Opgeruimd 2009

Ruimte en opgeruimd
is ons motto voor 2009.

Je kunt niet zeggen dat 2008
Verliep zoals verwacht,
Smeltend ijs en stijgende zeeën.
een sprookje met boze feeën,
die onze “heile welt” verstoorden.
Ons de ogen deed openen en onschuld vermoordde.
Beseffen dat wat ooit als een “dream” begon
zo echt niet meer verder kon.

Een zwarte prins in Amerika werd president,
en De Bank van een PvdA prominent.
Terwijl de financiële wereld verzaakt
En iedereen zich voor donkere dagen opmaakt
werd een nieuwe keuken gestaag
zichtbaar met veel gebreek en gezaag
een doorbraak creeert heel veel ruimte, dat viel niet tegen.
Het bracht ons op het motto van 2009.

Alles valt op zijn plek, alle “Taschen im Schrank”,
Een nieuwe orde, op waarde geschat, waarvoor dank.
Na chaos komt ruimte, en dat is een zegen
We wensen een ieder een opgeruimd 2009.

Foto: een deenl van onze nieuwe aanwinst
getoucheerd, opdat er ruimte is voor een 9.

Daar is ie dan

Na chaos komt zonneschijn.

Pim in Thailand/Laos

Als je zijn verrichtingen wil volgen dan volg deze link: pimboden.waarbenjij.nu

We gaan weer optreden, nu in de Kring

Een jaar na het optreden in de Badcuyp is het eindelijk zover. Onze eerste CD-tje wordt officieel gepresenteerd en nogwel in het culturele walhalle: De Kring. Alle mensne die ik ken zijn van harte welkom, om mee te genieten van 14 nummers metzang en percussie. Zie Play-It-Cool-side voor meer informatie.

Luister naar the Invitation to....

Beautiful Barcelona

Ooit het idee gehad dat Amsterdam met Barcelona kan wedijveren? Als je van moderne kunst houdt, van steden, van de warmte en terrasjes, van Miro, Picasso en natuurlijk Gaudi, van architectuur en lekkere hapjes, dan is Barcelona wat je er altijd van hebt verwacht en hebt gehoopt. Veel gezien, allemaal de moeite meer dan waard.

Vakantie aan de Italiaanse Bloemen Riviera

Gepakt en gezakt trokken we met zijn viertjes richting Italië. Het was nog vroeg in het seizoen, we durfden het aan. Kamperen aan de Italiaanse kust, op de bonnefooi. Via Frankrijk en de peperdure Frejus tunnel kwamen we terecht in de jeugdherberg van Turijn. Heerlijk, oude tijden herleven. Hij is net zo lekker als die in Namen. De stad konden we maar gedeeltelijk bezichtigen en was mooi. Daarna richting de kust, waar we een kleine knusse gezellige camping vonden met een unieke beheerder met zijn zus. Als hij kon zou hij elke avond nog iedereen even welteruste komen zeggen.
We zaten hutje mutje, met Italianen en Nederlanders een beetje gelijk verdeeld. We voorzagen het gebeuren van commentaar samen met de overburen. We konden het niet opbrengen om nog naar iets beters op zoek te gaan, want alles was perfect. Zelfs de karaoke en barbecue was gedeeltelijk aan ons besteed, waar een mens allemaal toe in staat is.



Een paar keer bezochten we prachtige strandgezichten, plaatjes hoog in de bergen en laag tegen de kust. Geweldig mooi. Drie boeken gelezen, waarover later meer. Via de Tour de France keerden we drie weken later weer terug in Nederland. Daar hebben we nog een week het mooie weer mogen beleven en nu is het alweer een paar weken pet. Maar we gaan og naar Barcelona en de Dolemieten, dus nog genoeg te beleven. Voor de mensen die niet te veel aan privacy zijn gehecht is de camping Boccaccio een echte aanrader.

Rieu, kwam zag en overwon

Vast het mooiste moment van het concert van Rieu. Gelukkig beperkte hij zijn walserij tot in de toegift want de rest van het programma met tenoren, kangaroesongs en vooral de Mestreechter Staar in het wit met fakkels was zondermeer de moeite waard. En ik ben geen fan, maar toch, ere aan wie ere toekomt.

The Wall

Het gaat gebeuren. De muur gaat vallen. De keuken wordt verplaatst, de ingang naar de tuin veranderd, de CV ketel, een stoomoven. Vanaf begin september wordt er hard gewerkt aan restaurant Rattatouille. Onze kleine chef weet niet wat hij zal zien. Dat hopen we tenminste. En dan kan het Grande Boeuf beginnen.

Brenta here we come

Als alles goed gaat, zitten we over een paar weken ergens hier. Terwijl elders in Europa de bergbeklimmers bij bosjes naar beneden komen, gaan wij weer de bergen in. IHet lijkt allemaal erger dan het is, je kunt je haast niet voorstellen dat we daar gezellig keuvelend over de bergen trekken. Toch is het zo. Nog 3 weekjes slapen.

Verschil moet er zijn.

Dit citaat trof ik aan in een artikeltje van twee "Long term assigners" die mijn stelling onderschrijven dat het verschil het leven kleur geeft en dat ons vermaledijde gelijkheidsideaal ons de das om doet. "The most important lesson to learn in my opinion is to recognise the differences, appreciate it, enjoy it and use it to improve ultimately the results of your work. This will help you in knowing yourself better, and, with a bit of luck, will make you a better person." Dit komt niet uit een boekje of is politiek correct geklets, dit komt uit het hart van twee mensen die vanuit oost Europa en India een kans werd geboden in Nederland ervaring op te doen. Zij gaan weer terug om hun bedrijfsonderdeel beter te laten functioneren en daar worden wij dan weer beter van. Zo werkt de global economy. Als wij die "important lesson" nou ook zouden kunnen leren.

Te gek optreden in Bimhuis

We waren met meer dan 20 man op het podium, 3 trombones en 6 percussionisten extra en we speelden gelijk het Nederlands elftal in zijn beste wedstrijd. Met passie en tempo zullen we maar zeggen. Het seizoen zit er weer op. Voor alle foto's zie: Play-it-Cool

Genoten van Dirty Dancing

Het aandeel vrouwen in de zaal was zoals bij mijn dansles al het geval was. Ik heb toen kennelijk toch iets gemist. Maar dat heb ik dan in een avond weer ingehaald. Fantastisch decor, prachtige dans, er gebeurt meer dan je kunt volgen, de zang komt pas laat op gang. Maar ik zou zo nog een keer willen.

De Gravin van Parma: een koekje van eigen deeg.

Casanova haarfijn gefileerd in en prachtige aaneenrijging van monologogen. Wieder ein Dolchstiech mitten ins Herz, wilstu dass iech verblute? Woorden maken meer kapot dan seks kunnen goedmaken, blijkt. Casanova Pierre Bokma blaast zichzelf op om vervolgens met zijn eigen dolk te worden lekgeprikt. Geluk in eenzaamheid is onmogelijk.

Groeten uit de (bouw)put.

Handen uit de mouwen.

Een dagje Breda. In de stortregen kwamen we aan, al schuilend verzonnen we de koppen in de krant: Fris gewassen PvdA durft de haven weer uit. PvdA gaat kopje onder in tumultueus congres. Het water staat de kleinste coalitiepartner tot de lippen. Congres spoelt nare smaak weg. PvdA druipt als een verzopen kater af via de achterdeur.

Maar niks van dat alles. Strijdvaardig, eerlijk en vol vertrouwen traden de bewindslieden en kamerleden voor het voetlicht. Balend omdat het ze niet lukt de harten van de kiezer te veroveren, dat wel. Maar ook bereid de hand in eigen boezem te steken en uit de mouwen om in de komende twee jaar er het beste van te maken. Het best haalbare voor de PvdA, want zo eerlijk waren ze wel, vechten voor elke millimeter, omdat de kiezer ons nu eenmaal een minimaal mandaat heeft geschonken. Dat kunnen we mokkend doen, maar ook optimistisch en voor dat laatste kiest de nieuwe fractievoorzitter, omdat zoals ze zei, het optimisme ons in de genen zit.

Nadat Mariëtte Hamer een bewogen betoog had gehouden, dat zij eerder al geoefend had in het politieke café (zie mijn verslag) onder het motto: “Politiek is vechten”, togen we naar Ella Vogelaar. Zij had de afgelopen periode niet stilgezeten en wekte bewondering voor haar strijd om te “verheffen en te verbinden”. Haar eerste moeizame slag blijkt inmiddels gewonnen. Onopgemerkt door de kieskeurige media heeft zij inmiddels bijna alle plannen kunnen goedkeuren, het geld beschikbaar, de corporaties aangehaakt, bewoners weten te engageren en de aanwezige PvdA wethouders enthousiast gekregen over hetgeen de minister aan flow heeft weten los te maken.

Na 10-12 jaar van bezuinigen in de buurten en regieloos voortdobberen wordt er ingezet op de drie V’s: Verheffen: met als speerpunten Wonen, Onderwijs en Arbeid, op Verbinden: Sociale samenhang, mensen tot elkaar brengen, leren Nederlandse taal en Veiligheid, meer agenten en combinatiebanen. Al relativeerde Herrema Vogelaars verdienste, er was immers al het nodige in gang was gezet, onmiskenbaar heeft de stug doorvechtende PvdA politica toch een nieuwe swung gegeven aan het verheffen van de meest kritieke wijken en daarmee ook een toon gezet voor andere wijken. Want ook dat was nieuw in haar betoog: voorbeelden die in deze wijken worden uitgedokterd zullen ook een uitstralingseffect hebben op andere wijken. Er zal ook daar extra geld naar toe gaan en kennis en ervaring met die wijken worden gedeeld.

Maar…., zullen, willen, plannen, allemaal leuk en aardig, het gaat aldus de minister, gesecondeerd door Guusje, Jet en Sharon nu om de Uitvoering. “het maken van plannen en het regelen van financiën was niet makkelijk, maar de uitvoering is nog veel moeilijker, we moeten alles uit de kast halen om de ambities waar te maken. We zetten zwaar in op de twee sleutels van succes: bewonersparticipatie en doorbreken van de verkokering en bureaucratie. Ze wil zelf een belangrijke rol vervullen in de afstemming tussen de betrokken ministeries. We zullen daarin onorthodoxe maatregelen en maatwerk moeten leveren willen we over twee jaar resultaten kunnen laten zien. Dat laatste is van belang, opdat we niet het risico lopen dat over twee jaar dit alles weer wordt gezien als een geldverslindend speeltje van de politiek. Later maakte Bos ook duidelijk dat als het om solidariteit gaat juist dit binden in de wijken de lakmoesproef is voor ons succes in het kabinet.

Breng de wijken weer op krachten. Krachtwijken is het devies, maar voor de partij is kracht en vechten ook het enige wat ons rest. Vechten met coalitie, maar ook vechten binnen de partij. Bos: “Het zal allemaal niet eenvoudig zijn, dat weet ik ook wel. Vooral ook omdat bij het gros van wat we willen bevorderen en bestrijden, we het niet zullen moeten hebben van wet en regel. Toch de traditionele ‘toolkit’ van sociaal democraten. Maar hier werkt ‘ie niet. Hier zal onderwijs, werk, dialoog, opvoeding, emancipatie en debat het werk moeten doen. Als we het met wet en regel niet redden, moeten mensen in ieder geval weten waar we voor staan.” En daarmee is voor mij de achilleshiel blootgelegd. Het gaat niet om nieuwe regels en wetten, om instrumenten en budgetten, om geduldig papier en mooie woorden. Het gaat om een klip en klaar, maar vooral eerlijk verhaal over waar we voor staan en waar we naar toe gaan en dat we dat niet effe kunnen fixen. Handen uit de mouwen, werk in uitvoering, want Wöltgens zei het al: “we zitten misschien wel in de put, maar het is wel een bouwput.” .

De bodem is bereikt?

Jaren geleden zat een andere partij in de problemen. Ik herinner me een congres in Kerkrade waarbij een jolige buutenreednersact zingend de ondergang bezweerde met "de bodem is bereik, de bodem is bereik". De bodem bleek nog niet bereikt, maar na vele jaren kwam het toch weer goed. Recept: herbezinning en vooral muisstil blijven zitten en de tegenstander de fouten laten maken. Dat lijkt de PvdA niet gegeven. Nadenken doen we al jaren, analyses voldoende, ook aan ideen geen gebrek, maar het vertrouwen zoals het Nederlands elftal dat had tijdens de eerste twee wedstrijden in de EK, dat ontbreekt er soms aan. Tijdens het congres in Breda niet. We zien vooruitgang, we hebben zowat de beker leeggedronken, door al het mogelijke slijk zijn onze bewindslieden nou onderhand wel gegaan, zelfs onze grootste vijanden beginnen het toch wel een beetje te gortig te vinden. En langzaam gaan we in de aanval en, zoals dat gaat, we nemen de underdog positie over van de Verdonk, Wilders en Marijnissen van de nieuwe politiek. Ik zag een strijdlustige Mariëtte Hamer (zie mijn verslag van het politieke café, ik zag een leden democratie omarmende Lilian Ploumen, Bos die weer een uiterst genuanceerd verhaal hield, maar ook duidelijk maakte dat hij nog niet verslagen was. Het meest verrassend was het optreden van Vogelaar en van Monika Sie (zie verslag van politiek café). Zondag kwam Frans Timmermans nog even uit de grond van zijn hart de noodzakelijke liefde voor de EU betonen, nadat hij eerder al een zeer (lezensw)aardig artikel in het NRC had geschreven. Kortom, de laatste tijd weer het nodige aan politiek besteeden ik hoop dat we weg naar boven kunnen vinden en vooral resultaten kunnen laten zien.

The Worst of the Eighties

In het Spant was the ShowCase van dit wervelend muziektheater. Voor een zorgvuldig geworven publiek, dat schoorvoetend de grote zaal betrad speelde zich een surrealistische terugblik op de jaren tachtig af. Met schrik en beven kwamen de hits weer bovendrijven, van echt niet te onderscheiden. Werd er nu de draak gestoken met iedereen die dit ooit mooi vond? Was het een hommage aan onze jeugd? Welgemeend lachen om Hans van der Togt, die misschien wel een beetje té overtuigend zichzelf speelde. Ik had vooral genoten van de zanger annex slangenmens en de leadzangeres, die uiteindelijk in haar eentje ("as one") We are the world ten gehore bracht, het hoogtepunt. Zie de clips op de siteclips erg leuk. Mechteld in het kikkerbadje is natuurlijk ook prachtig, vooral het gezicht wat ze daarbij trok.

Vroeg kinderen krijgen.

Met zestien een kind krijgen. Je wenst het niemand toe. Een verhaal op een byzondere manier vertelt, het stelt je soms in het gelijk, soms denk je, waarom zo moeilijk doen. De schrijfstijl en het idee doet me erg denken aan het boek geschreven vanuit de visie van een autist (iets met een vermoorde hond). Ik vind het onderwerp te serieus om grappig te zijn. Ronduit ergelijk is soms de manier waarop de jonge vader zich in het ongeluk stort. Je tenen krommen, maar wat kun je doen, wat moet je doen.
In het verhaal komen twee flashforwards voor, leuke vondst. Het stelt gerust als je ergens de afloop van kan dromen, hoe desastreus ook. Het lijkt een psychologische truc waar meer in zit. We zouden ons eens wat vaker de toekomst moeten proberen te visualiseren. En zo prakkezeren we weer verder. Gisteren zijn Finkers nog: hebt u dat nou ook. Ja dat heb ik ook. Een woord kan weken mijn hersens aan het denken zetten. En daar zijn ze ook voor.

Leerkracht is een missie

Ik lees graag boeken die me een kijkje in de keuken gunnen. Reality een beetje aangedikt met persoonlijke inkijkjes. Het is ook de manier waarop ik wil schrijven over bijvoorbeeld politieke bijeenkomsten. Wat doet het met je? Waar gaat het om en maar vooral hoe komt dat bij je over?
Juf met staarten op een zwarte school is een herkenbaar verhaal. Analyse is een te groot woord. Toch een boek waarmee deze witte man met grijs haar kan situaties kan meebeleven waar hij zelf niet zo snel in terecht komt. De vraag rijst of een dergelijk boek de zwarte en witte wereld dichter bijlaar of nu juist verder van elkaar af brengen. Ik denk het eerste. Ieder heeft zijn eigen aardigheden. Mijn waardering voor hen die bijdraagt aan het samen leven is groot. Mensen die er open over schrijven en het met ons delen zijn helemaal top.

Finkers begint aan een indrukwekkende eindspurt

Ik ben eigenlijk nooit fan geweest van Finkers. Hij schijnt na een vrijwillige maar later noodgedwongen wat langere pauze van 7 jaren anders te zijn. Prima. Na Marc Marie in Zaandam togen we weer naar dit gezellige theater op een steenworp van Amsterdam. MM was leuk, maar zeer oppervlakkig. Finkers was leuk, maar van een andere orde. Ik moet niet teveel van deze grappen maken anders wordt ik weer depressief, zo begon hij. Maar taaltheater is het leukste wat er is. En zeker als het ergens over gaat. Het lijkt wel een afscheid, hoorde ik iemand bij het verlaten van de zaal zeggen, dat hoop ik niet. Een nieuwe periode waarbij de speelsheid van Toon Hermans en de taalstrijd van Kees van Kooten gelardeerd wordt meet een vleugje Freek de Jonge. Zijn observaties over "de vrouw" en dat je moet genieten van hoe ze denkt is onvergetelijk. Het verraad van vrienden is erger dan de klap van de vijand. Vrienden, je wenst ze je ergste vijanden nog niet toe. Gaan kijken!

Met behoud van identiteit

Er is over dit boek al veel geschreven. Ik denk dat het indachtig Maks Europa ook een TV serie verdient in precies dezelfde format. Fact finding vanuit het persoonlijk perspectief. Het keerpunt in het boek ligt bij de zin: we wilden ze laten integreren met behoud van identiteit. Vanaf dat moment laat mij het woordje "met behoud van" niet meer los. Veranderen betekent loslaten. Als we iedereen in zijn waarde willen laten, moeten we een ander woord voor integreren verzinnen. Participeren lijkt me een beter doel en al moeilijk zat. Iedereen betrekken en betrokken laten raken. Engagement noemen ze dat op mijn werk. Het grootste doel, de enige ware waarde. Scheffer maakte een prachtig boek, Wilders verzamelde aardig beeldmateriaal, alles markerend het einde van religie-, multiculti- en integratie- en vrijheid-ficties. We zullen uit een ander vaatje moeten gaan tappen en onze (eigen)waarde hervinden, ons (zelf)vertrouwen terugwinnen en onze eigenaardigheid weer gaan beleven. De grote vraag rest, wat is daarbij de taak van de overheid en hoe sturen we die aan. Wordt vervolgd.

Wat willen we eigenlijk bereiken.

In het Westen is het begrip waarheid onverbrekelijk verbonden met de Verlichting. Als sluitstuk van vier uitzendingen over de waarheid zoekt Tegenlicht de confrontatie met het verlichtingsfundamentalisme. De Nederlandse filosoof Rob Wijnberg (1982) gaat in debat met de Britse filosoof John Gray. Diens laatste boek Zwarte Mis. Religieus fundamentalisme en de moderne utopieën (2007) leest als een pleidooi voor de afschaffing van de utopie. Maar waar laten Westerlingen dan hun universele rechten van de mens en andere traditioneel Westerse waarden? Rest ons niets anders dan bescheidenheid en oneindig cultuurrelativisme? Regie: Jos de Putter. Interview: Rob Wijnberg. Voor iedereen een must om dit onthutsende interview te zien. We houden er volgens Gray van links tot rechts een ongezond soort utopisme op na. Het is moeilijk om een gat te schieten in zijn ideeën. De kritiek op de oorlog in Irak en Afganistan zouden wel eens mijn gedachten over het al dan niet aansturen op een parlementaire enquete veranderen. Het gaat dan niet meer zozeer over hoe het zover gekomen is, maar vooral hoe het nu verder moet, wanneer eindigt het, hoe zien we interventies in de wereld. Kijken!

Varekai erg mooi

Het was al weer een hele tijd geleden dat we op het museumplein naar het Cirque du Soleil gingen. Verende trapezen, meeslepende muziek, ritmische acrobatiek. Ook nu weer een venetiaans carnaval dat de moeite meer dan waard was.

Het huis van de moskee

Ook bij mij kwam de vergelijking met 100 jaar eenzaamheid op. Een kroniek en stuk geschiedenis waar je niet vrolijk van wordt. De centrale vraag stelt zich de hoofdpersoon meerdere malen:
"hoe kunnen mensen zo snel veranderen?" Worden ze massaal gemanipuleerd door infiltranten en propaganda? is het iets dat latent aanwezig is en plots ontwaakt (de veenbrand)? Is het groepshysterie, die eenmaal ontbrandt niet meer te stuiten lijkt? Is het charismatisch leiderschap of angst, is het hoop tegen beter weten in, het idee dat het niet veel slechter kan.
Laat een ding duidelijk zijn, het kan nog veel erger. Op het moment dat macht oncontroleerbaar wordt, recht niet meer bestaat, je niemand meer kan vertrouwen, je hele doen en laten wordt beheerst, dan moet je enigzins beseffen in welke vrijheid we leven en hoe zorgvuldig we daar mee om moeten gaan. Een echte 4 mei gedachte. Ik vind ook van dit boek dat iedereen dit moet hebben gelezen.
In recensies wordt steeds gerefeerd aan de milde kant van de islam. Nou als dit de milde kant is, dan is enige verontrusting toch wel op zijn plaats.

De resultaten

Resultaten
De PvdA verkiest regeringsdeelname boven het pluche van de oppositie. Want in het kabinet krijgt de PvdA de kans te werken aan een sterk en sociaal Nederland. De PvdA wil investeren in een samenleving waarin sprake is van een eerlijke verdeling van geld en van gelijke kansen voor iedereen. Op pvda.nl vindt u een overzicht van enkele tot nu toe behaalde resultaten. Lees meer >

An invitation to.....

De CD is in de maak, play-it-cool in de studio! Hier alvast een invitatie.

Globaliseringsdebat 4 jaar geleden.

Marcel Duyvestijn gaat weg als webredacteur. Op zoek naar mailtjes en anecdotes trof ik onderstaand bericht aan. Ik had iets geschreven wat volgens hem, ik citeer: "denk ik, iets te ver van het Amsterdamse PvdA bed ligt". Ik weet het nog zo zeker niet.

"Ik heb zojuist een enge ziekte uit de VS meegenomen. "

Een grapje van Melkert tijdens het globaliseringsdebat van 1 maart 2004 in de Melkweg te Amsterdam. Ja hij kan weer grapjes maken, maar bij nader inzien zit er meer achter dat grapje. Want door velen wordt globalisering over een kam geschoren met een Amerikaanse enge ziekte. "Globalisering maakt ons in toenemende mate afhankelijk van elkaar", oreerde hij samen met de econoom en anders-globalist Robert Went en Jan Willem Gunning, ontwikkelingseconoom aan de Vrije Universiteit van Amsterdam.

Globalisering een gegeven?
"Het is niet alleen makkelijker te reizen, wereldwijd te financieren en te communiceren, het meest essentiele is dat ook het produceren overal ter wereld tegen de meest scherpe prijs kan gebeuren." Het kwam bij de debaters (al leken ze meer op docenten) niet op om tegen globalisering te zijn. Globalisering moet zeker niet worden verward met ongeregelementeerde vrije handel. Als je de deskundigen moet geloven is de discussie over globalisering een discussie over grenzen, regels en drempels, verdelen van kansen en winsten en stimuleren of afremmen, van beheersen dus. En juist omdat alles met alles samenhangt is dat beheersen ingewikkelder dan ooit. De discussie vlakte soms af naar gesteggel over wie die beheersing moet organiseren. Zo leek de zaal meer geinteresseerd te zijn in de rol van de Wereldbank, sommigen waren zelfs alleen gekomen om Melkert om fortuinlijke redenen onheus te bejegen.

Globalisering een vloek of een zegen?
Het eigenlijke onderwerp, is globalisering een zegen of een vloek kwam er wat bekaaid van af. De wijze mannen droegen aan dat globalisering de ontwikkeling van de armste landen niet in de weg staat, integendeel. Corruptie en daarbij behorende (gebrek aan) (westerse?) waarden en normen is de grootste boosdoener. Met name het gebrek aan eigendomsrecht staat boven aan de lijst van faalfactoren. Concurrentie van de landen (ook die net boven de streep), protectionisme van de rijke landen (subsidies, patenten), gebrek aan investeringen in infrastructuur en vooral onderwijs (basis en middelbaar) en last but not least de kennisvlucht als er al sprake is van kennisopbouw. Globalisering is niet de de veroorzaker van deze problemen maar maakt een oplossing ervan wel meer noodzakelijk.

Hier word je niet vrolijk van

Ik citeer de weinig hoopgevende frasen uit de lijvige notities die het debat vooruitgingen:

· "de rijke landen leggen zich dus toe op die fasen in het ontwikkelingsproces van een product die de hoogste toegevoegde waarde opleveren".

· "het ontwikkelen van een malaria vaccin komt niet van de grond omdat er geen koopkrachtige kopers voor zijn",

· "hoe rijker de landen aan oliebronnen zijn des te corrupter gedragen ze zich",

· "vast staat dat het verschil tussen rijk en arm niet meer enkel met geld is op te lossen",

· "de omvang van inkomensoverdracht van immigranten naar hun vaderland (65 miljard dollar) is meer dan dat er wereldwijd aan ontwikkelingshulp wordt gegeven",

· "het wegnemen van handelsbelemmeringen kan de ontwikkelingslanden jaarlijks 500 miljard dollar opleveren",

· "aan landbouw subsidies in Europa wordt meer uitgegeven dan aan ontwikkelingshulp",

· "van de vijf opgeleide artsen in Afrika blijft er maar een in het land van geboorte, de anderen komen hier schoonmaken",

· "illegale immegratie zal pas echt verminderen als de welvaart in het "Zuiden" substantieel is toegenomen"

Een doemscenario?

Hoe moeten we nu op een sociaal democratische verantwoorde manier tegen globalisering aankijken en wat zijn de effecten van globalisering op Amsterdam. Het uitgedeeld rapport beveelt de PvdA aan om meer duidelijkheid te verschaffen hoe globalisering het dagelijks leven van gewone burgers beinvloedt. Opmerkingen en hints waarmee we iets aan dit probleem kunnen doen heb ik tijdens het debat niet echt gehoord. Lees je de stukken dan dringt zich het volgende scenario op: Globalisering maakt ons steeds rijker, maar het werk wordt steeds ingewikkelder en niet al te hoog opgeleiden zullen stilaan te duur zijn om routine productie werk te doen. Zij zullen bovendien te laag opgeleid zijn om in de complexe wereld een noodzakelijk hoogwaardige bijdrage te leveren. De ene helft van Amsterdam zal zich suf werken aan het internet gekluisterd. De andere helft zal die ene helft in het beste geval tot dienst zijn of anders aan de zijlijn staat. Een derde groep zal het vieze werk voor ons opknappen, waarschijnlijk tegen lonen die een fractie zijn van wat wij nu minimum noemen, maar elders in de wereld ver boven de armoede grens van 1 dollar per dag zit.

Het kabinet stevent af op een samenleving waarbij illegaal via de achterdeur gekomenen worden gedoogd, terwijl degene die via de voordeur kwamen niet gelegaliseerd, en daarmee niet sociaal voorzien hoeven te worden.

Wat kunnen we dan wel doen?
Druk uitoefenen op bedrijven die oneervol werk laten verrichten in verre oorden, initiatieven tot verantwoord ondernemen afdwingen (het panel verwachte hier naar mijn mening te weinig van), steun bieden aan zelfontwikkeling van de arme landen met raad en daad, mede door immigranten te equiperen om hun eigen moederland meer democratische normen te laten overnemen en kennis te brengen, kennis netwerken te stimuleren. Daarnaast opkomen voor de afbraak van protectionistische regels of anders importheffingen op producten-onder-de-prijs gebruiken om ontwikkelingslanden in hun zelfsturend vermogen te helpen in plaats van in de zakken van de rijken te laten verdwijnen of aan uitzichtsloze beroepstakken te besteden. En natuurlijk op de goede partij stemmen, ook of juist in Europees verband.

And what about Amsterdam?

Tenslotte Amsterdam, de bakermat van globalisering, gastheer van heel wat multinationals en immigranten. Amsterdam zou de bakermat van verantwoord ondernemen kunnen worden, het kenniscentrum voor ontwikkeling van derde wereldlanden kunnen zijn. Het zou ook moeten zorgen voor een goede ontwikkeling en taakbesteding van zijn minder internationaal geschoolde burgers. Investering niet zozeer richten op de productie, die ongetwijfeld elders goedkoper kan, maar op diensten waar behoefte aan zal zijn en waarbij Amsterdam een sociaal verantwoorde trekkersrol kan vervullen. Of niet soms? Wie zet het op de agenda?

Zie voor een meer levensecht verslag, de PvdA site van Leiden.

Mart Boden

De groei voorbij.

We bewegen naar een toestand waarin economische groei niet meer vanzelfsprekend zal zijn. Jaap van Duijn windt er in zijn nieuwe boek ’De groei voorbij’ geen doekjes om. Bevolkingsafname, de volheid van Nederland en de verzadiging zijn voor Van Duijn belangrijke oorzaken voor het einde van een tijdperk waarin groei centraal stond. Belangrijkste gevolg is dat er geen toekomst meer lijkt te zijn. In een wereld waar geen groei is van welvaart blijkt de welzijn nog wel groeipotentieel te hebben, want met de groei van de welvaart heeft een daling van ons welzijn ongemerkt zich ingezet. Het welzijn, het geluk van Nederland, kent zijn specifieke kanten, maar om het te breieken zijn er materiele substantiele offers nodig. De basis daarbij wordt gevormd door onderwijs en de herwaardering van de vakman. Iedereen wil maar manager worden klaagt van Duijn, wie doet er nog het werk, wie zorgt er voor brood op de plank?
Interessant boek, alleen de wat-nu vraag mog wel wat meer aandacht.

Op bezoek bij de Familie Avenir

Avenir betekent toekomst, maar na 4 toneelstukken, verpakt in twee avonden zijn we aan de toekomst nog niet toegekomen. Een terugblik over een vergeten tijd. Het "verdiet van Brabant" is nu al een klassieker en wat mij betreft neemt Maria Goos de uitdaging aan de naam eer aan te doen en ook twee afleveringen in de toekomst te laten plaatsvinden. Nadat we ons voor de pauze suf hadden gelachen om de rake types op de camping, voorspelbaar naderend onheil en natuurlijk Rrrradio Pieterrrrnellll. Heerrlijk. Na de pauze volgde een: wat-er-van geworden is met een terugblik over hoe men het verleden had ervaren. Wat visuele terugblikken, met scenes uit eerder stukken hadden wat mij betreft wel gemogen. Om iedereen aan het woord te laten mocht ook wel wat minder. Ze schreef al dat dit stuk voor de liefhebbers is en het makkelijkst te schrijven, wat mij betreft mag ze er nog wel wat meer tijd aan wijden. Maar niettemin een geweldige avond.

Onder de maat?

Na een jaar kabinet zijn we allemaal al weer vergeten hoe het ook alweer was. Onze blijheid over het einde van periode Zalm, Dekker, Verdonk maakte plaats voor teleurstelling. Er verandert niks is de klacht. Gisteren was er een bijeenkomst over de het boek over Den Uyl, waarin zonneklaar werd dat Den Uyl hield van grote woorden en die helaas moest koppelen aan te kleine stappen. Toch waren die stappen uiteindelijk dusdanig groot dat we, ik citeer Frits Bolkenstein, 20 jaar nodig hadden om de zaak weer op orde te krijgen. En die orde werd door de PvdA en de VVD hersteld, om vervolgens door Fortuin in 4 jaar tijd weer dusdanig door te schieten dat we waarschijnlijk weer twintig jaar nodig hebben om privatisering, zorgtoeslagen, hypotheekrente en noem maar op weer enigszins op de rails te zetten. Het blijft schommelen en in het afgelopen jaar is de slinger weer de andere kant opgegaan. Bos verwoorde dat prima in zijn Volkskrant artikel, waarin hij sprak over de vijf grote kantelingen:

1. Van Eigen Verantwoordelijkheid naar Gemeenschappelijke verantwoordelijkheid, het weer gaan over bijvoorbeeld sociale samenhang, armoedebestrijding en loonkostensubsidies.
2. Het stellingnemen tegen het idee dat marktwerking en privatisering altijd goed is voor consument en burger (nog amper een jaar geleden streden we voor Schiphol en sprak Zalm het machtswoord)
3. De sfeer van confrontatie, polarisatie en zwartepieten is vervangen door een politiek van duidelijkheid en problemen oplossen. Met name op het gebied van Huurliberalisatie en Integratie. Nog maar amper een jaar geleden vond het kabinet polarisatie nodig, die echter de problemen alleen maar groter maakte en die welke je in staat stelt problemen beter op te lossen.
4. Afstand nemen van het economisch georienteerd "gemiddelde Nederlander" denken. Naast het idee dat de burger gemiddeld steeds meer behoefte heeft aan steeds minder overheid is het ook zo dat steeds meer mensen op achterstand zijn geraakt. Gezinnen waar ouders onmachtig zijn hun kinderen op te voeden. Burgers die zich door een zich terugtrekkende politiek in de steek gelaten zouden voelen. Dit zijn burgers die dankbaar zijn als zich met de oplossing van hun problemen te bemoeien.
5. Ophouden met grote vanuit Den Haag geregiseerde systeemwijzigingen. Geen rust in de zin van niets doen, maar in de zin van investeren en ruimte geven aan de mensen op de werkvloer om aan de slag te gaan met de nieuwe regels en systemen.

De slinger gaat de andere kant uit en optisch lijkt hij dan even tot stilstand te zijn gekomen, maar hij zal langzaam weer op stoom komen. Daar vertrouw ik op en daar houden we Bos ook aan.

Yes we can!

Jan J. Pietersen

Net even een stukje van deze meneer gehoord. Lijkt me erg leuk. Even om voormezelf te onthouden. Hier wat voorproefjes

Boerenkiel

Zoals elk jaar komt de ontnuchterende vraag altijd. Hoe was het in je boerenkiel. Voor al die mensen die het nog niet weten raad ik jullie aan deze foto's een door te nemen. That's they way, waarop wij carnaval vieren. Prachtige foto's bij een evenzo prachtig feest.

Hooploos

In een poging me te verdiepen in wat in de rest van de wereld leeft, heb ik de Boekhandelaar van Kabul gelezen. Na de boeken van Hosseini had zich inmiddels een beeld gevormd, maar ook hoop. De kritiek op die boeken vond ik niet terecht. Ze zouden te geromantiseerd zijn. Na het lezen van de Boekhandelaar, die overigens de schrijfster wegens smaad tevergeefs een proces aan de broek probeerde te doen, zie ik het verschil. Deze documentaire vorm toont minder wreedheden, meer realiteit waarschijnlijk, maar eindigt gek genoeg minder hoopvol. Zeg maar gerust hooploos. Je begrijpt aan de hand van dit boek dat deze clan-cultuur anders is, maar op zich consistent en consequent. Delen daaruit plukken of veranderen brengt hun wereldbeeld in onbalans. Hoe vreselijk wij de wijze waarop de islamitische culturen met vrouwen omspringen, hun clan allesoverheersend is, het zal generaties duren voordat dit veranderd is. Ook als ze zonder burka op straat mogen, durven de meeste vrouwen ze nog niet af te leggen. Trouwen met een neef, er lijkt geen andere optie. Toch zal het ooit gebeuren, maar niet door ons "opbouwwerk". Wat voor Afganistan geldt, geldt ook voor Nederland. Mensen uit andere culturen, willen hier zijn en zullen zich aanpassen. Ook al is het thuisland en medestanders er niet bij gebaat hun clan uiteen te zien vallen. Ze zullen zich losworstelen, omdat de basis voor deze cultuur armoede en overleven is. En dat is een kwestie van ontwikkelen en kansen nemen. Misschien kunnen we het opbouwwerk beter in de Vogelaarwijken ter hand nemen dan in Uruzgan.

Wat waor ut weer sjiek!

Wat waor ut weer sjiek,
wat waor ut weer sjoen.
Iech zow wel kinne goon rijme
um miene lofzaangk rech te doen.

Wat is dit un oetzonderlik geval,
boe vinste nog zoe get es carnaval.
Zoeveul lol en plezeer,
zoeveul humor en verteer.

Geen wanklaank of ut
zow zien oet un tromput.
De rös die herrie kin oestraole,
de gedachte die euver die köp kin verdwaole.

Ut pure genete vaan ut toesveule,
d'r beijzien, ut leve bespeule.
Un zaolige straolende confetto bui
ut geit steeds mekliker, eeder jaor opneuj.

En daan op dun dinsdag koame veer us kinder tege,
same oonder d'n errem, nao dreij daog kruuste us wege.
De paplepel heet gewerrek! Un sjoener complemint kinne veer us zellef neet geve.
Us traditie is verzekerd veur ut leve.

Vrouwen zijn geweldig

Vrouwen onderhouden het sociale vangnet, dit is noodzakelijk om het voortbestaan van het soort te waarborgen. Mannen ontwikkelen en onderhouden het culturele netwerk, dat is nodig om in de maatschappij verder te komen. Vrouwen zijn voorwaardelijk, mannen zorgen voor de jus, met vallen en opstaan. Een interessante benadering van Roy Baumeister, de moeite waard om eens te lezen. Zie "Waar deugen mannen eigenlijk voor?"

Poezie: old meets new....

Na heel wat gestress, toch een mooi product uit eigen stal.

Twee werelden: drifting apart.

Ik verbaasde me erover dat Joris Luyendijks boek "Het zijn net mensen" de NS Publieksprijs kreeg. Geen roman een geschreven documentaire. Ik had de TV versie al met veel belangstelling bekeken. Maar ook de reactie van de collega persmensen waren misschien nog wel interessanter. Door de arabische wereld dichter bij te brengen, maakt hij pas duidelijk hoe hard het westen en het arabische uit elkaar groeit. We trappen met zijn allen in onze valkuilen, we benoemen onze kwaliteiten anders en vergroten hetgeen ons onderscheid in plaats van hetgeen ons bindt: De machteloosheid binnen een fysieke dictatuur en de machteloosheid binnen een mentale dictatuur. In zekere zin kunnen we ons gelukkig prijzen daar tussenin te zweven, al moeten we oppassen niet letterlijk verscheurd te worden tussen westen en arabisch. Ik vraag me af of dit boek in America wordt uitgegeven? Of is dit typisch een Nederlands pracht product? Het is wat mij betreft verplichte lektuur op de middelbare school.

Sturen bij de Moslimburen: mooi doorkijkje in de moslim wereld.

Komt het PVV en TON door deze criteria?

In het boek (zie verslag Evelien) komen in totaal 6 criteria aan bod, waaraan politieke groeperingen moeten voldoen. Het is en beoordeling waaran het westen de Moslimpartijen zou moeten toetsen. Maar dan, en dat is de kern van het boek, moeten wezelf ook die criteria hanteren voor onze eigen democratische partijen. We moeten onze dubbele moraal vaarwel zeggen.
Je kunt je met rede afvragen of de PVV en TON aan deze criteria voldoen. Vervang Moslim door Nationalisme en Religie door anti-Religie. En je krijgt de volgende criteria.

1. Wat heeft voorrang de sharia/nationalisme of de constitutionele democratie?
2. Wordt een splitsing van (anti)religieuze beweging en politieke partij nagestreefd? (vraagstukken als het dragen van sluiers en het gebruik van alcohol)
3. Hoe verloopt de interne besluitvorming binnen de partij?
4. Houden religieuze en etnische minderheden gelijke rechten?
5. Welke rechten hebben vrouwen?
6. Worden internationale verplichtingen nageleefd?

Het is een heel erg goed boekje, het leert je veel over seculaire regeringen, over verschillen in moslim landen en moslim groeperingen, over moslim-lite en de hypocresie van Europa en de VS. Maakt duidelijk dat als je mensen in een hoek zet, de kans op radicaliseren alleen maar toeneemt. Maar ook dat er geen snelle makkelijke oplossingen zijn.

Interessant was het steeds opduikend begrip Deep-state, daarmee bedoelt de diepere werking van de staat. In Landen als Turkije/Marokko/Egypte/Bosnie kun je volgens de schrijvers nog een discrepantie zien van de deepstate en de publieke staat. De staat fungeert in woord anders dan in daad. In Nederland is dat gelukkig juist andersom. Daar is de deepstate een stuk democratischer als je van de buitenkant zou verwachten. En dat willen we graag zo houden.

Columnisme

De eerste Column ging over de rol van de website, de doodse stilte als het om de inhoud gaat, daar waar we ons politiek allemaal mee bezig (moeten) houden.

Als twee stieren staan ze in de arena, allebei een rode lap voor de ogen. Ze briesen hun weblog vol met omzichtige maar nietszeggende woorden. De toreador is bang, en staat veilig achter een hoog schot. Het publiek staat op de banken, beschimpt de website met vileine commentaren. Het rode bloed kruipt waar het niet gaan kan, ze zijn gewond.

Maar achter de beeldschermen wordt koortsachtig nagedacht. Ga ik een column schrijven, of wacht ik op de ander. Ga ik het zeggen, of toch maar niet. Wat er speelt weten beiden beter. Ook op de tribune zitten mensen die meer weten, maar wachten tot de een of de ander met het hoge woord komt. Het kiezen van een kant is riskant, het voelt alsof twee gewaardeerde vrienden mogelijk gaan scheiden. Verlamd blijf je wachten, welke kant het kwartje valt, vooraleer je volledig achter de een of de ander gaat staan. De ander of de een groot gelijk geeft, of de finale spies in de rug prikt.

Je weet, dit speelde al langer, het kon zo niet doorgaan. Je weet, het moest er een keer van komen. Maar je wilt graag dat er gepraat wordt, over waar het om moet gaan, en niet om waar het smullende publiek graag wil dat het over gaat. Je wilt vooruit, we komen er sterker uit.

En U en ik, de achterblijvers en nabestaanden zijn er ook nog! Blijven we achter met of zonder een florerende website, die het verschil kan maken en een spreekbuis voor ons kan vormen. Met of zonder productief communicatiebeleid dat de PvdA in Amsterdam vooruit helpt en onze punten op de agenda zet, onze successen aan de man brengt. Met of zonder ervaren fractieleiding die het verschil (duidelijk) maakt en de passie weet over te brengen op het netvlies van de mensen die het moeten zien: De leden, de kiezers, de burgers, de andersdenkenden, de stadsdelen en de pers. We weten dat we het kunnen, maar ook dat het zoveel beter naar voren kan worden gebracht.

Maar waarom verlammen we dan, waarom geven we de boodschapper de schuld van onze onmacht om te veranderen? Te veranderen in een gepassioneerde webschrijver, die het lukt de fractie communicatie af te dwingen, en als een webregisseur die de thema’s weet te verpakken in spraakmakend materiaal, waarmee hij de andersdenkende hinderlijk voor de voeten loopt. Waarom verstarren we als de vrijheid van mening ons onwelgevallig is en gaan we niet in debat. Het debat dat we zoeken, dat we eigenlijk niets liever willen. In eigen huis, op de eigen website in de aanval tegen zo veel vermeend onbenul of columnistische spitsvondigheid. Alle unfaire kritiek weerleggen met die 30 mooie plannen, die we in de pen hebben, maar niet willen uitlekken. In de concept-map blijft hangen.

Waarom zwijgen we als we alle recht van spreken hebben, en waarom gunnen we de kwaadsprekers alle kans van de wereld ons in de hoek te zetten waar we lijdzaam nog slechts kunnen wachten tot de klappen zullen vallen.

2008 wordt het jaar van de waarheid. Het jaar waarbij we afscheid nemen van de vorm, afscheid nemen van vaagheid. Voorbij de overcomplicerende regels kijken. We gaan met Rita recht door zee, we kapen haar doelgerichtheid. We zeggen waar het ons op staat en kapen Wilders eenvoud. We verzanden niet in procedureel gewauwel en kapen Marijnnes gezond boeren verstand. We doen dat afgewogen en goeddoordachte en kapen Kamps rust en onverstoorbaarheid. Van onzelf nemen we het hart voor de zaak, het hart voor de mensen als de ziel van de samenleving, onze reden tot bestaan. We verlaten onze veilige plek, de aangeprate angst geeft ons de moed om waar je voor staat met passie te verdedigen. We kiezen de aanval en pakken de rode lap, accepteren de toegeworpen handschoen, kruisen de degen en gaan erop af. We can do it. Nieuw Amsterdam begint nu.

En op basis van de reacties, heb ik het volgende geantwoord. Met name over de rol van columnisten in dit land.

Columnisten regeren niet
Gepost op: donderdag 3 januari '08 - 12:39
Goed te weten dat er mensen zijn die het met me eens zijn. Maar kritiek is er ook. Ik onderken de volgende lijnen:
1. Het wordt nooit meer wat,
2. Geen inhoud alleen maar meer gewauwel
3. We moeten ineens alles van de anderen overnemen.
4. Het roer gaat om?

Om met het laatste te beginnen. Waar dat vandaan komt weet ik niet. Niet uit mijn column in ieder geval. We hebben een prima verkiezingsprogramma, groten delen liggen daarvan vast in een bestuursaccoord. Er wordt voortvarend aan gewerkt, we pakken de problemen aan. Het roer staat richting vooruitgang en aanpakken. We werken aan een visie op termijn, er zijn dertig plannen in de pen of al klaar voor een nog beter Amsterdam.

Ok, dat lijkt allemaal gewauwel, dat kan kloppen. Maar Amsterdam wordt niet geregeerd door columnisten, maar door onze verkozenen. Zij besteden veel tijd en zorg aan het concretiseren van plannen, het bewaken van de uitvoering, het praten in de wijken, opvangen van signalen en bijsturen in de richting die we onze kiezers hebben beloofd. Het is niet aan de columnist om met nieuw beleid te komen, voor de inhoud moeten de dames en heren politici zorgen. Ik pleit ervoor dat zij zich niet het kaas van het brood laten eten en met hetgeen ze allemaal voor elkaar krijgen de boer opgaan. Gebruik makend van alle communicatie middelen, die we in huis hebben.

Het kapen van andersmans werkwijze. Het gaat om de verpakking, zoals Manon en Lodewijk tijdens de afdelingsvergadering aangaven. Hoe verpakken we de boodschap, ons goede verhaal en onze vorderingen. Anderen doen dat beter. Hun verpakking oogt beter op het politieke schap. Maar als je naar de voedingsindex kijkt, zie je niks over de uiterste houdbaarheidsdatum, het prijskaartje ontbreekt, de kwaliteitsgarantie is niet aanwezig of et aantal gram democratische achterban is aan de lage kant. Mijn communicatievoorbeelden, zijn eenlingen in hun groep. En acteren als columnisten. Dat prikkelt, lijkt interessant. We hebben een betere inhoud, we hebben keurmerken, het grootste keurmerk zijn onze 60.000 leden. Die zouden zich meer met de partij moeten bemoeien, de bestuurders zouden daartoe meer de gelegenheid moeten geven.

Het wordt nooit meer wat met de PvdA. Inderdaad, veranderen is moeilijker dan vers beginnen. We torsen een hele historie mee. Maar ook jarenlange ervaring, we leerden van goede dingen maar ook van fouten. Dat zet je niet zo aan de straat, ten faveure van een passerend mediageniek stemmenkanon.

Tot slot een opmerking over de WildersTapes. Ik ben een voorstander van duidelijkheid scheppen waar de Koran misbruikt wordt om onze algemene normen en waarden de das om te doen. Inderdaad Eddy, jouw punten moeten in die film aan bod komen. En als BNN een dergelijke reportage maakt, prima. Desalnietemin is een dergelijke film, om het in voetbaltermen te zeggen, een risicowedstrijd. Het is naïef om te veronderstellen dat dit allemaal vanzelf goed gaat.

Mart Boden

Wie niet tegen mij is voor mij...

Dit jaar is gestart met grote politieke debatten. Niet alleen met vrienden aan de nieuwjaarsontbijt tafel (en eeuwenoude traditie) maar ook op de PvdA site en zelf op GeenStijl. Het scherpt de geest zal ik maar zeggen. Ik heb drie grote bijdragen aan het debat geleverd. Het debat ging over democratie en de rol van communicatie. Ik nam met name Wilders als voorbeeld voor de PvdA. Hetgeen natuurlijk snel werd uitgelegd als sympatisant van... Want wie niet tegen is, is voor? Zie hier mijn bijdrage aan het debat:

Wilders, wie niet tegen hem is voor hem?
Gepost op: vrijdag 4 januari '08 - 14:42

Wilders speelt kennelijk een cruciale rol in de discussie. Negeren of Aanvallen, Begrijpen of Verketteren. Ik denk dat we er goed aandoen hem te leren begrijpen en hem op inhoud aan te vallen.

Mijn Wilders fascinatie valt in twee delen uiteen: de manier waarop hij zijn 'boodschap' aan de man weet te brengen. En zijn sensibiliteit van de problematiek en de snaren die bij een groot deel van ook onze achterban leven. In geen geval heb ik ook maar enig warm gevoel bij hetgeen hij aan oplossingen presenteert. In mindere mate geldt dit voor Verdonk, Kamp en Marijnesse. Mijn pleidooi is erop gericht dat we met hen de strijd aangaan met hem op basis van onze ideeën (helemaal eens met Terstall), hem niet verdacht maken en daarmee zijn aanhang diskwalificeren, maar zijn argumenten en oplossingen van repliek dienen.
Een voorbeeld: Ik ben op aanraden van een vriend Kamps verhaal over integratie goed aan het bestuderen, zijn onderbouwing en benadering. Ofschoon ik het met heel wat zaken eens ben, is er toch iets mis met de fundamentele benadering en die probeer ik van antwoord te voorzien. Daarbij puttend uit het antwoord van de PvdA (Rapport Pattijn). Op die manier komt de inhoud aan bod en blijven we niet steken in verdachtmakingen en reflexen. Als we niet door die personen heen kunnen kijken, kunnen we hen niet bestrijden.

Daarnaast zijn er zoveel thema's die zij links laat liggen, die echter met dezelfde verve naar voren kunnen worden gebracht, omdat zij óók snaren raken in de samenleving, alleen hebben ze daar geen antwoorden voor. De PvdA wel en doet er wat aan: Geld naar de armen en niet naar de zoveelste opvijzeling van het Museumplein, geld naar sport- en buurthuiswerk om mensen uit hun isolement te halen, geld naar de ouderenzorg, om hen een veiliger gevoel te geven en niet te laten vereenzamen omdat wij het goedkoper vinden om hun thuis te laten ipv in een goed bemensd verzorgingshuis, geld naar onderwijs, zowel de voorzieningen als de docenten, zowel naar studiemateriaal als hulpmiddelen, geld naar koppeling school -vrije tijd managemen, geld naar werk stimuleringsprojecten en stagemarkten, geld naar versnelde bijscholing van migranten, die niet in hun eigen baan kunnen werken omdat ze Europese papieren missen, geld naar beveiliging en veiligheidsmonitoren (zie de veiligheidsindex een prachtig rijk instrument, dat je goed inzicht geeft in wat er werkelijk loos is), Geld naar emancipatieprojecten, safe-houses, geld naar projecten die daders in contact brengen met slachtoffers, geld naar versnelde en heldere immigratieprocedures, geld naar probleemwijken (niet alleen voor de steen), geld voor opvoedingsondersteuning (als faciliteit), geld naar opvoedingsdebat, om opvoeden bespreekbaar te maken tussen mensen, eigen kracht netwerken stimuleren, noem maar op.

We doen daar prachtig werk, alleen krijgen we het kennelijk niet in de "hearts and minds" van de mensen die ons hebben verkozen. We kampen met wantrouwen en alleen transparantie kan daarin helpen. Ik vind dan ook dat men terecht hekelt dat onze ideeën en maatregelen een hapsnap karakter lijken te hebben en meer woord dan daad lijken te zijn. Ik vind dat je je daarbij veel diepgaander moet verantwoorden: Waarom die maatregel, welke rendement kun je daarvan verwachten, wie gaat dit doen en welke mate van ondersteuning is er voor aanwezig in de samenleving, effect op werkgelegenheid, pamper-index (effect op de zelfredzaamheid), welke alternatieven heb je afgewezen en waarom, wat zijn de side effects (sociaal effect rapportage, zal ik maar zeggen). het gaat niet alleen maar om de financiele onderbouwing.

Daar kunnen we veel beter over in debat gaan op de site, in plaats van al die negatieve aandacht maar over ons heen te laten komen. We kunnen demonstreren dat we over dingen hebben nagedacht, dat we zaken hebben afgewogen en dat we onze keuze hebben gemaakt en waarom. We kunnen toegang verlenen aan anders denkenden, die andere keuzes maken, die zelf niet met plannen komen.

We moeten die transparantie de norm maken, voor onszelf en voor de bovengenoemden. Dat mensen wel maar ook niet op de PvdA stemmen is inherent aan een democratie. Maar voorwaarde voor democratie is dat we er alles aan moeten doen deze keuze zo gemotiveerd mogelijk te laten plaatsvinden.

Mart Boden

Praktijk veranderen, zonder principes overboord te gooien

Het compromis is geen collaboratie

In het Betoog in de laatste Volkskrant van 2008 betoogt Nausicaa Marbe dat 2007 het jaar van de afgunst is. Pieter Hilhorst ziet het even wat anders en dat is zeer belangwekkend, en ik kan het niet beter formuleren en iedereen aan raden dit ter harte te nemen. Kort samengevat: het huidige debat gaat niet meer over onderhandelbare verdeelkwesties, maar over ononderhandelbare identiteit. Toegeven is opgeven. We moeten onze praktijk veranderen, niet onze principes, is zijn oplossing.

Ik zou niet willen ruilen.
Wie jaloers is op het succes van een ander zal wel met hem willen ruilen. Dat is geen afgunst maar heeft een ander karakter. Mensen winden zich niet zozeer op over mensen die het beter hebben dan zij, maar vooral om mens en die het minder goed hebben getroffen. Er is sprake van wat Bas van Stokkom neerwaartse jaloezie heeft genoemd.

Pamperen
Mensen vinden dat de zwakkeren van de samenleving wel erg gemakkelijk wegkomen, ze moeten uit hun slachtofferrol worden gesleurd. Genoeg gepamperd! Vooral Marokkanen krijgen het flink voor hun kiezen. Toch zal niemand graag met die Marokkanen willen ruilen. Andersom is de nijd van boze allochtonen evenmin ouderwetse jaloezie. Ze hunkeren helemaal niet naar het leven van de autochtonen. Ze walgen ervan.

Ging het maar over wie wat krijgt.
Dat is een klassiek verdelingsvraagstuk. Dat is een belangenconflict waar de politiek prima mee om kan gaan. Daar kan over worden onderhandeld. Het kenmerk van veel van de twisten die nu het publieke debat domineren, is dat het om ononderhandelbare kwesties gaat: Over de vrijheid van meningsuiting, de gelijkheid van mannen en vrouwen, homo's en hetero's of het recht op geloofsafval valt niet te onderhandelen. Wie dat wel doet, is een collaborateur. (MB: theedrinken)

Het conflict wordt een identiteitskwestie.
In halszaken gaat het niet meer om wat je vindt of waar je belangen liggen, maar om wie je bent. Het conflict wordt een identiteitskwestie. Zelfs zaken die eigenlijk een verdelingsvraagstuk zijn, zoals het combineren van zorg en arbeid, kunnen zich ontwikkelen, tot een identiteitskwestie. Kritiek op vrouwen die in deeltijdwerken wordt dan ervaren als een persoonlijke aanval, waarop even persoonlijk wordt teruggemept.

Van onderhandelen naar het stellen van ultimatums
Bram de Swaan heeft gezegd dat we leven in een onderhandelingshuishouding. De tijd dat mensen hun leven door anderen laten bepalen, is voorbij. Niemand wil nog luisteren naar bevelen. Dat betekent dat mensen hun gedrag in goed overleg moeten afstemmen. Maar het vertrouwen dat dit kan, lijkt verdwenen. De onderhandelingshuishouding is verworden tot een ultimatumhuishouding.

Toegeven is opgeven.
Mensen hebben het idee dat als ze niet op hun strepen staan, alles verloren is. Het is genoeg geweest. Tot hier en niet verder. In een onderhandelingshuishouding is alles bespreekbaar, in een ultimatumhuishouding is alles beschreeuwbaar.
Elk compromis is een capitulatie. Toegeven is opgeven.

Meer praten over praktijken en het veranderen daarvan.
De enige manier om uit de hysterie te komen, is om minder te praten over principes en meer over praktijken. Natuurlijk is er een recht op geloofsafval. Maar wat loop je daarvoor als je vervolgens wordt verstoten door je ouders en je broers en zussen? En als je volwassen bent, hebben ze dat recht. De overheid kan mensen ten slotte niet dwingen om met elkaar om te gaan. Waarmee maar is bewezen dat een vertoog in termen van rechten niet helpt om de sociale dwang te ontmantelen. Het veranderen van een praktijk gaat gepaard met geven en nemen. Jullie accepteren dat ik niet geloof en ik beloof dat ik het niet van de daken zal schreeuwen. Zulke compromissen zijn niet fraai, maar maken conflicten wel leefbaar.

Praktijken veranderen kun je doen zonder jezelf te verloochenen.
Principes kan je niet opgeven zonder jezelf te grabbel te gooien, maar praktijken kan je wel veranderen zonder zelfverlies. Marbe schrijft smalend over het door het kabinet gepredikte wij-gevoel. Zij hoort alleen de preek en heeft geen oog voor het corvee dat nodig is om dat wij-gevoel waar te maken. Dat vergt namelijk een offensieve participatiepolitiek. Om de schooluitval te verminderen, de arbeidsparticipatie te verhogen en overlast op straat te verminderen, helpt het niet om te tamboereren op principes. Dan komt het aan op het veranderen van praktijken.
Dat kan alleen als je bereid bent je te verplaatsen in een ander en probeert zijn beweegredenen te doorgronden. Helaas is die bereidheid in de huidige ultimatumhuishouding schaars.

Pieter Hilhorst is gespreksleider en publicist. Zijn column staat elke dinsdag op de Forum-pagina. Hij slaat de spijker op zijn kop.