Vertaalmachina, maakt elke saaie tekst leuk. Niet op de Achterknoop drukken!

Lang verwacht maar toch eindelijk is die er: de automatische vertaalmachine, en nogwel gratis op internet: Babel Fish vertaling. de vorige 'post' is door deze machine in het Nederlands vertaald. Resultaat:

"Als u probeert bevredigend iedereen, beëindigt u omhoog frustrerend iedereen. Telkens als u iets aan uw website toevoegt neemt u weg iets anders: aandacht. Telkens als u een stuk van inhoud toevoegt u uw website een weinig moeilijker maakt te navigeren. Er een punt zal komen waar uw website ook verwarrend wordt. De mensen zijn impatient. Geef de meerderheid wat zij willen. Maak het eenvoudig. Maak het duidelijk. Maak snel het. Anders, zullen zij voor hun favoriete knoop bereiken: de Achterknoop."

Leuk of niet?
Dan gaan we vervolgens dit weer terug in het Engels laten vertalen:

"If you try satisfactory everyone, you conclude omhoog frustrating everyone. Each time you add something to your Internet site you remove something else: attention. Each time you add a piece of contents you your Internet site little more difficult makes to navigate. A point will come where your Internet site becomes also confusing. People are impatient. Give the majority what they want. Make it simple. Make it clear. Make rapidly it. Differently, they will reach for their favoriete button: the Achterknoop."

Iedereen naar de zin maken

McGovern weer in de bocht:
If you try satisfying everybody, you end up frustrating everybody.
Every time you add something to your website you take something else away: attention.
Every time you add a piece of content you make your website a little more difficult to navigate. There will come a point where your website becomes too confusing. People are impatient.
Give the majority what they want. Make it simple. Make it clear. Make it fast. Otherwise, they will reach for their favorite button: the Back button.
http://www.gerrymcgovern.com

Hakuna Matata: grandioos

Ik ben niet zo dol op verjaardag vieren, om eerlijk te zijn. Vandaag was echter een feest. We waren met kids en Willy/Ans naar de Lion King in Scheveningen: werkelijk genieten. Van te voren waren we al gewaarschuwd dat het wel eens mooi kon zijn en we waren bang dat de verwachtingen te hoog gespannen waren. Al na drie minuten waren we al helemaal overtuigd van het gelijk van degene die ons voorgingen. Decors, kleren, muziek, special effects; allemaal superb. Zou er nog wel een keer heen: er valt zoveel te zien, dat je een tweede keer nog steeds je ogen uitkijkt. Pim en Simone waren voor het eerst mee, ik vrees dat die nu niet meer met een kluitje in het riet kunnen worden gestuurd. "Bij mij op school zullen ze wel jaloers zijn", merkte Pim terecht op. Kortom een mooie verjaardag. Bedankt iedereen die heeft gebeld of heeft willen bellen, kaart gestuurd heeft of een mailtje en anderszins aan mij gedacht heeft. We gaan op voor de 48ste ronde... en denk eraan:

Hakuna Matata!
What a wonderful phrase
Hakuna Matata!
Ain't no passing craze

It means no worries
For the rest of your days
It's our problem-free philosophy
Hakuna Matata!

Diva in spe

Jong geleerd is oud gedaan, tijdens een speurtocht in de klerenkist bij Rosa komt er wel eens wat boven water. Niet te veel zo te zien. Dat gecombineerd met en prachtig rode achtergrond en de carriere als diva staat in de pumps.

Goddelijk eten: La Vallada eindelijk een plekje

We hebben het al vaker geprobeerd, maar het valt inderdaad niet mee om een pleklje te krijgen in La Vallade. Maar de linkerbovenburen hadden het voor elkaar: een retourtje Frankrijk aan de ringdijk. Zie de beschrijving, waar geen woord van gelogen is.

Zonder wrijving geen glans

Ik las dat dit de gemeentesecretaris van Amsterdam pleegt uit te roepen. Wel een leuke om treurnis en frustatie mee weg te redeneren. Ik vond trouwens nog een leuke site met allerlei uitroepen: kindregards

advocaatje eef je nog

Polke, ik zat naast hem. We waren dikke maatjes. 2 jaar geleden zag ik hem op TV, dikke kop. Ik herkende zijn trekken meteen. Hij sloot zijn advocatenpraktijk, na een aanslag. Nu een documentaire van gemaakt

Het leven is een speurtocht

Vandaag bij de viering van de geboorte van een boek, een eenmalig boek lijkt het. Speurtochten verzameld en bedacht door Erica en Ellen (een andere dan de mijne), met prachtige tekeningen van Axel. De eerste speurtocht betreft een foto-speurtocht die origineel van Pieta afkomstig is, her en der wat bewerkt en uiteindelijk in dit boek is beland. Als presentje en gedichtje:

Het leven is een speurtocht, van kinds af op zoek
benieuwd, nieuwsgierig, wat vind ik in dit boek
Een goede neus, een fingerspitsengevoel?
een zevende zintuig, een ladder of een stoel?

Wapens in de strijd, om de waarheid te vinden,
de diepte te beduiken, geen doekjes om te winden
de oorlog tegen: ik heb het niet gewoest,
de hoop, de kans, de onrust die nooit meer roest

al vind je het nooit, was je waar het net is geweest
zoeken en speuren, de tocht alleen al, is het feest

Amsterdam, 16 mei 2004
Weer een steentje verlegd.

Tip: Rekenen met google

Rekenen uit het hoofd is niet makkelijk en wie heeft niet Google bij de hand. Tik een som in de google-bar en je ziet zo het resultaat.

Het zit er weer op

De afgelopen weken heel hard gewerkt aan het magazine voor Amsterdam. 14 afdelingen benaderd, 13 contactpersonen gekregen, 11 die willen meewerken. Daarna 8 bijdrages gekregen en drie geplukt van de site en 1 zelf verzonnen. 2 Afdelingen zullen ontbreken. vergadering georganiseerd waarbij 7 contactpersonen aanwezig waren, waarbij het merendeel met journalistieke ervaring. Kortom, moeizaam maar geen dood paard, vooralsnog. Zie de bijdragen als je het leuk vindt op pvdafdam.blogspot.com of in Word , daarnaast de agenda samengesteld voor de komende PvdA maand. Volgende tour de force is pas na de zomer.

Het licht in de ogen

Prachtig toneelstuk. Na twee mindere stukken, waarbij volle zaal op de stoelen bleef zitten na afloop. Kwam nu een helaas wat minder volle zaal overeind om een daverend applaus te geven aan Annette Nieuwenhuis en Hans Croiset. Het leek op geen enkele moment over iemand anders te gaan dan over hunzelf, twee te oud geworden acteurs, wiens roem in de geschiedenisboekjes bleef steken en nu out-cast waren. Spijt soms, twijfel meestal, ongeloof voortdurend, dat het is afgelopen. Het stuk eindigde in een helse stilte na een laatste opeen-hoop-ing. Wijze les: je tweede carriere kun je beter starten tijdens het slot van je eerste en niet als die al lang en breed vergeten is.
Zie (dit keer goede) recensie

Victory, wat doe jij?

Een jaar of wat geleden gingen we naar het verzetsmuseum in Amsterdam. Er was een thema tentoonstelling over de rol van Artis in de oorlog. Veel joden hielden zich schuil onder het stro van de dieren en aten mee uit hun ruif.
Heel confronterend was de uitbeelding van hoe gewone mensen geconfronteerd werden met Joden. Op welke wijze de gewone burger in verzet geraakte. Wat doe jij als bij je wordt aangebeld voor onderdak, wat doe jij als je je moet registreren, een ster moet dragen, een baan "aangeboden" wordt in Duitsland. Kijk jij naar alle propaganda films of boycot je de bioscoop, blijf je werken voor de politie. Vragen stellen was al een daad van verzet, je verzetten bracht je op je werk in grote problemen. In Nederland bleek opvallend weinig verzet te zijn, men dicht dat toe aan het feit dat we zo verzuild waren.
De les die me erg aansprak was: je komt altijd te laat in verzet. Per definitie eigenlijk, omdat je vaak pas naderhand weet of gelooft dat er iets mis zou gaan en ging. Kijk maar naar Sebrenica. Het idee dat je te laat kan zijn voedt ook de gedachte van de preventieve oorlog. Het verzet tegen een preventieve oorlog maakt je een slappeling. Ik vrees dat ik in de oorlog een slappeling zou zijn geweest, mijn hoofd geergerd zou hebben afgewend, de schuld bij een ander leggend. Het leed verzachtend waar mogelijk zonder op te vallen. Had ik er het beste van proberen te maken en zou ik naif zijn geweest. De andere kant opkijken is geloof ik niet de goede keus, zeker zolang dit niet levensbedreigend is. De schuld aan iemand anders geven is ook niet de weg, zeker zolang als je niet alles geprobeerd hebt er iets aan te doen.

Frustratie? Bekijk het eens op de lange termijn...

Every day there is tremendous work being done on the Web. Talented, dedicated people are working with limited resources and support to achieve brilliant results. If you're one of those people struggling to achieve the recognition you need, take a moment to take a bow.

I've got a great job. I travel the world talking to people about web content. From Hong Kong to Helsinki, from Sydney to Seattle, I get to hear from thousands of web managers every year.

The biggest problem I've had over the years is being frustrated. I've been involved in the Web since 1994 and I've been saying the same basic things for many years. Every year I come across the same fundamental problems. Sometimes I'm asked if I get bored? I used to a little. I don't anymore.

The thing that stops me from getting bored and frustrated is that I have stopped being obsessed with short-term results. I've stopped buying into the fake concept of Internet time. I have forced myself to think long-term and that makes all the difference.

I'm very lucky to meet wonderful people who are working really hard to do a great job. They often work with little budget and little recognition or support from senior management. Yet they manage to achieve brilliant results with such limited resources.

If you're running a website, it's very understandable to be frustrated. Don't be. You have achieved an awful lot. Look back five years. What sort of website was it then? I bet there has been an awful lot of positive progress. Now, look forward five years. Don't get tied down by the tactical. Take that long-term view.

The Web is still very new. Organizations are only beginning to digest it. But digest it they are. Every year I hear about the same fundamental problems. Yet if I listen closely I can recognize a gradual yet definite shift in attitude. Our world is maturing. It is moving on. Things are definitely getting better.

Only a few years ago, trying to convince a senior manager that web writing was an important skill was a near impossible task. That's not the case anymore. I've heard horror stories of board meetings that focused on the color of the font and had no interest in the actual words on the page. It still happens but not so much.

You still get people who think that all you need is some content management software. You'll still hear that the ultimate solution is to distribute publishing capabilities to as many people as possible. You will still find organizations that treat classification design as an afterthought. There are still lots of people involved in web publishing who want nothing to do with metadata.

I no longer find any of this frustrating. It's a challenge. People are not setting out to do the wrong thing. People want to do the right thing. Sure, there's politics. That's life. A good manager has got to be a good politician. A good manager realizes that running a website is a long-term process, not a series of short-term projects.

Most people will listen to logic but it may take many years and countless discussions. Remember, the Web is a shift in how we communicate. Changing the way we communicate is a profound change. It takes time.

Gerry McGovern is a web content management author and consultant en mijn lichtend voorbeeld. http://www.gerrymcgovern.com

Een zoektocht naar de beginselen ?

Begin hier met zoeken en vertel me wat je er van vindt.

Vanavond op TV, voor diegene die hem gemist hebbem!!

Het eerste voornemen van 2004 is al uitgekomen: meer naar de film. Cloaca hadden we nog gemist en nu ingehaald. Mooie film al heeft het theater zijn eigen charme, ook op het witte doek is het een overtuigend verhaal. Vooral Pierre Bokma heeft een prachtige rol. Gijs is af en toe hilarisch bezig en van de ander valt de ellende ook van het gezicht af te lezen.

Leren.nl, meer dan een stap in de goede richting.

Leren.nl: Ongelooflijke site, met van alles en nog wat op leergebied. Neem eens een kijkje bij Inleiding tot Kantoorpolitiek.
Ik ben bezig met me te verdiepen in een methode om ervaringen van afdelingen op een overzichtelijke wijze op papier of web te krijgen. Daarbij gebruik ik de STAR methode, die ik als een van de meest waardevolle evaluatie instrumenten heb leren kennen (niet alleen bij sollicitatie en beoordelingsgesprekken). Omdat ik het woord 'star' in nederlands nou net niet vind passen bij het doel van de evaluatie, heb ik dit woord na een halve nacht piekeren vervangen door "Progressie". Progressie is het doel van wat je hebt bereikt en de ervaring is een ervaring die gericht moet zijn op wat je hebt bereikt. Daarmee wordt het de STAP methode of STAPpenplan. Vooruitgang, progressie gaat in stappen. Stappen in de goede richting.

Queensday was anders maar weer groots.

Dit jaar geen visite, jammer, maar daarom niet getreurd. We zijn de jordaan in geweest, we hebben genoten van fine en fleur, muziek en geur, bloesem en boesem, grap en grol. Dankzij de mobiel ook nog even een terrasje gepikt met Paul en Irma. Carnaval van het noorden merkte Simone terecht op. Met twee verschillen: de gigantische troep van plastic bekertjes en het duurt maar 1 dag. Goeie poging, hoe dan ook.

Leren de oplossing, respect de sleutel?

Zappen heeft soms zin. Ik zapte zonet naar een programma van de Tros met Pieter Winsemius en Martin Gaus. Het oderwerp van gesprek, hoe verder met de wereld. Bekende dingen natuurlijk: tel je zegeningen, matig je zelf. En toen kwam het onderwerp integratie aan bod. De basis is dat mensen wat leren. Als ze wat leren gaan ze dat aan iedereen vertellen, het maakt hen trots en daarmee verdienen ze respect, iemand die respect verdient wordt betrokken. Een betrokken iemand is geintegreerd. Ik vond dit wel een mooie heldere redenering waar je verder over kan nadenken. De ervaring is dat het betrokken-zijn op straat, in de wijken, in de buurt, op school, in het gezin gebeurt en niet achter het bureau.