Tevreden over 2003, een tevreden 2004

In 2003 hebben we veel meegemaakt om tevreden naar terug te kijken. Verre reizen, goede gesprekken, voortuitgang op het werk, geluk bij een ongeluk en nog veel meer. Je hebt heel wat ervan mee kunnen lezen op mijn site: martmind.blogspot.com.

Niet zelden overheerst toch ook het gevoel dat het beter kan, dat het niet veel gekker moet worden, dat je beter geinformeerd moet worden, dat je sneller wil en meer kwaliteit verwacht. Je wil wel wat dunner of slanker, toch lekkerder eten en meer tijd hebben om te genieten. Meer resultaat, meer vaart, meer aandacht. Dat kunnen we jullie allemaal wensen in 2004, maar of we daar goed aan doen is de vraag. “Het is nooit goed of het deugt niet” kwamen we te vaak tegen in 2003. Wat kan moet niet zo nodig, wat we willen mag soms ook een onsje minder. Als het je even ‘te...’ wordt, kom gerust op deze site kijken wat er allemaal nog meer ‘te’ is en dan valt het allemaal wel mee. Uiteindelijk wensen we jullie maar één ding: zorg dat je tevreden bent. Dat is geen vrijbrief om bij de pakken neer te zitten, maar wel een aanmoediging om er wat van de maken en om reele verwachtingen waar te maken en een oproep om je te blijven realiseren hoe tevreden we zijn en ons ook zo te voelen. Ik weet ook dat bij sommige de zon niet doorbreekt en zwaar weer heerst, voor hen wens ik tot alles zich ten goede keert.

Bend it like Beckham: leuke film

Als we het toch over autochtonen en allochtonen hebben, deze film barst van de misplaatste vooroordelen die vakkundig en komisch op hun plaats worden gezet. Wat swingt zo'n indische bruiloft! Een film in de traditie van Billy Eliot, die laatste heb ik ook weer gezien, maar die is van de buitencategorie, maar dat wisten jullie al.

Cartoons blijven leuk

Kijk hier eens,

Moberg wenst u een vernökt 2004

De oude Hein was woedend: Ik voel me verneukt, was zijn eertste reactie in het NOS journaal. In de Nieuwquiz kwam het fragment waarbij de verslaggever vroeg aan Moberg wat hij dacht dat het woord verneukt betekent. Moberg antwoorde: betekent dat niet: satisfied, ondertiteld: Tevreden. Nou jongens en meiden een vernökt 2004, op zijn Mobergs dan.

Nemo te leurstellend

5 sterren, zei Simone, moet goed zijn dacht ik. Maar nee, dit is ongetwijfeld een van de slechtste Disney films ooit gemaakt. OK de techniek is natuurlijk prachtig, de beelden zijn goed (mooie kleuren), maar het verhaal is niks, muziek onopvallend geen liedjes, geen of weinig geloofwaardig drama, voorspelbare afloop, weinig parodie/spiegel, geen romantiek, geen tranen zelfs bij mij, nou dan is het dus niks helaas.


Resteert wat de critici aan Nemo finden, ik weet het niet. of ben ik te kritisch?

Eric Koller in Zooi: het betere werk.

In Zooi neemt Koller je mee op een rondleiding door het rampgebied. Maar tot waar strekt dat gebied zich uit? Wat is er nou eigenlijk rampzalig? Met een kruiwagen, een stuk drainage pijp, honderd groentekratten, idiote associaties en zijn gummi lichaam schetst hij hilarische stadstaferelen. Louche reisbureau´s, gladde beunhazen, asociale metroreizigers, slechte poppenspelers; in Zooi lach je er om.

Consumeren, decadentie, onmacht, onhandigheid, Koller, Zooi.

Ik kan zelf wel verzinnen wat ik er van vond, maar bovenstaand dekt de lading volledig. Een link naar Mr Bean is wel op zijn plaats. Ik bedoel dat eervol en niet in de zin van na-aper. Zijn act als poppenkastpop met een te klein gaatje of een te dikke vinger is meesterlijk.

De dochter van de dominee in een gekunsteld toneelstuk gekarikaturiseerd

.


Het was aardig, maar meer ook niet: Annie neergezet door de hardwerkende Marisa van Eyle een actrice die behoort tot de categorie: ik heb ze vaker gezien in allerlei bijrollen, maar nu ineens in een immense hoofdrol: verrassend goed. Het toneelstuk is verder matig, nauwelijk humoristisch en omdat het de werkelijkheid betreft ook te veel gespeeld en te weinig echt, de acteurs zijn en blijven hardwerkende karikaturen van de Annie en haar vriendenkring. Soms pijnlijk om te zien hoe ze zich door dit slechte scenario moeten worstelen. Er wordt geen gebruik gemaakt van audiovisuele middelen, flashbacks in de werkelijkheid. Nee ik vind het geen toneelstuk waardig, deze vorm voegt niks toe. Overigens kan ik uit betrouwbare bronnen bevestigen dat het boek echt een enorme aanrader is.

Te smart

.



het is weer de tijd van de beoordelingen. Sinds vorig jaar hebben we Performance Management ingevoerd. Het kostte wat hoofdbrekens maar het leek weer eens een andere kijk op werken en doelen-stellen en we gingen dus voortvarend aan de slag. Nu moeten we met de billen bloot en blijkt SMART niet zozeer te staan voor Specifiek, Meetbaar, Aanvaardbaar/Actiegericht, Realistisch, Tijdgebonden maar onze doelstellingen blijken: Star, Marginaal, Afhankelijk-van, Reactief en Tijdelijk.

Star omdat de praktijk al na een paar weken achterhaald blijkt te zijn,

Marginaal, omdat het grootste deel van het werk niet zo strategisch is, maar gewoon je normale werk goed doen, en de SMART-doelstellingen focussen op een marginaal gedeelte van je job.

Afhankelijk omdat 90% van wat je je voorneemt afhankelijk is van anderen die ermee aan de slag moeten,

Reactief omdat je doelstellingen meer een reactie is op wat er anderhalf jaar geleden mis ging dan wat er zonodig goed moet gaan om in de toekomst beter te kunnen functioneren,

Tijdelijk omdat veel doelstellingen al snel als sneeuw voor zijn verdwijnen en smelten op de golven van de volgende hype.

Goed dat hebben we weer geleerd, bij de volgende doelstellingen dus meer oog voor flexibele doelstellingen, meer gerelateerd aan de mogelijke omstandigheden, Meer oog voor 80% van je werk in plaats van het innovatieve gedeelte, meer relateren aan wat jezelf kan beinvloeden, kijken naar de toekomst en niet naar het verleden en kijken naar oorzaken en niet naar het meetbaar maken van oplossingen.

Minimizing output??

Al weer 4 jaar geleden wenstten wij jullie: in der Beschrenkung zeigt sich der Meister. Tijdens mijn afstuderen leerde ik: Schrijven is schrappen en Kill your darlings. Het gaat allemaal over te veel en men tipt:"small is beautifull".

In kennismanagement speelt dit begrip ook een rol getuige onderstaand stuk uit een artikel van Gerry McGovern.

"We have been taught that the key to success is to minimize input and maximize output. Throwing more hours at our work, producing more emails, making more calls; that's not clever. Doing more and producing more is a brute force approach.... Farming seeks to minimize input and maximize output. Knowledge management may have to maximize input so as to minimize output.

Zie Gerry McGovern in zijn wekenlijkse column, het beste wat er is op knowledge management terrein voor iedereen.

TisNooitGoedOfHetDeugtNiet

De wens voor 2004 is de deur uit. Een paar weken geleden hadden we een lumineus idee. Zo gaat dat bij ons. We prakizeren, we zeggen wat, de ander bedenkt iets beters, daar gaat de een weer mee op de loop, dan vult de ander wat aan, de een keurt het af, maar bedenkt iets nieuws en dan is het bingo. Wacht even, er wordt wat geschetst, er wordt wat gefreubeld en op het eind weten we niet meer wie wat heeft verzonnen. Tijdens de uitvoering worden er nog enkele aanpassingen gedaan en uiteindelijk is de kaart voor 2004 klaar. Helaas waren we vergeten wat we zo lunineus hadden bedacht. We wisten alleen nog het thema: dat we ons ergeren aan dat alles altijd maar beter moet, meer moet, sneller moet, dat iedereen maar bereikbaar moet zijn, beschikbbaar, inplanbaar. Het is nooit goed of het deugt niet. En dat terwijl zowat alles ons toelacht. Ok, het was geen makkelijk jaar voor behoorlijk wat vrienden, een andere baan zoeken is behoorlijk erg, sukkelen met de gezondheid nog een graad erger. Waarschijnlijk hebben zij als eerste door hoe tevreden je kan zijn met de dingen die je nog wel kan. Zie: Een tevreden 2004

Google een bron van ellende.

Te complex, te conservatief, te cool, te culti, te dichtbij, te dik, te donker, te droog, te dun, te duur, , te gedetailleerd, te gek, te goed, te goedkoop, te gretig, te groot, te heerlijk, te heet, te helder, te hoog, te hot, te ingewikkeld, te klein, te laag, te laat, te lang, te langzaam, te lauw, te lelijk, te licht, , te lief, , te lijvig, , te links, , te luid, , te mager, , te mooi, , te modern, , te mat, , te onduidelijk, , te oud, , te ouderwets, , te passief, , te pittig, , te precies, , te preuts, , te progressief, , te rechts, , te simpel, , te slap, , te snel, , te stijf, , te uitgebreid, , te veel, , te ver, , te vers, , te vol

Een verbetering van de communicatie

Een artikeltje van mijn koker op de pvdA website, trouwens die site, ofschoon er hij meer zou moeten veramsterdamsen is best leuk om te volgen. Mijn artikel hier de letterlijke tekst

“Twee maanden geleden deed ik mee aan een Meer-Rood-Op-Straat actie in de Pijp. We onderzochten de meningen over de overlast van de Horeca en bestookten passanten en bewoners met enkele gerichte vragen. De interesse was enorm en al snel kwamen de wedervragen. "Wat is het PvdA standpunt over de Horeca-uitbreiding", "Hoe zijn de experimenten in andere buurten verlopen t.a.v. variabele sluitingstijden","Wat heeft de PvdA eraan gedaan in de afgelopen periode". Goede vragen, dat kunnen we vast wel ergens vinden, dacht ik. Maar zoeken op internet is onbegonnen werk, tussen het woud van Amsterdamse PvdA websites kwam ik weinig informatie tegen over dit onderwerp. Nog sterker geen enkel onderwerp was er Amsterdam-breed uit naar voren te halen. Her en der vond ik verkiezingsprogramma's en programma akkoorden. Het lukte soms om (al dan niet) verantwoordelijke bestuurders te vinden, maar naar hun resultaten en ideeën moest ik gissen.

"Wilt u meer informatie ontvangen", was onze voorlaatste vraag. "Ja, graag!" werd enthousiast geantwoord: "de resultaten van de enquête graag en wat daar dan mee is gebeurd. Wanneer is het debat?". "Doen we", zei ik dapper met lege handen.

Ik heb die avond een artikeltje voor mijn politieke dagboek gemaakt en stuurde dit naar de organisatoren. Ze waren vol lof. Van de hele middag is niets op internet verschenen (de site doet het niet, technische storing), er is (nog) niets in een krantje gepubliceerd (komt pas over een paar weken uit). Wel is er een zeer summier persbericht rond gemaild, dat de krant niet heeft gehaald. De PvdA Amsterdam site en het magazine hebben hier niets van meegekregen. Van het raadsdebat heb ik niks meer gehoord.”

Bovenstaande ervaring is niet geciteerd als aanklacht of verwijt. Het is illustratief van hoe gesprek op straat van buur tot buur, van bestuurder tot PvdA-lid en van afdeling tot afdeling en “centrale stad” nu loopt. Het illustreert de kansen en de noodzaak voor een verbetering van de communicatie-middelen: Een goed gemeenschappelijk PvdA archief van stukken, stukjes, standpunten, onderzoeken, ervaringen en discussies kan een effectieve ondersteuning zijn voor het creëren van betrokkenheid, samenwerking en inhoudelijk debat. Een aantaal hulpmiddelen waarmee de verantwoording van de bestuurders transparant kan worden gemaakt. Een magazine dat de Amsterdamse PvdA-ers het gevoel geven bij een actieve club te behoren die de koe bij de horens vat.

Natuurlijk, het blijft allemaal mensen- en vaak vrijwilligerswerk. Tijdens onze ronde langs de afdelingen bleek het niet aan enthousiasme te ontbreken om deel te nemen aan een verenigend PvdA-netwerk waar signalen, ideeën, voorstellen, meningen en resultaten samenkomen, efficiënt bewaard worden en toegankelijk worden gemaakt. Een netwerk dat elektronisch en op papier hetgeen leeft en bruist binnen de Amsterdamse PVDA aan de mens brengt.


De Amsterdamse PvdA Commissie "Communicatie" heeft het initiatief genomen om zo'n start- en verzamelplaats van thema gerelateerd kennis te ontwikkelen en organiseren. Een gemeenschappelijk “content management systeem” moet ervoor zorgdragen dat door en onder verantwoordelijkheid van de afdelingen, fracties en werkgroepen informatie wordt geplaatst. Deze informatie kan vervolgens gepresenteerd worden in een gemeenschappelijke nieuwssite en agenda, afdelingswebsite en een thematisch archief. Een attenderende e-mail nieuwsbrief kan worden gemaakt op basis van de interesses van de afnemers en deels zullen bijdragen in het maandelijkse Magazine worden opgenomen. In dat Magazine krijgt de redactie en fractie een prominent aandeel, maar is ook een groot deel van de ruimte ingelast voor bijdragen rechtstreeks uit de afdelingen, fractie en de wethouders.

Geen gebrek aan ideeën, geen gebrek aan draagvlak. Op naar een bindend magazine, gezamenlijke nieuwsbrief en de geïntegreerde website waarin alle PvdA- Amsterdammers zich thuis voelen en hun het gevoel geeft dat zij met zijn allen het verschil maken.

Van beroep man, mannen: lezen!

De achterkant beloofde veel goeds: "Een vrolijke roman over moderne misverstanden, Maak kennis met Richard, multiman en echtgenoot van een werkende moeder. Richard heeft een veeleisende baan als redacteur bij een grote krant, twee schatten van kinderen en een geëmancipeerde vrouw die hij vanzelfsprekend steunt bij haar loopbaan in de advocatuur. Maar hij begint te twijfelen. Susan, mooi als ze 's ochtends naar haar werk gaat, komt 's avonds afgepeigerd thuis. Veel doen met de kinderen is natuurlijk mooi voor een moderne man, maar weegt een groeiende rol als opvoeder op tegen een steeds afnemende rol als minnaar? Man van beroep is een vrolijke roman over een pijnlijk misverstand: dat alleen vrouwen offers brengen voor emancipatie. Eindelijk een boek over wat mannen allemaal moeten doorstaan in het moderne leven, opgetekend in hilarische en hartverscheurende scènes: zwemles, de stress van kinderpartijtjes, slaaptekort en natuurlijk: de pogingen om ook met elkaar nog iets leuks te doen. "
En inderdaad ik heb flink gelachen, veel herkent en soms het gevoel dat dit boek maar beter niet door een vrouw gelezen kan worden: ze komen nog eens op rare gedachten. in eerste instantie dacht ik dat w emet een puur autobiografisch boek te maken hadden, zoals ik ook mjin stukjes over het dagelijks leven aaneenrijg. De wending die het boek neemt is een rampkoers en bevat waarschijnlijk wat meer fictie dan mij lief is. Het is een nachtmerrie voor degene die er weleens scheve ideeen op na houdt of stelt de monogame stumper toch in het gelijk. Er zitten rake klappen en ideeen in die toch te denken en gespreksonderwerpen genoeg geven. Een aanrader (bedankt Juul)

Investeren in debat, overtuiging, dialoog, voorlichting en emancipatie.

Uit de verhalen heb ik begrepen dat Wouter en vlammend betoog heeft gehouden. Hier de hele tekst, de hoogtepunten:
"We zouden Balkenende geen groter plezier kunnen doen dan deze stijl van oppositie voeren in te ruilen voor goedkope kritiek en hard schreeuwen vanaf de zijlijn. Hij zou lachend de hele linkse oppositie weg kunnen zetten als conservatief en onrealistisch. Die kans ga ik hem niet geven!"
"‘Eigen verantwoordelijkheid’ wordt steeds maar weer gebruikt als excuus en alibi. Terwijl juist de mensen die niets liever zouden willen dan eigen verantwoordelijkheid over hun leven te nemen, maar dat niet kunnen, juist die mensen worden meedogenloos in de kou gezet."
"Veel van wat generaties voor ons hebben bereikt is het verdedigen waard. Daar staan we dan ook pal voor. Maar we mogen niet doorschieten in een defensieve houding die ons conservatief maakt en blind voor nieuwe uitdagingen. "

"Als we blijven denken in termen van klassieke collectieve verzorging en bescherming, dan ontnemen wij de groeiende groep mensen die daar zelf wat over wil en kan zeggen, teveel mogelijkheden.
Nemen we daarentegen eigen verantwoordelijkheid als motief voor steeds verdere verschraling, dan ontneem je de groep mensen die geen kant op kan, de mogelijkheid om zelf iets van hun leven te maken.

Voor mij is de Partij van de Arbeid een partij van emancipatie en democratie. Wij zijn opgericht omdat wij vinden dat ieder mens recht heeft op een fatsoenlijk bestaan en iedereen de kans moet krijgen het eigen leven zoveel mogelijk zelf in te richten.
In een samenleving waarin de tweedeling tussen mensen die af dreigen te haken en mensen die wel mee komen hardnekkiger dreigt te worden, kunnen we niet meer met één recept iedereen bedienen.
Voor je het weet laat je de mensen die op je rekenen aan hun lot over of voelen de mensen die zelf initiatief willen nemen zich belemmerd.

De taak van de overheid in zo’n moderne verzorgingsstaat is het creëren van de absolute basisvoorwaarden die mensen in staat moeten stellen om mee te draaien in onze samenleving. "
"De kwaliteitsverbetering in de publieke sector is de komende jaren niet afhankelijk van mensen die nieuwe regels maken maar van mensen die de bestaande regels op een goede en creatieve manier uitvoeren. Maar laten we dat dan ook zo waarderen. En dat gebeurt nu niet."
"Het gaat ons niet om het bestrijden van de islam, maar om het bestrijden van achterstanden. Dat betekent dat er niet bezuinigd mag worden op het onderwijsachterstandenbeleid. En het betekent dat we onze energie niet alleen richten op de 4% achterstandsleerlingen in het islamitisch onderwijs, maar ook op die andere 96% op andere scholen. "

"En tenslotte, sommige veranderingen in een samenleving kun je niet afdwingen met geboden of verboden. Die moet je vooral voor elkaar krijgen door te investeren in debat, overtuiging, dialoog, voorlichting en emancipatie. "

Zie daar waarom ik me met communicatie binnen de PvdA bezig hou.

Speel nooit bubbles!!! Je bent gewaarschuwd

Een van de meest verslavende spelen allertijden. Doe het niet

Networking as an amplifier

Ik zet me op mijn werk en daarbuiten in om gemeenschapzin te stimuleren en kennisnetwerken te faciliteren. Interessant is wat Mick Cope orakelde tijdens een kennismanagement seminar over netwerken:
"We should take the same care with networking that we would in making any significant financial investment and consider similar issues ' effective networking is built on the skill of investment appraisal!' The first rule of networking is to give first and seek to help the other; the relationship will flourish if it seeks to create value for both parties. This is the ' abundance ' or 'win/win' mentality, which is positive and energizing.
Key learning points:
- Network is not a synonym for friendship; it is a professional relationship based on the potential for shared value
- The network is the amplifier to achieve your goals
- Personal values need to be very clear before setting out on the networking journey in order to steer a course through this new territory.
Ons communicatieplan voor de PvdA Amsterdam en ING/CAS is gebaseerd op het faciliteren van netwerken in een tijd dat iedereen wel iets anders aan zijn hoofd heeft en zijn schaarse tijd nuttig en efficient wil inzetten. lees hier het sukje wat ik er over schreef op de PvdA Amsterdam site. Als auteur is de commissieleider aangegeven, dat zet wat meer zoden aan de dijk dacht ik.

Een aai over de bol

Ben je er aan toe, click hier
Je verdient het.

Gouden handjes

Vandaag waren wij naar gouden handjes. Paul en Irma waren gematigd enthousiast. Mevrouw Mudder is niet meer de favoriet. We vonden het toch bij tijd en wijle vermakelijk al had het wel wat suptieler gekund. Johnny is verreweg de ster en speelt zichzelf, blijft vermakelijk en echt. Edda Barends speelde wat mij betreft de beste vrouwelijke rol (5 stuks maar liefst, de snoeperd).

Top 2000 verre van compleet

Leo, de man van Agmes, de zus van juul de broer van Paul stuurde ons zijn favoriete top 10 toe, als aanmoediging om ook aan de top2000 deel te nemen en vooral met het doel ons te laten stemmen op wat niet alledaags is. OK, ik sprak hem in de metro en ik kreeg langzaam door waar de schoen wrong. Ik naar de top2000 site en daar zag ik tot mijn grote schrik dat de voorselectie inderdaad verre van overtuigend en compleet was. Geen De Zee van Trijntje, daar kan ik nog overheen komen, zie ginds komt de stoomboot ontbrak ook, toch een kaskraker van jewelste. Maar wat erger was Ge Reinders oeuvre ontbrak volledig en geen enkele carnavalsplaat is kansrijk genomineerd voor de top2000. Bij mien tant ketrien kan ik niet kiezen om maar te zwijgen van Sluulke Zeuthout. Ik heb toch gestemd, maar dit kan zo niet langer.
Het wordt tijd dat het vastelaovund vierend vollek vaan mestreech de handen ineenslaat en een top10 maakt voor de carnaval. inzending onder rembours zijn welkom.
Wil je alle officiele liedjes en het liedje van 2004 horen: ga naar http://www.vastelaovend.net/

Voor die wat meer van de wereld willen zien

Hier een stel prachtige foto's the beginnen met een paar uit Australie. We moeten toch nog een keer terug vrees ik. Kijk naar luminous-landscape

BIMhuis here we come

Het is alweer ons 5de optreden van een kwartier, en morgen gaan we er voor. Om 12.38 in het BIMhuis zorgen we weer voor een cool rythm.

Geen gezeik meer met de muis

Na drieentwintig nieuwe muizen heb ik eindelijk door hoe je die dingen moet schoonmaken. Kijk zelf maar, wie weet heb jij ook last van muizen die alle kanten uitvliegen, behalve naar de goede.

Niks beters te melden

Nee, of dat ik mijn jetleg een beetje heb overwonnen. Twee nachten goed geslapen en nu ook geen hoofdpijnen meer. Gisteravond op pad geweest voor de commissie communicatie van de PvdA, helaas een interessante ouderavond gemist omdat ik te laat was en de deur al op slot zat. Het delen van kennis en informatie tussen de centrale stad en de afdelingen is een moeizaam proces, dat is zover wel duidelijk. Model InfoTake (corporate memory, decentrale verantwoordelijkheid) wordt tot nu toe wel omarmd door degene die nu gefrusteerd zijn van alles op eigen houtje te moeten doen, maar niet door degene die nu al een goedlopende site, goedlopend krantje, aardige nieuwsbrief hebben of nu geen geld aan communicatie wensen uit te geven en zich aangetast voelen in hun politieke en/of journalistieke eer. Wat dat betreft kan onderstaand plaatje ook Woman vervangen worden door PvdA-oude garde.

Women on the web

Uit betrouwbare bronnen heb ik vernomen dat er te weinig women on the web zijn. ( aangeklede, neem ik aan). Dus vrouwen, ga op het web en meldt u bij WOW. Zo makkelijk is het nu ook weer niet:

Nog klachten, gebruik de klachten knop

Met dank aan Pam..

Foto's uit Sydney en Hong Kong

Ik heb nog even wat foto's verzameld, die zijn hier te bezichtigen. Het zal nog wel even duren vooraleer ik en beetje op een rij heb wat we allemaal hebben meegemaakt. Het werken levert wel zo z'n beperkingen bij het vastleggen van de belevenissen, want het verwoorden van de werkervaringen gaat uiteraard voor. in ieder geval hebben we veel gezien, veel indrukken opgedaan, veel kunnen doen en ze in het verre oosten wel weer een flink zetje kunnen geven in de goede richting. Als ik niet zo moe was zou ik zeggen dat we dat vaker zouden moeten doen.
De steden Sydney en Hong Kong hebben ons aangenaam verrast, ze zijn niet alleen indrukwekkend en adembenemend, ze zijn ongelofelijk veilig, prettig en naar verhouding rustig. De mensen zijn vriendelijk en plezierig in de omgang en het gevoel dat de wereld meer is dan Europa en de States komt goed over als je in die landen verkeerd. Hong Kong had eigenlijk minder engels dan Australie en de culturen van die twee steden verschillen zo van elkaar dat je ze haast niet in een adem zou mogen noemen.
In HongKong was een festival aan de gang waarbij na Santana ook de Rolling Stones acte de presence gaven. In Sydney was DE wereldkampioenschappen aan de gang: Rugby. Ik heb verbaasd op de bank gezeten naast een aantal fanatieke aanhangers van de Walibi's die zonder enig geleid te maken de wedstrijd tegen Wales geloof ik uitzaten, nou dat doen we hier wel anders (kijk zaterdag maar eens). Enfin het was grandioos en voor herhaling vatbaar.

Verleef

Met daank aon Paul, uzzen opperspeurneus...
ut neuij vastelaovundleed vaan 2004:

Verleef op 't Mooswief

Iech bin verleef ...... op 't Mooswief
Hiel de wereld maag 't wete
Zie is gewoen zoe leef ...... 't is e moordwief!
Zie is gewoen um op te vrete
Zeen iech häör haange, weur iech bevaange
Jao zie is veur miech de perel vaan Mestreech
iech zouw 'ns gere mèt häör flanere
's aovend laat bij stareleech

op vastelaovendzoondag kump zie aon
gans oetgelaote staon iech daan al oerelaank väöraon
um twelf oor hingk zie weer in de loch
en daan bin iech weer veur drei daog laank verkoch
iech kiek nao häör, en zie nao miech
zie lach miech aon, rech in mien geziech

HongKong en Sydney een belevenis (first impression)

We zijn nu dikke week weg, onmogelijk om in een paar woorden te beschrijven wat we zoal hebben meegemaakt. Allemaal leuke herinneringen mooie dingen, prachtige steden (HongKong en Sydney) en vreselijk aardige collega;s, die ons graag op bnezoek hadden en we een hoop hebben kunnen leren.
Hier alvast drie van de honderden foto's die we hebben gemaakt. Vooral van steden by night omdat we overdag natuurlijk in de weer waren met onze collega's: Hongkong (geweldige stad)



Sydney en beetje modern nog weinig history



De gesponsoorde leeuw in Sydney met zijn kroost



Met ons is verder alles goed, nog een dagje werken en dan weer naar huis.

Op de tast

Ja waar laat je je biertje, als je niks kunt zien is het verrekt moeilijk om het weer terug te vinden als je het in een onbewaakt moment op de tafel zet. Gisteren waren we met Simone en nog een tiental meiden op stap naar de duisternis. In een omgebouwde geblindeerde kerk werden we geleid door een pad onder de titel: in het donker gezien in volstrekte duisternis. Een mooie en leerrijke ervaring, gelukkig vonden de kids dat ook: something special.

Feest, Simone 10 jaar

De mooiste tekening (als altijd:)



De mooiste kaart (als altijd:)



De lekkerste taart (als altijd:)

De slingers hangen al

Nog een week en ik zit in Hongkong, de voorbereiding wil nog niet zo vlotten en nu heb ik ook nog de dweskes van de blajerdeeg verrinneweerd! De slingers hangen al en iedereen die de 10de verjaardag van ons wonder wil vieren is van harte welkom. Ik hoor net tot MVV haar eerste overwinning heeft gehaald dus als Ajax nou eens een voorbeeld aan us MVVke neemt dan kan dit weekend niet meer stuk.

F11 !!!

Wat is dat nou? Doe het en je zult zien dat je een stuk meer ruimte hebt op je scherm. Met F11 kom je weer terug.

Hij is er bijna

Na jaren van hard werken is het bijna zover. Onze nieuwe website op het werk gaat over een week life. Op dit moment werken zo'n 25 man aan het vullen van de content wereldwijd en op zich is dat al een groot succes. Het is lang niet geworden wat we dachten, het is allemaal veel moeilijker dan iedereen verwachte en er zal nog zeker een jaar sleutelen nodig zijn om communicatie en kennismanagement aan elkaar te knopen en InfoTake (zoals het heet) te maken tot een wereldomvattend, alle onderwerpen dekkend informatienetwerk, waarin gekwalificeerde specialisten rond hun onderwerp kennis kunnen delen en elkaar op de hoogte kunnen houden van wat hun bezig houdt. Gelijktijdig heb ik de laatste hand gelegd aan een presentatie voor de afdelingen van de PvdA binnen Amsterdam die op dezelfde wijze hun kennis rond thema's moeten gaan delen met de medeleden en waar van toepassingen geinteresseerden. Ook dat zal wel een 2 jaar durend trekken aan een dood paard zijn, want om mensen over de schutting te laten kijken heb je een lange adem nodig.

cartoons

Van het een komt het ander. Op de voorgaande site staat een site met allemaal cartoons, best leuk, ga naar link rechtsboven Cartoons

Album maken op internet

In de computertotaal weer iets leuks gevonden dat echt handig is. Het maken van een fotoalbum op internet is met ThumbaWumba kinderspel. Download de freeware van www.matthiaspeters.de en binnen 5 minuten heb je een website gemaakt van je foto's.

Sorry, Philemene

Vier kalveren, we zijn niet zo van de eerste week naar een film gaan, meestal komen we in de 23ste week pas aan bod in een klein achterafzaaltje. Dit keer pontificaal in het prachtige Tuschinski. Maar goed Philene was leuk, leuke effecten, toch meer een persiflage op een goede film, te veel effecten om te raken schreef het Parool, daar ben ik het wel mee eens. Leuk voor de video of Tv (BNN), beetje spijt dat we vergeten zijn in plaats van deze film naar de tweeling te gaan.

I'm not alone

Het Parool durfde niet, want geen enkele negatieve reactie over Balkenendes optreden heeft de krant gehaald, De Volkskrant stond er bol van vanmorgen in de meningen. Opvallend blijft dat geen enkele krant en politieke partij zich druk gemaakt heeft over de terreur van de media in deze.

De eer aan jezelf ?

Balkenende heeft het doek laten vallen voor de aimabele Friso. Ja, zei hij fier: "ik ben zo aardig geweest de eer aan hemzelf te geven. Goed he, want anders had ik zelf de stekker uit de troonopvolging moeten trekken." God, wat dapper joh, en zo daadkrachtig. En vooral zo aardig dat je daarna de eer toch weer naar jezelf haalt en de schuld aan iedere andere betrokkene geeft. Ik vrees dat na vier jaar regering jouw helemaal niks valt te verwijten, want je ministers hebben toch alle stekkers uit de samenleving getrokken. Ik denk dat de chemie met Friso een beetje op was anders had je geredeneerd als Eric Jurgens: zolang iemand geen misdaad heeft gepleegd is er geen schuld, net zo goed als alle vrouwen van ex-deliquenten niet levenslang schuldig zijn voor de wandaden van hun echtgenoten.
Dapper zou zijn geweest als JP had verklaard met Friso's knieval in de hand: "Mabel's handel en wandel in het grijze verleden is en zal nooit relevant zijn. De AIVD heeft overtuigend onderzocht dat ze niks misdaan heeft. Het is terecht de details uit de Prive te laten houden, zoals we ook met zijn moeder hebben besproken. De pers heeft weer lekker een weekje kunnen profiteren van deze ouwe koek. Friso en ik laten ons niet chanteren door de pers. Sorry, dat ik dit niet meteen vrijdag aan de pers heb medegedeeld en daar eerst met Donner over heb moeten praten anders was dit allemaal niet gebeurd. Op naar de volgende canard."

Australia here we come

In het Omniversum schijnt een mooie film te zien te zijn over australie, voor alle thuisblijvers.

PvdA verruilt progressief voor offensief.

Deze week heeft de PvdA het programmaboekje De PvdA in De Buurt gepresenteerd. Bos is met zijn mijn collega’s teruggegaan naar de buurten en wijken waar ze voor de zomer ook werkbezoeken hadden afgelegd. Maar nu met een boekje waarin we de problemen die we toen tegenkwamen hebben opgeschreven maar nu ook de door de PvdA voorgestane oplossingen. Dit boekje, geschreven door Jeroen Dijsselbloem, Anja Timmer, Pauline Smeets en Staf Depla bevat aanbevelingen die de PvdA de komende maanden en jaren allemaal gaan proberen te slijten in gemeenten en provincies, in Den Haag en in het Europarlement, citaat:

“Voor de leefbaarheid van onze steden is een nieuw offensief nodig. De kern van zo’n offensief is dat we een geweldige pluim uitdelen aan al die gewone, aardige en goede mensen die er iedere dag weer het beste van weten te maken, hulp, steun en opvang bieden aan de mensen die het op eigen kracht –tijdelijk- niet redden en hard optreden tegen mensen die de boel verzieken.”

Wie is die 'we' Wouter? Ik neem aan dat die laatste zin iets anders betekent dan het in elkaar rammen van een raaskallende alcohol verslaafde. Ik betwijfel of die nuance door iedereen makkelijk gemaakt kan worden. Laten we het optreden maar overlaten aan het blauw-op-straat en niet aan die aardige goede mensen zoals 'we'.

Op bezoek bij Pam

Als alles goed gaat zit ik met een collega over een maand in Sydney en Hongkong voor een weekje op bezoek bij mijn collega's in het verre oosten. De voorbereidingen zijn al begonnen. Het schijnt dat ik een brug moet gaan beklimmen, maar dat moeten we nog maar even zien. Het is behoorlijk aan de prijs.

Encyclopedie van misvattingen

Je leert af en toe ook nog iets van je kinderen, zeker weten. Zo weet ik nu dat als je de tafeltjes niet kent je het verschrikkelijk moeilijk hebt met rekenen. Wat komen die tafeltjes vaak terug, je houdt het niet voor mogelijk. Het is een misvatting om tafeltjes leren als ouderwets te beschouwen. Zoonlief moest een schrijfopdracht maken over misvattingen. Bij zijn zoektocht door internet kwam hij het boekje: encyclopie van misvattingen tegen, van Hans van Maanen. Buitengewoon interessant, nog leuker is dat hij het ook interessant vindt en dat hij zich heeft gestort op het fenomeen dat warmer water sneller bevriest dan kouder water. Ik verklap natuurlijk niet hoe het zit, maar leuk is het wel. De wereld zit vol misverstanden, ik heb al eens eerder met de gedachte gespeeld ook in de politiek een verzameling van misverstanden te verzamelen. Maar dan niet voor de anekdotische waarde, maar om natuurlijk de opvattingen van mij en andere mensen meer met de realitijd te stroomlijnen. In de krant lees je regelmatig: iedereen snapt, iedereen weet, men kan verwachten, omdat dit-en-dat zonder dat de achterliggende feiten zijn getoetst. Nou misschien een ideetje voor de PvdA website. O ja ook leuk is een encyclopedie van vertikkingen: Veelfout aan communicatie is een leuke die ik laatst tegenkwam.

Rood op straat, op zoek naar de grenzen van de horeca in de Noordpijp.

Zaterdag 27 september om 13.00uur verzamelen bij de Taart van mijn Tante, met een 20tal PvdAers de wijk in om er achter te komen waar de grenzen van de tolerantie liggen als het gaat om de vele cafees en restaurantjes, die inmiddels alle hoeken en gaten bezetten van de Pijp.
Dat de buurt dankzij het uitgangsleven enorm is verbeterd in de afgelopen jaren is duidelijk. Dat de buurt onderhand verzadigd is van kroegen kwam toch ook wel naar voren uit de enquete.
Een maatje en ik hebben met zo'n 15 mensen gepraat en iedereen was het er over eens dat wat er was voldoende was maar ook dat overlast beperkt bleef tot de plekken waar het kroegleven zich afspeelde. De terrassen bleken niet het grootste probleem, zolang er ruimte voldoende was voor passanten. De kroeggasten die na sluitingstijd in een trechter naar het nachtcafe gaan, pissen en kotsen waar het hen uitkomt en soms nog twee uur staan na te kletsen voor het cafe waren in onze gesprekken de grootste ergernissen. Handhaving door politie en de cafees zelf leek voldoende zolang het binnen hun macht lag en in ieder geval sterk verbeterd met vorig jaar. De mensen in de directe buurt van een kroeg betalen echter letterlijk het gelag. Meer kroegen op nieuwe plaatsen zou ik toch afraden: spreiding van de last geeft netto meer overlast aan meer mensen en doet de last voor de huidige bewoners niet wezenlijk afnemen, vrees ik.
Vrije sluitingstijden lijkt te overwegen, maar dan niet alleen in de Pijp, want in dat geval komt de hele stad naar de Pijp, na sluitingstijd elders. Een systeem van zelfregulering leek mij een uitkomst. Als alle kroegen betalen voor een soort mobiele serveillance, een soort gemeenschappelijke nachtportier, die oproepbaar is en in de buurt na sluitingstijd surveilleert zou dat zeker kunnen helpen en ook meer goodwill creeeren voor de kroegbazen. Tenslotte moet Ajax ook voor de politie inzet betalen en regelt de C&A ook zijn eigen beveiliging. Kroegviltjes met een tekst die oproept tot rustig aandoen is wellicht ook iets wat de PvdA kan sponsoren. Omdat de meeste mensen nog wat willen eten na het kroeglopen is wellicht aan te bevelen die tenten wat langer tijd te gunnen. Wat ook vaker gezegd was, dat er sprake was van willekeur: waarom die wel een terras en die niet, waarom die wel aanpakken en de ander niet. Een duidelijke registratie van klachten en ingrijpen is niet voor handen.
In ieder geval moet er een meldpunt komen voor klachten, want daar ontbreekt het nu aan. "Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd als er iets mis gaat". Op het vragenformulier werd ook nog gevraagd naar de overlast van de hoeren op de Ruijsdaalkade. Die was nagenoeg nihil, zelfs mensen die er boven woonden ondervonden geen last konden we vernemen. Dit maakt het duidelijk dat mits de voorzieningen goed zijn aangepast, overlast adequaat kan worden beperkt. Ook nog saillant was de opmerking van een kroegbezoeker van een kroeg, waarbij vaak voor de kroeg veel mensen zich ophielden: "de isolatie is zo goed van binnen dat je af en toe wel gedwongen wordt lucht te happen buiten".
Opvallend was verder dat de bestuurders en politici eigenlijk een aantal zaken niet goed wisten: bestemmingsplan was onduidelijk, de resultaten van de proef met variabel sluiten was niet bekend, wanneer nu in de raad precies dit onderwerp op de agenda stond, hoeveel klachten er nu precies waren, hoeveel kroegen er de afgelopen tijd bij zijn gekomen etc. Ook dit pleit voor kennisdelen omtrent (in dit geval) het thema Horeca. De PvdA zou zich sterk moeten maken dit soort thema's indien actueel op te pakken en kennis hierover toegankelijk te maken, iets waar ik me in de commissie communicatie sterk voor maak.

Een hele leuke middag, veel geleerd over de communicatie met de burgers en veel in de PvdA geinteresseerde mensen ontmoet, die het allemaal best moeilijk vinden om goede regels te verzinnen. Nog een tip aan het organisatiecommittee: zorg voor een informatiefolder over de PvdA in de wijk of in Amsterdam, want dan kun je meteen wat tastbaars uitreiken en gebruik de website bij dit soort acties effectief, zodat je de mensen meteen naar de website kan verwijzen voor de resultaten. Die zullen heus nog wel ergens gepubliceerd worden neem ik aan, bovenstaand is slechts een officieuze impressie.

De aarde vanuit de hemel bij de Stopera

Vanmiddag naar de foto tenstoonstelling geweest bij de stopera. Fantastisch mooie foto's op billbaordformaat, zeer de moeite waard, kijk zelf maar op de site van Yann Arthus-Bertrand, die vanuit een helicopter de hele wereld in beeld probeert te brengen en daarmee ook een bijdrage aan de bewustwording van de duurzaamheid levert. De wereld is al miljoenen jaren uit is zijn punt en slechts in de laatste 50 jaren van die miljoenen is de mensheid in staat gebleken de aarde substantieel te beschadigen. Onderstaande foto van het Guggenheim in Bilbao vond ik erg uitzonderlijk.

In het bronsgroen eikenhout

Plotseling zijn er mensen die byzonder geinteresseerd zijn in het bronsgroen eikenhout, de toekomst leren waarom (er wordt er een vijftig, hoera hoera).

Het wordt steeds mooier

Via een opmerking in de helpfile ben ik er achter gekomen hoe ik toch met plaatjes kan werken. Ik plaats ze gewoon op mijn eigen site en dan kan ik ze van hieruit toegankelijk maken, kijk maar naar dit oude plaatje van de gebroeders kookgek:

Alweer naar het Museumplein?

Natuurlijk dit kabinetsbeleid is knudde, maar om nu al de straat op te gaan is me wat te vroeg. Met zekerheid zou heel wat Nederlanders ook een kabinet met Bos bestreden hebben en zo genuanceerd zijn de protesten nu eenmaal niet. Zonder tegenbegroting lijkt me protesteren te vroeg, laat zelf maar zien dat je het beter kan. Al probeert Bos zich eruit te lullen, maar op mij komt 'eerst het cijferfetisjesme verketteren, om daarna te wachten op de CpB doorrekening' niet erg sterk over. Het gedoe met mijn vrienden van het CpB heb ik nu wel gehad, ik voel meer voor een Sociaal Culturele doorrekening, zoals gisteren in de Volkskrant ook al door iemand werd beweert. Enfin het laatste woord is nog niet gezegd, maar dat Nederland moet wennen aan een andere wind is zondermeer een feit, al vrees ik dat degene die nu in de luwte zitten weinig van die wind zullen merken en degene die al zwaar weer hebben, de paraplu wordt afgenomen.

Verder alles kits hier

Mijn rug is weer geheeld, mijn verkoudheid lijkt eindelijk over, met Simone gaat het uitstekend en de rest heeft ook geen klagen, dus geen nieuws goed nieuws.

Wiena zingt

Afgelopen vrijdag weer naar het theater geweest, we hebben de hele la nog volliggen met kaartjes, dus dat belooft nog wel wat voor het komende seizoen. De aankondiging van Wiena zingtbeloofde ook wat, gemaakt door kees van kooten, moet toch wel leuk zijn. Nou, het was mager, wel aardig, veel hardwerkende spelers, maar al met al toch te cliche-matig. Kees hou het maar bij je kootjes, dat lijkt me beter.

Hagedissenhuid: een kijkje in wat ons te wachten staat

Gisteravond naar de extra voorstelling van de Hagedissenhuid, zelden zo gelachten de laatste tijd. Je herkent trekjes van je ouders, je herkent jezelf, je ziet het al aankomen. Gezllig met je vrienden naar een huis in Toscane of rivierenland, ik weet het zo nou nog niet. Zeker niet als we met zijn allen in de keuken terecht komen en ons op de borst gaan kloppen over onze al dan niet aanwezige drang, verdriet, liefde. Te bedenken dat we ons nu al beklagen over onze leesbrilletjes, onze rug, onze condities, ons gewicht en weet ik al niet wat meer, dan moet het ergste gevreesd worden. Het ergste wordt meesterlijk uitgebeeld door de drie heren op leeftijd en komt me al te realistisch voor. Er zaten overigens opvallend veel vrouwen in de zaal en dat terwijl het alleen over mannelijk ongerief op leeftijd ging.

Recensie met dank aan Pien Koome: Hagedissenhuid ondanks karikaturen overtuigend en humoristisch Richard (73) en Henk alias Hunter (72) zitten in de keuken bij Klaas (73). Er staan slechts een paar stoelen en een tafel op het podium. Maar meer hebben de drie heren in Hagedissenhuid ook niet nodig. Gijs Scholten van Aschat, Porgy Franssen en Geert Lageveen kruipen voor de gelegenheid in de huid van drie oude mannen, die vechten tegen verval, eenzaamheid en ouderdom. Maar met tekst van Bodil de la Parra en in regie van Matthijs Rümke vindt deze strijd plaats met de nodige humor en relativering.

Met `Ik heb zin om te neuken` opent Hunter (Porgy Franssen) de anderhalf uur durende voorstelling. Hij is dan wel op leeftijd, maar wil tegenover zijn vrienden maar wat graag bewijzen dat hij nog altijd succes heeft bij de vrouwen. Richard (Gijs Scholten van Aschat) stinkt uit zijn bek. Bovendien heeft hij overal jeuk. En Klaas (Geert Lageveen) zit voortdurend snikkend aan de keukentafel, omdat hij zijn vrouw heeft verloren. De drie mannen praten zowel tegen zichzelf als tegen elkaar. De dialogen zijn zowel zwartgallig als droogkomisch. In hoog tempo gooien de drie routiniers hun tekst er uit, waardoor de voorstelling vaart houdt en nergens verveelt.
De broeken zijn opgetrokken tot onder de oksels, zwarte brillen en strak achterovergekamd haar moeten de heren ruim dertig jaar ouder maken dan ze in werkelijkheid zijn. En hoewel de drie vrienden behoorlijk karikaturaal worden neergezet, zijn ze toch geloofwaardig, overtuigend én humoristisch om naar te kijken. Elke krasse knar heeft z`n eigenaardigheden. Klaas is de softe van het stel. Hij doet er alles aan om de vriendschappelijke banden in stand te houden. Maar de dood van zijn vrouw belemmert hem voortdurend om de draad van het leven weer op te pakken. Richard ziet zijn huwelijk steeds verder afglijden. Zijn vrouw vertrekt zonder zijn medeweten naar de kinderen in Amerika en laat hem achter, jeukend en krabbend aan zijn `hagedissenhuid`. En hoewel Hunter zich graag als geile bok manifesteert, blijkt hij verknocht te zijn aan zijn oude moeder, die hij vrijwel dagelijks bezoekt. Het denkbeeldige mobieltje dat voortdurend afgaat en het trage loopje, waarmee hij over het podium schuift als hij op weg is naar zijn moeder, zijn prachtige vondsten.

Oude kameraden, alledrie worstelend met zichzelf en de tijd waarin ze leven. Dit keer worden ze bij Orkater niet neergezet als kwijlende oude mannen, die niet van hun pensioen kunnen rondkomen. Er wordt geen bezwerend vingertje opgestoken. Maar dat maakt het niet minder boeiend om naar te kijken, want het gaat wel degelijk ergens over. Over vriendschap, verlies en verval. Overgoten met een zwartgallig sausje. Gespeeld zoals het leven kan zijn. Om te lachen en om te huilen.

Ik sluit mij hier dolgaarne bij aan.

Stigma of geuzennaam

Het ging er zaterdag bij het debat redelijk netjes aan toe, de debaters waren het snel eens: laten we eens ophouden met over marokkanen, allochtonen, antillianen noem maar op te praten, daarmee help je niemand en het is niet eens relevant. Ik begreep dat dit idee niet nieuw is, maar probeer het gewoon met het begrip kansarmen. Dan krijg je de volgende zin. "De kansarme man bedreigde de politie met zijn mes en werd dodelijk getroffen door een schot van de kansrijke agent". Dat geeft de sfeer wellicht beter weer. De VVD en LPF vonden natuurlijk dat ook kansarmen hun kansen moeten nemen. Maar als je een kansarme geen kans geeft is hij een kansloze. Dat was volstrekt helder, uit de betogen van de aanwezige kansminderbedeelden. Ik werkte vroeger als jongen in het zwembad, we hadden voortdurend last van de bende van Blauwdorp. Ze gingen er prat op de boel te terroriseren aan meisjes te zitten etc. Ik kansrijk piepeltje was machteloos tegen over hen. Het waren geen marokkanen en ook geen turken, het waren gewoon tijdelijke-asocialen, als gevolg van een minder deskundige opvoeding. Tijdelijk, omdat ze later allemaal best goed terecht zullen zijn gekomen, net als alle kansnemers, die het woord namen in het debat.
Ik vond het mooi om erbij te zijn, al liet het oplossingsgehalte wat te wensen over (stuur de ouders de rekening, iedereen moet zijn verantwoordelijkheid nemen, kansarm is geen excuus voor misdaad).
De media kregen tot mijn genoegen ook een flinke veeg uit de pan. Men fixeert, men focussed, met belicht alleen de negatieve kant. Een allochtoon wordt continu duidelijk gemaakt hoe ongewenst hij of zijn soortgenoten is. Een ding wat zeker zou helpen als we de media verplichten 1 redactiepagina in te ruimen voor Goed Nieuws en het Journaal ook op pad te sturen naar zaken die wel goed gaan in de samenleving. UIteindelijk blijkt dit ook nieuws te zijn en beter te verkopen dan rondmoordende kansontvreemden.
Wat aan de discussie rond deze bijeenkomst opvallend was, was op welke wijze sommige mensen tegen de politiek aankijken. Ze denken dat de politiek alles voor het zeggen heeft, alles effe snel zal veranderen, vooral zijn eigen zakken vult, terwijl driekwart van de politici goed bedoelende kanszoekende vrijwilligers zijn, die op een onbeschofte wijze de huid worden volgescholden. Gaarne enig benul van politiek bijbrengen in een spoedcursus op AT5 kan geen kwaad, leuke klus voor Matthijs van Nieuwkerk: een politieke Idols, op zoek naar politiek talent in Amsterdam. Misschien komen we dan ook van de stigmatiserende geuzenterm politici en Balkenende af.

Simone weer naar school

Iedereen die inmiddels de verschikkelijke verhalen heeft gehoord is zich natuurlijk rot geschrokken. Het houdt de gemoederen wellicht nog meer bezig dan ons, omdat we zien hoe goed het gaat. "Hoe gaat het nu met haar. Heeft ze niet een shock. Ik kreeg gelijk allemaal visioenen vol met ellende. Je beseft pas hoe goed we het hebben als er ieens ets mis gaat. Voor je het weet is je leven dan vol met misere. Maar ja hoe moet je je daar tegen verweren. Ik zeg tegen mijn dochter ook altijd dat ze goed moet uit kijken voordat ze met de fiets de straat op gaat maar dat doet ze niet altijd. Je zou er bijna weer religieus van worden. We zullen vanavond een kaars opsteken om Simones bescherm engel te bedanken."

Ja, ze / we hebben inderdaad vreselijk veel geluk gehad. Er is feitelijk niet veel meer aan de hand. Gisteren is ze al naar een partijtje geweest, gebowld en morgen gaat ze weer naar school. De mensen die het weten kijken haar een beetje glazig aan en het lijkt of ze een klein aureooltje boven haar hoofd heeft, of ze het soms niet echt is. Haar nek gaat ook al stukken beter en vanochtend in bad is het grootste deel van haar wond-deksel weggespoeld.
Gisteren was de tramchauffeur op bezoek. Hij had wel al even op de tram met iemand anders meegereden, maar was nog niet in staat tot werken. Hij vertelde dat je de neiging hebt bij elk onraad onmiddellijk op de rem te gaan staan en dat schiet niet op. Zijn leidinggevende was erg blij dat we hen wilden ontvangen, lang niet iedereen reageert zo positief. Ik moet zeggen ik heb geen moment het idee gehad dat de trambestuurder wat te verwijten zou zijn. De agent stapte direct na het ongeluk de tram binnen en legde een hand op de schouder van de geschokte bestuurder (25 dienstjaren) en zei: "je hebt net een leven gered". Hij kweam met een CD bon voor Simone, zijn had een tekening voor hem gemaakt en een we hebben hem een flesje wijn gegeven, voor de schrik.
De professionaliteit die je ontmoet, zowel vlak na het ongeluk als tot op de dag van vandaag is ongelofelijk. Laat de mensen maar kankeren op die ambtenaren, de zorg en politie en trambestuurders, je zult het allemaal maar voor je kiezen krijgen.
De dag ernaar hebben we natuurlijk in de krant gekeken of ze erin stond, dan blijkt toch weer dat goed nieuws geen nieuws is. En zo shokken we voort van de ene ellende naar de andere. Wij tellen onze zegeningen en hopen dat iedereen in onze buurt voorlopig weer goed uit de doppen kijkt en niet achter vreemde mannen aanhupt zonder te zien of de kust veilig is.
Woensdag gaan we voor de nazorg naar het ziekenhuis, voor de tweede keer praten met het hele gezin met de ortapedagoog. Ik ben benieuwd hoe het morgen in de klas gaat.

Poll toegevoegd

Bij een website van een PvdA afdeling kwam ik een poll-site tegen, die te gebruiken valt, en ja hoor.... daar is die. Ook weer poepie simpel, het wordt nog eens wat.

Communicatie naar de leden, 15 x niks

Er is in Amsterdam een paar weken geleden een agressieve meneer al dan niet per ongeluk door een zich bedreigd voelende politieagent doodgeschoten. Dit heeft Amsterdam hevig beroerd, dat is logisch. Ik hou me bezig met het verbeteren van de communicatie met PvdAleden, dus als proef op de som ga ik eens kijken op welke wijze ik dit belangrijke gebeuren en de nasleep terugvind op de sites van de PvdA en de fractie of elders.
Laat ik eerst zeggen wat ik denk en wat ik weet. Cohen heeft zich erover uitgelaten, de PdvA was er trots op dat kamerlid/marokkaanse Khadija Arib er meteen op af is gegaan. De krant stond er redelijk bol van, ik verwacht natuurlijk veel commotie op de Baarsjes site en ik weet dat de voorzitter van de Baarsjes (PvdA, niet als zodanig in beeld) op AT5 gemeld heeft een verbod op demonstraties in de Baarsjes te stimuleren. Overigens bestond het beeld dat het ondanks uitermate moeilijke situatie met de Baarsjes het echt heel goed gaat, na de opknapbeurt van het Mercatorplein.
Tjalling Halbertsmawijdt er een column aan (fractie pvda stad), drie reacties. De PvdA-Baarsjes is een website aan het opzetten. Voor de rest niks gevonden.
Hoe doen de andere het. De site van de Baarsjes zelf: geen woord, Groen Links ook daar een column van de fractievoorzitter centrale stad, Maarten van Poelgeest, die wil meteen maar weer de regels gaan aanpassen. Bij het CDA en VVD niks te vinden, ook het archief van het Parool bevatte ogenschijnlijk niks. Conclusies kan ik niet trekken, ik kan alleen maar vaststelllen dat het vreseljik moeilijk is content te genereren en te vinden. Ieder stadsdeelafdeling is met hetzelfde bezig en de handen ineenslaan kan helpen, je kunt elkaars content gebruiken, je kunt rubriceren en een nieuwsbrief alla de VVD ontwikkelen, waarin op basis van categorieen leden worden geinformeerd. Maar het is duidelijk dat zonder een actieve redactie, zeg maar correspondentschap weinig zal gebeuren. Dan wordt een gezamenlijke site niet niks maar 15*niks.

Met Sim gaat het best goed

Voor wie het nog niet weet lees eerst: niet schrikken
Ze blijft nog even thuis, ze is uit de pyama, ze piept als je ze aanwijst als een kuikentje, ze heeft net weer een tram van dichtbij gezien (eng) en de tramchauffeur heeft gebeld, die was zeer opgelucht. Stukje bij beetje komt de puzzel bij elkaar. Ze is voor haar tram langs en achter een voorligger door overgestoken achter een meneer aan. Die meneer maakte een sprintje om de aankomende tram de ontwijken, zij heeft de tram niet gezien. Enorme rempartij en ze is tegen de tram aangebotst en eronder verdwenen, hevige schreeuw, daarna doodse stilte. Het moet zeer beangstigend zijn geweest die paar seconden. Ze is door de huppende meneer (van voor haar) onder de tram gehaald en op het bankje van de halte gezet. Ze wist meteen het telefoonnummer van thuis, via de mobiel is Ellen gebeld. Die zag alleen meteen dat er uitwendig weinig schade was, maar vreese voor allerlei botbreuken (met name haar bekken), maar gelukkig is alles heel gebleven en is ze er beschaafd vanaf gekomen. We praten er natuurlijk veel over, onder andere ook dat je een tram beter kan laten wegrijden voordat je oversteekt. Waarop ze zei: dan had ik lang kunnen wachten, want de tram stond er nog toen ik al naar het ziekenhuis werd gebracht. Ze kon niet waarderen dat we er om lachten. Verder veel bloemen, kaartjes en aandacht, waarvoor dank, we kunnen niet iedereen bellen, soms denk je dat je overdrijft, dan weer denk je dat je het niet moet onderschatten, dan ben je te snel en dan denk je weer, we moeten rust. Het zal ons nog wel een tijd bezig houden.

Tijd voor politiek in de buurt

Morgen ben ik in Osdorp, als razende reporter zal ik mijn ogen te luister en te kijk zetten bij het kopstukken debat aldaar. Vooraf heb ik een afspraak met een afdeling over communicatie van en naar de leden. Zal het me lukken Wouter de vraag te stellen: hoe denk jij de inbreng van de leden te vergroten bij de politiek van de PvdA en hoe serieus neem je de leden, als je meer belangstelling lijkt te tonen voor de niet-leden (bijeenkomsten, coalitie etc.).

Iedereen weer thuis

Het ziet er naar uit dat er inderdaad weinig of geen blijvende schade is veroorzaakt door de botsing met tram 16. Simone is vandaag weer uit het ziekenhuis ontslagen en maakt het goed. Ze heeft nog wel de nodige hoop spierpijn en lachten doet haar pijn. Vriendinnetjes op bezoek, iedereen vreselijk geschrokken natuurlijk. Maar so far so good.

Niet schrikken

Niet schrikken pap, Simone is onder de tram gekomen en ze is niet buiten bewustzijn. Ze is waarschijnlijk naar het VU ziekenhuis met mamma. Ik schrik er nog steeds van zelfs na 5 uur. In het VU ziekenhuis was geen plaats, maar wel in het OLVG. Mama heeft gebeld, ze zijn haar aan het screenen, neem kleding voor haar mee. Hoe informatie te kort kan schieten. Op de fiets schiet alles door je heen, waarom kleren, wat heeft ze allemaal gebroken, ze leeft in ieder geval nog, of misschien heeft ze van de spanning in de broek geplast.
Anders had mamma dat wel gezegd. Bij de EHBO bleek ma ook van haar stokje gegaan te zijn. Met Simone was alles op het eerste en tweede gezicht in ieder geval goed. Geen breuken geen inwendig letsel, zelfs geen hersenschudding zo te oordelen. Ze moet wel een nachtje blijven, met ma op een veldbedje ernaast. Met de schrik vrij heet dat, tenminste dat is de voorlopige conclusie. Simone stak voor de tram over en kwam onder een tegenligger terecht zonder dat ze die had gezien en zonder dat deze haar had gezien. Dit is me in 25 jaar nog niet gebeurd. Het vangnet functioneerde, klapte open en stopte de tram. De klap was hard, het vangnet brak zelfs, af maar gelukkig kwam Simone maar 1 meter onder de tram, de wielen zitten een paar centimeter verder.
In een klap kan alles anders zijn, maar gelukkig kan het ook goed aflopen, al moeten we nog afwachten wat er nog volgt. Een trauma helikopter hoefde er niet aan te pas te komen, maar redelijk traumatisch is dit ongeluk ongetwijfeld. Wordt vervolgd, gelukkig....

Uit goed voor U

Het zit er wat mij betreft weer op, de Uitmarkt blijft een hoogtepunt van het jaar. Het weer was niet altijd geweldig en dat was eigenlijk maar goed ook, want het was al druk genoeg zo en een buitje op zijn tijd houdt de loop er goed in. Hoogtepunt was natuurlijk het optreden op het koekjespodium, zaterdag om een uur of half zes. Ik wist niet wat ik hoorde het kwam me vaag bekend voor. BabyPop zei Jules. Later bleek ik in levende lijve oog en oog gestaan te hebben met Dirk Scheele, waarmee de kinderen in Laos tijdens lange autoritten opgevrolijkt worden.
Spjikerman was niet veel soeps, we konden het slecht verstaan en hij vond zichzelf leuker dan het publiek hem vond (daar hebben er meer last van).
De caveman was ook wel grappig, ik ben niet kapot van Peter Faber, maar hij maakt het zichzelf nooit makkelijk en gooit alle energie op het toneel. De mannen zijn jagers en de vrouwen zijn sprokkelaars. Kom ik vast nog wel eens op terug.
Om 11 uur was de non melting ice cream band (van mijn juffen), maar die heb ik helaas gemist, want het licht ging rond die tijd bij me uit.
De topattractie van zondag was Eric Koller, we hadden de eerste 15 minuten gemist en hebben desalnietemin met tranen in de ogen van zijn act met als poppenkastpop gesmuld. The Lau was aardig, nooit echt serieus eerder beluisterd, Circle Percussion had 3 geweldig grote trommels in stelling gebracht, maar ik verbaas me over het gebrek aan variatie wat in die drumshows aan de dag wordt gelegd, na een half uurtje heb je het wel gehad. Kasper van Kooten was erg aardig met zijn band. Het liedje over het mooie amsterdam, dat iedereen verwent en waar iedereen als vanzelf aan is gewend was aardig gevonden en het nummer met de mooie blouse is toch wel aardig van tekst. De band was prima.
Op de boekenmarkt wat dummies gekocht een boek over internetjournalistiek en een boekje over hoe je een goede leraar wordt heeft Pim zich aangeschaft, onder het motto: know your enemy.
Simone heeft weer twee gesigneerde boeken erbij, van Jack Vriens en Francien Ohmen. Bart zei nog, ik geloof dat ongesigneerde boeken een zeldzaamheid worden.

Bloki ontdekt, mischien wat voor jou

Gisteren werd ik attent gemaakt op iets nieuws, een combinatie tussen blogger en en ouderwetse site, kijk maar.

Het was niet goed, het was geweldig

Het ging niet, alles mislukte, die gasten stonden overal, ze waren allemaal een kop langer, hij floot voor en tegen alles, ze gingen de hele tijd liggen, ze kregen een doelpunt kado, we waren overal een stap te laat, de passes waren een meter te kort, we misten Trabel, Chivu, Litmanen, van der Meyde, de rest was uit vorm behalve Galazek. De druk op Rafael was te groot, hij ploegde, hij zwoegde, dacht dat hij alles moest doen, werd aldoor maar aangespeeld maar zijn voeten deden niet wat zijn hersens wilde, het was niet om aan te zien, verbijsterend. Toen iedere Grazer geel had, moest het rood komen, toen de druk te groot werd moest de penalty vallen, toen de spanning niet meer te houden was schreeuwde iedereen: niet van der Vaart, geen hollander op de stip. Thomas joeg de bal in de bovenhoek en kan voorlopig niet meer stuk. De rest moet naar de psych, neem die jongens van het nederlands elftal maar meteen mee. De kloof gaapt tussen potentie en prestatie, tussen mooi weer en tegenwind, tussen hoofd en voeten, tussen een waardeloze wedstrijd en een prachtig resultaat, tussen striemend fluiten en opgelucht vlaggen. We are the champions galmde het uit de de schor geschreeuwde kelen. Zondag wacht de klus tegen FC Zwolle, Zwolle thuis: altijd lastig.

Zanzibar en Java en AnFy

Lisette gaat naar Zanzibar, als je nog een hotelletje zoek weet ik een leuk adresje,
maar kijken naar haar site zag ik een nice feature voor het bladeren doot foto's en nog veel meer.
Ik ben maar een amateur maar na wat prutsen heb ik het voor elkaar, zie Onweer op de rijstvelden
Kijk ook eens naar Anfyteam.com om je site op te leuken.
Ik heb ook eindelijk de dolomieten fotootjes kunnen plaatsen dankzij de ontdekking van een resize btach programma, hier kun je in een klap honderden fot's tot thumbnails maken, klaar voor de slideshow: www.picturetray.com

De brug in Maastricht geplaatst.

Zie foto verslag.

Foto's Thailand en Laos toegevoegd

Naast het verslag zijn nu ook enkele foto's opgenomen op de site.
Voor de rest komen jullie maar eens een keer langs.

voorproefje:

Foto's uit Amsterdam

Een tijdje geleden dat het hele amsterdams fotoarchief online is gekomen. Kijk maar naar je favoriete straatje

Gemiste foto's

Het plaatsen van foto's is een moeizame klus, het vergt veel ruimte en veel is toch een beetje erg persoonlijk.
Ga je zoeken op internet, dan stikt het van de foto;s, net zo mooi als je je zelf zou willen hebben gemaakt. Kijk maar: http://www.cs.ust.hk/~kato/cameradigita/thailand-selection/ en http://www.thaiconsulate.am/images/

Reisverslag nog zonder de foto's

Compleet reisverslag, in volgorde gezet, zie Thailand/Laos reisverslag

En hoe was het nou echt?

Alice draaide er niet om heen: meeste mensen praten niet over nare dingen, wat waren jullie naarste ervaringen in den verre. We hebben er een hekel aan als we de regie niet in handen hebben en we moeten laten gebeuren wat er gebeurt. Of je nu een hotel in de maag wordt gesplitst, in een bus zit die god weet waar heen gaat, in een pickup truck zit zonder afspraken over de beloning en met een chauffeur die zuigend op een rietje de benzine in de tank probeert te krijgen onderwijl meer naast dan op de weg rijdt, je verplicht moet eten terwijl de pot niets eetbaars schaft, kinderen niet wensen te eten wat de pot wel schaft, vlooienrijke honden die onder jouw tafel etenresten wensen op te vangen. In alle gevallen zijn we deze situaties toch weer snel te boven gekomen en dat is wel weer een hele gerusstellende ervaring. We beseffen dat we ondanks dat we de risico's niet op zochten toch ook veel geluk hebben gehad dat ons niks is gebeurt en moeten heel blij zijn dat we in Nederland toch veel meer zelf kunnen bepalen en vangnetten zijn die bij calamiteiten voor hulp zorgen.
Het meest boeiende: een samenleving te zien die samenleeft, waarbij het individu ondergeschikt is aan iets groters, vrij geloof belangrijker is dan vrijheid van geloof, werk het leven is en niet een noodzakelijk kwaad, elke dag hetzelfde eten het normaalste is van de hele wereld, wat kan niet hoeft en waar het lot geaccepteerd wordt, globalisering en efficiency nog holle kreten zijn.
Het mooiste: de geelgroene frisse pas ingezaaide rijstvelden, met name wanneer ze in terrasvorm zijn aangelegd, historische (buddha) parken
Het lekkerste: eten op een marktje tussen de lao en thaien in
Het gezelligste: op bezoek bij familie of praten met mede reisgenoten, fietsen door Vientiane, sabadiaans jokeren, genietende kinderen
Het duurste: de was in Bangkok
Het vervelendste: het feit dat je denkt dat je alles moet kopen omdat je het nooit meer goedkoper kan krijgen.
Wat zal je missen: de tuktuk, wat een uitvinding
Nog vragen?

No thank you

Vrouw en kind kijken naar Sissy, kennelijk toch wel wat romantiek gemist. De krant is doorgenomen, niks gebeurd zo te zien. Lekker bij Loetje gegeten, eindelijk weer eens de beste biefstuk van het westelijk halfrond. Halverwege de maaltijd kwam een muzikant vragen om een kleine bijdrage. Ik reageerde prompt heel fel, No Thanks !, de woorden die we als we wakker worden als eerste uitroepen. In Laos en Thailand is bedelen niet toegestaan en de gasten worden uitgenodigd vooral niks aan bedelaars te geven, opdat dit voor hun alleen maar een motivatie is om door te gaan met bedelen.
Ik kom in Nederland helaas regelmatig bedelaars tegen, die met hun hand op bij het metrostation staan, of voor een gulden zeuren op het perron en je voor rot schelden als je niks geeft, of de bus naar purmerend moeten betalen, of op een blokfluitje nauwelijks herkenbare muziek proberen te maken. De laatste maanden is daar een leger aan oost europeanen bijgekomen die met accordion of viool zich een weg baant door trein en metro-coupees. Nou vind ik dat je beter iets voor je geld kan doen, maar je diensten ongevraagd opdringen vind ik vreselijk genant. Iets geven betekent dat ze de volgende keer terug komen, niks geven is harteloos. Soms dringt zich het verlangen op om de bedelaars te vragen waarom ze op deze wijze de kost denken te moeten verdienen en door andere mensen lastig vallen, of denken ze werkelijk dat hun 50 seconde-gefidel ons leven opbeurt. Het maakt mij treurig mensen te zien die het niet gemaakt hebben en door onze maatschappij op een zijspoor of bijperron zijn gezet. Gelukkig hebben we in Thailand en Laos bij elkaar maar zo'n 10 bedelaars gezien, dat zijn er minder dan ik in Amsterdam dagelijks tegenkom.

Vrijdag: Back Home

Elf uur vliegen, niet veel geslapen, maar wel boek uit (Rosenboom: De Nieuwe Man, goed en spannend, eind kan beter).
We hadden veel gevreesd: ziekte, criminelen, het eten, kosten etc.) maar alles is goed gegaan en we hebben ons eerste plan van de reis bjna helemaal uitgevoerd. geen Vietnam, maar wel Chiang Mai en Sukotai en Hua Hin, geen tocht met de auto door Laos, we hebben genoeg gezien van het land en ons een waarschijnlijk slopende tocht van 1200 KM bespaard. Het rijden in Thailand is zeker geen sinicure, niet alleen rijdt men er links, men heeft nauwelijk oog voor achterliggers en op en afritten systeem heeft men ook niet. Daarentegen hebben ze een systeem van U-turns. Als je over een autoweg heen wil moet je eerst de weg op, dan de snelle kant zien te bereiken en dan een hachelijke u turn zien te maken. Geef mijn portie maar an fikkie. Door Bangkok rijden is ronduit mirakoleus en als je dan ziet dat het allemaal goed gaat, is dat voor een normaal mens niet te begrijpen. In een land als Thailand dringt pas echt tot je door hoeveel regels wij normaal vinden, die in een ander land domweg niet bestaan en het gaat toch goed. OK er komen wel eens een paar mensen onder een olifant, maar in de regel gaat het meestal goed. Verder is een wereld zonder efficiency toch iets om bij stil te staan, je realiseert je gewoon niet hoeveel hier op efficiency gedachtegoed is gebaseerd.

Donderdag: National Park, grot (***)

Erg mooi, de laatste dag en nog zo wel besteed. De taxi zou om 7 uur komen, dus we hadden nog een tripje afgesproken om de tijd te doden. Dat viel gelukkig niet tegen. We werden naar een vissersdorpje gebracht, vandaar met de boot naar een verlaten strand en toen 240 meter naar boven met trappen in de berg, weer wat naar beneden daalden we een schitterend grot in, waarlijk superb. Hij was ingestort gedeelte net als de gouffre du padurac, prachtig.
Daarna weer terug, langs de grote buddha met de monkeys, nog even zwemmen. douchen, omkleden, pizza eten en terug naar Holland. We gaan zo vertrekken.

Woensdag: Strand

Buddha gemaakt en That Luang nagemaakt. Afscheid genomen en de resterende foto's laten ontwikkelen.
Verder geen nieuws. Behalve dat we ons nog steeds verbazen over een wereld waarin het woord efficiency niet bestaat en hoeft te bestaan. Arbeid kost hier niks en dus is het begrip efficiency gereduceerd tot het verbruik van middelen, met name benzine en voedsel. De hele dag lopen mensen hun waren te slijten aan de toeristen. Wij roepen de hele dag: no thank you, no thank you. Je wordt er beroerd van.
Eindelijk hebben de hand weten te leggen op een stukje Durian, dat is een vrucht die zo stinkt dat je hem niet mee mag nemen in een hotel en daarom de verboden vrucht wordt genoemd. Voor ons mag die op de verboden lijst blijven, wat een troep, Pim en ik waren het allebei, het is verschrikkelijk vies, onze taxichauffeur vond het een zaligheid, jammer dat ik hem al in prullebak gemieterd heb.
We zjin wel nog naar de kapper geweest, voor 3 euro even kortgewiekt en de rest van de familie heeft zich laten masseren, hetgeen meer op een kietelpartij leek voor Simone, die kwam niet meer bij en de masseuses en wij ook niet meer. De kapperij wordt heel vaak gecombineerd met masseuse, voet-, hand en hoofd verzorging. Ik zou Ans willen adviseren een kleine cursus hoofd en nek massage te gaan volgen en iedere klant voor het knippen een massage aan te bieden, de eerste maanden gratuit en je zult zien, je boort een nieuwe markt aan.

Dinsdag: Golf, wandeling

Een kleine communicatiestoring, maar de bedoeling was dat ik en Pim gingen golven bij de Hua Hin Royal Golfclub. Het bleek echter de beste course te zijn van zuid oost azie en heel cheap, maar niet voor onze begrippen. Voor 75 euro konden we een caddy krijgen, een shirt moesten we aanschaffen, slagwapens huren etc. De baan was groot. Hebben we dus niet gedaan, we zijn wel een uurtje gaan afslaan bij een drive. Was ook leuk. Naast ons stonden twee profies, die de bal systematisch over het hek heen jasten, daarbij I don't see uitroepend. Nee dank je de koekoek, uilskuiken, de bal vloog recht door de schoorsteen van de belendede golfbeplate optrekjes, war ik liever niet zou willen wonen.
Van ons hadden de omstanders niks te duchten, alleen liet ik een keer de club uit mijn handen glijden, maar gelukkig in de richting van de green. Met gevaar voor eigen leven heb ik hem zelf opgehaald en nog een paar mooie gedenkwaardige shots gedaan. Ik ben klaar voor de broederdag en Pim met afstand verslagen. We hadden een heerlijke modderfiguur geslagen als we met de caddies op pad waren geweest, die waren nu nog niet hersteld van de lachkrampen. Goed. S avonds gelopen naar het dichtsbijzijnde dorp om naar de metershoge buddha te kijken. Helaas viel de duisternis als altijd weer snel en dit keer te snel in waardoor Ellen het unheimisch begon te vinden aan het verlaten strand. De terugweg was ook even spannend, want in Hua Hin stikt het van de toektoeks maar op het platteland niet. Maar goed we vonden toch een taxi en waren zo weer op de nightmarket. Daar hebben we goddelijk gegeten in een typisch thais volksrestaurant: TL buizen, TV aan, grote tafels, eten voor een habbekrats.

Maandag: Strand

Bis, zie zondag

Zondag: Strand

Strand was op 200 meter afstand, heerlijk alleen wat te veel stenen. Maar, we zaten allemaal onder de sneetjes en schafwondjes maar hebben toch drie keer genoten van de stoelen, met parasol dak en het lekkere eten op de beach.
De dag in ledeigheid volbrengen is niet een sport die wij beheersen, moet ik zeggen. Pas na een paar dagen lukte het mij een zandkasteel (hier dus een buddha en een That Luang) te maken en daarna wat te dobberen in het zwembad en rondhobbelen op de nightmarket. We hebben ook opvallend veel pizza gegeten, de geur van echte pizza is werkelijk goddelijk. tegenover ons hotel hebben ze de beste pizza van Thailand, sure.

Zaterdag: Maar Hua Hin

Mooi vliegveld weet eens goed bezichtigd, we konden er zelfs even internetten. Op bangkok was de rust weer snel verdwenen. We werden opgewacht door een lieftallige dame: where are you goig to. Naar Hua Hin, aha dat treft, dat regelen we wel effe. Zij in de boeken kijken, maar een duur hotel kon ze ons aanbieden. Lat maar we gan zelf wel op onderzoek uit. Neem de taxi dat kost zoon 2000 Baht, 100 gulden. We werden een tazi ingedirigeerd voor we er erg in hadden en gingen luxe op weg naar de koninklijke badplaats. We hadden al een hotel uitgezocht, en daar konden we ook teerecht in twee kamers, heerlijk. We zouden vijf nachten genieten van PP Hotel, het zwembad en het balkon. Geen ontbijt, mooi toe want de eieren komen ons de neus uit, geef mij maar kaas en chocopasta.

Vrijdag: Naar Sukothai new and ancient city

Na wat gepieker over gisteren hebben we toch maar besloten gwoon onze gang te gaan met de chauffeur. We brachten eerst een bezoek aan de prachtige (***) oude stad. De chauffeur begreep niet dat we er op een gegeven moment wel genoeg van hadden en naar de nieuwe stad wilden. Ellen roep al, stap jij maar uit en maak een foto, anders staan we hier nog langer te wachten. Op een gegeven moment hebben we hem naar de stad gedirigeerd.
Die was erg leuk en we hebben hier een culinair hoogtepunt gehad, met name de mandarjinen shake was voortreffelijk. Voor amper 200 Baht ons buikje rondgegeten. Supermarkt: inkopen, dan hoeven we tenminste niet te verhongeren s avonds.
Het hotel was wel OK, de kamers tenminste, al is met vier man slapen op drie bedden toch niet iets voor altijd.
Genoeg gezien zit het culturele gedeelte van de vakantie erop, morgen gaan we naar het strand van Hua Hin, hoe weten we nog niet, dat zien we in bangkok wel. Met de trein is in ieder geval een optie, maar wellicht kunnen we ook met de taxi.

Donderdag: naar Sukotai en een historisch park

Chiang mai was erg leruk, we waren uiteindelijk toch tevreden met ons hotel en je kunt heel gemakkelijk voortbewegen in de kleine stad met een hele leuke nightmarkt, als je een onverhoedse beweging maakt in de richting van een tuktuk ben je binnen 10 minuten weer op de hotelkamer, dus pas op. Het is hier gezellig, niet al te opdringerig en goedkoper dan in Bangkok is ons verzekerd. We hebben ook de laundry aan de overkant van het hotel ontdekt, waar de handsome man (dat ben ik) zijn was voor 100 baht kon laten doen. De nabijheid van de bergen en de olifanten is ook leuk, hel thailand is eigenlijk net zo vlak als noord holland, maar dan zonder wind. Goed op naar het vliegveld.
In Sukotai werden we in een afgelegen resort afgeserveerd. Van shuttelen naar de stad was geen sprake, we zaten vast en konden alleen met privee chauffeur voor redelijk veel geld het resort verlaten.
Na een paar keer slikken hebben we dat dan toch maar gedaan. We zijn naar Chatchanai historical park gegaan, op zich ouder dan het sukothai park, het was erg mooi en uitermate rustig, geen toerist te bekennen. Na een slechte toeringcarbusdroprestaurantenmaaltijd hebben we toch hele mooie dingen gezien, na een paar uur waren we het zat en lieten we ons terug brengen.
In het hotel moesten we s avonds de maaltijd gebruiken, veel beroerder kon het niet. Terwijl een beatband taise liedjes prevelde, met skimuts op, want dat is cool hier!!!, en op de achtergrond Thailand tegen Liverpool werd er een vreselijke maaltijd geserveerd, ongetwijfeld het culinaire dieptepunt.
Morgen gaan we nar Sukothai en the ancient city, we zijn wel al een beetje verzadigd, maar goed hioer in het hotel blijven hangen zien we niet zitten.

Woensdag: rustdag in Chiang Mai

Vandaag ben ik bezig geweest met de foto's, ik heb inmiddels al zo'n 500 foto's gemaakt en een aantal wil toch wel op print zien. ni een winkeltje in de buurt was dat voor 6 bath (30c) geen probleem. Dat scheelt weer een hoop werk thuis en zo kom je dadelijk thuis met de foto's al in de aanslag. We zijn ook noch naar de mooiste tempel geweest hier in Chiang mai, met een hoop olifanten en een lichende Buddha. Pim en Simone hebben de oofers gebracht, de wierook ontstoken en een lotusbloem er neer gelegd en nu zla mijn buikpijn ook wel overgaan. Ze wilden ook nog graag een toektoek ritje maken helemaal alleen, zonder de bezielende leiding van de ouders. Pim had dmv een diepte interview achterhaald dat een uur rondrijden zo'n 100 baht moest kosten, dus gaf hij de chauffeur opdracht een uur lang doelloos ron te rijden door de stad. Helaas had hij buiten de waard gerekend, want bji de eerste de beste tempel werden de kids al uit het wagentje verordeneerd, toen P en S dit geen goed idee vonden, was het enthousiasme van de toektoeker geluwd, een uur rondrijden zou veel te veel gas kosten. Ze werden uiteindelijk even losgelaten in een nabij gelegen park en toen binnen een halfuur weer op de stoep voor het hotel gezet, toch tevreden. We hebben alles samen gedaan en dat vinden ze natuurlijk toch wel een nadeel. Ze alleen laten kan moeilijk omdat ze elkaar vrij snel in de haren zitten, ze kunnen er vaak ook niet veel aan doen, het is allemaal zo vermoeiend voor ze.
S avonds nog op de markt gegeten, het begon zowaar wat te regenen. Over het weer niets dan goeds. We hebben werkelijk geen enkel benul wat de regntijd inhoud want we hebben eigenlijk van regen geen enkele last gehad tot nu toe.

Dinsdag: wat ronddolen en Chiang Mai

Helaas was ik een beetje ziek, de hele familie heeft tot nu toe nmog nergens last van gehad. Dit keer was het dus een beetje mis en na een paar watten wilde ik liever naar het hotel, de kinderen wilden al voor dat we gingen niks liever dus, we toektoekten snel naar de play. Ik heb een grote bewondering voor het type WC's in het verre oosten, voor zover ze niet van het mikmikcaliber zijn. Met weinig water wordt je behoefte over een soort drempel heen gestuwd en daarna het riool in gezogen, werkelijk dit verdient een eervolle vermedling. Enfin s avinds was ik weer fit voor een helehoop inkopen: Tshirt, oorbellen, schoenen, CDs (100 baht) en uiteindelijk een Lao maaltijd, heerlijke curry en sweet en souer.
Daarnaast hebben we hotel en vluchten geboekt naar Sukutai en Bangkok. In Bangkok zien we wel weer verder voor de laatste 5 dagen.

maandag: de olifanten

We waren gewaarschuwd door dezen en genen, de olifanten zijn een ervaring, die je gedaan moet hebben maar een pretje is het niet. Dat viel dus reuze mee. WSe hebben ontzettend genoten van een kleine safari door de bush, riviertje en langs het lunchterrein van de olifanten. Daar hebben ze een half uur aan de bomen zitten trekken en knagen. Daarvoor gingen we naar een Tribe dorpje, we hebben voor 5 baht boog geschoten, je moet toch wat. Alleen Simone joeg de pijl naar de belende tribe, wij raakten gelukkig wel het bord en ik zelfs de roos: een mango.
Na de lunch bezochten we een waterval, minder spectaculair dan in LP, en gingen we bamboe raften. Zittend op een vlot gleden we een riviertje af, met af en toe lichter kabbelingen, gezellig. Gezellig vooral omdat we twee companen hadden die les geven op hoonder Km afstand van Tokio. Zij waren hier op vakantie en vertelden ons een hoop over hun belevenissen, hier en in Japan. Erg interessant en heel leuk.
S avonds hadden we gegeten shame on us, in een deuts/nederlandse/italiaanse tent, moet hoempapa muziek. Een pizza en lasagna, sindsdien heb ik een beetje dia- Maar goed we overleven het wel, toen we buiten stonden zagen we net de twee canadezen uit de McDonalds komen: trapped!

Zondag: Chiang Mai aankomst

De dag begon met een stroomstoring. heel Luang prabang had een uur lang geen stroom, geen ijkast, geen airco en ventllator. Op zich niet erg, maar we wilden naar Healthy en Fresh voor een laatste lekker ontbijt, met yoghurt en vruchten en een heerlijk soort muesli, maar helaas hij was gesloten.
Aan vliegen raken we al gewend, om twaalf uur hingen we al weer in de lucht richting Chiang Mai met zelfs een heuze Laotiaanse macaroni met shrimps, niet vies. Op het vliegveld werden we meteen gedirigeerd naar een hotel, cheap enzo, en och het was in de stad, dus misschien toch beter alsa de aanlokkelijke bungalows een end buiten de stad. Het hotel viel ons in eerste instantie tegen, we waren een beetje boos op onzelf dat we ons hierheen hadden laten lokken en het zwembad was weinig soeps, op het eerste oog. Na een paar dagen valt het toch wel mee, als we even onze draai vinden is met alles te leven.
's avonds gingen we een plek zoeken voor te eten bij de nightbazaar, dat is zoals Bangkok zou moeten zijn. Eeen beetje druk, veel stalletjes en vriendelijke mensen. Ze willen je van alles verkopen maar leuren aanzienlijk minder dan in Bangkok. Zojuist hoorden we van een Bankokenaar, dat hij hier altijd zijn inkopen komt doen (pak, zijde etc) omdat het hier veel goedkoper is, en dat wist ik ook wel, maar weet het nu zeker. Voor electronica moet je in Bangkok zijn.
We hebben eens geinformeerd naar een dagtocht in de jungle en ja hoor t o e v a l l i g was er morgen nog een plekje vrij die we voor een gereduceerd tarief konden innemen. Zodoende gaan we morgen naar de jungle, autochtonen, olifanten en bamboeraften, we zijn benieuwd.
De toektoes zijn erg aardig, de eerste moest ons terugbrengen naar het hotel, omdat we niet meer wisten waar we precies zaten en plattegronden met zonder bril en alleen maar rara tekens is ook niet jedat. Hij kreeg in het zicht van dfe haven een platten band, maar wij waren gered. Er wordt hier niet moeilijk gedaan over de prijs, zelden noemt een toektoeker een te hoge prijs.
We hebben heel lokaal gegeten op een groot eetplein voor een paar dollar en daarne slapie slapie.

Zaterdag: Rustdag Luang prabang

Zaterdag: Rustdag Luang prabang
Vanochtend toch op tijd voor de monnikken stoet. Om 6 uur liepen ze met zijn honderd door de straten in de hoop ergens wat voedsel te bemachtigen. op de hoek van de straat zaten vrouwen met een grote basket plakrijst iedere monnikl en hapje in de trommel te doen. Wij kochten snel wat spul van sjaggerende kinderen en onwetend flikkerden we het spul bij de eerste de beste monnik die ons passeerde. Ik hoop dat hij het verder verdeeld, want dat was dus niet helemaal de bedoeling. Daarna weer sleepy sleepy en om negen uur ontbijten. We lieten ons voorlichten door de buren over Chiang May en gingen naar de Market, blijft leuk, mar ja alleen maar kijken is ook saai, dus we hebben weer twee sjaltes gekocht. Daarna eten bij de westersbeinvloede healthy and fresh, met een refill coffee die je weer naar thuis doet verlangen en een gesprekje met hollanders die in Maastricht en Amsterdam woonden (zij in M'tricht, hij in Amsterdam). Over marokkanen war hij mee werkte en cultuur. We krijgen wel een beeld van hoe het is in een samenleving te wonen waar leven, werken en gezin zo nauw met elkaar verweven zijn. Vanovond nog mar een keer naar de nightmarket waarbij duzende sjaltjes te koop zijn en honderden verkopertjes onder een peertje proberen de verkoop van de dag te doen. morgen naar Chinag May, volgende keer meer.

Vrijdag: De Buddha Cave en de Watervallen

We moesten vroeg uit de veren en werden per boot over de mekong eerst meegenomen naar een grot waarin Buddha beelden vezameld waren. Grotere nep heb ik tot nu toe hier nog niet meegemaakt. De Uper Cave sloeg alles. Je moest een zaklamp huren om de 10 meter diepe grot in te kunnen en de Buddha's te bezichtigen. Zelfs met zaklamp kun je nauwelijks iets ontdekken en met flits en fototoestel heb ik ook alleen maar zwarte foto's kunnen schieten.
De middag daarentegen was werelds, de watervallen lagen een stukje landinwaarts. Met een gammele toektoek-auto, waarbij de benzine uit een fles kwam nast de bestuurden, die af en toe met een slangetje probeerde de zaak aan de gang te houden. Vering had de auto ook niet terwijl er zo'n tien toeristen en autochtonen achterop de pickup waren gestopt. Enfin, we overleefden die tocht en zagen onderwijl prachtig terrasvormige rijstvelden, tot nu toe hebben we alleen plattelands rijstvelden gezien maar in terrasvormig is het allemaal nog sproekjesactiger. De watervallen waren schitterend, we liepen via een pad gewezen door de schipper naar de tweede laag watervallen, vandaruit konden we door de watervallen heen naar boven en in een bak waar de derde lag watervallen in uitkwam zwemmen. Oh er komt net een processie van monikken langs, met paraplu en goed gemutst, gaan zeker op schoolreisje. Waar was ik. Oja, we durfden natuurlijk eerst niet naar boven en zijn via een pad nar de top gegaan, vandaruit de pool aanschouwd. Uiteindelijk durfden we toch in onderbroek nar boven door de waterval heen, die helemal niet glad bleek te zijn. Goddelijk en overgetelijk. Morgen gan we weer rustdag houden en dan zit ons verblijf in Laos er al weer op.

Donderdag: Tempels, Tempels en Tempels

Om vier uur werde we wakker van het getrommel, toch maar blijven liggen, de monnikkenoptocht gemist. Vandaag hebben we de meeste tempel complexen op dit schriereiland bezocht. Luang Prabang ligt schitterend aan de Mekong en ingesloten door een daarin uitmonderende zijrivier. Zo lijkt het net een schiereiland waar sinds eeuwen de monniken hun tempels hebben gebouwd. Op dit moment wordt hier alles gerestaurerd en de monniken geleerd hoe ze dat zelf het beste kunnen doen. In de mooie tempels zagen we grote buddha's, zwarte, gouden, een schip dat zo te zien een grote urn moest overvaren, een aantal wedstrijd boten waar ze met een mannetje of twintig in kunnen zitten.
Bij de lunch hebben we de eerste vracht karten geschreven en 's middags hebben we gelanterfanterd, het was behoorlijk heet. We hebben een nieuw soort jokeren uitgevonden: sabadiaans (sabadia betekent goede dag en gebruikt men hier in Laos voor alle gelegenheden). Voor geinteresseerden kan ik de spelregels wel uitleggen, het principe komt er op neer dat we nog mar met twee type kaarten werken (rood en zwart) dat makt het leven een stuk simpeler. Morgen gaan we bootje varen, eerst naar de cave en daarna nar de watervallen, we zijn benieuwd.

Woensdag: Luang Prabang

Alles liep gesmeerd vanochtend. Jack bracht ons naar het vliegveld en de ATR (god zij dank, want de chinese vliegftuigen zijn niet te vertrouwen) stond op ons te wachten. Het vliegtuig was vol en na een colatje landden we save op LP. Er was een goede limosine service voor 5500 kip nar de stad en in no time lagen we in onze kamer in het SAYO guesthouse, niet degene die we geboekt hadden helaas, mar twee kamers beneden. De een was wat erg vochtig, maar och we zijn er inmddels al aan gewend. Dankzij twee ventilatoren en de airco (pas nieuw zo te zien) en een ijskast op de kamer is het er goed toeven. S middag geluncht in een tentje aan de mekong, waar we de rest van de dagen ook geluncht en gegeten hebben, we zijn er kind aan huis. 's Avonds meteen de berg beklommen, met de stupa om de prachtige zonsondergang te aanschouwen, maar helaas een wolk gooide roet in het eten. Het is hier overigens al de vier dagen droog gebleven. Boven op de berg zat een heel rijtje toeristen (een aantal nederlanders) die zaten te kijken alsof de space shuttle werd gelanceerd. Met camera's in de aanslag.

Dinsdag: Rustdag in Vientiane

Morgenvroeg gaan we vetrekken naar Luang Prabang, we zijn nog even langs de hoogtepunten gegan, de markt: balletjes gekocht typisch Lao balletje van riet, T-shirts van BeerLao ons favoriete merk na Leeuw, daarna nar een met veel geld gerenoveerde tempel en natuurlijk als kroon op het werk: de Arc de Triumph. We hebben een ansichtkart gevonden waarin dit symbool van trots gesitueerd is midden en in tropische setting, mar in feite staat hij op een hele grote betonnen vlakte die ze net zijn om aan turnen tot heuse rotonde met zowaar lijnen op het asfalt en lantaarntjes op zijn Parijs. Ze hebben alleen geen geld om de peertjes in de lampen ook dadwerkelijk te laten branden. De arc is gebouwd van beton dat geschonken is door de amerikanen om de landingsban mee te vergroten, zo gaan die dingen. In de Arc is een groot warenhuis van toeristische artikelen. We kwamen er een Lao-pet tegen met een hema label (7.99 EURO, te koop voor 1 dollar). Het uitzicht uit de Arc is nog niet zo mejestueus, mar als we over een par jar weer komen zal dat wel anders zijn. In Vientiane zijn geen hoge gebouwen te cinden. 5 verdiepingen is wel de Limit. Het prestigeuze hotel waar we zondag aten bevat zo'n 6 verdiepingen waarvan de 4 en 5de verdieping nog niet zijn afgebouwd. in de verte zien we een look alike van de Eiffeltoren, die zorgt voor het uitzenden van de Lao TV, of telefoon dat weet ik niet. TV staat toch wel in de meeste huizen, angesloten op een satelliet antenne, zelfs in de bushbush wordt werelds TV gekeken. Rest volgt...

Maandag: Wat Susaket, Wat KeoPhray en markt

Vorige week kwamen we hier aan en we zijn nu al zo vertrouwd. Een week van veel zien, veel zelf ervaren maar vooral ook van veel praten. Hele avonden praten over ontwikkelingswerk in het algemeen en Laos in het byzonder. Over de wijze van leven in dat soort landen, over de rol van de overheid en van andere landen, de valstrikken van een goedkope arbeidskrachten economie, een verzadigde markt, een 'gesloten' overheid, maar vooral een totaal gebrek aan planning en vooruit denken. Men is bezig met overleven en een paar kleine dromen, men is zich goed bewust van geluk en ongeluk, bijgeloof of geloof, schaamte spelen een prominente rol in de cultuur.

De grond is hier vruchtbaar, drie keer zoveel regenwater als in Nederland en toch komt men vaak niet verder dan voor eigen consumptie groente te verbouwen en rijst natuurlijk. Men laat wat nogal kalende kippen rondlopen, een hond ligt voor pampus voor het huis en hier een daar is een buffel gedrapeerd in het ozo kleurrijke groene landschap. Veel gezinnen gebruiken een kip voor het eten van de hele week gecombineerd met plakrijst in de kleine bamboe rieten mandjes. Plakrijst is een wat glazige korrel die je alleen met flink wrikken af kan breken van de rest van de korrels. Men woont in hutjes, soms huisjes, vaak op palen zonder uitzondering met golfplaten bedekt in de vorm van dakpannen. Gisteren kwamen we een restaurant tegen dat water over het dak spoot te koeling. Kinderen zijn de verzekering van inkomen, ze zijn geen handenbinders en al vroeg zeer zelfstandig zowel jongens als meisjes. Hoe rijker men is hoe meer men heeft te verliezen. Een paradox die een land onderontwikkeld kan houden. Men werkt continu, sjaggeren, handelen, verbouwen en diensten aanbieden. Al hebben ze maar vijf potten jam, dan staan ze al op straat om de waar te koop aan te bieden. Het vertier is schaars, al heb ik de indruk dat de lao’s zich best met elkaar kunnen vermaken, ze zijn niet zwaar op de hand en maken van een dag in de winkel of markt staan toch een sociale gebeurtenis. Ze zijn nooit alleen, ze leven met zijn allen en delen vreugde en verdriet en vieren bij elke gelegenheid (meestal religieus) feest, met veel brommers en bier..
Het leven in Vientiane is puur, zonder bijbedoelingen, het afdingen gaat simpel en straight. Ze genieten van het leven, van hun bedrijvigheid, men lacht oprecht vaak ook verlegen met je. Ze zien de toerist niet als dollarspender maar als iemand die je een plezier kan doen, ze gunnen je gewoon geen voettocht.

De strijd tegen alle elementen en tegen de omstandigheden is eenvoudig maar vreet tijd. Het spic en span houden van het huis om de mieren geen gelegeheid te geven je kostbare bezit aan te tasten is dagwerk. De insekten vallen over het algemeen wel mee. Er zijn natuurlijk muggen (geen malaria, maar gewoon), maar och dat went ook wel.
De mensen zijn allemaal middenstanders, ik herken dat zo goed. Altijd bezig met klanten, diensten, voor wat hoort wat. Ze vormen een hechte gemeenschap, hecht naar de groep maar niet vijandig naar de buitenstaanders. Tijd voor zichzelf kennen ze ziet, tijd voor ontwikkeling, voor ontspanning, speelgoed enzo bestaat niet.

Het doet me allemaal erg denken aan Griekenland 27 jaar geleden, hoe zal het hier over 27 jaar zijn. De communisten zullen wel eieren voor hun geld kiezen en langzaam vercommercialiseren, hoe het met het land zal gaan laat zich raden, verschil tussen arm en rijk zal toenemen, sommige zullen engels gaan beheersen en grote westerse maatschappijen zullen nadat alle andere goedkope landen hun oog laten vallen op Laos. Maar hoe het met die lieve hardwerkende vrolijke mensen zal gaan, ik zou het niet weten, verliezen ze hun onschuld, gaan ze individualiseren, gaan ze zich organiseren in bedrijven en baasje spelen. De tijd zal het leren. Op dit moment is een ontwikkeling nog niet echt te verwachten, het niveau van de gemiddelde Lao is laag en iets anders dan hard werken levert nauwelijks geld op.

Vanmiddag zijn we naar twee tempels gewest Susaket (19de eeuw) en KheoPhray, ook zoiets. Mooi bewaard met respectievelijk een grote gouden en een grote zwarte buddha. Van de laatste categorie zijn we het meest gecharmeerd.

Daarna na de martk, maar die liep al op zijn eind. Ellen heeft nog wel een jurk gekocht, die slank afkleed zei ze net (iets voor mij misschien, want ik raak langzaam buddha shaped, de chinese buddha wel te verstaan, want de lao buddha’s zijn allemaal slank en soms zelfs op het vrouwelijke af.
Morgen de laatste dag in Vientiane.