Het recht op vrijheid van meningsuiting

In het boek van Frissen kwam ik een citaat tegen van Quoc Loc Hong datmij opviel: "Het recht op vrijheid van meningsuiting is niet primair ons recht, maar vooral dat van anderen, van onze tegenstanders, om (ons) te beledigen, te shockeren en te verstoren. Het is hier een kwestie van recht geven en niet van recht nemen."

Verschil maken en koesteren.

De staat van verschil
Het gaat erom het verschil te maken, niet om alle verschillen te egaliseren en daarmee met de wijsheid in pacht de norm te stellen en af te dwingen. Onze verzorgingsstaat is te veel verworden tot een doel-middel machine, die met maatregelen (voor ons!) lovenswaardige doelen probeert te entameren. Minderheden worden geminacht en meerderheden krijgen totalitaire trekjes.
Daar waar biodiversiteit in de natuur het grootste goed is, schijnt dat in onze sociale werkelijkheid niet nastrevenswaardig. Frissen vindt het de moeite waard om bij dat gelijkheidsparadigma vraagtekens te zetten. Een staat moet amoreel zijn, in die zin dat het zelf geen moraal moet opleggen, maar moralen de kans moet geven naast elkaar tot wasdom te komen. Daarbij wakend voor processen en orde en belasting middelen. De macht moet gebaseerd zijn op tijdelijkheid en bescheidenheid, want in een ander tijdsgewricht kunnen besluiten heel anders uitpakken en besluiten mogen niet ten koste vaan van de cultuurdiversiteit.
In zijn boek (zie interview of luister naar zijn cabarateske uiteenzetting) staan slechts enkele voorbeelden genoemd, wordt een karikatuur gemaakt van het gelijkheidsstreven en wordt een portie taalgeweld gebruikt, die je moet liggen. Grote delen van het boek zijn voor iemand die niet in dit jargon is opgegroeid niet te begrijpen. Begrippen als negatieve vrijheid, discursiviteit, reflexieve contexten, atopisch, aporetisch.

Maar toch..
Ergens is er een snaartje geraakt. Langzaam vallen je die zaken op, waarbij we gelijkheid als te vanzelfsprekend vinden en het koesteren van verschillen even wordt vergeten.
Het is duidelijk geen “multicultu onzin”. De kracht van pluriformiteit, de kans van cultiversiteit, de zelf-organiserend vermogen van de samenleving het zouden moeten kunnen winnen bureaucratische afgedwongen keurslijven, risicomijdend eenhapsdenken en een post-achterlijke eenheidsworst moraal. Maatregelen om een eerlijke start of zelfs gelijke eindpositie te bereiken (positieve discriminatie, levenslange subsidies, ouder – kind opvoedcentra, CITO toets) het zijn allemaal voorbeelden van eeuwig durende correctiemiddelen om uiteindelijk iedereen de gulden middelmaat te kunnen nemen. Elke maatregel heeft zo zijn onbedoelde effecten, die weer met nieuwe maatregelen moeten worden aangepakt. Zolang totdat we op een gegeven moment meer bezig zijn met de ongewenste neveneffecten dan met de gewenste doelen. De wereld is niet eerlijk, dankzij Frissen heb je het vermoeden dat dit maar goed ook is.

Juul, bedankt voor het boek en de wijze gedachten, we houden het in de gaten.

Hoe schrijf ik dat nou: De google hulplijn

Ik moet veel Engels schrijven en soms weet ik het even niet. ik gebruik steds meer google om er achter te komen hoe je bepaalde zinnen of uitdrukkingen schrijft. Bijvoorbeeld "can be send/t to". Google je op "send" 169.000 hits, "sent": 826.000 hits. Nou dan zal het wel can be sent to zijn. Kijk je dan alleen naar de Nederlandse sites, da's leuk, dan blijkt dat ik niet de enige ben die er moeite mee heeft: "send": 6.440 hits en "sent": 733. Kortom die 169.000 hits komen voor een merendeel van niet Engelse sites. Deze truck is ook handig bij spreekwoorden, uitdrukkingen en wat ik ook veel fout doe voorzetsels zoals to be xxx on/of/by/to yyy.

Door spijt achtervolgt

Datumloze dagen een een grote monoloog waarin een vader, inmiddels de zestig gepasseerd, zijn schande probeert te verklaren, zijn spijt te betuigen. Hoe een leven kan lopen. Mooi, innemend boek, je kunt je haast niet voorstellen dat de schrijver (Jeroen Brouwers) niet de hoofdpersoon is. In een ruk uitgelezen. Elek zin is een juweeltje. Bedankt Rob en Toos.

Nadenken heeft zo zijn beperkingen.

Denken met gevoel
Waarom helpt nadenken vaak niet bij het nemen van beslissingen? Waarom vinden we een liedje dat al weken op nummer 1 staat in de hitlijsten leuker dan een liedje dat we voor het eerst horen? En hadden Mozart en Einstein een beter functionerend bewustzijn dan wij, of was het hun onbewuste dat hen tot genieën maakte?

We plaatsen het bewustzijn op een voetstuk, zien het als de kroon op de evolutie en denken dat het ons onderscheidt van andere dieren. We denken dat het ons verstandig en rationeel maakt, dat het de baas is in ons brein en dat het ons gedrag stuurt.

Ons onbewuste daarentegen zien we als ondergeschikt. Het is niet meer dan een hulpje van het bewustzijn. Freud zag het als als een vergaarbak van ellendige herinneringen en dierlijke driften die door het bewustzijn beteugeld moeten worden.

Het slimme onbewuste laat zien dat deze zienswijze onzinnig is en dat het onbewuste juist alles stuurt. Ons onbewuste bepaalt (met een verwerkingscapaciteit die ongeveer 200.000 keer zo groot is als die van het bewustzijn) ons gedrag, ons denken en onze gevoelens.

Interessant boek, stemt tot nadenken, of juist niet. Geeft je vertrouwen in je intuitie, maakt je accepteren dat sommige beslissingen ogenschijnlijk niet rationeel genomen worden maar toch verstandig zijn. Het begrip "primen" is buitengewoon boeiend. Ik heb het boek met stijgende verbazing gelezen. Ik durf nu wat sneller iets op te schrijven, zonder dat ik het zelf begrijp. Leuk. Bedankt Robert.

Populisme? Gezond boerenverstand!

Vrijdag na Sinterklaas was er weer PvdA politiek café. Een interessante avond, niet om de inhoud (opvoeden en de Staat), maar om Marcouch en zijn benadering. Wat maakt hem zo populair?
Ik zag het een beetje als het einde van de politiek. Hij maakte met wat simpele voorbeelden (zie mijn verslag) Duidelijk dat:

Het gaat niet om politieke correctheid, het gaat om overdreven correctheid
Het gaat niet om efficientie door specialisatie, maar om daadkracht door samenhang
Het gaat niet om politieke keuzes, maar om keuzes die werken
Het gaat niet om analyse of filosofie, maar op best practices en situationele kennis
Het gaat niet om profilering van verschillen, maar om elkaar ruimte en vertrouwen te geven om op te lossen.

Dat alles doen wij nu af met het woord populisme. Maar ik vrees dat wew ten onrechte wantrouwig zijn tegen gedachten die het volk aanspreken, we doen ten onrechte laatdunkend hierover omdat dit de dames en heren beroepspolitici te makkelijk overkomt. Maar als je Marcouch hoort praten, besef je dat de politiek het probleem ook echt moeilijker maakt dan het op veel terreinen soms uiteindelijk is. En dat dit voor normale mensen (het volk) niet meer te volgen is, dat begrijp ik dan wel weer. Maar ik ben bang dat het uiteindelijk voor "doorgeleerde" mensen ook niet meer te begrijpen is. Als het doel voorbij is geschoten, moet je op je schreden terugkeren. Dat doe je niet door angst te gaan zaaien, iedereen af te zeiken, de leemten in oplossingen te benadrukken, of door een makkelijke zondebok te zoeken, maar door praktisch te zijn, je gezond boeren verstand te gebruiken en aan te pakken. Er hoeft niks mis te zijn met Das gesundes Volksempfinden, tenzij je dat om eigener gewin gaat manipuleren.

In Buitenhof vanochtend nog zo'n mooi staaltje van Marcouch. De politiekorpsen mogen nu zelf beslissen of ze hoofddoek dragende agenten al dan niet op straat willen. Dat is een probleem kennelijk, want de PVV en VVD maken hier een nummer van.
Wat maakt de politiek en staat ervan: Als één korps: dan alle korpsen, Als het mag is het een recht, Als je een doekje draagt ben je je ambt niet meer waardig. Daarnaast moet er ook een afspiegeling van de samenleving in het korps komen, maar dat is dan gewoon weer een wervingsprobleempje.
Wat zegt Marcouch: we hebben behoefte aan mensen die in de gebieden, waar politie het meest nodig is, de aldaar vereiste deskundigheid opbouwen. Elke maatregel die dit doel moeilijker maakt dan nodig is niet handig.
De politiek en staat zijn er om problemen op te pakken en niet om ze te creeren. Een PVV creeert een probleem, legt de schuld bij een makkelijke prooi, en krijgt alweer zijn zin. Een wij zijn weer een stapje verder van de oplossing af. Dat is geen populisme, ik ken een ander -isme voor deze manier van politiek bedijven.