opvallende idee kwam van het bedrijf Google. Iedereen krijgt 20% van zijn werktijd vrijaf om te besteden aan eigen ideeën. Geniaal, ook dit is een idee om verder uit te werken.

Kortom voor iedere leidinggevende of staf medewerker interessant om te bekijken.

Ik ben Dwars

In de Volkskrant van 10 september schreef Eline van Nistelrooij, voorzitter van DWARS, GroenLinkse jongeren. Ik ben al jaren lid van de PvdA met eigenlijk maar een doel, aan te pakken waar deze Groenlinkster de vinger op legt: "Een volgende coalitie moet samenbinden met links én rechts. Samen een antwoord vinden op de problemen waar we voor staan: een begrotingstekort waar je u tegen zegt, een woningmarkt die op slot zit, een arbeidsmarkt die mensen eerder thuis houdt dan activeert, een pensioenstelsel dat niet duurzaam is, kwaliteit van onderwijs die achteruit holt, groene subsidieregelingen die meer kwaad dan goed doen en een sterk gepolariseerd debat over etniciteit en religie. Een hervormingsgezinde coalitie, met partijen zowel van de linker als van de rechter flank, kan deze problemen duurzaam aanpakken." Lux Voor is back!
"En," vervolgt ze, " dat is in mijn optiek ook de taak waar politici voor gekozen worden: om díe keuzes te maken die de kiezer zelf niet kan (MB: of wil) overzien."
Aan vooral ook mijn partij doe ik de oproep niet af te wachten op waar ze te hoop tegen kan lopen, maar met iedereen die bovenstaande problematiek niet wil negeren een nieuwe allesomvattende visie in gewone mensen taal te ontwikkelen om uiteindelijk een aanvaardbaar perspectief te bieden.

maximalisering van welvaart door rationalisatie

Rik Smits schreef een boeiend artikel in de Volkskrant over de menselijke maat, over teloorgang van intermenselijk contact en over Kafka'se trekken in "...een maatschappij die doorschiet in het eenzijdig streven naar maximalisering van welvaart door rationalisatie. Een verlangen naar het herstel van de menselijke maat en het directe menselijke contact in het maatschappelijk verkeer". Een prima verhaal, en exact de reden waarom ik niet op een partij als de VVD stem. Na Pim Fortuin heb ik me aangesloten bij de PvdA. Deze partij is bij uitstek in staat de dwaling van Paars en de eerste kabinetten van Balkenende, te erkennen en recht te zetten. De opdracht van de PvdA was hier met Bos een nieuwe menselijkere draai aan te geven. Dat is mislukt. De PvdA kan zich een dergelijke mislukking niet nog een keer veroorloven en moet wachten op het moment dat iedereen voelt dat bovenstaand waar is en dat we of de overheid meer moeten betalen om zijn taak op een meer menselijke manier te laten uitvoeren (de linkse weg) of het geld maar beter helemaal in de knip te houden (de rechtste weg). Ik ben er van overtuigd dat PVV-kiezers uiteindelijk de linker weg beter zal bevallen, maar die rationalisatie wordt nu even niet gewaardeerd, de hoofden zijn er nog niet rijp voor. Maar ook de politiek heeft nog geen volwassen en geloofwaardig antwoord. Dat de PVV stemmers echt geloven in het verhaal van Smit lijkt me onwaarschijnlijk, zoniet onzin. Zij willen oplossingen die werken. Ik blijf van mening dat de linkse partijen om een verbond te sluiten en een alternatief plan voor de toekomst te maken, dat geloofwaardig is en uitiendelijk de harten ipv de hoofden van de mensen kan winnen.

De burger gezien als producent van de duurzame samenleving.

Het gaat hier dit keer niet om het milieu. Esther-Mirjam Sent is hoogleraar economie aan de Radboud Universiteit Nijmegen en Co Verdaas is PvdA- gedeputeerde van de provincie Gelderland, zij sloegen afgelopen zaterdag de spijker op de kop en introduceerden en passant het motto voor Paar Plus. De Burger als producent van de samenleving.

Hier het concluderend slot van het artikel dat mij uit het hart is gegrepen.

Een duurzame samenleving vraagt van het onderwijs om aandacht voor het ontwikkelen van waarden en het vermogen daarop te reflecteren. Zo kan de maatschappij (lees: burgers onderling) een beroep doen op het zelfreflecterende vermogen van de burger. Deze is geen consument, maar eerst en vooral medeproducent van de samenleving. En deze burger zal moeten accepteren dat complexiteit en onzekerheid de basis zijn van onze samenleving, dat risico’s tot op zekere hoogte bij het leven horen en dat we de toekomst maken door te handelen en niet door te procederen.

Een duurzame samenleving vraagt van het bedrijfsleven om aandacht voor de lange termijn. Dit hoeft zeker niet te botsen met het baatzuchtige eigenbelang van ondernemingen. Het nodigt vooral uit om verder te kijken dan successen op de korte termijn. De olieramp in de Golf van Mexico is, hoe rampzalig ook, een voorbeeld. Dit ongeluk, veroorzaakt door het kortetermijnstreven naar winstmaximalisatie, kan op termijn immers wel eens het einde van BP betekenen. Een duurzame organisatiestruc- tuur doet ook een beroep op de verantwoordelijkheid van de medewerkers. Deze worden zo medeschepper van waarden die in een bedrijf actueel zijn. Overigens dragen ook burgers medeverantwoordelijkheid voor deze cultuuromslag in het bedrijfsleven: zij nemen producten af, ook die van BP.

Een duurzame samenleving kan niet gestoeld zijn op angst en onbehagen. We hebben onszelf steeds verder ingekapseld in een net van regels en toezicht in onze uitzichtloze beheerszucht. Dit zelf gesponnen web ontneemt daarnaast ook nog het zicht op de weg naar een duurzame toekomst. Het is tijd dat we dit web afschudden. We moeten onszelf radicaal ontorganiseren en ontregelen. Alleen dan kan een duurzame toekomst dichterbij komen.

Formeer twee kabinetten: geef de keus aan de kiezer

Verkennende gesprekken, eerst met die, dan met de ander, vice versa. Het gaat al een paar weken zo en gaat vast nog wel even door. Uiteindelijk komt er iets uit waar niemand over tevreden zal zijn, en al helemaal niet de kiezer. Tijd voor een ander Idee.

Waarom formeren we niet twee kabinetten en laten we de kiezer uiteindelijk kiezen. Niet opnieuw naar de stembus voor de Tweede Kamer, maar opnieuw naar de stembus, zeg maar in presidentsverkiezingstermen gesproken: de tweede ronde; op zoek naar een kabinetsbeleid dat het beste past bij wat de kiezer heeft bedoeld met zijn gemeende, protest, principiele of strategische stem.

Het idee laat je niet los. Je ziet parallellen in het bedrijfsleven. Daar worden vaak concurrerende ontwerpteams aangezet tot innovatieve producten. En zeker als je hoort dat er eigenlijk maar twee opties zijn, en de ene optie door Rutte en de ander door Cohen als veruit favoriet wordt bestempeld, groeit de relevantie van het idee.

Maar, helaas een kink in de kabel. De partijleiders willen niet met elkaar praten over rechts, en maar gedeeltelijk over links. Wat dreigt: een flets middenkabinet, inderdaad, stilstand en zoals iemand in de pers zei, een verschansing van de gevestigde partijen. Een wij zijn toch zo vernieuwend!

Maar er gloort weer hoop. Mijn voorstel richt zich op de ontwikkeling van twee kabinetten, met aansprekende namen, waarin we vertrouwen kunnen hebben en die beide een andere, maar wel duidelijke richting kiezen. Waardoor stilstaan wordt vermeden en het beste in iedereen naar boven kan komen. We richten een 5-tal beleidsterreinen in en geven mandaat aan een beoogd bewindsman die we dat terrein toevertrouwen. Rutte en Cohen bewaken de grote lijnen en organiseren een kamermeerderheid achter de ontwikkelde plannen. Ze zijn in mijn visie gewoon beoogd premier. Er is een vaste tijdlijn, begin Augustus moeten de stukken naar het CpB en alle andere planbureaus teneinde een solide verhaal te kunnen presenteren aan de Tweede Kamer.
Ook de PVV zal met een vertrouwen wekkend persoon moeten komen wil het CDA in een kabinet gaan geloven over rechts.

Het debat in de Rode Hoed over de vorming van een kabinet leek mij de kans om mijn idee alsnog te ventileren. Genoeg problemen werden opgesomd waar mijn idee in zou kunnen helpen: De dame en heer debaters roepen meer vragen op dan antwoorden:

- hoe nemen we de kiezer serieus, zonder onmiddellijk anti islam-Wilders te omarmen,

- hoe kan het CDA met Wilders praten zonder dat ze hun huid duur verkopen of zelf het slachtoffer worden,

- hoe kan snelheid worden gemaakt en een mandaat bij de kiezer worden verkregen.

- hoe beschadigd komt Rutte door een rondje PVV om vervolgens met de PvdA te moeten onderhandelenen dan weer terug

- hoe voorkomen we dat er uiteindelijk een ideeenarm nationaal kabinet komt

- hoe garanderen we dat we de kiezer niet verder vervreemden en een logische afstraffing over x jaar.

- hoe voorkomen we dat we een dichtgespijkerd akkoord krijgen, waardoor de politiek voor de komende jaren vast zit.

- hoe geven we links en rechts een eerlijke kans om duidelijk te maken wat ze met dit land willen.

Tja, mijn idee is zo gek nog niet, maar dat even in twee zinnen uit de doeken doen, daar ben ik geen held in.

Ja de VVD dan, hoor ik mezelf en u denken. Die hoort in beide kampen thuis en zal twee of vier bewindslieden moeten vrijmaken om in beide ontwerp teams zoveel mogelijk van haar ideeën te verwezenlijken. Een Winsemius in Cohens Kabinet en een Kamp in Ruttes Kabinet, zo makkelijk kan het zijn. Uiteindelijk moet de VVD fractie achter beide voorstellen staan. Dus het is zaak om de fracties in beide formaties aangelijnd te houden. Het wordt ook voor de VVD super duidelijk uit te leggen in welke variant ze welke veer heeft moeten laten, en doordat de kiezer uiteindelijk het laatste woord heeft, kan men geen enkele partij van kiezerbedrog betichten. Het wordt voor iedere stemmer duidelijk waar en waarom wie welk kroonjuweel heeft moeten offeren ten einde en een democratische meerderheid in het parlement en de gunst van de kiezer te winnen.

Inmiddels heb ik mijn idee al naar de krant verstuurd en richting Cohen proberen te loodsen. Maar Volkskrant heeft geen plek en de Afdeling Publieksvoorlichting citeert Cohens opvattingen geventileerd aan Hare Majesteit. jammer maar helaas. Voor dit soort dromerij (eigen woorden) heeft Job geen tijd. Maar ik zie steeds meer van mijn idee terug in de media. Iemand begint over blokvormingen in Zweden, Rottenberg vertelt van een zakenkabinet, en ook Cohen wordt steeds enthousiaster over Paars plus, wil een kabinet met een verhaal oplossingen.

Volgende stap. Ik ga naar de Politieke Ledenraad. Misschien zegt Cohen iets over mijn brief anders moet ik toch maar proberen de stoute schoenen aan te trekken. Alle suggesties en bijdragen gaan in dezelfde richting. We willen links, met een verhaal. En als uiteindelijk Cohen ook nog aangeeft dat hij ook vindt dat Wilders niet inhoudelijk een kans gekregen en/of gegrepen heeft durf ik iets te zeggen. Ik denk koortsachtig na wat mijn eerste zin zal zijn. Waar draait het om. Ik gooi het op de belofte van Cohen dat hij een democratisch akkoord wil, waarbij partijen over hun schaduw heenstappen, lees de poppetjes en de macht even buiten beschouwing moeten laten. Ik roep Cohen op zijn belofte nu al in te voeren. We laten (zojuist bekend geworden) Tjeenk Willink een strategie verzinnen waarbij mijn idee min of meer ten uitvoer wordt gebracht.

Hij zal over drie dagen, de volgende aanbeveling doen aan de Hare Majesteit

Mijn advies luidt:

Formeer gelijktijdig twee alternatieve kabinetten en laat de keus aan de kiezer.
Door het gelijktijdig ontwerpen van twee alternatieve regeringsploegen en –plannen, deze voor te leggen aan Kamer én Kiezer kan nog voor Prinsjesdag een operationeel kabinet met bewindspersonen en doorgerekende begroting aan het werk zijn dat en recht doet aan de verkiezingsuitslag en nog een extra mandaat heeft van de kiezer. Deze wordt daarmee meer bij besluitvorming betrokken en stemt op wat hij krijgt.

VVD en PvdA hebben het grootste aantal zetels en zo bezien zijn Rutte en Cohen de winnaars van de verkiezingen. Ze staan voor de twee richtingen waar de kiezer zich voor heeft uitgesproken. Laat beiden gelijktijdig een kabinet formeren: VVD-PVV-CDA en VVD-PVDA-GL-D66. Gelijktijdig, want dat spaart tijd, is oplossingsgericht en minimaliseert politie tactische spelletjes! Omdat alle mogelijke coalitiepartijen hierbij zijn betrokken is een “rituele dans” om te voorkomen dat grote groepen kiezers al bij voorbaat niet serieus genomen worden overbodig.

Tijdens het WK hebben beide formateurs (Rutte en Cohen) tijd om in alle rust en naar Engels model een levensvatbaar kabinet te formeren. Gun elkaar elkaars speerpunten, zet eerst de hoofdlijnen uit, zoek de beoogd ministers, laat die hun programma’s opstellen en laat het resultaat tevens grondig doorrekenen. Ze werken met een vaste tijdslijn en in het besef dat gelijktijdig een ander ontwerpteam een alternatief kabinet voorbereid. Na het zomerreces presenteren de beide alternatieve kabinetten hun plannen in de openheid van de Tweede Kamer. Na een stevig debat krijgt de Kamer de kans ze te amenderen en worden de alternatieve kabinetten aan de kiezer voorgelegd. Het volk kiest bij referendum welk kabinet het beste bij zijn eerder uitgebrachte stem past.

Hiermee geven we een antwoord op een steeds verder "verpulverend" politiek landschap. We organiseren betrokkenheid en transparantie dat daadkracht geeft voor de noodzakelijke overheidsmaatregelen en dat de kiezer maximaal duidelijkheid geeft over wat hij wel en wat hij niet kan verwachten.

Een nieuwe regeringsploeg kan op Prinsjesdag een volwaardige doorgerekende begroting presenteren.

Mijn gedachten staan niet stil. Ook al gaat het niet geheel zo als ik hierboven beschrijf. Zelfs bij andere scenario's heeft en Rutte en Cohen baat bij het bedenken van een zo gewenst mogelijk maar haalbare collatie. Stel het alternatieve plan wordt niet gekozen of de heren in Den Haag willen niet op deze wijze aan kabinetten werken, dan nog is het alternatieve plan een prima basis voor oppositie en maakt duidelijk waar de overeenkomsten en de echte verschillen zitten.

Ik roep alle partijen, ook degene die nu even lijken buitenspel te staan, zich bijeen te scharen en te werken aan de twee alternatieve kabinetten en ontwerpregeerakkoorden. Baat het niet dan schaadt het niet. Ik roep de informateur op dit voorstel te omarmen en staatsrechtelijk mogelijk te maken opdat snel Rutte en Cohen aan de slag kunnen met hun ontwerp team.