Ge Reinders in het Nieuwe de la Mar is altijd een feest. Op het naïve af weet hij te genieten van zijn publiek. Na al die jaren dat hij hier komt was dit zondermeer zijn beste sjow. Veel nieuwe liedsjes, die nog niet op CD staan, goede verhalen ertussen. Prachtige muziek en een decor van een stagiair. Ook aanbevolen voor Niet-Limburgers. Hoogetpunt was zijn liedje eine gek, zie hier tekst en MP3 Zie de lovende recensies van Breakbaar.
vrijdag, december 24, 2004
Eine Gek
Ge Reinders in het Nieuwe de la Mar is altijd een feest. Op het naïve af weet hij te genieten van zijn publiek. Na al die jaren dat hij hier komt was dit zondermeer zijn beste sjow. Veel nieuwe liedsjes, die nog niet op CD staan, goede verhalen ertussen. Prachtige muziek en een decor van een stagiair. Ook aanbevolen voor Niet-Limburgers. Hoogetpunt was zijn liedje eine gek, zie hier tekst en MP3 Zie de lovende recensies van Breakbaar.
52 cent
52 cent, dat is het bedrag waar een asielzoekerskind in Nederland dagelijks van moet eten. Ontbijt, lunch èn een avondmaal. Zelfs de meest creatieve kok kan daar
geen gezonde en voedzame invulling aan geven.
Al jaren moeten asielzoekers en hun kinderen eten van hetzelfde, ongelooflijk
lage bedrag. Hier, in Nederland. Een volwassen asielzoeker ontvangt per week 23 euro om van te eten. Per kind is er, afhankelijk van de leeftijd, tussen de 3 en de 6 euro beschikbaar per week.
Volgens het Nibud (Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting) heeft een Nederlands gezin bestaande uit twee ouders, een dochtertje van vier en zoon van elf jaar oud minimaal 90 euro per week nodig om dagelijks gezond, gevarieerd en voedzaam te kunnen eten. Een asielzoekersgezin in Nederland met dezelfde samenstelling krijgt hiervoor 56 euro per week.
Dit bedrag is sinds 1997 niet veranderd. Het is zelfs nooit geïndexeerd.
VluchtelingenWerk Nederland hoopt dat u na het kerstreces snel actie wilt
ondernemen om deze situatie te verbeteren.
Wij wensen u en uw familie fijne feestdagen!
VluchtelingenWerk Nederland
www.vluchtelingenwerk.nl
vrijdag, december 17, 2004
NUHR overweldigend
Gisteren naar Niet uit het raam geweest. Dit las ik erover en ik kan het niet beter vertellen: overweldigend. Over NUHR zegt de jury: ,,In geen enkel ander cabaretprogramma van afgelopen seizoen bereikte het samenspel van toneelbeeld, geluid en inhoud zo'n perfecte symbiose als in 'Over de Top'. 'Over de Top' is een gedurfd, pijnlijk, maar ook hilarisch programma. De snelle montage van de scènes en het geraffineerd gebruik van decor, licht en geluid geven de voorstelling een overweldigende dynamiek, die 'Over de Top' ronduit meeslepend maakt. Het is rauw, vaak pijnlijk herkenbaar, maar ook zeer humoristisch cabaret van de allerbeste soort.''
De wereld over de top komt niet meer tot rust, zelfs in de sauna blijken de mannen met de lange (bad)jassen met embleem verstrikt te raken in elkaars waan van de dag. Vrienden zijn het niet meer: goede collega’s dat is uiteindelijke het best haalbare. Van alle mannen die kapen, ADHD (kan dadelijk ook nog wel), de machine geweren en zinloze afslachtingen met rondspetterende ledematen, waarden en normen, SM onder volledige verdoving, zo kan ik nog wel even doorgaan tot aan de man waar een lettervreter magistraal aan knaagt. Liedjes met drumbox en gitaar op de lopende band en dan die lange jassen zonder embleem, maar dat komt nog wel. Magistraal. De wereld ten voeten uit, over zijn top. Waar zit het rempedaal?
vrijdag, december 03, 2004
16 jaar later, een terugblik op Panama,
Nieuw Panama ,1 december 2020
“De bejaardenclub van de PvdA is er weer” zeg ik gekscherend.
“Ik was ook in Panama, in 2004, weet je nog.” Ja een verademing, eindelijk eens niet de man-op-man woordgevechten in een achteraf zaaltje, maar een hele avond zeer gedreven en opbouwend vooruitkijken naar Amsterdam” “Dat was hoog nodig, want de PvdA keek vóór Asscher en Bos toch vooral gelijkhebberig terug en naar alles behalve de wereld dicht bij huis.” “Het was voor mij de start. De start naar een nieuwe toekomst in Amsterdam en het sein dat ik daar een rol in had, zoals iedere Amsterdamse inwoner."
Ze zeiden dat Lodewijk zweverig was”
“Ach, Lodewijk, nee die was juist buitengewoon inspirerend en uitdagend. Alles behalve zweverig, hij drukte ons met de neus op de feiten aan de hand van de pasgeboren Noa. “We moeten vooruit kijken, dat kind moet opgroeien in wat voor wereld?.” “Dat hield ons in wezen allemaal bezig.” “Je gaat anders kijken”, zei ook Wouter Bos, “als je zo’n kleine meid al op moet geven voor school, terwijl ze nog amper Papa kan roepen. En hoe principieel ben je dan?”. We waren toen niet zozeer bang voor onszelf, op dat moment. Maar we vreesden vooral voor de toekomst, onze toekomst “hoe moet dat gaan” was voor iedereen de vraag, met al die allochtonen (ken je dat woord nog?).
“En dan die Maurice de Hond, met zijn verhaal over invloed van de burger.”
Die dacht en denkt waarschijnlijk nog steeds, dat je met de burger voor te leggen wat amper uit te leggen is, het besturen meer draagvlak krijgt. Daar zit die burger echt op te wachten. Zelfs het bedrijfsleven weet wel beter hoe ze op de ‘klantjes’ moeten passen: Meten wat de mensen doen, hoe ze reageren daar gaat het om, ook in de publieke sector. En dat doen we nu in het dagelijks bestuur: Monitoren en ingrijpen, daar hebben we geen politiek meer voor nodig. Ik zei toen al:
Politiek begint als het verstand ophoudt,
als het niet meer is te beredeneren en vast te stellen, als informatie ontbreekt dan rest nog slechts de politieke keuze. Daar zijn we nu wel achter. En dan moet je mensen hebben met visie op de toekomst. In Panama werd de kiem gelegd om politici aan hun visie te laten werken en niet meer bezig te laten zijn met bestieren van de waan van de dag. Waarbij ze elke minuut geconfronteerd worden met polls en pers en procedureel geneuzel, daar zijn ambtenaren beter in.
Ze afzeiken als ze een keer een verkeerd telefoontje plegen.”.
“Klopt: Cohen, had toen al besloten op die pesterige reacties niet meer van geval tot geval te reageren: zjin betoog kwam op het volgende neer "je wordt er gek van. Ik doe mijn werk zo goed mogelijk, ik pak aan ben bezig en het is pas goed als mijn burgers het goed toeven vinden in Amsterdam."Nou dat heeft hij in de jaren daarna wel bewezen. “Dat had Woutertje ook wel kunnen bedenken”, hoorde je hem denken. Hij kreeg de zaal plat met zijn emotionele oproep om vooral bij de zaken te blijven waarover het moet gaan, zich een nieuwe en goede bestuurder tonen en geen nieuwe en goede politicus, hetgeen we toen als “dualisme” leerden kennen”
En dan het einde van het socialisme
“Er is natuurlijk ontzettend veel veranderd, dat half jaar daarna was iedereen goed en open aan het nadenken en vlogen we elkaar heerlijk in de haren. Niet alleen de traditionele socialistisch opgegroeide PvdA achterban, maar ook de nieuwelingen roerden zich danig. Vergeet niet dat de PvdA in die tijd 1000 nieuwe leden had gekregen, die Sociaal en Samen Sterk maar moeizaam konden rijmen met het voor hun gevoel industrialistische begrip socialisme.
De moord op van Gogh, die dikdoener, had ons wakker geschud.
Opeens was de urgentie ook bij de alle burgers duidelijk, zoals Aboutaleb naar voren bracht. De strekking van zijn betoog was: Amsterdam loopt voorop in het mooie, maar ook in het slechte. Ze zal zich minder van Den Haag moeten aantrekken, want onze stad is te mooi en te complex om door kleinstedelijke normen regeert te worden. Iedereen die het in de provincie niet meer uithoudt komt naar onze stad om in vrijheid, misschien langs elkaar, maar wel met elkaar van deze impulsgevende stad te kunnen genieten. En op de avond dat Prins Bernhard, je weet wel van het wereld natuurfonds, stierf, riep hij de republiek bij wijze van spreken uit.”
“Het is gelukkig geen New York geworden.
Een Amsterdamse droom en geen American Dream. Amerika is nog altijd bezig met zijn oorlog tegen iedereen die zijn vrije mening ook in de praktijk brengt en denkt nog steeds dat geluk te koop is. Toen vanwege de dure Dollar de werkgelegenheid in New York wegvloeide, was het tolerantie daar ook snel verdwenen. Het enige wat we van New York hebben overgenomen is het begrip smeltkroes: een sociale, culturele, stimulerende en vooral gezellige smeltkroes van mensen die er toe doen en die meedoen. Niks multi-culti, niks multi-etni, gewoon Multi Bene: wat staat voor Erg Goed Toeven.
“De bejaardenclub van de PvdA is er weer” zeg ik gekscherend.
“Ik was ook in Panama, in 2004, weet je nog.” Ja een verademing, eindelijk eens niet de man-op-man woordgevechten in een achteraf zaaltje, maar een hele avond zeer gedreven en opbouwend vooruitkijken naar Amsterdam” “Dat was hoog nodig, want de PvdA keek vóór Asscher en Bos toch vooral gelijkhebberig terug en naar alles behalve de wereld dicht bij huis.” “Het was voor mij de start. De start naar een nieuwe toekomst in Amsterdam en het sein dat ik daar een rol in had, zoals iedere Amsterdamse inwoner."
Ze zeiden dat Lodewijk zweverig was”
“Ach, Lodewijk, nee die was juist buitengewoon inspirerend en uitdagend. Alles behalve zweverig, hij drukte ons met de neus op de feiten aan de hand van de pasgeboren Noa. “We moeten vooruit kijken, dat kind moet opgroeien in wat voor wereld?.” “Dat hield ons in wezen allemaal bezig.” “Je gaat anders kijken”, zei ook Wouter Bos, “als je zo’n kleine meid al op moet geven voor school, terwijl ze nog amper Papa kan roepen. En hoe principieel ben je dan?”. We waren toen niet zozeer bang voor onszelf, op dat moment. Maar we vreesden vooral voor de toekomst, onze toekomst “hoe moet dat gaan” was voor iedereen de vraag, met al die allochtonen (ken je dat woord nog?).
“En dan die Maurice de Hond, met zijn verhaal over invloed van de burger.”
Die dacht en denkt waarschijnlijk nog steeds, dat je met de burger voor te leggen wat amper uit te leggen is, het besturen meer draagvlak krijgt. Daar zit die burger echt op te wachten. Zelfs het bedrijfsleven weet wel beter hoe ze op de ‘klantjes’ moeten passen: Meten wat de mensen doen, hoe ze reageren daar gaat het om, ook in de publieke sector. En dat doen we nu in het dagelijks bestuur: Monitoren en ingrijpen, daar hebben we geen politiek meer voor nodig. Ik zei toen al:
Politiek begint als het verstand ophoudt,
als het niet meer is te beredeneren en vast te stellen, als informatie ontbreekt dan rest nog slechts de politieke keuze. Daar zijn we nu wel achter. En dan moet je mensen hebben met visie op de toekomst. In Panama werd de kiem gelegd om politici aan hun visie te laten werken en niet meer bezig te laten zijn met bestieren van de waan van de dag. Waarbij ze elke minuut geconfronteerd worden met polls en pers en procedureel geneuzel, daar zijn ambtenaren beter in.
Ze afzeiken als ze een keer een verkeerd telefoontje plegen.”.
“Klopt: Cohen, had toen al besloten op die pesterige reacties niet meer van geval tot geval te reageren: zjin betoog kwam op het volgende neer "je wordt er gek van. Ik doe mijn werk zo goed mogelijk, ik pak aan ben bezig en het is pas goed als mijn burgers het goed toeven vinden in Amsterdam."Nou dat heeft hij in de jaren daarna wel bewezen. “Dat had Woutertje ook wel kunnen bedenken”, hoorde je hem denken. Hij kreeg de zaal plat met zijn emotionele oproep om vooral bij de zaken te blijven waarover het moet gaan, zich een nieuwe en goede bestuurder tonen en geen nieuwe en goede politicus, hetgeen we toen als “dualisme” leerden kennen”
En dan het einde van het socialisme
“Er is natuurlijk ontzettend veel veranderd, dat half jaar daarna was iedereen goed en open aan het nadenken en vlogen we elkaar heerlijk in de haren. Niet alleen de traditionele socialistisch opgegroeide PvdA achterban, maar ook de nieuwelingen roerden zich danig. Vergeet niet dat de PvdA in die tijd 1000 nieuwe leden had gekregen, die Sociaal en Samen Sterk maar moeizaam konden rijmen met het voor hun gevoel industrialistische begrip socialisme.
De moord op van Gogh, die dikdoener, had ons wakker geschud.
Opeens was de urgentie ook bij de alle burgers duidelijk, zoals Aboutaleb naar voren bracht. De strekking van zijn betoog was: Amsterdam loopt voorop in het mooie, maar ook in het slechte. Ze zal zich minder van Den Haag moeten aantrekken, want onze stad is te mooi en te complex om door kleinstedelijke normen regeert te worden. Iedereen die het in de provincie niet meer uithoudt komt naar onze stad om in vrijheid, misschien langs elkaar, maar wel met elkaar van deze impulsgevende stad te kunnen genieten. En op de avond dat Prins Bernhard, je weet wel van het wereld natuurfonds, stierf, riep hij de republiek bij wijze van spreken uit.”
“Het is gelukkig geen New York geworden.
Een Amsterdamse droom en geen American Dream. Amerika is nog altijd bezig met zijn oorlog tegen iedereen die zijn vrije mening ook in de praktijk brengt en denkt nog steeds dat geluk te koop is. Toen vanwege de dure Dollar de werkgelegenheid in New York wegvloeide, was het tolerantie daar ook snel verdwenen. Het enige wat we van New York hebben overgenomen is het begrip smeltkroes: een sociale, culturele, stimulerende en vooral gezellige smeltkroes van mensen die er toe doen en die meedoen. Niks multi-culti, niks multi-etni, gewoon Multi Bene: wat staat voor Erg Goed Toeven.
Abonneren op:
Posts (Atom)