Voor wie het nog niet weet lees eerst: niet schrikken
Ze blijft nog even thuis, ze is uit de pyama, ze piept als je ze aanwijst als een kuikentje, ze heeft net weer een tram van dichtbij gezien (eng) en de tramchauffeur heeft gebeld, die was zeer opgelucht. Stukje bij beetje komt de puzzel bij elkaar. Ze is voor haar tram langs en achter een voorligger door overgestoken achter een meneer aan. Die meneer maakte een sprintje om de aankomende tram de ontwijken, zij heeft de tram niet gezien. Enorme rempartij en ze is tegen de tram aangebotst en eronder verdwenen, hevige schreeuw, daarna doodse stilte. Het moet zeer beangstigend zijn geweest die paar seconden. Ze is door de huppende meneer (van voor haar) onder de tram gehaald en op het bankje van de halte gezet. Ze wist meteen het telefoonnummer van thuis, via de mobiel is Ellen gebeld. Die zag alleen meteen dat er uitwendig weinig schade was, maar vreese voor allerlei botbreuken (met name haar bekken), maar gelukkig is alles heel gebleven en is ze er beschaafd vanaf gekomen. We praten er natuurlijk veel over, onder andere ook dat je een tram beter kan laten wegrijden voordat je oversteekt. Waarop ze zei: dan had ik lang kunnen wachten, want de tram stond er nog toen ik al naar het ziekenhuis werd gebracht. Ze kon niet waarderen dat we er om lachten. Verder veel bloemen, kaartjes en aandacht, waarvoor dank, we kunnen niet iedereen bellen, soms denk je dat je overdrijft, dan weer denk je dat je het niet moet onderschatten, dan ben je te snel en dan denk je weer, we moeten rust. Het zal ons nog wel een tijd bezig houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten