Nieuw Panama ,1 december 2020
“De bejaardenclub van de PvdA is er weer” zeg ik gekscherend.
“Ik was ook in Panama, in 2004, weet je nog.” Ja een verademing, eindelijk eens niet de man-op-man woordgevechten in een achteraf zaaltje, maar een hele avond zeer gedreven en opbouwend vooruitkijken naar Amsterdam” “Dat was hoog nodig, want de PvdA keek vóór Asscher en Bos toch vooral gelijkhebberig terug en naar alles behalve de wereld dicht bij huis.” “Het was voor mij de start. De start naar een nieuwe toekomst in Amsterdam en het sein dat ik daar een rol in had, zoals iedere Amsterdamse inwoner."
Ze zeiden dat Lodewijk zweverig was”
“Ach, Lodewijk, nee die was juist buitengewoon inspirerend en uitdagend. Alles behalve zweverig, hij drukte ons met de neus op de feiten aan de hand van de pasgeboren Noa. “We moeten vooruit kijken, dat kind moet opgroeien in wat voor wereld?.” “Dat hield ons in wezen allemaal bezig.” “Je gaat anders kijken”, zei ook Wouter Bos, “als je zo’n kleine meid al op moet geven voor school, terwijl ze nog amper Papa kan roepen. En hoe principieel ben je dan?”. We waren toen niet zozeer bang voor onszelf, op dat moment. Maar we vreesden vooral voor de toekomst, onze toekomst “hoe moet dat gaan” was voor iedereen de vraag, met al die allochtonen (ken je dat woord nog?).
“En dan die Maurice de Hond, met zijn verhaal over invloed van de burger.”
Die dacht en denkt waarschijnlijk nog steeds, dat je met de burger voor te leggen wat amper uit te leggen is, het besturen meer draagvlak krijgt. Daar zit die burger echt op te wachten. Zelfs het bedrijfsleven weet wel beter hoe ze op de ‘klantjes’ moeten passen: Meten wat de mensen doen, hoe ze reageren daar gaat het om, ook in de publieke sector. En dat doen we nu in het dagelijks bestuur: Monitoren en ingrijpen, daar hebben we geen politiek meer voor nodig. Ik zei toen al:
Politiek begint als het verstand ophoudt,
als het niet meer is te beredeneren en vast te stellen, als informatie ontbreekt dan rest nog slechts de politieke keuze. Daar zijn we nu wel achter. En dan moet je mensen hebben met visie op de toekomst. In Panama werd de kiem gelegd om politici aan hun visie te laten werken en niet meer bezig te laten zijn met bestieren van de waan van de dag. Waarbij ze elke minuut geconfronteerd worden met polls en pers en procedureel geneuzel, daar zijn ambtenaren beter in.
Ze afzeiken als ze een keer een verkeerd telefoontje plegen.”.
“Klopt: Cohen, had toen al besloten op die pesterige reacties niet meer van geval tot geval te reageren: zjin betoog kwam op het volgende neer "je wordt er gek van. Ik doe mijn werk zo goed mogelijk, ik pak aan ben bezig en het is pas goed als mijn burgers het goed toeven vinden in Amsterdam."Nou dat heeft hij in de jaren daarna wel bewezen. “Dat had Woutertje ook wel kunnen bedenken”, hoorde je hem denken. Hij kreeg de zaal plat met zijn emotionele oproep om vooral bij de zaken te blijven waarover het moet gaan, zich een nieuwe en goede bestuurder tonen en geen nieuwe en goede politicus, hetgeen we toen als “dualisme” leerden kennen”
En dan het einde van het socialisme
“Er is natuurlijk ontzettend veel veranderd, dat half jaar daarna was iedereen goed en open aan het nadenken en vlogen we elkaar heerlijk in de haren. Niet alleen de traditionele socialistisch opgegroeide PvdA achterban, maar ook de nieuwelingen roerden zich danig. Vergeet niet dat de PvdA in die tijd 1000 nieuwe leden had gekregen, die Sociaal en Samen Sterk maar moeizaam konden rijmen met het voor hun gevoel industrialistische begrip socialisme.
De moord op van Gogh, die dikdoener, had ons wakker geschud.
Opeens was de urgentie ook bij de alle burgers duidelijk, zoals Aboutaleb naar voren bracht. De strekking van zijn betoog was: Amsterdam loopt voorop in het mooie, maar ook in het slechte. Ze zal zich minder van Den Haag moeten aantrekken, want onze stad is te mooi en te complex om door kleinstedelijke normen regeert te worden. Iedereen die het in de provincie niet meer uithoudt komt naar onze stad om in vrijheid, misschien langs elkaar, maar wel met elkaar van deze impulsgevende stad te kunnen genieten. En op de avond dat Prins Bernhard, je weet wel van het wereld natuurfonds, stierf, riep hij de republiek bij wijze van spreken uit.”
“Het is gelukkig geen New York geworden.
Een Amsterdamse droom en geen American Dream. Amerika is nog altijd bezig met zijn oorlog tegen iedereen die zijn vrije mening ook in de praktijk brengt en denkt nog steeds dat geluk te koop is. Toen vanwege de dure Dollar de werkgelegenheid in New York wegvloeide, was het tolerantie daar ook snel verdwenen. Het enige wat we van New York hebben overgenomen is het begrip smeltkroes: een sociale, culturele, stimulerende en vooral gezellige smeltkroes van mensen die er toe doen en die meedoen. Niks multi-culti, niks multi-etni, gewoon Multi Bene: wat staat voor Erg Goed Toeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten