Kennis Economie Stinkt?

Je bent timmerman en maakt een kast. Je doet extra goed je best, luistert naar de klant en dat extra plankje, die mooie ronding en dat prachtig hout, het levert je 200 euro extra op. Een volledig geaccepteerd idee. Niemand die dat een Bonus noemt.

Je financiert een scheepstransport van Shanghai naar Rotterdam en weet dat als een Chinees bedrijf iets verscheept, de lading 5 dagen sneller geladen wordt en stelt daarom voor aan de klant ook wat Chinees spul mee te verschepen en wint voor de klant 5 transport en kredietdagen. Bespaart de klant zo een half miljoen aan financierings- en verzekeringskosten. Hij vraagt een fair deel, zeg een ton. Met nog wat winst van de Chinees en tel uit de winst van deze kennis transactie: 125.000.

De slimmigheid van de trader en zijn contacten maken het verschil en de beloning is navenant, zeg 20.000 euro. Snel verdiend? We noemen dit een Bonus, omdat zonder dat verschil 125.000 euro minder was verdient. En dat dit louter en alleen door persoonlijke inzet tot stand is gekomen. Kennisbusiness is peoplebusiness.

Totaal verwerpelijk, waarom? Het verdienen aan kennis en kennissen stinkt, maar dat is helaas precies wat de kennis economie betekent. Mensen die hun ontwikkelde kennis en kennissen inzetten kunnen ogenschijnlijk steeds makkelijker hun geld verdienen of kosten besparen. Nog wel, maar op dit moment puilen de universiteiten uit en is de jeugd maar met een ding bezig: kennissen maken. Slim. Als we op deze weg voortgaan zal het voor mensen die aan een kennisgebrek en/of aan contactstoornis lijden steeds moeilijker worden hun geld te verdienen, of hun uitgaven binnen de perken te houden.

Iedereen kan de handen uit de mouwen kan steken, het is helaas zo dat niet iedereen (sociaal) intelligent is. Bij een kenniseconomie zullen mensen in een contact- en kennisachterstandssituatie hard geraakt worden.

Zij zoeken massaal hun redding bij de sabotage van de globalisering en euro, het ontmantelen van de merocratie en het belachelijk maken van hun vertegenwoordigers en het verketteren van kennisprofiteurs. Het zal niet helpen, uitstel van executie, valse hoop.

Hun aansporen hun hersenen beter te gebruiken is als een dove toeroepen dat hij beter moet luisteren.

De kenniseconomie stoelt op de maak- en diensteconomie. Zij die daarin werken verdienen erkenning, solidariteit en ondersteuning. Bijvoorbeeld door belasten van overwaardering van kennis transacties, verbeteren van de toegang tot kennis en contacten, bieden van (tweede) kansen om te leren, beter waarderen van fysieke arbeid en de fysieke gevolgen daarvan verdisconteren, gehoor geven en zich vertegenwoordigd voelen.

Het verlossende woord.

God schiep de mensheid. Dat ging en hele tijd goed tot iemand een idee kreeg (de Idealist).

Mensen om hen heen zien wel iets in dat idee, het wordt een Beweging.

De Beweging groeit uit en gaat zich organiseren: krantjes, boekjes, vergaderen, bestuur, statuten.

De Organisatie heeft een belang, namelijk Het Idee uit te dragen en te vertegenwoordigen.

De Idealist heeft een ander idee of sterft. De organisatie wordt een Instituut. Het Instituut verwisselt het uitdragen van het Idee, met het eigen-belang de organisatie in stand te houden.

De Leiders van het Instituut verwarren het voortbestaan van het Instituut met het voortbestaan van hun Lucratief Leiderschap

De Afgunstigen knagen aan de poten van de Stoel en verongelijkt en rancuneus splitsen ze zich af in instituutjes. Ze kannibaliseren de stamvader, die ze en passant toch blijven liefhebben.

Maar telkens wanneer ze elkaar zien nemen ze elkaar de maat wanhopig zoekend naar het verschil dat hun bestaansrecht zou moeten rechtvaardigen.

Het Idee heeft zijn nut bewezen en zijn beste tijd gehad. Het Instituut en de inmiddels talrijke Instituutjes houden zichzelf in stand en vervreemden van de Beweging en proberen elkaar de vliegen af te vangen. Steeds verbetener spittend aan de Valkuil.

Er moet een catastrofe aan te pas komen vooraleer alle die belangen ineens in Het Niet verdwijnen en het Idee weer boven water komt. Waar het allemaal ook alweer om draaide.

Aldus opent de zelfvervullende doemdenker de weg voor de nieuwe heilprofeet, die het verlossende woord spreekt en ons uit ons lijden verlost.

Geluk is niet Gewoon, Lennette van Dongen

Donderdag naar Lennette van Dongen geweest. Het ging over bergen en dalen, over geluk dat niet gewoon is, dat niet komt aanwaaien, dat veroverd wordt, en het ultieme geluk dat je ervaart als je de noodzaak van zingeving kan weerstaan. Vroeger zeiden ze: geluk is voor de domme, maar gelukkig zijn we niet meer zo dom. Wat nu?

Er waren politieke leiders die het doel van de politiek zagen in het stimuleren van het geluk van de samenleving. Zij beseffen dat geluk niet voor het oprapen ligt en niet vanzelf gaat. Dat het niet gewoon is op het leukste plekje op aarde te wonen. Maar zij gaven het op, zie wierpen de handdoek in de ring. Nu lopen we met een blijde onverstoorde glimlach ons noodlot tegemoet. We breken af wat we moeizaam opbouwden. Ons kwam de werking zo gewoon voor, dat we dachten dat het vanzelf sprak. Het gewoon genieten, geluk voor beginnelingen, lachte) ons toe. Het is makkelijk gelukkig te zijn als de zon schijnt en je de wind mee hebt, zegt van Dongen. Nee als het tegen zit, de regen met bakken uit de hemel valt, dan begint het grote geluk voor gevorderden.

Lenette van Dongen: Hoogseizoen http://t.co/BpRDhrR Youp's spiegel zonder zuurpruimerig geroeptoeter. Verplichte kost!

Smart: alles draait om de eenvoud.

In 1999 schreef ik een leuk verhaaltje over de Smart, die in het Autodelenwagenpark was opgenomen als proef. Autodelen is ter ziele (te vroeg, te ingewikkeld), maar herrezen in het zeer effectieve Greenwheels. De eenvoudige simpele Smart heeft het niet helemaal gemaakt. Toch heeft inmiddels elk automerk zijn eigen Smart variant.

Smart had bedacht het simpeler te maken. Geheel mijn idee: Common Sense and Simplicity. Maar daarmee wordt het er niet eenvoudiger op, zoals u zult lezen. Eenzelfde ervaring heb ik nog dagelijks met mijn IMac, de simpelheid zelve zou je zeggen, maar deze verstokte Windows gebruiker voelt zich nog dagelijks een Apple-beet. Zoekend naar het trema op de i (alt-u lostlaten i), vertwijfelend afvragend waarom de Delete toets ontbreekt (alleen de backspace) en waarom op de Iphone/Ipad de pijltjestoetsen niet in het elektronische toetsenbordje zijn toegevoegd. Een levensgrote ergernis die makkelijk had kunnen worden voorkomen.
Minder toetsen lijkt wel overzichtelijk, maar is knap verwarrend. Voor de rest, net als ten aanzien van de Smart geen kwaad woord over deze innovaties. Zeker nu op de IMac ook de Apps hun intrede hebben gedaan kan een kind de was doen. And that's what it is all about!

We moeten de maatschappij niet zo ingewikkeld maken dat iedereen gestudeerd moet hebben om er in te kunnen functioneren, we moeten het functioneren zo eenvoudig maken dat niet iedereen smart hoeft te zijn om zich in zijn element te voelen. Kenniseconomie is een ecomonie die de kennis gebruikt niet een maatschappij waarbij macht alleen is voorbehouden aan hen die de kennis hebben.

Voor hen die de Smart sensatie nog een keer wil meebeleven...
We leven in 1999 er rijden in Amsterdam 10 Smarts rond, in de buurt van de PC Hooft.... Uit de oude doos:
Ja, dat wilt u wel weten; Ik zie het, u staat te popelen. Zelf in zo'n dingetje rijden dat kan natuurlijk niet, want dat is toch voor de grachtengordelaars. Maar de sensatie wil u wel beleven, niet soms?

Ik deel al anderhalf jaar auto en nu wil het feit dat Autodelen Amsterdam twee autootjes, die passen op één dure parkeerplek, wel een boeiend concept vinden. Je parkeert een Smart bijna als een winkelkarretje, al schuivend schurk je het ene tegen het andere Slimmerikje aan. Je mist alleen het kettinkje en het statiegeld.

Zaterdagochtend, boodschappen doen. We hebben veel nodig, dus toch maar even een autootje delen. Op de standplaats staan alleen maar Smart's, als dat er maar allemaal inpast. Nou ja we zien wel.

Aj, hoe gaat dat slimmeding open? Geen slot op de fors uitgevallen deur, die de hele zijbeuk beslaat. De achterklep heeft wel een slot waarmee je het raam eruit tilt en de achterklep kan laten zakken, als ware het een ambulance.

Een druk op de sleutel, wil wel eens helpen, en ja hoor... plop, de deur ontgrendeld, instappen maar.

Hij zit lekker ruim. Nu starten. Waar zit het contactslot? Schiet op mijn vrouw wacht en de kleine is alleen thuis. Zoeke, zoeke maar... Niet bij het stuur, niet op het dashboard. Ah, daar ligt wel de handleiding, die zoeken we op. Het contactslot zit bij de handrem; stom, stom, stom, dat ik daar niet aan dacht.

Hij doet het, nu oppassen dat ik de roodgele voorligger niet bumper, als de Smart tenminste beschikt over een dergelijke bufferzone: in zijn achter-uit. Ah; de pook zit tenminste op een normale plek; maar wat staat er allemaal op: +, - en nog wat letters. De R zal het wel zijn, dat heb ik meer gezien. Koppeling indrukken, waar is die nou weer, of was het een automaat? Ik zie alleen de rem en de gaspedaal. Voorzichtig gasgeven: Yes!!! hij rijdt, wat een ervaring.

Achter-uit rijden hebben we onder de knie, nou voor-uit nog. Ik probeer zenuwachtig alle standen van de pook die zonder noemenswaardig geweld te bereiken zijn, en zowaar met wat gas gaat het wagentje aan de wandel en daar is mijn vrouw ook al, wat kijkt ze boos.

"Wat heb je nou weer!... Daar krijg je mij niet in!.. Als ons maar niemand ziet!.... Nou ik zit, schakel eens door." Hoezo door, dit is een volautomatisch wonderkarretje, of toch niet? Pookje naar de plus drukken, klinkt wel clever. Waw... het lijkt wel een stadsbus, de smart duikt in een andere versnelling, tellertje op het dashboard geeft 2 aan. Aah, ik vat hem en krijg de smaak te pakken. Pardon, druk abusievelijk op de rem; effe wennen zo'n non-pedaal koppeling.

Hoppa, shoppen maar. Great, er gaat veel meer in dan je denkt in zo'n achtersleuf. Twee AH-karretjes kunnen er zonder airmails en bonuskorting makkelijk in, zeker als je wat met de (voor?)stoelen gaat schuiven.

Terug naar huis, het stoot en hobbelt wel behoorlijk moet ik zeggen maar je hebt een prachtig uitzicht, het lijkt wel of je in een rijdende vitrine rondzoemt.

Zonder brokken weer aangesloten in de parkeerrij; weer een stuk smarter en een ervaring rijker: je moet wel steeds het verkeer in het oog houden en bedenken dat je op de openbare weg zit en niet als een blij-dat-ik-rij-peuter op de Efteling rondtoert.

Voor een briefkaart op de eerste rang

Ik ben nog van de oude stempel, gelukkig zult u denken. Ik hou van kwaliteit met een grote K. De K van kunst, maar ook van kritisch: 'alles kan beter'. Deze fictie stamt al uit de jaren 70, toen alles beter kon en beter moest. In de jaren 80 was 'goed, goed genoeg' en in de 90-er jaren zijn we langzaam op een hellend vlak terecht gekomen, waarbij kwaliteit bepaald werd door de mate waarin de verwachtingen overeenkomen met het gebodene. De afgelopen 10 jaar zijn we niet van dit hellende valk afgekomen, helaas. Kwaliteit staat nu vooral voor de Vorm en niet meer voor de Inhoud. De procedure en niet de passie. De service overeenkomst en niet de klantbeleving. Do more with less en de bonus is binnen.

In 1999 schreef ik: "Als we precies weten hoeveel vertraging de trein heeft, rijdt hij wat ons betreft op tijd. Hoe groter de helpdesk, die gereed zit voor al uw problemen, hoe beter het product. 'Waar voor ons geld'." Het is nu nog erger: als ons gemeld wordt dat er geen trein rijdt of wanneer er wel een gaat rijden of als we niet te lang hoeven te wachten op een helpdesk medewerker dan zijn de kwaliteitsnormen als gehaald. Treurig dat juist die twee voorbeelden nog steeds actueel zijn.

Deze week begonnen in mijn nieuwe functie en daarbij staat vertrouwen voorop als doel voor kwaliteit. Niet formeel maar professioneel. Uiteindelijk weten we best wel dat we om al die ellende zelf vragen, we willen voor een briefkaart op de eerste rang. Wie Kwaliteit wil, zal in de buidel moeten tasten. Wie Zorg wil hebben, Onderwijs, Vertrouwen, Nieuws, Kunst en Cultuur: Het kost geld.

En misschien is het wel eens goed hardop te zeggen dat de gebruiker betaalt en niet de gemeenschap. De briefkaart is afgeschaft en als we niet oppassen de Eerste Rang ook.

Trouwens nog bedankt voor alle kerst en nieuwjaarskaarten ook namen de PTT zoals dat in 2000 nog heette.

Samen op zoek naar het ideaalbare.

1 Januari 1999 was het zover, goede voornemens en "vandaag wordt alles anders, het leven krijgt een andere wending." Althans dat hoopte ik. Ruim 10 jaar na dato is er wederom veel, maar tegelijk ook weinig veranderd. Ik ga al mijn oude gedachtenspinsels weer eens langs en eens kijken waar ze me toe brengen.

Paul Witteman, toen nog in B&W-café, had drie prototypes van "Nu wordt alles anders" aan tafel verenigd: drie gelukkige mannen, die enkele jaren geleden een rigoureus, weloverwogen, maar goed uitgepakt besluit hadden genomen. Of Paul nog andere carriërewisselaars heeft gebeld, die wellicht minder fortuinlijk waren met hun onherroepelijke beslissing en wel nog terugverlangden naar hun eenmaal verworpen status, vertelt het verhaal niet. Inmiddels zijn er complete TV series aan "De grote sprong in het diepe" gewijd en we zien nu ook wel de tenenkrommende naïve vruchteloze pogingen om een ander leven te beginnen.

Voor mij was het boerenbestaan niet bestemd (ik heb al een vrouw), vioolbouwen behoorde ook niet tot mijn ambities (dat loopt slecht af). Column-schrijver dat was wat: mijn pen gebruiken, mijn hart luchten, de wereld op het rechte pad zetten, mijn overvolle hoofd leegschrijven en mijn verzamelde ideeën saneren, fixeren en polijsten. Ja, dat vind ik nog altijd goed om te doen. Sommige gedachten moeten uit het hoofd: pas opgetekend, tonen ze hun waarde (of niet) en dat geeft hopelijk wat meer rust in de bovenkamer. Want de onrust neemt weer toe, en dat ligt niet aan het kabinet of aan Wilders. Het onvermogen om een Nieuw Verhaal te ontwikkelen geeft mij geen rust.

Na de traditionele nieuwjaarsdiscussie met vrienden realiseerde ik me wat mij drijft. Ik kan niet berusten in de wereld waarin alleen (nog) het (nog) haalbare wordt nagestreefd. Noem het naïf, dan bekeer ik me vandaag tot het naïvisme. Populisten stemmen hun idealen af op het haalbare, Naïvisten stemmen wat haalbaar is af op hun idealen. Gelukkig heb je nog genoeg naïvisten zowel onder Links en Rechts, onder liberaal en Confessionelen. Samen gaan we op zoek naar het ideaalbare.

PS Helaas het het Handboek voor Praktisch Idealisme niet meer leverbaar, ik ben bang dat dat al genoeg zegt.

Kaasstolp onderzocht door Luyendijk

Het zijn net mensen sloeg op Arabieren in zijn vorige boek, zijn politici en het hele circus wat daaromheen zwermt ook mensen? Dat vraag je je bij het lezen van "Je hebt het niet van mij" wel eens af. Ontroerend was het relaas van een PVV-er die bij zijn natuurlijke achterban maar niet duidelijk gemaakt kreeg dat het gewoon hard werken is. De hele scène zit onder de kaasstolp gevangen, er is geen ontkomen meer aan. De soap (en ik geloof oprecht dat Joris dat niet negatief bedoelt) is een aaneenreiging van incidenten die al dan niet geënsceneerd elkaar triggeren. Het is een wonder dat dat nog leidt tot een redelijk georganiseerde samenleving. Het is al vaker geciteerd de afgelopen dagen, democratie is het minst slechte bestuursmodel, vind maar eens iets beters. Ik ben wel redelijk bekend met de politiek dacht ik, maar niet heus dus. Ik vind eigenlijk dat dit een mooie documentaire reeks verdient, met weerwoord en context, maar of De Kloof daar kleiner of misschien eerder groter van wordt, ik zou het niet weten. Ik meen wel te concluderen dat de media de Kaasstolp eerder uitvergroten / verergeren dan openbreken. Juist de media exposure brengt tijdrovende en weinig effectieve processen op gang en door de Nieuwspoort code onttrekt zich het hele voorspel aan het zicht.

Aangesloten betekent nog niet: opgesloten.

Al struinend door het internet kwam ik een inspirerend verhaal tegen van onze wethouder Carolien Gehrels. Zei ziet Amsterdam als een stad van netwerken en uitwisseling. Bij een bijenkomst ter ere van het tienjarig bestaan van Amsterdam Internet Exchange (AMS-IX) gebruikte ze de totstandkoming en het succes van het 's werelds grootste netwerk der netwerken in Amsterdam als een perfecte illustratie van de wijze van denken bij de "meeste van onze professionals. Van advocaten tot architecten, van wetenschappers tot ondernemers en in de creatieve industrie. Zij allen bereiken hun doelen door het delen van verantwoordelijkheid en door het creëren van horizontale verbanden." AMS-IX omvat zo'n 400 netwerken. Het werd een succes omdat "AMS-IX zich manifesteert als een neutrale partner, die partijen voorziet van een efficiënte manier om internet verkeer te ondersteunen, maar tevens de technische verantwoordelijkheid en commerciële besluitvorming aan de aangesloten partijen zelf overlaat."

Deze mentaliteit van investeren, combineren, faciliteren en vrijlaten "stroomt door de grachten en door het bloed van deze stad. Al sinds eeuwen. Het zit in ons DNA en daar moeten we en kunnen we zoals we zien gebruik van maken."

Maar het vormen van netwerken en delen van waarden aldus Gehrels staat ook onder druk. Met name "door navelstaren en angst voor verschillen."

De voorbeelden leren ons dat "collectieve waarden worden bereikt door de interactie van individuele kwaliteiten. Door het erkennen van verschillen, is een gemeenschappelijke basis gevormd voor horizontale samenwerkingsverbanden. Laat ons daar steeds meer bewust van worden. Een netwerk van netwerken verkrijgt zijn waarde door diversiteit. Aangesloten is niet hetzelfde als opgesloten. Het is essentieel dat je kunt deelnemen aan het collectief zonder verlies van eigen identiteit. De stad is aangehaakte samenleving, gebouwd als een model dat individuen zowel als de verschillende gemeenschappen overstijgt.

Een mooi positief verhaal, dat aangeeft dat we waardevolle de bouwstenen in handen hebben in deze stad. En dat we deze moeten blijven ontdekken, ontginnen, aanboren, bijschaven, samensmelten, laten reageren, en uiteindelijk smeden tot iets waar we allemaal gelukkiger van worden.
Ieder steentje heeft zijn waarde, goud of zilver, tin of blik. En laten we zorgen dat iedereen dit weet, ervaart en overtuigd raakt en zichzelf een rol kan toebedelen. Laten we ervoor zorgen dat we ons beleid hierop verder afstemmen. Geen zielige verhalen over een groeiend aantal armen, die we helpen de globalisering te ondergaan. Maar een verhaal over iedereen die we nodig hebben, hun veelzijdigheid waarderen omdat die het mogelijk maakt om op zijn/haar eigen wijze aan ons geluk bij te dragen.

Originele bijdrage Gehrels: Gehrels: http://flpbd.it/SSID "Amsterdam as network of networks, as a model beyond individualism and beyond collectivism." en dat werkt!

Kijkwijzer eindelijk aangepast aan PVV gedoogtegoed

Na bestudering van de beelden van de bijdrage van Mevrouw Zerfowski(PVV) in de gemeenteraadsvergadering van 25 November 2010 in Almere aangaande het Plusfonds voor het KlokHUIS*) hebben wij gemeend een nieuwe waarschuwingsclassificatie aan ons rijtje toe te moeten voegen. Dit om alle Nederlandse kinderen in het algemeen maar de Almeerse kindertjes van 6 in het bijzonder te waarschuwen voor, zoals de PVV-afgevaardigde verwoordt: (denk)beelden gemaakt door subsidieverslaafde omroepen met een ongetwijfeld hersenspoelende werking, door het prediken van de multiculturele geloofsbelijdenis en het inprenten van klimaathysterie.

De volledige inhoudsclassificatie luidt nu als volgt
Inhoudscategorie als resultaat van het classificeren van het Audiovisueel Product, waarmee de mogelijke schadelijkheid van het Audiovisueel Product voor jeugdigen door middel van een inhoudspictogram wordt aangegeven, bestaande uit: -in vaste volgorde- ‘geweld’ (pictogram: vuist), ‘angst’ (pictogram: spin), ‘seks’ (pictogram: voetjes), ‘grof taalgebruik’ (pictogram: schreeuwend mannetje), ‘discriminatie’ (pictogram: groepje mensen met één poppetje in contrasterende kleur), ‘drugs- en/of alcoholmisbruik’ (pictogram: spuit) en ‘multicultulturele geloofsbelijdenis en klimaathysterie’ (pictogram: klokhuis)

*)Zie:
http://politiekemarkt.almere.nl/Vergaderingen/Politieke-Markt/2010/25-november/19:00 voor de bijdrage van Mevrouw Zerfowski(PVV).

Een paar stappen terug.

Mijn onder-de-kerstboomboek was 23 Dingen die ze je niet vertellen over het kapitalisme. 23 manieren om aan te tonen dat we in het vrije marktdenken te ver zijn doorgeschoten. Belangrijke heilige huisjes worden ontrafeld en op zijn minst van hun onomstreden voetstuk gehaald. Uiteindelijk komt de auteur Ha-Joon Chang tot 8 principes om te voorkomen dat de economie verder afremt, de ongelijkheid en onveiligheid wordt vergroot en frequentere financiële crises plaatsvinden.

Denk Vrije markt, maar denk met mate.
Erken dat de menselijke rationaliteit beperkt is.
Haal het beste ipv het slechtste in de mens naar boven.
Besef dat mensen niet altijd betaald krijgen wat de "verdienen".
We moeten "dingen maken" serieuzer nemen en beseffen dat de "post-industriële" kenniseconomie een mythe is.
We moeten een beter evenwicht organiseren in dynamiek van de financiële wereld en de reële activiteiten.
De overheid moet groter en actiever worden.
Ontwikkelingslanden moeten "oneerlijk" worden voorgetrokken.

Een paar zaken bevestigden mijn eigen opvatting een aantal waren ook nieuw. Met name de gedachten over onderwijs en het beperkte belang daarvan voor de kenniseconomie stonden haaks op mijn gevoel. Chang legt overtuigend uit dat Technologisch hoger ontwikkelde Diensteneconomieën in feite misschien minder opgeleide mensen nodig hebben. In Ding 17 betoogt Chang:
Wat rijke landen van armen onderscheidt is veel minder hoe goed hun burgers zijn opgeleid dan hoe goed hun burgers zijn georganiseerd in collectieve grootheden met een hoge productiviteit. De ontwikkeling van deze bedrijven vereist de ondersteuning van een reeks instituties die investeringen en het nemen van risico's aanmoedigen: beschermend handelsregime, geduldig kapitaal, tweede kans gevend faillissementswetgeving en verzorgingsstaat, subsidies en reguleringen met betrekking tot onderzoek en ontwikkeling en training, enzovoort....
Kortom een interessant boek, goed om wat dingen ook eens van de andere kant te bekijken en in een historisch perspectief te plaatsen.

Verbeterde Wereld, begint bij 2011

En toen werd ineens alles anders. Waren we ervan overtuigd dat het anders moest, werd het opeens anders anders. Het werd eigenlijk precies zoals we dachten dat het niet moest. We dachten dat we geleerd hadden: geen Links/Rechts maar samen werken aan duurzaam, verdraagzaam, vertrouwen, consuminder, transparanter, minder regels, samen met en dichter bij de burger. Maar we kregen niets van dat alles. Of nog erger alles van dit niet.

Diagnose: Geen verhaal, de secularisatie had ook de linkse kerk in haar ban. Al wilde men alles graag behouden wat deze kerk tot stand had gebracht, het verhaal voor de toekomst werd gewantrouwd. Eenmaal verworden tot welvarend en vergenoegd consument koesterende men bij naderend slecht weer de bereikte waarden.

Wake Up. 2011 is vernieuwd, niets is meer zeker en daar waar Rechts alleen op de bezuinigingstrom roffelt en Linkse hobby's als dankbaar slachtoffer opdoekt, zal Links zich moeten gaan herbezinnen:

Van Verzorgingsstaat naar Ondersteuningsstaat, ondersteunen van ontwikkelen, ontplooien en onttakelen.
Van Verheffen naar Verzelfstandigen: eigen kracht ipv eigen schuld,
Van levenslange subsidie naar overbruggingskrediet,
Van Risicomijdend en damage control naar preventie waar mogelijk en risico accepterend waar niet anders kan.
Van briefkaart op de eerste rang naar Eerlijke prijs

We zijn in een fuik gelopen en alleen door een paar passen terug te gaan kunnen we de goede weg weer vinden. In een veranderende wereld is doldriest doorgaan heilloos en stilstaan ondergaan.

Elke maatregel, elke wetmatigheid moet met Gezond boeren verstand uitgedaagd worden. Waarom hebben we dit bedacht en wat doet het en willen we dat. Wat uit de hand gelopen is moet simpeler en dat bereiken we niet door her en der wat weg te snoeien. Om in een andere richting te groeien moet bij de wortel worden begonnen. Geen kapmes of snoeischaar, maar de schop moet in de grond.

Links en ik ben niet de enige die dat denkt, moet een paar stappen terug en opnieuw met de kennis van nu een nieuwe overtuigende aanpak bedenken.

We hebben elkaar allemaal nodig, iedereen die inziet dat we op een doodlopend pad zijn geraakt moge zich bundelen en ipv te hoop lopen tegen dit kabinet komen met een meer overtuigend en toekomstvaster verhaal. Want dat is de echte reden voor waar het in 2010 misging.

Leiders gezocht.

Voor degene die deze interessante serie gemist hebben, zij kunnen nog terecht op internet. Vanavond is de laatste aflevering op TV. Vorige week werd een interessant idee uit de doeken gedaan. Je creëert een interne markt voor de projecten je gaat doen en laat de mensen bieden: voor hoeveel geld of bonuspunten ben je bereid deze klus op je te nemen. de bonus punten bepalen dan je prestatiebeloning. Iedereen snapt dan hoe iemand aan zijn prestatiebeloning komt en kan er zelf invloed op uitoefenen. De zogenaamde k-klussen scoren veel punten. De moeite waard om hier eens verder over na te denken.

Het tweede opvallende idee kwam van het bedrijf Google. Iedereen krijgt 20% van zijn werktijd vrijaf om te besteden aan eigen ideeën. Geniaal, ook dit is een idee om verder uit te werken.

Kortom voor iedere leidinggevende of staf medewerker interessant om te bekijken.

Ik ben Dwars

In de Volkskrant van 10 september schreef Eline van Nistelrooij, voorzitter van DWARS, GroenLinkse jongeren. Ik ben al jaren lid van de PvdA met eigenlijk maar een doel, aan te pakken waar deze Groenlinkster de vinger op legt: "Een volgende coalitie moet samenbinden met links én rechts. Samen een antwoord vinden op de problemen waar we voor staan: een begrotingstekort waar je u tegen zegt, een woningmarkt die op slot zit, een arbeidsmarkt die mensen eerder thuis houdt dan activeert, een pensioenstelsel dat niet duurzaam is, kwaliteit van onderwijs die achteruit holt, groene subsidieregelingen die meer kwaad dan goed doen en een sterk gepolariseerd debat over etniciteit en religie. Een hervormingsgezinde coalitie, met partijen zowel van de linker als van de rechter flank, kan deze problemen duurzaam aanpakken." Lux Voor is back!
"En," vervolgt ze, " dat is in mijn optiek ook de taak waar politici voor gekozen worden: om díe keuzes te maken die de kiezer zelf niet kan (MB: of wil) overzien."
Aan vooral ook mijn partij doe ik de oproep niet af te wachten op waar ze te hoop tegen kan lopen, maar met iedereen die bovenstaande problematiek niet wil negeren een nieuwe allesomvattende visie in gewone mensen taal te ontwikkelen om uiteindelijk een aanvaardbaar perspectief te bieden.

maximalisering van welvaart door rationalisatie

Rik Smits schreef een boeiend artikel in de Volkskrant over de menselijke maat, over teloorgang van intermenselijk contact en over Kafka'se trekken in "...een maatschappij die doorschiet in het eenzijdig streven naar maximalisering van welvaart door rationalisatie. Een verlangen naar het herstel van de menselijke maat en het directe menselijke contact in het maatschappelijk verkeer". Een prima verhaal, en exact de reden waarom ik niet op een partij als de VVD stem. Na Pim Fortuin heb ik me aangesloten bij de PvdA. Deze partij is bij uitstek in staat de dwaling van Paars en de eerste kabinetten van Balkenende, te erkennen en recht te zetten. De opdracht van de PvdA was hier met Bos een nieuwe menselijkere draai aan te geven. Dat is mislukt. De PvdA kan zich een dergelijke mislukking niet nog een keer veroorloven en moet wachten op het moment dat iedereen voelt dat bovenstaand waar is en dat we of de overheid meer moeten betalen om zijn taak op een meer menselijke manier te laten uitvoeren (de linkse weg) of het geld maar beter helemaal in de knip te houden (de rechtste weg). Ik ben er van overtuigd dat PVV-kiezers uiteindelijk de linker weg beter zal bevallen, maar die rationalisatie wordt nu even niet gewaardeerd, de hoofden zijn er nog niet rijp voor. Maar ook de politiek heeft nog geen volwassen en geloofwaardig antwoord. Dat de PVV stemmers echt geloven in het verhaal van Smit lijkt me onwaarschijnlijk, zoniet onzin. Zij willen oplossingen die werken. Ik blijf van mening dat de linkse partijen om een verbond te sluiten en een alternatief plan voor de toekomst te maken, dat geloofwaardig is en uitiendelijk de harten ipv de hoofden van de mensen kan winnen.

"Verhagen weit devaan"

In Maastricht zingen we al jaar en dag dat Verhage (Sr.) van alles op de hoogte was. En een christen democratische appel valt niet ver van de boom.
En plots was er een nieuw kabinet, Trinet, Trinet, Trinet.

Stem Asscher

In Amsterdam zijn er veel partijen er valt veel te kiezen. Maar ook de laatste jaren is duidelijk geworden dat maar weinig echt goede ervaren mensen voor handen zijn. De beste staat hiernaast. Ik ben trots op Amsterdam en ook al worden er fouten gemaakt, maar waar gehakt wordt vallen spaanders en wie niet waagt wie niet wint. En waarde PvdA veel valt te verwijten, en ze weet dat zelf als geen ander, behoort ze ook de credits te incasseren.

Eerlijk gezegd heb naast de PvdA nog het meeste respect voor de VVD in Amsterdam. Zij kennen het klappen van de zweep en weten een eigen visie te ontwikkelen, die ook voor de stad een goede uitwerking zal hebben.
D66, is landelijk gezien misschien wel interessant (al lijkt die partij ook maar uit een man te bestaan en tegen een man te vechten) maar D66 is in Amsterdam zeker geen reeel alternatief, wat mij betreft: Hier hebben ze maar één item: Laat de elite hun vrijheid. Alsof de PvdA degene die met vrijheid kunnen omgaan willen aanpakken?Marijke Vos en Maarten Poelgeest hebben naar mijn mening weinig waar gemaakt van hun potentie, reden waarom ik hoop op een nieuwe samenwerking in Amsterdam tussen PvdA en VVD. Zeker in tijde van crisis is het goed om het bedrijfsleven meer ruimte te geven en de linker flank van de PvdA in toom te houden. Dus mensen stem PvdA en als je dat niet ziet zitten VVD. Let wel in Amsterdam. Landelijk zou ik kiezen tussen PvdA en Groen Links. Maar daar kom ik te zijnertijd wel op terug. Reken maar.

Weg met het gewauwel, werk aan de winkel!

Mooi slot van de column van Marjolijn Februari in de VK: ".. Nederland verkeert in een economische
situatie waarin ondernemingszin en daadkracht hoogst welkom zijn. Maar in plaats daarvan hebben we ons overgegeven aan een commentatorencultus, met een commentaar-partij en een vrije-meningsuiting-rechtszaak. Niet dat deze situatie de schuld is van de PVV: haar tegenstanders behoren net zo goed tot die cultuur, net als de praatprogramma’s en de onderzoeksburo’s. Maar wie het verslag leest dat journaliste Karen Geurtsen schreef van haar infiltratie bij de PVV, ziet hoe deze partij wel grandioos weet in te spelen op de commentaarcultuur.
Niet voor niets blijft partijleider Wilders zo ver als mogelijk weg van de praktijk; hij is geen politicus, hij is een columnist.
Weg met het gewauwel, werk aan de winkel!" Uit het hart gegrepen.

Verworpenen der aarde.

Onrendabel, een documentaire in de traditie van Michael Moore. Jammer dat van Dam laagbegaafden ten voorbeeld neemt. Voor die mensen is zijn punt duidelijk en helaas ook geen nieuws, oplossingen blijven helaas uit. Ik ben blij dat hij dit keer de PvdA niet de schuld geeft, alle kabinetten hebben dit laten gebeuren. Ik denk oprecht dat de PvdA de enige partij is die zich het falen van alles wat gebeurt nog het meest aantrekt.

Heel selectief maakt van Dam duidelijk dat het geen "nieuwe-nederlanders" probleem is, maar ook oud-nederlanders aangaat. Het is geen grootstedelijk probleem, maar ook en misschien wel vooral een probleem wat zich buiten de Randstad afspeelt. Maar wat ik mis is dat het vooral een probleem is wat zich niet alleen bij zwak of minder begaafden afspeelt, maar ook bij de normaal begaafden. Het nieuwe drama voltrekt zich naar mijn mening bij de normaal begaafden.
Rendabel zijn is belangrijk, maar de wijze waarop dat moet worden bereikt is het probleem. De mens ondergaat het lot dat in de industrialisatie de lopende bandwerker onderging. Zijn taken worden opgeknipt, efficient gemaakt en met wantrouwen bezien en gecontroleerd ten einde de kosten te drukken, rechtvaardigheid te garanderen en de kwaliteit niet te verminderen. Bij de overheid heeft dit alles te maken met het betaalbaar houden van de verzorgingsstaat, maar dat is theorie en faalt jammerlijk in de praktijk. Boven zijn hoofd, of verweg in hoofdkantoren of ministeries zitten batterijen "hoog"begaafden uit te dokteren hoe de Nederlandse Fabriek in de grip te krijgen en dan ook te houden. 10-20% van de mensen vertellen hoe de andere hun werk moeten doen, en dat zonder enig besef waar ze mee besig zijn, zich richten op de grote massa. Daar wringt de schoen.

Naast een eenzijdige verzameling van voorbeelden trof ik ook weinig oog aan voor het feit dat de mensen zelf ook geen onrendabel werk wensen te doen. "Dan kan ik nog beter in de gevangenis gaan zitten...". Net als een scheiding tussen asielzoekers en gelukzoekers is het onmogelijk hier het kaf van het koren te scheiden. Toch ligt daar ben ik bang de oplossing, maar hoe je dat zonder fouten en zonder stigamtiseren kan oplossen is me niet duidelijk. Wilders heeft de makkelijke oplossingen, maar deze documentaire laat haarscherp zien dat de grens tussen "niet capabel" en "liever lui dan moe" niet op afstand te maken is.

Ik had gehoopt dat de deskundigen, die zeer kundig de vinger op de zere plek weten te leggen, niet tot een begin van een oplossing komen. Want met vingeroplegging los je het probleem niet op.

Eerlijk

Pvda is Eerlijk, kopt het Parool van zaterdag.TV spotje eindigt met: politiek is voor verbinden en niet voor verdelen en om te werken aan een eerlijke samenleving waarin iedereen meetelt. Geen grote stip aan de horizon, geen uitsluiten of het verketteren van bangmakers. Geen tis nooit goed of het deugt niet. Politiek is voor dicht bij huis oplossingen zoeken, Geloof doet aan wonderen.

Fans of Slachtoffer?

Scheringa bindt net als Wilders half Nederland om zijn vinger. Dirk en Geert hebben veel gemeen. En daar kunnen we wat van leren.

Net als Wilders, komt Scheringa uit de provincie. Hij bouwt eigenhandig een heel imperium op, als uit het niets. Fans fungeren als slachtoffer, slachtoffers worden tot fans. Dirk krijgt sympathie, het volk draagt hem op handen. Dat, terwijl hij het uitknijpt en over hun ruggen zijn roem vergaart. Maar hij geeft de armen hun geld en spelen; ook al is de prijs is "idioot”, maar het boeit zijn volk niet. Naar hen wordt eindelijk geluisterd, ze horen er nu ook bij!

Net als Geert verzet ook Dirk zich tegen de elite, de banken die de kredietcrisis veroorzaakten. De crisis is voor Dirk zo heilzaam als Al Qaida voor Wilders. Op het dieptepunt van de crisis, gloreert hij. Euforisch werpt hij zich op als redder der natie.

Dirk en Geert hebben eploiteren een gespleten beeld. De populaire begrijpende gulle volksheld aan de ene kant en de medogenloze volksstrijder aan de andere: de nieuwe Dr Jekyll en Mister Hyde.

We weten hoe het Scheringa verging. Als hij het grote spel gaat meespelen vertilt hij zich aan de voorwaarden, waar de gevestigde partijen aan moeten voldoen. Het verleden achtervolgt hem.

Dirks fans prijzen de man het graf in, maar nemen ook afstand van hun “weldoener”s moreel kompas. Zo ook staan Wilders' stemmers pal achter hun Dr Jekyll. Ze verdienen steun in plaats van hoon. Want uiteindelijk zijn zij de slachtoffers van deze Mister GeHyde.