Columnisme

De eerste Column ging over de rol van de website, de doodse stilte als het om de inhoud gaat, daar waar we ons politiek allemaal mee bezig (moeten) houden.

Als twee stieren staan ze in de arena, allebei een rode lap voor de ogen. Ze briesen hun weblog vol met omzichtige maar nietszeggende woorden. De toreador is bang, en staat veilig achter een hoog schot. Het publiek staat op de banken, beschimpt de website met vileine commentaren. Het rode bloed kruipt waar het niet gaan kan, ze zijn gewond.

Maar achter de beeldschermen wordt koortsachtig nagedacht. Ga ik een column schrijven, of wacht ik op de ander. Ga ik het zeggen, of toch maar niet. Wat er speelt weten beiden beter. Ook op de tribune zitten mensen die meer weten, maar wachten tot de een of de ander met het hoge woord komt. Het kiezen van een kant is riskant, het voelt alsof twee gewaardeerde vrienden mogelijk gaan scheiden. Verlamd blijf je wachten, welke kant het kwartje valt, vooraleer je volledig achter de een of de ander gaat staan. De ander of de een groot gelijk geeft, of de finale spies in de rug prikt.

Je weet, dit speelde al langer, het kon zo niet doorgaan. Je weet, het moest er een keer van komen. Maar je wilt graag dat er gepraat wordt, over waar het om moet gaan, en niet om waar het smullende publiek graag wil dat het over gaat. Je wilt vooruit, we komen er sterker uit.

En U en ik, de achterblijvers en nabestaanden zijn er ook nog! Blijven we achter met of zonder een florerende website, die het verschil kan maken en een spreekbuis voor ons kan vormen. Met of zonder productief communicatiebeleid dat de PvdA in Amsterdam vooruit helpt en onze punten op de agenda zet, onze successen aan de man brengt. Met of zonder ervaren fractieleiding die het verschil (duidelijk) maakt en de passie weet over te brengen op het netvlies van de mensen die het moeten zien: De leden, de kiezers, de burgers, de andersdenkenden, de stadsdelen en de pers. We weten dat we het kunnen, maar ook dat het zoveel beter naar voren kan worden gebracht.

Maar waarom verlammen we dan, waarom geven we de boodschapper de schuld van onze onmacht om te veranderen? Te veranderen in een gepassioneerde webschrijver, die het lukt de fractie communicatie af te dwingen, en als een webregisseur die de thema’s weet te verpakken in spraakmakend materiaal, waarmee hij de andersdenkende hinderlijk voor de voeten loopt. Waarom verstarren we als de vrijheid van mening ons onwelgevallig is en gaan we niet in debat. Het debat dat we zoeken, dat we eigenlijk niets liever willen. In eigen huis, op de eigen website in de aanval tegen zo veel vermeend onbenul of columnistische spitsvondigheid. Alle unfaire kritiek weerleggen met die 30 mooie plannen, die we in de pen hebben, maar niet willen uitlekken. In de concept-map blijft hangen.

Waarom zwijgen we als we alle recht van spreken hebben, en waarom gunnen we de kwaadsprekers alle kans van de wereld ons in de hoek te zetten waar we lijdzaam nog slechts kunnen wachten tot de klappen zullen vallen.

2008 wordt het jaar van de waarheid. Het jaar waarbij we afscheid nemen van de vorm, afscheid nemen van vaagheid. Voorbij de overcomplicerende regels kijken. We gaan met Rita recht door zee, we kapen haar doelgerichtheid. We zeggen waar het ons op staat en kapen Wilders eenvoud. We verzanden niet in procedureel gewauwel en kapen Marijnnes gezond boeren verstand. We doen dat afgewogen en goeddoordachte en kapen Kamps rust en onverstoorbaarheid. Van onzelf nemen we het hart voor de zaak, het hart voor de mensen als de ziel van de samenleving, onze reden tot bestaan. We verlaten onze veilige plek, de aangeprate angst geeft ons de moed om waar je voor staat met passie te verdedigen. We kiezen de aanval en pakken de rode lap, accepteren de toegeworpen handschoen, kruisen de degen en gaan erop af. We can do it. Nieuw Amsterdam begint nu.

En op basis van de reacties, heb ik het volgende geantwoord. Met name over de rol van columnisten in dit land.

Columnisten regeren niet
Gepost op: donderdag 3 januari '08 - 12:39
Goed te weten dat er mensen zijn die het met me eens zijn. Maar kritiek is er ook. Ik onderken de volgende lijnen:
1. Het wordt nooit meer wat,
2. Geen inhoud alleen maar meer gewauwel
3. We moeten ineens alles van de anderen overnemen.
4. Het roer gaat om?

Om met het laatste te beginnen. Waar dat vandaan komt weet ik niet. Niet uit mijn column in ieder geval. We hebben een prima verkiezingsprogramma, groten delen liggen daarvan vast in een bestuursaccoord. Er wordt voortvarend aan gewerkt, we pakken de problemen aan. Het roer staat richting vooruitgang en aanpakken. We werken aan een visie op termijn, er zijn dertig plannen in de pen of al klaar voor een nog beter Amsterdam.

Ok, dat lijkt allemaal gewauwel, dat kan kloppen. Maar Amsterdam wordt niet geregeerd door columnisten, maar door onze verkozenen. Zij besteden veel tijd en zorg aan het concretiseren van plannen, het bewaken van de uitvoering, het praten in de wijken, opvangen van signalen en bijsturen in de richting die we onze kiezers hebben beloofd. Het is niet aan de columnist om met nieuw beleid te komen, voor de inhoud moeten de dames en heren politici zorgen. Ik pleit ervoor dat zij zich niet het kaas van het brood laten eten en met hetgeen ze allemaal voor elkaar krijgen de boer opgaan. Gebruik makend van alle communicatie middelen, die we in huis hebben.

Het kapen van andersmans werkwijze. Het gaat om de verpakking, zoals Manon en Lodewijk tijdens de afdelingsvergadering aangaven. Hoe verpakken we de boodschap, ons goede verhaal en onze vorderingen. Anderen doen dat beter. Hun verpakking oogt beter op het politieke schap. Maar als je naar de voedingsindex kijkt, zie je niks over de uiterste houdbaarheidsdatum, het prijskaartje ontbreekt, de kwaliteitsgarantie is niet aanwezig of et aantal gram democratische achterban is aan de lage kant. Mijn communicatievoorbeelden, zijn eenlingen in hun groep. En acteren als columnisten. Dat prikkelt, lijkt interessant. We hebben een betere inhoud, we hebben keurmerken, het grootste keurmerk zijn onze 60.000 leden. Die zouden zich meer met de partij moeten bemoeien, de bestuurders zouden daartoe meer de gelegenheid moeten geven.

Het wordt nooit meer wat met de PvdA. Inderdaad, veranderen is moeilijker dan vers beginnen. We torsen een hele historie mee. Maar ook jarenlange ervaring, we leerden van goede dingen maar ook van fouten. Dat zet je niet zo aan de straat, ten faveure van een passerend mediageniek stemmenkanon.

Tot slot een opmerking over de WildersTapes. Ik ben een voorstander van duidelijkheid scheppen waar de Koran misbruikt wordt om onze algemene normen en waarden de das om te doen. Inderdaad Eddy, jouw punten moeten in die film aan bod komen. En als BNN een dergelijke reportage maakt, prima. Desalnietemin is een dergelijke film, om het in voetbaltermen te zeggen, een risicowedstrijd. Het is naïef om te veronderstellen dat dit allemaal vanzelf goed gaat.

Mart Boden