Erg mooi, de laatste dag en nog zo wel besteed. De taxi zou om 7 uur komen, dus we hadden nog een tripje afgesproken om de tijd te doden. Dat viel gelukkig niet tegen. We werden naar een vissersdorpje gebracht, vandaar met de boot naar een verlaten strand en toen 240 meter naar boven met trappen in de berg, weer wat naar beneden daalden we een schitterend grot in, waarlijk superb. Hij was ingestort gedeelte net als de gouffre du padurac, prachtig.
Daarna weer terug, langs de grote buddha met de monkeys, nog even zwemmen. douchen, omkleden, pizza eten en terug naar Holland. We gaan zo vertrekken.
donderdag, juli 31, 2003
Woensdag: Strand
Buddha gemaakt en That Luang nagemaakt. Afscheid genomen en de resterende foto's laten ontwikkelen.
Verder geen nieuws. Behalve dat we ons nog steeds verbazen over een wereld waarin het woord efficiency niet bestaat en hoeft te bestaan. Arbeid kost hier niks en dus is het begrip efficiency gereduceerd tot het verbruik van middelen, met name benzine en voedsel. De hele dag lopen mensen hun waren te slijten aan de toeristen. Wij roepen de hele dag: no thank you, no thank you. Je wordt er beroerd van.
Eindelijk hebben de hand weten te leggen op een stukje Durian, dat is een vrucht die zo stinkt dat je hem niet mee mag nemen in een hotel en daarom de verboden vrucht wordt genoemd. Voor ons mag die op de verboden lijst blijven, wat een troep, Pim en ik waren het allebei, het is verschrikkelijk vies, onze taxichauffeur vond het een zaligheid, jammer dat ik hem al in prullebak gemieterd heb.
We zjin wel nog naar de kapper geweest, voor 3 euro even kortgewiekt en de rest van de familie heeft zich laten masseren, hetgeen meer op een kietelpartij leek voor Simone, die kwam niet meer bij en de masseuses en wij ook niet meer. De kapperij wordt heel vaak gecombineerd met masseuse, voet-, hand en hoofd verzorging. Ik zou Ans willen adviseren een kleine cursus hoofd en nek massage te gaan volgen en iedere klant voor het knippen een massage aan te bieden, de eerste maanden gratuit en je zult zien, je boort een nieuwe markt aan.
Verder geen nieuws. Behalve dat we ons nog steeds verbazen over een wereld waarin het woord efficiency niet bestaat en hoeft te bestaan. Arbeid kost hier niks en dus is het begrip efficiency gereduceerd tot het verbruik van middelen, met name benzine en voedsel. De hele dag lopen mensen hun waren te slijten aan de toeristen. Wij roepen de hele dag: no thank you, no thank you. Je wordt er beroerd van.
Eindelijk hebben de hand weten te leggen op een stukje Durian, dat is een vrucht die zo stinkt dat je hem niet mee mag nemen in een hotel en daarom de verboden vrucht wordt genoemd. Voor ons mag die op de verboden lijst blijven, wat een troep, Pim en ik waren het allebei, het is verschrikkelijk vies, onze taxichauffeur vond het een zaligheid, jammer dat ik hem al in prullebak gemieterd heb.
We zjin wel nog naar de kapper geweest, voor 3 euro even kortgewiekt en de rest van de familie heeft zich laten masseren, hetgeen meer op een kietelpartij leek voor Simone, die kwam niet meer bij en de masseuses en wij ook niet meer. De kapperij wordt heel vaak gecombineerd met masseuse, voet-, hand en hoofd verzorging. Ik zou Ans willen adviseren een kleine cursus hoofd en nek massage te gaan volgen en iedere klant voor het knippen een massage aan te bieden, de eerste maanden gratuit en je zult zien, je boort een nieuwe markt aan.
Dinsdag: Golf, wandeling
Een kleine communicatiestoring, maar de bedoeling was dat ik en Pim gingen golven bij de Hua Hin Royal Golfclub. Het bleek echter de beste course te zijn van zuid oost azie en heel cheap, maar niet voor onze begrippen. Voor 75 euro konden we een caddy krijgen, een shirt moesten we aanschaffen, slagwapens huren etc. De baan was groot. Hebben we dus niet gedaan, we zijn wel een uurtje gaan afslaan bij een drive. Was ook leuk. Naast ons stonden twee profies, die de bal systematisch over het hek heen jasten, daarbij I don't see uitroepend. Nee dank je de koekoek, uilskuiken, de bal vloog recht door de schoorsteen van de belendede golfbeplate optrekjes, war ik liever niet zou willen wonen.
Van ons hadden de omstanders niks te duchten, alleen liet ik een keer de club uit mijn handen glijden, maar gelukkig in de richting van de green. Met gevaar voor eigen leven heb ik hem zelf opgehaald en nog een paar mooie gedenkwaardige shots gedaan. Ik ben klaar voor de broederdag en Pim met afstand verslagen. We hadden een heerlijke modderfiguur geslagen als we met de caddies op pad waren geweest, die waren nu nog niet hersteld van de lachkrampen. Goed. S avonds gelopen naar het dichtsbijzijnde dorp om naar de metershoge buddha te kijken. Helaas viel de duisternis als altijd weer snel en dit keer te snel in waardoor Ellen het unheimisch begon te vinden aan het verlaten strand. De terugweg was ook even spannend, want in Hua Hin stikt het van de toektoeks maar op het platteland niet. Maar goed we vonden toch een taxi en waren zo weer op de nightmarket. Daar hebben we goddelijk gegeten in een typisch thais volksrestaurant: TL buizen, TV aan, grote tafels, eten voor een habbekrats.
Van ons hadden de omstanders niks te duchten, alleen liet ik een keer de club uit mijn handen glijden, maar gelukkig in de richting van de green. Met gevaar voor eigen leven heb ik hem zelf opgehaald en nog een paar mooie gedenkwaardige shots gedaan. Ik ben klaar voor de broederdag en Pim met afstand verslagen. We hadden een heerlijke modderfiguur geslagen als we met de caddies op pad waren geweest, die waren nu nog niet hersteld van de lachkrampen. Goed. S avonds gelopen naar het dichtsbijzijnde dorp om naar de metershoge buddha te kijken. Helaas viel de duisternis als altijd weer snel en dit keer te snel in waardoor Ellen het unheimisch begon te vinden aan het verlaten strand. De terugweg was ook even spannend, want in Hua Hin stikt het van de toektoeks maar op het platteland niet. Maar goed we vonden toch een taxi en waren zo weer op de nightmarket. Daar hebben we goddelijk gegeten in een typisch thais volksrestaurant: TL buizen, TV aan, grote tafels, eten voor een habbekrats.
Zondag: Strand
Strand was op 200 meter afstand, heerlijk alleen wat te veel stenen. Maar, we zaten allemaal onder de sneetjes en schafwondjes maar hebben toch drie keer genoten van de stoelen, met parasol dak en het lekkere eten op de beach.
De dag in ledeigheid volbrengen is niet een sport die wij beheersen, moet ik zeggen. Pas na een paar dagen lukte het mij een zandkasteel (hier dus een buddha en een That Luang) te maken en daarna wat te dobberen in het zwembad en rondhobbelen op de nightmarket. We hebben ook opvallend veel pizza gegeten, de geur van echte pizza is werkelijk goddelijk. tegenover ons hotel hebben ze de beste pizza van Thailand, sure.
De dag in ledeigheid volbrengen is niet een sport die wij beheersen, moet ik zeggen. Pas na een paar dagen lukte het mij een zandkasteel (hier dus een buddha en een That Luang) te maken en daarna wat te dobberen in het zwembad en rondhobbelen op de nightmarket. We hebben ook opvallend veel pizza gegeten, de geur van echte pizza is werkelijk goddelijk. tegenover ons hotel hebben ze de beste pizza van Thailand, sure.
Zaterdag: Maar Hua Hin
Mooi vliegveld weet eens goed bezichtigd, we konden er zelfs even internetten. Op bangkok was de rust weer snel verdwenen. We werden opgewacht door een lieftallige dame: where are you goig to. Naar Hua Hin, aha dat treft, dat regelen we wel effe. Zij in de boeken kijken, maar een duur hotel kon ze ons aanbieden. Lat maar we gan zelf wel op onderzoek uit. Neem de taxi dat kost zoon 2000 Baht, 100 gulden. We werden een tazi ingedirigeerd voor we er erg in hadden en gingen luxe op weg naar de koninklijke badplaats. We hadden al een hotel uitgezocht, en daar konden we ook teerecht in twee kamers, heerlijk. We zouden vijf nachten genieten van PP Hotel, het zwembad en het balkon. Geen ontbijt, mooi toe want de eieren komen ons de neus uit, geef mij maar kaas en chocopasta.
Vrijdag: Naar Sukothai new and ancient city
Na wat gepieker over gisteren hebben we toch maar besloten gwoon onze gang te gaan met de chauffeur. We brachten eerst een bezoek aan de prachtige (***) oude stad. De chauffeur begreep niet dat we er op een gegeven moment wel genoeg van hadden en naar de nieuwe stad wilden. Ellen roep al, stap jij maar uit en maak een foto, anders staan we hier nog langer te wachten. Op een gegeven moment hebben we hem naar de stad gedirigeerd.
Die was erg leuk en we hebben hier een culinair hoogtepunt gehad, met name de mandarjinen shake was voortreffelijk. Voor amper 200 Baht ons buikje rondgegeten. Supermarkt: inkopen, dan hoeven we tenminste niet te verhongeren s avonds.
Het hotel was wel OK, de kamers tenminste, al is met vier man slapen op drie bedden toch niet iets voor altijd.
Genoeg gezien zit het culturele gedeelte van de vakantie erop, morgen gaan we naar het strand van Hua Hin, hoe weten we nog niet, dat zien we in bangkok wel. Met de trein is in ieder geval een optie, maar wellicht kunnen we ook met de taxi.
Die was erg leuk en we hebben hier een culinair hoogtepunt gehad, met name de mandarjinen shake was voortreffelijk. Voor amper 200 Baht ons buikje rondgegeten. Supermarkt: inkopen, dan hoeven we tenminste niet te verhongeren s avonds.
Het hotel was wel OK, de kamers tenminste, al is met vier man slapen op drie bedden toch niet iets voor altijd.
Genoeg gezien zit het culturele gedeelte van de vakantie erop, morgen gaan we naar het strand van Hua Hin, hoe weten we nog niet, dat zien we in bangkok wel. Met de trein is in ieder geval een optie, maar wellicht kunnen we ook met de taxi.
Donderdag: naar Sukotai en een historisch park
Chiang mai was erg leruk, we waren uiteindelijk toch tevreden met ons hotel en je kunt heel gemakkelijk voortbewegen in de kleine stad met een hele leuke nightmarkt, als je een onverhoedse beweging maakt in de richting van een tuktuk ben je binnen 10 minuten weer op de hotelkamer, dus pas op. Het is hier gezellig, niet al te opdringerig en goedkoper dan in Bangkok is ons verzekerd. We hebben ook de laundry aan de overkant van het hotel ontdekt, waar de handsome man (dat ben ik) zijn was voor 100 baht kon laten doen. De nabijheid van de bergen en de olifanten is ook leuk, hel thailand is eigenlijk net zo vlak als noord holland, maar dan zonder wind. Goed op naar het vliegveld.
In Sukotai werden we in een afgelegen resort afgeserveerd. Van shuttelen naar de stad was geen sprake, we zaten vast en konden alleen met privee chauffeur voor redelijk veel geld het resort verlaten.
Na een paar keer slikken hebben we dat dan toch maar gedaan. We zijn naar Chatchanai historical park gegaan, op zich ouder dan het sukothai park, het was erg mooi en uitermate rustig, geen toerist te bekennen. Na een slechte toeringcarbusdroprestaurantenmaaltijd hebben we toch hele mooie dingen gezien, na een paar uur waren we het zat en lieten we ons terug brengen.
In het hotel moesten we s avonds de maaltijd gebruiken, veel beroerder kon het niet. Terwijl een beatband taise liedjes prevelde, met skimuts op, want dat is cool hier!!!, en op de achtergrond Thailand tegen Liverpool werd er een vreselijke maaltijd geserveerd, ongetwijfeld het culinaire dieptepunt.
Morgen gaan we nar Sukothai en the ancient city, we zijn wel al een beetje verzadigd, maar goed hioer in het hotel blijven hangen zien we niet zitten.
In Sukotai werden we in een afgelegen resort afgeserveerd. Van shuttelen naar de stad was geen sprake, we zaten vast en konden alleen met privee chauffeur voor redelijk veel geld het resort verlaten.
Na een paar keer slikken hebben we dat dan toch maar gedaan. We zijn naar Chatchanai historical park gegaan, op zich ouder dan het sukothai park, het was erg mooi en uitermate rustig, geen toerist te bekennen. Na een slechte toeringcarbusdroprestaurantenmaaltijd hebben we toch hele mooie dingen gezien, na een paar uur waren we het zat en lieten we ons terug brengen.
In het hotel moesten we s avonds de maaltijd gebruiken, veel beroerder kon het niet. Terwijl een beatband taise liedjes prevelde, met skimuts op, want dat is cool hier!!!, en op de achtergrond Thailand tegen Liverpool werd er een vreselijke maaltijd geserveerd, ongetwijfeld het culinaire dieptepunt.
Morgen gaan we nar Sukothai en the ancient city, we zijn wel al een beetje verzadigd, maar goed hioer in het hotel blijven hangen zien we niet zitten.
Woensdag: rustdag in Chiang Mai
Vandaag ben ik bezig geweest met de foto's, ik heb inmiddels al zo'n 500 foto's gemaakt en een aantal wil toch wel op print zien. ni een winkeltje in de buurt was dat voor 6 bath (30c) geen probleem. Dat scheelt weer een hoop werk thuis en zo kom je dadelijk thuis met de foto's al in de aanslag. We zijn ook noch naar de mooiste tempel geweest hier in Chiang mai, met een hoop olifanten en een lichende Buddha. Pim en Simone hebben de oofers gebracht, de wierook ontstoken en een lotusbloem er neer gelegd en nu zla mijn buikpijn ook wel overgaan. Ze wilden ook nog graag een toektoek ritje maken helemaal alleen, zonder de bezielende leiding van de ouders. Pim had dmv een diepte interview achterhaald dat een uur rondrijden zo'n 100 baht moest kosten, dus gaf hij de chauffeur opdracht een uur lang doelloos ron te rijden door de stad. Helaas had hij buiten de waard gerekend, want bji de eerste de beste tempel werden de kids al uit het wagentje verordeneerd, toen P en S dit geen goed idee vonden, was het enthousiasme van de toektoeker geluwd, een uur rondrijden zou veel te veel gas kosten. Ze werden uiteindelijk even losgelaten in een nabij gelegen park en toen binnen een halfuur weer op de stoep voor het hotel gezet, toch tevreden. We hebben alles samen gedaan en dat vinden ze natuurlijk toch wel een nadeel. Ze alleen laten kan moeilijk omdat ze elkaar vrij snel in de haren zitten, ze kunnen er vaak ook niet veel aan doen, het is allemaal zo vermoeiend voor ze.
S avonds nog op de markt gegeten, het begon zowaar wat te regenen. Over het weer niets dan goeds. We hebben werkelijk geen enkel benul wat de regntijd inhoud want we hebben eigenlijk van regen geen enkele last gehad tot nu toe.
S avonds nog op de markt gegeten, het begon zowaar wat te regenen. Over het weer niets dan goeds. We hebben werkelijk geen enkel benul wat de regntijd inhoud want we hebben eigenlijk van regen geen enkele last gehad tot nu toe.
woensdag, juli 23, 2003
Dinsdag: wat ronddolen en Chiang Mai
Helaas was ik een beetje ziek, de hele familie heeft tot nu toe nmog nergens last van gehad. Dit keer was het dus een beetje mis en na een paar watten wilde ik liever naar het hotel, de kinderen wilden al voor dat we gingen niks liever dus, we toektoekten snel naar de play. Ik heb een grote bewondering voor het type WC's in het verre oosten, voor zover ze niet van het mikmikcaliber zijn. Met weinig water wordt je behoefte over een soort drempel heen gestuwd en daarna het riool in gezogen, werkelijk dit verdient een eervolle vermedling. Enfin s avinds was ik weer fit voor een helehoop inkopen: Tshirt, oorbellen, schoenen, CDs (100 baht) en uiteindelijk een Lao maaltijd, heerlijke curry en sweet en souer.
Daarnaast hebben we hotel en vluchten geboekt naar Sukutai en Bangkok. In Bangkok zien we wel weer verder voor de laatste 5 dagen.
Daarnaast hebben we hotel en vluchten geboekt naar Sukutai en Bangkok. In Bangkok zien we wel weer verder voor de laatste 5 dagen.
maandag: de olifanten
We waren gewaarschuwd door dezen en genen, de olifanten zijn een ervaring, die je gedaan moet hebben maar een pretje is het niet. Dat viel dus reuze mee. WSe hebben ontzettend genoten van een kleine safari door de bush, riviertje en langs het lunchterrein van de olifanten. Daar hebben ze een half uur aan de bomen zitten trekken en knagen. Daarvoor gingen we naar een Tribe dorpje, we hebben voor 5 baht boog geschoten, je moet toch wat. Alleen Simone joeg de pijl naar de belende tribe, wij raakten gelukkig wel het bord en ik zelfs de roos: een mango.
Na de lunch bezochten we een waterval, minder spectaculair dan in LP, en gingen we bamboe raften. Zittend op een vlot gleden we een riviertje af, met af en toe lichter kabbelingen, gezellig. Gezellig vooral omdat we twee companen hadden die les geven op hoonder Km afstand van Tokio. Zij waren hier op vakantie en vertelden ons een hoop over hun belevenissen, hier en in Japan. Erg interessant en heel leuk.
S avonds hadden we gegeten shame on us, in een deuts/nederlandse/italiaanse tent, moet hoempapa muziek. Een pizza en lasagna, sindsdien heb ik een beetje dia- Maar goed we overleven het wel, toen we buiten stonden zagen we net de twee canadezen uit de McDonalds komen: trapped!
Na de lunch bezochten we een waterval, minder spectaculair dan in LP, en gingen we bamboe raften. Zittend op een vlot gleden we een riviertje af, met af en toe lichter kabbelingen, gezellig. Gezellig vooral omdat we twee companen hadden die les geven op hoonder Km afstand van Tokio. Zij waren hier op vakantie en vertelden ons een hoop over hun belevenissen, hier en in Japan. Erg interessant en heel leuk.
S avonds hadden we gegeten shame on us, in een deuts/nederlandse/italiaanse tent, moet hoempapa muziek. Een pizza en lasagna, sindsdien heb ik een beetje dia- Maar goed we overleven het wel, toen we buiten stonden zagen we net de twee canadezen uit de McDonalds komen: trapped!
Zondag: Chiang Mai aankomst
De dag begon met een stroomstoring. heel Luang prabang had een uur lang geen stroom, geen ijkast, geen airco en ventllator. Op zich niet erg, maar we wilden naar Healthy en Fresh voor een laatste lekker ontbijt, met yoghurt en vruchten en een heerlijk soort muesli, maar helaas hij was gesloten.
Aan vliegen raken we al gewend, om twaalf uur hingen we al weer in de lucht richting Chiang Mai met zelfs een heuze Laotiaanse macaroni met shrimps, niet vies. Op het vliegveld werden we meteen gedirigeerd naar een hotel, cheap enzo, en och het was in de stad, dus misschien toch beter alsa de aanlokkelijke bungalows een end buiten de stad. Het hotel viel ons in eerste instantie tegen, we waren een beetje boos op onzelf dat we ons hierheen hadden laten lokken en het zwembad was weinig soeps, op het eerste oog. Na een paar dagen valt het toch wel mee, als we even onze draai vinden is met alles te leven.
's avonds gingen we een plek zoeken voor te eten bij de nightbazaar, dat is zoals Bangkok zou moeten zijn. Eeen beetje druk, veel stalletjes en vriendelijke mensen. Ze willen je van alles verkopen maar leuren aanzienlijk minder dan in Bangkok. Zojuist hoorden we van een Bankokenaar, dat hij hier altijd zijn inkopen komt doen (pak, zijde etc) omdat het hier veel goedkoper is, en dat wist ik ook wel, maar weet het nu zeker. Voor electronica moet je in Bangkok zijn.
We hebben eens geinformeerd naar een dagtocht in de jungle en ja hoor t o e v a l l i g was er morgen nog een plekje vrij die we voor een gereduceerd tarief konden innemen. Zodoende gaan we morgen naar de jungle, autochtonen, olifanten en bamboeraften, we zijn benieuwd.
De toektoes zijn erg aardig, de eerste moest ons terugbrengen naar het hotel, omdat we niet meer wisten waar we precies zaten en plattegronden met zonder bril en alleen maar rara tekens is ook niet jedat. Hij kreeg in het zicht van dfe haven een platten band, maar wij waren gered. Er wordt hier niet moeilijk gedaan over de prijs, zelden noemt een toektoeker een te hoge prijs.
We hebben heel lokaal gegeten op een groot eetplein voor een paar dollar en daarne slapie slapie.
Aan vliegen raken we al gewend, om twaalf uur hingen we al weer in de lucht richting Chiang Mai met zelfs een heuze Laotiaanse macaroni met shrimps, niet vies. Op het vliegveld werden we meteen gedirigeerd naar een hotel, cheap enzo, en och het was in de stad, dus misschien toch beter alsa de aanlokkelijke bungalows een end buiten de stad. Het hotel viel ons in eerste instantie tegen, we waren een beetje boos op onzelf dat we ons hierheen hadden laten lokken en het zwembad was weinig soeps, op het eerste oog. Na een paar dagen valt het toch wel mee, als we even onze draai vinden is met alles te leven.
's avonds gingen we een plek zoeken voor te eten bij de nightbazaar, dat is zoals Bangkok zou moeten zijn. Eeen beetje druk, veel stalletjes en vriendelijke mensen. Ze willen je van alles verkopen maar leuren aanzienlijk minder dan in Bangkok. Zojuist hoorden we van een Bankokenaar, dat hij hier altijd zijn inkopen komt doen (pak, zijde etc) omdat het hier veel goedkoper is, en dat wist ik ook wel, maar weet het nu zeker. Voor electronica moet je in Bangkok zijn.
We hebben eens geinformeerd naar een dagtocht in de jungle en ja hoor t o e v a l l i g was er morgen nog een plekje vrij die we voor een gereduceerd tarief konden innemen. Zodoende gaan we morgen naar de jungle, autochtonen, olifanten en bamboeraften, we zijn benieuwd.
De toektoes zijn erg aardig, de eerste moest ons terugbrengen naar het hotel, omdat we niet meer wisten waar we precies zaten en plattegronden met zonder bril en alleen maar rara tekens is ook niet jedat. Hij kreeg in het zicht van dfe haven een platten band, maar wij waren gered. Er wordt hier niet moeilijk gedaan over de prijs, zelden noemt een toektoeker een te hoge prijs.
We hebben heel lokaal gegeten op een groot eetplein voor een paar dollar en daarne slapie slapie.
zaterdag, juli 19, 2003
Zaterdag: Rustdag Luang prabang
Zaterdag: Rustdag Luang prabang
Vanochtend toch op tijd voor de monnikken stoet. Om 6 uur liepen ze met zijn honderd door de straten in de hoop ergens wat voedsel te bemachtigen. op de hoek van de straat zaten vrouwen met een grote basket plakrijst iedere monnikl en hapje in de trommel te doen. Wij kochten snel wat spul van sjaggerende kinderen en onwetend flikkerden we het spul bij de eerste de beste monnik die ons passeerde. Ik hoop dat hij het verder verdeeld, want dat was dus niet helemaal de bedoeling. Daarna weer sleepy sleepy en om negen uur ontbijten. We lieten ons voorlichten door de buren over Chiang May en gingen naar de Market, blijft leuk, mar ja alleen maar kijken is ook saai, dus we hebben weer twee sjaltes gekocht. Daarna eten bij de westersbeinvloede healthy and fresh, met een refill coffee die je weer naar thuis doet verlangen en een gesprekje met hollanders die in Maastricht en Amsterdam woonden (zij in M'tricht, hij in Amsterdam). Over marokkanen war hij mee werkte en cultuur. We krijgen wel een beeld van hoe het is in een samenleving te wonen waar leven, werken en gezin zo nauw met elkaar verweven zijn. Vanovond nog mar een keer naar de nightmarket waarbij duzende sjaltjes te koop zijn en honderden verkopertjes onder een peertje proberen de verkoop van de dag te doen. morgen naar Chinag May, volgende keer meer.
Vanochtend toch op tijd voor de monnikken stoet. Om 6 uur liepen ze met zijn honderd door de straten in de hoop ergens wat voedsel te bemachtigen. op de hoek van de straat zaten vrouwen met een grote basket plakrijst iedere monnikl en hapje in de trommel te doen. Wij kochten snel wat spul van sjaggerende kinderen en onwetend flikkerden we het spul bij de eerste de beste monnik die ons passeerde. Ik hoop dat hij het verder verdeeld, want dat was dus niet helemaal de bedoeling. Daarna weer sleepy sleepy en om negen uur ontbijten. We lieten ons voorlichten door de buren over Chiang May en gingen naar de Market, blijft leuk, mar ja alleen maar kijken is ook saai, dus we hebben weer twee sjaltes gekocht. Daarna eten bij de westersbeinvloede healthy and fresh, met een refill coffee die je weer naar thuis doet verlangen en een gesprekje met hollanders die in Maastricht en Amsterdam woonden (zij in M'tricht, hij in Amsterdam). Over marokkanen war hij mee werkte en cultuur. We krijgen wel een beeld van hoe het is in een samenleving te wonen waar leven, werken en gezin zo nauw met elkaar verweven zijn. Vanovond nog mar een keer naar de nightmarket waarbij duzende sjaltjes te koop zijn en honderden verkopertjes onder een peertje proberen de verkoop van de dag te doen. morgen naar Chinag May, volgende keer meer.
Vrijdag: De Buddha Cave en de Watervallen
We moesten vroeg uit de veren en werden per boot over de mekong eerst meegenomen naar een grot waarin Buddha beelden vezameld waren. Grotere nep heb ik tot nu toe hier nog niet meegemaakt. De Uper Cave sloeg alles. Je moest een zaklamp huren om de 10 meter diepe grot in te kunnen en de Buddha's te bezichtigen. Zelfs met zaklamp kun je nauwelijks iets ontdekken en met flits en fototoestel heb ik ook alleen maar zwarte foto's kunnen schieten.
De middag daarentegen was werelds, de watervallen lagen een stukje landinwaarts. Met een gammele toektoek-auto, waarbij de benzine uit een fles kwam nast de bestuurden, die af en toe met een slangetje probeerde de zaak aan de gang te houden. Vering had de auto ook niet terwijl er zo'n tien toeristen en autochtonen achterop de pickup waren gestopt. Enfin, we overleefden die tocht en zagen onderwijl prachtig terrasvormige rijstvelden, tot nu toe hebben we alleen plattelands rijstvelden gezien maar in terrasvormig is het allemaal nog sproekjesactiger. De watervallen waren schitterend, we liepen via een pad gewezen door de schipper naar de tweede laag watervallen, vandaruit konden we door de watervallen heen naar boven en in een bak waar de derde lag watervallen in uitkwam zwemmen. Oh er komt net een processie van monikken langs, met paraplu en goed gemutst, gaan zeker op schoolreisje. Waar was ik. Oja, we durfden natuurlijk eerst niet naar boven en zijn via een pad nar de top gegaan, vandaruit de pool aanschouwd. Uiteindelijk durfden we toch in onderbroek nar boven door de waterval heen, die helemal niet glad bleek te zijn. Goddelijk en overgetelijk. Morgen gan we weer rustdag houden en dan zit ons verblijf in Laos er al weer op.
De middag daarentegen was werelds, de watervallen lagen een stukje landinwaarts. Met een gammele toektoek-auto, waarbij de benzine uit een fles kwam nast de bestuurden, die af en toe met een slangetje probeerde de zaak aan de gang te houden. Vering had de auto ook niet terwijl er zo'n tien toeristen en autochtonen achterop de pickup waren gestopt. Enfin, we overleefden die tocht en zagen onderwijl prachtig terrasvormige rijstvelden, tot nu toe hebben we alleen plattelands rijstvelden gezien maar in terrasvormig is het allemaal nog sproekjesactiger. De watervallen waren schitterend, we liepen via een pad gewezen door de schipper naar de tweede laag watervallen, vandaruit konden we door de watervallen heen naar boven en in een bak waar de derde lag watervallen in uitkwam zwemmen. Oh er komt net een processie van monikken langs, met paraplu en goed gemutst, gaan zeker op schoolreisje. Waar was ik. Oja, we durfden natuurlijk eerst niet naar boven en zijn via een pad nar de top gegaan, vandaruit de pool aanschouwd. Uiteindelijk durfden we toch in onderbroek nar boven door de waterval heen, die helemal niet glad bleek te zijn. Goddelijk en overgetelijk. Morgen gan we weer rustdag houden en dan zit ons verblijf in Laos er al weer op.
Donderdag: Tempels, Tempels en Tempels
Om vier uur werde we wakker van het getrommel, toch maar blijven liggen, de monnikkenoptocht gemist. Vandaag hebben we de meeste tempel complexen op dit schriereiland bezocht. Luang Prabang ligt schitterend aan de Mekong en ingesloten door een daarin uitmonderende zijrivier. Zo lijkt het net een schiereiland waar sinds eeuwen de monniken hun tempels hebben gebouwd. Op dit moment wordt hier alles gerestaurerd en de monniken geleerd hoe ze dat zelf het beste kunnen doen. In de mooie tempels zagen we grote buddha's, zwarte, gouden, een schip dat zo te zien een grote urn moest overvaren, een aantal wedstrijd boten waar ze met een mannetje of twintig in kunnen zitten.
Bij de lunch hebben we de eerste vracht karten geschreven en 's middags hebben we gelanterfanterd, het was behoorlijk heet. We hebben een nieuw soort jokeren uitgevonden: sabadiaans (sabadia betekent goede dag en gebruikt men hier in Laos voor alle gelegenheden). Voor geinteresseerden kan ik de spelregels wel uitleggen, het principe komt er op neer dat we nog mar met twee type kaarten werken (rood en zwart) dat makt het leven een stuk simpeler. Morgen gaan we bootje varen, eerst naar de cave en daarna nar de watervallen, we zijn benieuwd.
Bij de lunch hebben we de eerste vracht karten geschreven en 's middags hebben we gelanterfanterd, het was behoorlijk heet. We hebben een nieuw soort jokeren uitgevonden: sabadiaans (sabadia betekent goede dag en gebruikt men hier in Laos voor alle gelegenheden). Voor geinteresseerden kan ik de spelregels wel uitleggen, het principe komt er op neer dat we nog mar met twee type kaarten werken (rood en zwart) dat makt het leven een stuk simpeler. Morgen gaan we bootje varen, eerst naar de cave en daarna nar de watervallen, we zijn benieuwd.
Woensdag: Luang Prabang
Alles liep gesmeerd vanochtend. Jack bracht ons naar het vliegveld en de ATR (god zij dank, want de chinese vliegftuigen zijn niet te vertrouwen) stond op ons te wachten. Het vliegtuig was vol en na een colatje landden we save op LP. Er was een goede limosine service voor 5500 kip nar de stad en in no time lagen we in onze kamer in het SAYO guesthouse, niet degene die we geboekt hadden helaas, mar twee kamers beneden. De een was wat erg vochtig, maar och we zijn er inmddels al aan gewend. Dankzij twee ventilatoren en de airco (pas nieuw zo te zien) en een ijskast op de kamer is het er goed toeven. S middag geluncht in een tentje aan de mekong, waar we de rest van de dagen ook geluncht en gegeten hebben, we zijn er kind aan huis. 's Avonds meteen de berg beklommen, met de stupa om de prachtige zonsondergang te aanschouwen, maar helaas een wolk gooide roet in het eten. Het is hier overigens al de vier dagen droog gebleven. Boven op de berg zat een heel rijtje toeristen (een aantal nederlanders) die zaten te kijken alsof de space shuttle werd gelanceerd. Met camera's in de aanslag.
Dinsdag: Rustdag in Vientiane
Morgenvroeg gaan we vetrekken naar Luang Prabang, we zijn nog even langs de hoogtepunten gegan, de markt: balletjes gekocht typisch Lao balletje van riet, T-shirts van BeerLao ons favoriete merk na Leeuw, daarna nar een met veel geld gerenoveerde tempel en natuurlijk als kroon op het werk: de Arc de Triumph. We hebben een ansichtkart gevonden waarin dit symbool van trots gesitueerd is midden en in tropische setting, mar in feite staat hij op een hele grote betonnen vlakte die ze net zijn om aan turnen tot heuse rotonde met zowaar lijnen op het asfalt en lantaarntjes op zijn Parijs. Ze hebben alleen geen geld om de peertjes in de lampen ook dadwerkelijk te laten branden. De arc is gebouwd van beton dat geschonken is door de amerikanen om de landingsban mee te vergroten, zo gaan die dingen. In de Arc is een groot warenhuis van toeristische artikelen. We kwamen er een Lao-pet tegen met een hema label (7.99 EURO, te koop voor 1 dollar). Het uitzicht uit de Arc is nog niet zo mejestueus, mar als we over een par jar weer komen zal dat wel anders zijn. In Vientiane zijn geen hoge gebouwen te cinden. 5 verdiepingen is wel de Limit. Het prestigeuze hotel waar we zondag aten bevat zo'n 6 verdiepingen waarvan de 4 en 5de verdieping nog niet zijn afgebouwd. in de verte zien we een look alike van de Eiffeltoren, die zorgt voor het uitzenden van de Lao TV, of telefoon dat weet ik niet. TV staat toch wel in de meeste huizen, angesloten op een satelliet antenne, zelfs in de bushbush wordt werelds TV gekeken. Rest volgt...
dinsdag, juli 15, 2003
Maandag: Wat Susaket, Wat KeoPhray en markt
Vorige week kwamen we hier aan en we zijn nu al zo vertrouwd. Een week van veel zien, veel zelf ervaren maar vooral ook van veel praten. Hele avonden praten over ontwikkelingswerk in het algemeen en Laos in het byzonder. Over de wijze van leven in dat soort landen, over de rol van de overheid en van andere landen, de valstrikken van een goedkope arbeidskrachten economie, een verzadigde markt, een 'gesloten' overheid, maar vooral een totaal gebrek aan planning en vooruit denken. Men is bezig met overleven en een paar kleine dromen, men is zich goed bewust van geluk en ongeluk, bijgeloof of geloof, schaamte spelen een prominente rol in de cultuur.
De grond is hier vruchtbaar, drie keer zoveel regenwater als in Nederland en toch komt men vaak niet verder dan voor eigen consumptie groente te verbouwen en rijst natuurlijk. Men laat wat nogal kalende kippen rondlopen, een hond ligt voor pampus voor het huis en hier een daar is een buffel gedrapeerd in het ozo kleurrijke groene landschap. Veel gezinnen gebruiken een kip voor het eten van de hele week gecombineerd met plakrijst in de kleine bamboe rieten mandjes. Plakrijst is een wat glazige korrel die je alleen met flink wrikken af kan breken van de rest van de korrels. Men woont in hutjes, soms huisjes, vaak op palen zonder uitzondering met golfplaten bedekt in de vorm van dakpannen. Gisteren kwamen we een restaurant tegen dat water over het dak spoot te koeling. Kinderen zijn de verzekering van inkomen, ze zijn geen handenbinders en al vroeg zeer zelfstandig zowel jongens als meisjes. Hoe rijker men is hoe meer men heeft te verliezen. Een paradox die een land onderontwikkeld kan houden. Men werkt continu, sjaggeren, handelen, verbouwen en diensten aanbieden. Al hebben ze maar vijf potten jam, dan staan ze al op straat om de waar te koop aan te bieden. Het vertier is schaars, al heb ik de indruk dat de lao’s zich best met elkaar kunnen vermaken, ze zijn niet zwaar op de hand en maken van een dag in de winkel of markt staan toch een sociale gebeurtenis. Ze zijn nooit alleen, ze leven met zijn allen en delen vreugde en verdriet en vieren bij elke gelegenheid (meestal religieus) feest, met veel brommers en bier..
Het leven in Vientiane is puur, zonder bijbedoelingen, het afdingen gaat simpel en straight. Ze genieten van het leven, van hun bedrijvigheid, men lacht oprecht vaak ook verlegen met je. Ze zien de toerist niet als dollarspender maar als iemand die je een plezier kan doen, ze gunnen je gewoon geen voettocht.
De strijd tegen alle elementen en tegen de omstandigheden is eenvoudig maar vreet tijd. Het spic en span houden van het huis om de mieren geen gelegeheid te geven je kostbare bezit aan te tasten is dagwerk. De insekten vallen over het algemeen wel mee. Er zijn natuurlijk muggen (geen malaria, maar gewoon), maar och dat went ook wel.
De mensen zijn allemaal middenstanders, ik herken dat zo goed. Altijd bezig met klanten, diensten, voor wat hoort wat. Ze vormen een hechte gemeenschap, hecht naar de groep maar niet vijandig naar de buitenstaanders. Tijd voor zichzelf kennen ze ziet, tijd voor ontwikkeling, voor ontspanning, speelgoed enzo bestaat niet.
Het doet me allemaal erg denken aan Griekenland 27 jaar geleden, hoe zal het hier over 27 jaar zijn. De communisten zullen wel eieren voor hun geld kiezen en langzaam vercommercialiseren, hoe het met het land zal gaan laat zich raden, verschil tussen arm en rijk zal toenemen, sommige zullen engels gaan beheersen en grote westerse maatschappijen zullen nadat alle andere goedkope landen hun oog laten vallen op Laos. Maar hoe het met die lieve hardwerkende vrolijke mensen zal gaan, ik zou het niet weten, verliezen ze hun onschuld, gaan ze individualiseren, gaan ze zich organiseren in bedrijven en baasje spelen. De tijd zal het leren. Op dit moment is een ontwikkeling nog niet echt te verwachten, het niveau van de gemiddelde Lao is laag en iets anders dan hard werken levert nauwelijks geld op.
Vanmiddag zijn we naar twee tempels gewest Susaket (19de eeuw) en KheoPhray, ook zoiets. Mooi bewaard met respectievelijk een grote gouden en een grote zwarte buddha. Van de laatste categorie zijn we het meest gecharmeerd.
Daarna na de martk, maar die liep al op zijn eind. Ellen heeft nog wel een jurk gekocht, die slank afkleed zei ze net (iets voor mij misschien, want ik raak langzaam buddha shaped, de chinese buddha wel te verstaan, want de lao buddha’s zijn allemaal slank en soms zelfs op het vrouwelijke af.
Morgen de laatste dag in Vientiane.
De grond is hier vruchtbaar, drie keer zoveel regenwater als in Nederland en toch komt men vaak niet verder dan voor eigen consumptie groente te verbouwen en rijst natuurlijk. Men laat wat nogal kalende kippen rondlopen, een hond ligt voor pampus voor het huis en hier een daar is een buffel gedrapeerd in het ozo kleurrijke groene landschap. Veel gezinnen gebruiken een kip voor het eten van de hele week gecombineerd met plakrijst in de kleine bamboe rieten mandjes. Plakrijst is een wat glazige korrel die je alleen met flink wrikken af kan breken van de rest van de korrels. Men woont in hutjes, soms huisjes, vaak op palen zonder uitzondering met golfplaten bedekt in de vorm van dakpannen. Gisteren kwamen we een restaurant tegen dat water over het dak spoot te koeling. Kinderen zijn de verzekering van inkomen, ze zijn geen handenbinders en al vroeg zeer zelfstandig zowel jongens als meisjes. Hoe rijker men is hoe meer men heeft te verliezen. Een paradox die een land onderontwikkeld kan houden. Men werkt continu, sjaggeren, handelen, verbouwen en diensten aanbieden. Al hebben ze maar vijf potten jam, dan staan ze al op straat om de waar te koop aan te bieden. Het vertier is schaars, al heb ik de indruk dat de lao’s zich best met elkaar kunnen vermaken, ze zijn niet zwaar op de hand en maken van een dag in de winkel of markt staan toch een sociale gebeurtenis. Ze zijn nooit alleen, ze leven met zijn allen en delen vreugde en verdriet en vieren bij elke gelegenheid (meestal religieus) feest, met veel brommers en bier..
Het leven in Vientiane is puur, zonder bijbedoelingen, het afdingen gaat simpel en straight. Ze genieten van het leven, van hun bedrijvigheid, men lacht oprecht vaak ook verlegen met je. Ze zien de toerist niet als dollarspender maar als iemand die je een plezier kan doen, ze gunnen je gewoon geen voettocht.
De strijd tegen alle elementen en tegen de omstandigheden is eenvoudig maar vreet tijd. Het spic en span houden van het huis om de mieren geen gelegeheid te geven je kostbare bezit aan te tasten is dagwerk. De insekten vallen over het algemeen wel mee. Er zijn natuurlijk muggen (geen malaria, maar gewoon), maar och dat went ook wel.
De mensen zijn allemaal middenstanders, ik herken dat zo goed. Altijd bezig met klanten, diensten, voor wat hoort wat. Ze vormen een hechte gemeenschap, hecht naar de groep maar niet vijandig naar de buitenstaanders. Tijd voor zichzelf kennen ze ziet, tijd voor ontwikkeling, voor ontspanning, speelgoed enzo bestaat niet.
Het doet me allemaal erg denken aan Griekenland 27 jaar geleden, hoe zal het hier over 27 jaar zijn. De communisten zullen wel eieren voor hun geld kiezen en langzaam vercommercialiseren, hoe het met het land zal gaan laat zich raden, verschil tussen arm en rijk zal toenemen, sommige zullen engels gaan beheersen en grote westerse maatschappijen zullen nadat alle andere goedkope landen hun oog laten vallen op Laos. Maar hoe het met die lieve hardwerkende vrolijke mensen zal gaan, ik zou het niet weten, verliezen ze hun onschuld, gaan ze individualiseren, gaan ze zich organiseren in bedrijven en baasje spelen. De tijd zal het leren. Op dit moment is een ontwikkeling nog niet echt te verwachten, het niveau van de gemiddelde Lao is laag en iets anders dan hard werken levert nauwelijks geld op.
Vanmiddag zijn we naar twee tempels gewest Susaket (19de eeuw) en KheoPhray, ook zoiets. Mooi bewaard met respectievelijk een grote gouden en een grote zwarte buddha. Van de laatste categorie zijn we het meest gecharmeerd.
Daarna na de martk, maar die liep al op zijn eind. Ellen heeft nog wel een jurk gekocht, die slank afkleed zei ze net (iets voor mij misschien, want ik raak langzaam buddha shaped, de chinese buddha wel te verstaan, want de lao buddha’s zijn allemaal slank en soms zelfs op het vrouwelijke af.
Morgen de laatste dag in Vientiane.
maandag, juli 14, 2003
zaterdag, juli 12, 2003
Zaterdag: Naar LaoPako en uiteten
We zijn net terug van een heuze jungle tocht, met de 4WD in volle actie. Het had vannacht de hele nacht geregend dus de wegen waren een en al modder buiten de hoofdwegen zijn alle wegen van een rood soort grint (lijkt wat op leem/gravel). De weg erheen was al een belevenis. Prachige rijstvelden in volle bedrijf, dat is nu weer het leuke van de regentijd, in de droge periode grazen er wat buffels op de kale en gele vlakten, maar nu is het een en al groen en water wat de klok slaat en een en al bedrijvigheid. Na een barre tocht van 20 KM door de modder kwamen we aan een serie hutten op palen aan een belangrijke rzijrivier van de Mekong Ngum of zoiets. We maakten een leuke en spannende wandeling, we waren de muggenolie in het restaurantje laten liggen. Pim werd bespringen door een spin, hij liep recht het web in waardoor hij in paniek ineendook en nu onder de douche staat, maar verder alles goed. We kwamen langs eenm lao-sauna en we aten heerlijk lao voedsel gecombineerd met spaghetti en friten en een heuze lao gebakken wiener snitsel. Terug gingen we met de boot de rivier op. Na een uur varen pikte Jack ons weer op en reden we weer de prachtige weg terug. vanavond gaan we uiteten in Vientiane, de oppas is al geregeld.
Vrijdag: Buddha Park en Cultural Park Vientiane
Het was vandaag niet zo heet , leek het. in de ochtend ben ik met de fiets naar de stad geweest (15 minuten fietsen), altijd weer een ervaring. Het is eigenlijk een grote weg naar de rivier toe, je komt tientalle toektoeks tegen, wat bussen, heel veel brommers van chinese makelij die in Vientiane in elkaar worden gezet en daarmee een stuk goedkoper zijn geworden in de afgelopen jaren (scheelt belasting), zo worden ook 'nieuwe' auto's gemaakt uit oude en nieuwe onderdelen, dat scheelt erg veel aan invoerrechten voor de arme Laotieanen. De Lao is eigenlijk de hele week week aan het werk met het hele gezin. De kok/oppas aan huis werkt van 8 tot 6 hier, gaat verder op de markt staan om haar man afg te lossen, het hele gezin wordt ingeschakeld. Verder wordt er gewerkt op het land, je ziet nu iedereen de rijst planten een prachtig gezicht. De verse rijstvelden zijn nog veel mooier en kleurrijker dan de wijvelden bij de rhone of de rode daken van italie. Tickets voor de reizen zijn binnen, boodschappen gedaan in een winkeltje speciaal voor de westerlingen: brood, pindakaas etc. ik was een klein kapitaal kwijt voor de lunch spullen. 's middags zijn we met de toektoek naar het Buddha park geweest. Fantastisch. Ongeveer 100 vierkante meter gevuld met buddha's, mantra's chabis of weet ik veel hoe die dingen heten. Sommige waren met mozaik versierd maar zo plain van beton of steen is ook al prachtig. De slapende buddha is het meest bekend, maar de chabis die een buddha draagt van zo'n 15 meter hoog is ook mooi.
Daarna lieten we ons, door onze prive toektoekmeneer (15 dollar voor de hele middag) afzetten bji het cultureel park waar we door en 80 jarige enthousiaste Lao lond lieter leiden door de drie type huizen. Je kon zien dat ze in de laaglanden veel geld verdienen in verhouding tot de hooglanden, waar ze zelfs schuilkelders hadden nagemaakt. In de hooglanden zijn tijdens de Vietnam oorlog meer bommen gevallen dan in de hele tweede wereldoorlog op heel Europa. Delen van Laos zijn nog niet begaanbaar vanwege de radioactieve troep die de amerikanen daar hebben neergegooid. De meisjes in de klederdracht gestoken en op de foto, net als mijn ouders in Volendam en toen weer snel naar huis. Tijd voor het LaoBeer.
Daarna lieten we ons, door onze prive toektoekmeneer (15 dollar voor de hele middag) afzetten bji het cultureel park waar we door en 80 jarige enthousiaste Lao lond lieter leiden door de drie type huizen. Je kon zien dat ze in de laaglanden veel geld verdienen in verhouding tot de hooglanden, waar ze zelfs schuilkelders hadden nagemaakt. In de hooglanden zijn tijdens de Vietnam oorlog meer bommen gevallen dan in de hele tweede wereldoorlog op heel Europa. Delen van Laos zijn nog niet begaanbaar vanwege de radioactieve troep die de amerikanen daar hebben neergegooid. De meisjes in de klederdracht gestoken en op de foto, net als mijn ouders in Volendam en toen weer snel naar huis. Tijd voor het LaoBeer.
donderdag, juli 10, 2003
Donderdag: Naar de stad, inkopen doen en reis geboekt naar Luang Prabang en Chiang Mai
Vandaag voelen we ons echt op ons gemak, we hebben Vientiane helemaal in de broekzak, ik ben met jack meegeweest naar kantoor en heb de terugweg met de gammele fiets afgelegd, Langs de fraai opreizende Pat Luang, zie gisteren. In de ochtend waren we met de toektoek naar de stad, hebben een trektocht proberen te boeken, maar dat lukte niet omdat dit alleen met minimaal 6 personen kan. Op de deur hing een poster met de tocht die we wilden boeken, maar binnen deden ze alsof ze het in Keulen hoorden donderen. Terwijl alle zakelui je dan nog iets anders, alternatiefs proberen aan te bieden, in deze zaak niet. Apatiesch werd wat tegen je geglimlacht zolang dat je vanzelf de deur weer opzocht, er viel niets te regelen, dat was duidelijk. Aziaten zeggen nooit nee, ze beginnen wat te brabbelen of leiden je aandacht op iets anders af: dat betekend nee. Ongeveer zoals een echtgenoot probeert te doen als hij voor zijn vrouw een klusje moet klaren waar hij geen zin in heeft, maar waarvan hij weet dat hij er toch niet onderuit kan.
Dinsdag: Buurt verkend, met de toektoek op stap, terrasje aan de Mekong, olie massage
We hadden nog geen kip (10.500 kip is een dollar) dus onze actieradius was beperkt. Ik ben mijn richtingsgevoel helemaal kwijt, ik loop continu de verkeerde kant op . Ik kan onmogelijk zien aan de zonnestand waar zuid, oost en west is omdat de zon zo hoog staat en zo snel op en ondergaat. Binnen een kwartier is het pikkedonker, schemer schijnt in dit soort landen niet te bestaan. Wat zal dat in de winter dan wel niet zijn.
Ofschoon we voor mijn gevoel geen cirkel liepen kwamen we toch weer op dezelfde plek uit: de tempel aan het eind van de straat: koelkast en mechafoons aan boord. De slapende buddha voor het gebouw was pas nieuw hoorden we later, verder viel op dat veel olifanten verwerkt waren in de versiering waar normaal de slag en draak hun opwachting maken.
's middags met de toektoek op stap. Heerlijk een terrasje gepikt aan de mekong. Ik ruik al de kookkunst van Moon. Noodle soup op speciaal verzoek van Jack, zijn favourite. ' s Avonds aten we brood uit de westerse winkel (Pimphone en Healthy and Fresh). Hier koop je knackebraod voor 5 dollar en Peanutbutter of koeleman Appelmoes. Alle brood uit de winkel opgekocht en weer huiswaarts gekeerd. De fontijn op hety hoofdplein van Vientiane deed het helaas niet, anders zou het wel een idyullisch pleintje kunnen worden. Waren de meeste trottoirs in Bangkok gelardeerd met gaten, in Vientiane hebben ze op veel plaatsen het trottoir nog niet ontdekt, wel een sleuf waar het regenwater in moet afvloeien, afgedekt met betonnen tegels, die niet zelden instortbaar lijken. Termieten blijken in veel gevallen de veroorzakers te zijn van plotselinge verzakkingen.
Op de terugweg zijn we langs de ochtendmarkt geweest, die dus gewoon 's middags ook open is.
's avonds naar de massage.....
Ofschoon we voor mijn gevoel geen cirkel liepen kwamen we toch weer op dezelfde plek uit: de tempel aan het eind van de straat: koelkast en mechafoons aan boord. De slapende buddha voor het gebouw was pas nieuw hoorden we later, verder viel op dat veel olifanten verwerkt waren in de versiering waar normaal de slag en draak hun opwachting maken.
's middags met de toektoek op stap. Heerlijk een terrasje gepikt aan de mekong. Ik ruik al de kookkunst van Moon. Noodle soup op speciaal verzoek van Jack, zijn favourite. ' s Avonds aten we brood uit de westerse winkel (Pimphone en Healthy and Fresh). Hier koop je knackebraod voor 5 dollar en Peanutbutter of koeleman Appelmoes. Alle brood uit de winkel opgekocht en weer huiswaarts gekeerd. De fontijn op hety hoofdplein van Vientiane deed het helaas niet, anders zou het wel een idyullisch pleintje kunnen worden. Waren de meeste trottoirs in Bangkok gelardeerd met gaten, in Vientiane hebben ze op veel plaatsen het trottoir nog niet ontdekt, wel een sleuf waar het regenwater in moet afvloeien, afgedekt met betonnen tegels, die niet zelden instortbaar lijken. Termieten blijken in veel gevallen de veroorzakers te zijn van plotselinge verzakkingen.
Op de terugweg zijn we langs de ochtendmarkt geweest, die dus gewoon 's middags ook open is.
's avonds naar de massage.....
Maandag: Aankomst in Laos, Vientiane, slapen
De nacht in de trein was luxe, lekker koel en goede bedden. Ellen had als enige echt goed geslapen, ik verwacht eigenlijk ook niet dat ik kan slapen, maar heb toch af en toe ook een stuk van de nacht gemist. Hij reed in een keer door naar Nonkai, hij stopte wel maar geen gerangeer of zo, we waren bijna op tijd in nonkay, waar Jack ons stond op te wachten. Zo’n westerling tussen al die kleine mierenhoperige aziaten is toch wel een apart gezicht, heeft een beetje missionaris of koloniaals. Thailand uit ging heel wat sneller dan Laos in. We hoefden voor Simone geen visum te kopen omdat een visum kennelijk paspoort gerelateerd lijkt te zijn. We werden op SARS gecontroleerd. Ik had 34 graden ‘koorts’ toch reden om accuut te worden opgenomen in het plaatselijk ziekenhuis dat toch al niet zo’n goede naam heeft. Ik denk dat ik koeler was dan de buitentemperatuur, maar na dit openthoud trokken we over de brug van de vriendschap een nieuw avontuur tegemoet. De treinrails is alvast aangelegd op de brug alleen aan de thaise kant, de helft van Laos heeft nog geen rails in het midden. In Laos gaat alles met de boot en met de bus. Met de bus naar Hanoi lijkt geen probleem, maar ik vrees dat dit niet zo confortabel is als we gewend zijn. Vietnam schijnt toch ook niet het prettigste land te zijn om rond te reizen: veel handel op straat en op dit moment zijn er tyfoons, het is zeer de vraag of we naar de baai van Hanong kunnen. We besluiten dan ook toch maar linksom te gaan en naar Luang Prabang, Chiang May en Sukutay en daarna naar Hua Hin. Geen reis naar het zuiden met de auto, want je mag hier niet met een gewoon rijbewijs rondrijden. We blijven nog een dikke week in Vientiane en in het weekend zullen we nog twee uitstapjes maken.
We hebben lekker gegeten van de laotiaanse keuken van Moon en daarna op de thaise mat in slaap gevallen, het lijkt even of de jetleg met een kleine vertraging op gang is gekomen. Het huis huis is hoog en heeft maar een verdieping , Moon en dochter TongKeo zijn de hele dag bezig de mieren weg te vegen, de vloer is mooi betegeld, donkerblauw, wit schaakbord. In de keuken staat alles op omgekeerde waterbakjes om de mieren een halt toe te roepen. in de tuin wordt organisch afval door kolonnes mieren verorberd. De tuinman komt net binne met een 10 literfles drinkwater, uit de kraan drinken zou kunnen maar is niet aan te bevelen. De tuinman is geletterd spreekt goed engels maar is grotendeels doof en vandaar al dik tevreden met zijn tuintje. We zitten bijna de hele dag op de veranda, zonder ramen maar met gaas en begroeid met planten. De hagedisjes zitten de hele dag te spieden op een mugje en de gekko maakt laat af en toe van zich horen. De haan en de kippen zitten achter het huis, de eerste laat zich elke morgen gelden.
Daarna tijd om met Jack en ingrid bangkok te evalueren. Bangkok lijkt een beetje op Athene in het kwadraat, chaotisch, onoverzichtelijk, veel (te veel) handel, te weinig parken en stratem om ongehinderd te relaxen en tot jezelf te komen, slenteren kan niet echt, je wordt automatisch de drukte in gezogen of je wil of niet er is geen ontkomen aan. Toppers: de rivierboot, paleis, chinatown. De uitstapjes die we gedaan hebben waren wel aardig. De kennismaking met de voor ons nieuwe of zeg maar andere wereld was een fikse cultuurshock.
Jack gaf aan dat een dergelijke structuur of eigenlijk non-structuur kenmerkend is voor een ontwikkelingsland. Geen planning (nog), niet nagedacht over een infrastructuur, te snelle groei van de steden, leegtrekken van het platteland. Sjaggeraars, bedelaars, geen vangnet, voorzieiningen, geen besluitvormingsprocessen, rol van een held (de koning), geen prijzenstructuur, geen transparantie. Op de markt in Vientiane is het onmogelijk om duidelijk te krijgen wat nu wat kost in verhouding tot nederland. Sommige dingen zijn veel duurder andere zijn een tiende van onze prijzen, ook gewoon vergelijkbare producten (Pepsi, McDonalds). Arbeidsintensief spul (zoals eten, weefwerk, massage, kapper, taxi) is super goedkoop. Het stemt tot nadenken, door onze loonkosten stelselmatig te verhogen leggen we de efficiency-lat ook steeds hoger. In Thailand kijkt gewoon iedereen TV tijdens het wachten, wat hier core business lijkt te zijn voor de meeste werkers. Wij hebben het kaarten tussen de middag toch al weer zo'n 20 jaar geleden afgeschaft.
We hebben lekker gegeten van de laotiaanse keuken van Moon en daarna op de thaise mat in slaap gevallen, het lijkt even of de jetleg met een kleine vertraging op gang is gekomen. Het huis huis is hoog en heeft maar een verdieping , Moon en dochter TongKeo zijn de hele dag bezig de mieren weg te vegen, de vloer is mooi betegeld, donkerblauw, wit schaakbord. In de keuken staat alles op omgekeerde waterbakjes om de mieren een halt toe te roepen. in de tuin wordt organisch afval door kolonnes mieren verorberd. De tuinman komt net binne met een 10 literfles drinkwater, uit de kraan drinken zou kunnen maar is niet aan te bevelen. De tuinman is geletterd spreekt goed engels maar is grotendeels doof en vandaar al dik tevreden met zijn tuintje. We zitten bijna de hele dag op de veranda, zonder ramen maar met gaas en begroeid met planten. De hagedisjes zitten de hele dag te spieden op een mugje en de gekko maakt laat af en toe van zich horen. De haan en de kippen zitten achter het huis, de eerste laat zich elke morgen gelden.
Daarna tijd om met Jack en ingrid bangkok te evalueren. Bangkok lijkt een beetje op Athene in het kwadraat, chaotisch, onoverzichtelijk, veel (te veel) handel, te weinig parken en stratem om ongehinderd te relaxen en tot jezelf te komen, slenteren kan niet echt, je wordt automatisch de drukte in gezogen of je wil of niet er is geen ontkomen aan. Toppers: de rivierboot, paleis, chinatown. De uitstapjes die we gedaan hebben waren wel aardig. De kennismaking met de voor ons nieuwe of zeg maar andere wereld was een fikse cultuurshock.
Jack gaf aan dat een dergelijke structuur of eigenlijk non-structuur kenmerkend is voor een ontwikkelingsland. Geen planning (nog), niet nagedacht over een infrastructuur, te snelle groei van de steden, leegtrekken van het platteland. Sjaggeraars, bedelaars, geen vangnet, voorzieiningen, geen besluitvormingsprocessen, rol van een held (de koning), geen prijzenstructuur, geen transparantie. Op de markt in Vientiane is het onmogelijk om duidelijk te krijgen wat nu wat kost in verhouding tot nederland. Sommige dingen zijn veel duurder andere zijn een tiende van onze prijzen, ook gewoon vergelijkbare producten (Pepsi, McDonalds). Arbeidsintensief spul (zoals eten, weefwerk, massage, kapper, taxi) is super goedkoop. Het stemt tot nadenken, door onze loonkosten stelselmatig te verhogen leggen we de efficiency-lat ook steeds hoger. In Thailand kijkt gewoon iedereen TV tijdens het wachten, wat hier core business lijkt te zijn voor de meeste werkers. Wij hebben het kaarten tussen de middag toch al weer zo'n 20 jaar geleden afgeschaft.
Zondag: Dusit Zoo en Tempel, trein naar Laos.
Na een week hebben we normaal altijd een dip, het lijkt erop dat we hem al gehad hebben. We lopen toch al een week op de toppen van onze flexibiliteit, we geven ons er nog niet aan over, dat maakt het moeilijk. Geld uitgeven is niet aan ons, we willen toch zoveel mogelijk zien en op een of andere manier jagen we onszelf op, terwijl we het graag rustig aan hadden willen doen. Het probleem is een beetje het onderscheid. We hebben nog geen gevoel ontwikkeld van verhoudingen, wat is mooi en wat is kitch, wat is echt en wat is namaak, wat is gemeend en wat is gemaakt. We gaan het vandaag rustig aandoen, proberen te genieten. De ene tempel is mooi, maar de ander net zo, soms doet het ons erg aan d efteling denken, maar dat mogen we natuurlijk niet zo zien. Ik ben benieuwd of we nog echt gaan genieten , op een relexte manier. Of we nog de verschillen gaan zien en van de natuur gaan genieten. We zijn benieuwd of de kinderen hun draai nog gaan vinden met elkaar. Soms gaat het heel goed, maar te lang op de hotelkamer of het begint weer te botsen en we moeten weer actie hebben. Simone wilde vanmiddag geen stap meer verzetten. Maar door een klein spelletje werd ze toch weer over de streep getrokken en werd het een heel gezellige middag. In de dierentuin hebben we een geweldige regenbui overleeft, terwijl we de chipjes en cola op de 7/11 oppeuzelden. De nijlpaarden waren leuk, de olifanten en de giraf was ook leuk. De slangen en reptielen waren het hoogte punt, de nachtdieren waren even naar de tempel geloof ik, niks te zien in het donker.
Nog een mooie tempel gezien, met een grote buddha, bruggetjes en een speciale trom met een grote toeter aan.
Toen tegen vijven met de taxi naar Hotel Zenith en meteen door naar het station. De taxi wou ons ook wel naar Vientiane brengen voor zo’n 100 dollar. Maar we wilden toch de ervaring van de nachttrein meemaken. Op het station hebben we weer lekker gegeten (de soep was geen succes, ik had ook de verkeerde gekozen) en toen konden we naar de twee aan elkaar geschakelde coupes vertrekken. Precies op tijd reden we het station uit.
Nog een mooie tempel gezien, met een grote buddha, bruggetjes en een speciale trom met een grote toeter aan.
Toen tegen vijven met de taxi naar Hotel Zenith en meteen door naar het station. De taxi wou ons ook wel naar Vientiane brengen voor zo’n 100 dollar. Maar we wilden toch de ervaring van de nachttrein meemaken. Op het station hebben we weer lekker gegeten (de soep was geen succes, ik had ook de verkeerde gekozen) en toen konden we naar de twee aan elkaar geschakelde coupes vertrekken. Precies op tijd reden we het station uit.
Zaterdag: Ayuttuya
Attayuta stond op het programma, voor zo’n 1500 Baht, 36 euro per persoon werden we met de bus naar een antal plekken van de oude hoofdstad van Thailand gebracht en met de boot weer terug gebracht in Bangkok. Het regende flink toen we eindelijk om 8 uur de sta verlieten. We kwamen langs een soort Bijlmer. Ze proberen de mensen stilaan de stad uit te krijgen door het bouwen van een grote stad een tiental KM van bangkok met alle voorzieningen en werk. Voorlopig leidt het waarschijnlijk alleen maar tot meer files, maar het idee is lovenswaardig, want een kip kan zine dat dit hier falikant mis gaat met het verkeer. We gingen eerst naar het buitenverblijf van de koning, best aardig met name het chinese huis was de moeite waard. Ook hier weer veel geschenken uit de rest van de wereld aan de koning tentoongesteld. Het tempeltje in het water is beroemd, staat vaak op foto’s, maar was een beetje petitterig.
Daarna deden we nog drie stops. De eerste stop was een terrein met een tempel en het Boeddha hoof vergroeid in een boom. Het leek wel een beetje op Knossos, maar dan van baksteen. Een grote ruine, een tempel in het verleden kapot gemaakt door Birma.
Ook onderweg zagen we enorm veel tempels. Deze gids vertelde ons ook een en ander over het Thaise volk. De gemeenschappen betalen de tempels. Hoe meer de mensen vetrouwen hebben in de monnik van het klosster behorende bij de tempel hoe meer geld ze schenken. De rijken zorgen dat ze begraven worden in begraafzuilen, die om een tempelterrein staan, meestal met de foto van de overledene.
Monnik kun je worden en de kleren kun je vrijwillig ook weer afleggen. Je gaat de monk spelen voornamelijk om je ouders in de hemel te krijgen.
De gemiddelde middenklasse iemand (ambtenaar) verdient 12.000 Baht per maand, 300 dollar. Degene die niet voor zichzelf kunnen zorgen krijgen een baan van de authoriteiten van bangkok voor 169 Baht per dag, 80 dollar per maand. De werkgever verzorgt het onderdak en hoofdmaal, van het karige salaris moetne ze eigenlijk alleen de vrijetijd bekostigen. Van de twaalf miljoen inwoners van Bangkok zijn er ongeveer 4 die niet permanent in Bangkok zijn, maar tijdelijk in pensions leven. Ze gaan af en toe terug naar het noorden om te zaaien of te oogstn en de mensen op het land helpen. Belasting is laag, de laagste inkomens betalen 5% belasting, de middenklasse betaald 10%. De mensen met een eigen bedrijf betalen een ander soort belasting, die kan oplopen tot 45%. Er is geen sociale zekerheid, de thele toeristenbanche drijft op freelancers die het fooien moeten hebben.
Na de slapende buddha gingen we weer richting Bangkok, nu met de boot. We lunchten uitgebreid. Voor Simone was er genoeg te snaaien, maar het Thais voedsel werd nog steeds gemeden. Op het dek hadden we moeite te kijken vanwege de felle zon, die we in Bangkok eigenlijk door de smog nog niet hadden gezien.
Mijn pak is aangekomen en goedgekeurd, we hebben nog lekker op het dak gezwommen, Mc Donalds gegeten (ik at een aziatische variant met rijst) en nu moet er geslapen worden, want morgen wordt het vast weer een moeilijke nacht in de trein.
Daarna deden we nog drie stops. De eerste stop was een terrein met een tempel en het Boeddha hoof vergroeid in een boom. Het leek wel een beetje op Knossos, maar dan van baksteen. Een grote ruine, een tempel in het verleden kapot gemaakt door Birma.
Ook onderweg zagen we enorm veel tempels. Deze gids vertelde ons ook een en ander over het Thaise volk. De gemeenschappen betalen de tempels. Hoe meer de mensen vetrouwen hebben in de monnik van het klosster behorende bij de tempel hoe meer geld ze schenken. De rijken zorgen dat ze begraven worden in begraafzuilen, die om een tempelterrein staan, meestal met de foto van de overledene.
Monnik kun je worden en de kleren kun je vrijwillig ook weer afleggen. Je gaat de monk spelen voornamelijk om je ouders in de hemel te krijgen.
De gemiddelde middenklasse iemand (ambtenaar) verdient 12.000 Baht per maand, 300 dollar. Degene die niet voor zichzelf kunnen zorgen krijgen een baan van de authoriteiten van bangkok voor 169 Baht per dag, 80 dollar per maand. De werkgever verzorgt het onderdak en hoofdmaal, van het karige salaris moetne ze eigenlijk alleen de vrijetijd bekostigen. Van de twaalf miljoen inwoners van Bangkok zijn er ongeveer 4 die niet permanent in Bangkok zijn, maar tijdelijk in pensions leven. Ze gaan af en toe terug naar het noorden om te zaaien of te oogstn en de mensen op het land helpen. Belasting is laag, de laagste inkomens betalen 5% belasting, de middenklasse betaald 10%. De mensen met een eigen bedrijf betalen een ander soort belasting, die kan oplopen tot 45%. Er is geen sociale zekerheid, de thele toeristenbanche drijft op freelancers die het fooien moeten hebben.
Na de slapende buddha gingen we weer richting Bangkok, nu met de boot. We lunchten uitgebreid. Voor Simone was er genoeg te snaaien, maar het Thais voedsel werd nog steeds gemeden. Op het dek hadden we moeite te kijken vanwege de felle zon, die we in Bangkok eigenlijk door de smog nog niet hadden gezien.
Mijn pak is aangekomen en goedgekeurd, we hebben nog lekker op het dak gezwommen, Mc Donalds gegeten (ik at een aziatische variant met rijst) en nu moet er geslapen worden, want morgen wordt het vast weer een moeilijke nacht in de trein.
Vrijdag, ChinaTown, Station, SiamSquare
Vandaag ging het weer crescendo. Bij het ontbijten was het nog even moeilijk toen we weer terugdachten aan gisteren en vooral vooruit dachten aan nog 25 dagen hectiek. Maar hierna ging het prima. Ook nu weer mooi weer, wat warmer dan gisteren leek het. Het weer is uberhaupt niet problematisch, wordt het te heet dan vluchten we even in een warenhuis of de skytrain. Het energiegebruik moet immens zijn, waanzinnig veel auto’s, 13 baht per liter (35 eurocent) en dan natuurlijk de koelinstallaties.
Vanochtend eerst naar een warenhuis geweest (Robinson), Ellen fleurde helemaal op. We hebben een racket gevonden voor Simone (Hammer), toen met de boot naar chinatown. Prachtig al die nauwe straatjes met de handelswaar voor het grijpen, net een grandbazaar. Elke straat heeft zijn thema: pennen, horloges, groente, vis, touwen, loodgietersspullen, lasspullen enz. In de groothandel voor horloges bleek een horloges nog geen 120 mBaht te kosten (3 dollar), later op de dag hebben we ergens 300 betaald voor een kapotte namaak Rolex. Och ja, je bent toerist of je bent het niet.
Vanuit Chinatown zijn we naar het station gelopen en daar eindelijk de schroom overwonnen en lekker gewoon thais gegeten. Veel groente en sate zowaar met pinda/cocos saus. Pim verslikte zich in een pepertje, maar we hadden het prima naar onze zin en dat voor zo’n 200 Baht.
Ondertussen hadden we de was laten doen in het hotel, voor een belachelijke prijs. Ik denk dat we alles nieuw hadden kunnen kopen, was goedkoper geweest. Nu resten nog twee taboes: de massage en de taxi. Vanuit het station de taxi gepakt naar het hotel. Totaal geen probleem, de meter ging aan (begon op 35) en ging pass na een paar km echt lopen en voor nog geen 2 dollar waren we weer thuis, heerlijk airgeconditioned afgeleverd. In nederland krijg je daar de benzine nog niet voor. We snappen nu waarom de Thais ons maf vinden als we te voet een stukje willen gaan, dat is in Bangkok not done. Je zou zelfs de toektoek nemen om aan de overkant van de straat te komen.
We merken dat we al wat wennen aan de aanprijstoestanden, ze merken het al aan onze uitstraling dat we al voorzien zijn of geen trek meer hebben in de prullaria. Nog een ijsje voor een kwartje en dan naar huis, pardon hotel.
’s Avonds zijn we nog naar Siamcenter geweest een enorm winkel uitgaansgebied. Hoe de mensen hier hun weg moeten kunnen vinden is mij een raadsel, zo’n grote verzameling winkeltjes heb ik nog nooit gezien. Scholieren, nog in uniform, stonden voor een groot scherm mee te hip hoppen op amerikaanse muziek, rare wereld.
Mijn pak moet inmiddels bij de receptie liggen, dat gaan we morgen wel bekijken, we moeten vroeg naar bed want morgen rest een lange dag, de wekker staat op 5.25. We gaan naar Attayuta.
Vanochtend eerst naar een warenhuis geweest (Robinson), Ellen fleurde helemaal op. We hebben een racket gevonden voor Simone (Hammer), toen met de boot naar chinatown. Prachtig al die nauwe straatjes met de handelswaar voor het grijpen, net een grandbazaar. Elke straat heeft zijn thema: pennen, horloges, groente, vis, touwen, loodgietersspullen, lasspullen enz. In de groothandel voor horloges bleek een horloges nog geen 120 mBaht te kosten (3 dollar), later op de dag hebben we ergens 300 betaald voor een kapotte namaak Rolex. Och ja, je bent toerist of je bent het niet.
Vanuit Chinatown zijn we naar het station gelopen en daar eindelijk de schroom overwonnen en lekker gewoon thais gegeten. Veel groente en sate zowaar met pinda/cocos saus. Pim verslikte zich in een pepertje, maar we hadden het prima naar onze zin en dat voor zo’n 200 Baht.
Ondertussen hadden we de was laten doen in het hotel, voor een belachelijke prijs. Ik denk dat we alles nieuw hadden kunnen kopen, was goedkoper geweest. Nu resten nog twee taboes: de massage en de taxi. Vanuit het station de taxi gepakt naar het hotel. Totaal geen probleem, de meter ging aan (begon op 35) en ging pass na een paar km echt lopen en voor nog geen 2 dollar waren we weer thuis, heerlijk airgeconditioned afgeleverd. In nederland krijg je daar de benzine nog niet voor. We snappen nu waarom de Thais ons maf vinden als we te voet een stukje willen gaan, dat is in Bangkok not done. Je zou zelfs de toektoek nemen om aan de overkant van de straat te komen.
We merken dat we al wat wennen aan de aanprijstoestanden, ze merken het al aan onze uitstraling dat we al voorzien zijn of geen trek meer hebben in de prullaria. Nog een ijsje voor een kwartje en dan naar huis, pardon hotel.
’s Avonds zijn we nog naar Siamcenter geweest een enorm winkel uitgaansgebied. Hoe de mensen hier hun weg moeten kunnen vinden is mij een raadsel, zo’n grote verzameling winkeltjes heb ik nog nooit gezien. Scholieren, nog in uniform, stonden voor een groot scherm mee te hip hoppen op amerikaanse muziek, rare wereld.
Mijn pak moet inmiddels bij de receptie liggen, dat gaan we morgen wel bekijken, we moeten vroeg naar bed want morgen rest een lange dag, de wekker staat op 5.25. We gaan naar Attayuta.
Donderdag, Floating Market en Vikkanen Mansion
Al vroeg iedereen uit de veren, we hadden natuurlijk slecht geslapen, veel over geld gepiekerd, terwijl daar alles behalve reden voor is. Op de een of andere manier obsedeert je deze goedkoopte en afdingcultuur. Je hebt altijd het gevoel dat je minder zou kunnen betalen en je hebt nooit vergelijkingsmateriaal behalve als je zaken vaak koopt, dan weet je de prijs. Het gevoel van desorientering zijn we nog lang niet kwijt. De stad is ongewoon en ongepland, maar ook de verhoudingen tussen de mensen en hun manier van omgaan met de dingen zijn vreemd, je kan er moeilijk vat op krijgen. We hebben Pat de toeristenrondleidster gevraagd hoe de mensen leven, zij heeft bijvoorbeeld een klein appartement gekocht op 15 km van de stad voor zo’n 4.000 euro en betaalt maandelijks 15 euro aan rente voor de komende dertig jaar. De rente is praktisch niks sinds de economische crisis van enkele jaren geleden. Ze zal ongeveer 200 dollar per maand verdienen. De mensen werken de hele dag en hebben weinig tijd om zaken te kopen, als zij wat willen kopen weten ze de prijzen en de plekken en krijgen de spullen ongetwijfeld nopg 2 of drie keer zo goedkoop als wij. De lage lonen zorgen ervoor dat er enorm veel in de dienstverlening wordt gedaan en in de handel. De winkels staan vol met verveeld uit de ogen kijkende meisjes, die zelfs mijn toch behoorlijk kale kop nog een knipbeurt willen geven voor 100 Baht of zo. Een massage van 2 uur kost 300 baht. Op de stoep slapen verkoopsters boven hun waar of kijkt men je smekend aan toch vooral iets te kopen, do it for me! Aan bedelaars heb ik niet veel gezien. In de buurt waar wij rondliepen zo’n tien, met als absoluut dieptepunt een man zonder benen, die zich over het trottoir als een krokodil voortbewoog, klanken uitstotend om de passant, die genoodzakt werd over hem heen te stappen tot een gave te brengen. Over iemand heen stappen is in Boeddistische landen ongeveer het ergste wat je kan doen. Als je over eten stapt zal een boeddhist het niet meer aanraken.
Ik vroeg haar hoe het met de medical care stond. Je kunt een behandeling in een zieknhuis krijgen voor 60 Baht, kinderen onder de 2 en bejaarden boven de 60 krijgen gratis verzorging. Deze goedkope behandeling leidt ooik tot lange wachttijden en goedkope medicijnen, waar iedereen rijkelijk mee strooit. Ben je wat meer kapitaalkrachtig dan kun je voor een 20 tal baht alle behandelingen ook bij een prive ziekenhuis afnemen met betere service. Men is snel geneigd pillen te verstrekken in de categorie vitamine, paracetamol etc. Jack was dit weekend hier nog in Bangkok in het beste ziekenhuis van Azie (vlak achter ons hotel) om naar zijn oren te laten kijken, ook hij kreeg wat pillen meer voor als hij last van zijn oren kreeg: hij kon ze niet weigeren. Kennelijk zijn de medicijnen een bron van inkomsten voor de dienstdoende arts.
Op de weg naar de drijvende markt bezochtigen we nog een toeristische markt, dat hoort er zo bij. Handcraft en natuurlijk wat er allemaal met een cocosboom wordt gedaan. De cocus boom is een ideale boom. Je kunt de noten gebruiken (voor lepels van te maken), de melk (drank, zie je veel, doorzichtig niet wit, niet echt lekker), het vruchtvlees (wordt geschraapt), de bladeren (voor papier en inpakken) en uiteindelijk het hout. Je moet een paar jaar wachten voordat de kokosboom produceert, maar dan heb je er je hele leven plezier van.
De drijvende markt was redelijk (6-) maar de weg ernaartoe door de klongs, een soort Gierhoorn, maar dan met snelle platte bodems was erg leuk. Onze eerste kennismaking met de natuur. Rond Bangkok is men bezig de rijstvelden te vervangen door visvijvers, diversificeren. Vissen brengen meer op en leveren minder problemen op bij overstromingen. Het komt ook omdat men hier waarschijnlijk toch ook wel water heeft in de droge periode, dat is wel anders in de hoger gelegen delen van Thailand en Laos.
Ik werd nog gemasseerd tegen mijn zin in, Pim kocht een kralenketting en we aten gebakken pisang en natuurlijk ons fotoschoteltje, dat een prominente plek zal krijgen in de kast (achter de boeken).
Op de terugweg werden we afgezet bij het Viennevekka Mansion (zoeken we op) het was de grootste teakhouten mansion van de wereld. Ik werd in een sarong gestopt en op blote voeten werden we langs alle geschenken aan koning Rama 5. Je kunt zien dat vooral Engeland zijn uiterste best deed om op vriendschappelijke voet te blijven met de Siamezen.
Op de terugweeg durfde ik nog steeds niet de taxi te gebruiken, bang om afgezet te worden, de hele stad rondgereden te worden etc. Bang dat ik het niet in de hand heb. Na een kleine en heftige echtelijke twist trokken we toch een passerende bus in, die de verkeerde kant uit bleek te gaan. Uitstappen en aan de overkant weer instappen in de openstaande deuren. Het zweet brak ons uit toen Simone de kont tegen de krib gooide en weigerde bij de open deuren vandaan te gaan terwijl de bus soms 100 soms abrupt remmend weer tot stilstaan werd gedwongen. Bij Ellen kwamen de tranen, als er een vliegtuig klaar had gestaan, waren we zo thuis geweest.
S avonds zijn we bij de Indian restaurant geweest in de straat van het hotel. Was niet veel maar wel lekker en binnen budget (1100 Baht). Ik typ het een paar dagen later in en moet er wel om lachen want voor dat bedrag kun je in vientiane met 8 man vorstelijk eten in het grote hotel aan de Mekong, met folkloristische dans en spel included. Maar goed in Bangkok durven we nog niet veel en vinden we het vooral belangrijk dat de kinderen ook een beetje eten binnen krijgen. Simone heeft eigenlijk nog niks oosters genuttigd en daar beginnen we ons toch ook wel zorgen om te maken. Simone heeft het toch het moeilijkst, zij valt op de verkeerde momenten in slaap, ze eet niet goed en volet zich niet op zijn gemak en dat heeft op ons ook een hulpeloos gevoel tot gevolg. We hopen dat het bij Jack een beetje beter gaat anders zullen we toch onze reis wat moeten bekorten. Met de kinderen hebben we uitgebreid gediscussieerd over armoede en waarom dan toch iedereen een auto erop nahoudt. Simone heeft het er maar moeilijk mee, ze ziet dat de mensen niet echt happy zijn, hier in bangkok, ze zitten er ook voor een groot deel niet vrijwillig en dat voelt ze feilloos aan.
Ik vroeg haar hoe het met de medical care stond. Je kunt een behandeling in een zieknhuis krijgen voor 60 Baht, kinderen onder de 2 en bejaarden boven de 60 krijgen gratis verzorging. Deze goedkope behandeling leidt ooik tot lange wachttijden en goedkope medicijnen, waar iedereen rijkelijk mee strooit. Ben je wat meer kapitaalkrachtig dan kun je voor een 20 tal baht alle behandelingen ook bij een prive ziekenhuis afnemen met betere service. Men is snel geneigd pillen te verstrekken in de categorie vitamine, paracetamol etc. Jack was dit weekend hier nog in Bangkok in het beste ziekenhuis van Azie (vlak achter ons hotel) om naar zijn oren te laten kijken, ook hij kreeg wat pillen meer voor als hij last van zijn oren kreeg: hij kon ze niet weigeren. Kennelijk zijn de medicijnen een bron van inkomsten voor de dienstdoende arts.
Op de weg naar de drijvende markt bezochtigen we nog een toeristische markt, dat hoort er zo bij. Handcraft en natuurlijk wat er allemaal met een cocosboom wordt gedaan. De cocus boom is een ideale boom. Je kunt de noten gebruiken (voor lepels van te maken), de melk (drank, zie je veel, doorzichtig niet wit, niet echt lekker), het vruchtvlees (wordt geschraapt), de bladeren (voor papier en inpakken) en uiteindelijk het hout. Je moet een paar jaar wachten voordat de kokosboom produceert, maar dan heb je er je hele leven plezier van.
De drijvende markt was redelijk (6-) maar de weg ernaartoe door de klongs, een soort Gierhoorn, maar dan met snelle platte bodems was erg leuk. Onze eerste kennismaking met de natuur. Rond Bangkok is men bezig de rijstvelden te vervangen door visvijvers, diversificeren. Vissen brengen meer op en leveren minder problemen op bij overstromingen. Het komt ook omdat men hier waarschijnlijk toch ook wel water heeft in de droge periode, dat is wel anders in de hoger gelegen delen van Thailand en Laos.
Ik werd nog gemasseerd tegen mijn zin in, Pim kocht een kralenketting en we aten gebakken pisang en natuurlijk ons fotoschoteltje, dat een prominente plek zal krijgen in de kast (achter de boeken).
Op de terugweg werden we afgezet bij het Viennevekka Mansion (zoeken we op) het was de grootste teakhouten mansion van de wereld. Ik werd in een sarong gestopt en op blote voeten werden we langs alle geschenken aan koning Rama 5. Je kunt zien dat vooral Engeland zijn uiterste best deed om op vriendschappelijke voet te blijven met de Siamezen.
Op de terugweeg durfde ik nog steeds niet de taxi te gebruiken, bang om afgezet te worden, de hele stad rondgereden te worden etc. Bang dat ik het niet in de hand heb. Na een kleine en heftige echtelijke twist trokken we toch een passerende bus in, die de verkeerde kant uit bleek te gaan. Uitstappen en aan de overkant weer instappen in de openstaande deuren. Het zweet brak ons uit toen Simone de kont tegen de krib gooide en weigerde bij de open deuren vandaan te gaan terwijl de bus soms 100 soms abrupt remmend weer tot stilstaan werd gedwongen. Bij Ellen kwamen de tranen, als er een vliegtuig klaar had gestaan, waren we zo thuis geweest.
S avonds zijn we bij de Indian restaurant geweest in de straat van het hotel. Was niet veel maar wel lekker en binnen budget (1100 Baht). Ik typ het een paar dagen later in en moet er wel om lachen want voor dat bedrag kun je in vientiane met 8 man vorstelijk eten in het grote hotel aan de Mekong, met folkloristische dans en spel included. Maar goed in Bangkok durven we nog niet veel en vinden we het vooral belangrijk dat de kinderen ook een beetje eten binnen krijgen. Simone heeft eigenlijk nog niks oosters genuttigd en daar beginnen we ons toch ook wel zorgen om te maken. Simone heeft het toch het moeilijkst, zij valt op de verkeerde momenten in slaap, ze eet niet goed en volet zich niet op zijn gemak en dat heeft op ons ook een hulpeloos gevoel tot gevolg. We hopen dat het bij Jack een beetje beter gaat anders zullen we toch onze reis wat moeten bekorten. Met de kinderen hebben we uitgebreid gediscussieerd over armoede en waarom dan toch iedereen een auto erop nahoudt. Simone heeft het er maar moeilijk mee, ze ziet dat de mensen niet echt happy zijn, hier in bangkok, ze zitten er ook voor een groot deel niet vrijwillig en dat voelt ze feilloos aan.
Woensdag, Grote Paleis en toektoek toer
Na een goede nachtrust stond een goed ontbijt voor ons klaar en konden we op stap, op naar de grote tempel en nog meer avonturen.
Eerst hebben we een tripje naar de floating market geboekt, ofschoon de gids aangeeft dat dat niet veel soeps is, maar het lijkt ons toch wel karakteristiek en het is buiten Bangkok, lijkt ons toch ook een ervaring. Met de skytrain gingen we naar de rivier en zochten een stadsboot, die ons naar het grote paleis zou brengen. Na enig dralen en het ontwijken van de toeristenboten (iedereen wil je wel even naar het grote paleis brengen) kwamen we toch in de goede boot terecht, die ons voor 8 baht (later bleek dit 10 te moeten zijn) een flinks stuk de over de rivier meenam. Erg leuk. Bij het grote paleis wachtte ons de teleurstelling: het paleis was tot drie uur gesloten, tenminste dat was de boodschap van enkele ongeloofwaardige toektoek chauffeurs die onze tjd wel even wilde doden met wat bezoekjes her en der in de stad. Daar trappen we dus niet in. We kwamen een marineofficier tegen in een net pak, die ons bevestigde dat inderdaad het paleis gesloten was omdat de koning er zijn gebed kwam houden en dat we inderdaad maar beter een toektoek konden nemen naar een aantal Wat’s (tempels). Dast zou ongeveer 20 Baht moeten kosten (halve euro). Hij hield een gemotoriseerd fietsje tegen onderhandelde wat en zichtbaar tevreden durfden we in de toektoek te stappen en lieten ons naar een temple brengen, terwijl de chauffeur wachtte konden wij het complex bezoeken en naar binnen gluren bij het heiligste, waar net een ceremonie aan de gang was. Daarna weer verder, niet naar het paleis dat we op het oog hadden, want daar was de koning net (die was toch..), maar naar een kleermaker, dat was een koopje. Enfin om een lang verhaal kort te maken, ik kwam met een mooi zomerpak en 3 shirts er genadig vanaf. 145 dollar of zoiets, maar dan wel van echt kashmir wol. Later vroeg ik aan jack of hij ook wel eens een pak had laten maken, en inderdaad hij had nog meer betaald, maar het was dan wel echt kashmir, wij lachen natuurlijk, want Jack heeft net zo weinig verstand van wol als wij en had zich wellicht hetzelfde op de mouw laten spelden. Van de weeromstuit was ik mijn pincode kwijtgeraakt, ook lekker stom. Enfin als een James Bond werden we weer door de drukke stad geloodst en met gevaar voor eigen leven voor het paleis gedropt. We moesten wel nog eerst langs een julelier langs, want daar kreeg de chauffeur zijn benzine, voor wat hoort wat. Al met al een spannende ervaring en het feit dat we belazerd waren heeft ons toch nog wel enkele dagen parten gespeeld. De temple bleek nog slechts geopend tot 4 uur, maar na het lenen van passende kledij (dat kun je overal gratis doen) voor Ellen, (zij was de enige die een sjaal bij zich had voor de schouders, hetgeen achteraf te kleurrijk was voor de grotepaleisbewakers) konden we toch nog een goede indruk krijgen van het complex. Erg mooi en inderdaad uitzonderlijk. We hadden moeite om tot ons door te laten dringen wat we allemaal zagen. Je hebt geen enkel referentiekader, het doet je denken aan de Efteling, het is in grote lijnen kitcherig en overdreven, maar de details zijn mooi, de mozaiken, de draken, de trappen. De kleuren zijn schreeuwerig en de stupa’s zijn kleurloos en ademen meer statigheid uit. De boeddha’s zijn een beetje klein uitgevallen, in eerste instantie gaf dit een mannekepis gevoel, maar omdat ze van goud zijn en niety allen in die kleur zijn geschilderd krijgen ze toch iets goddelijks. Het feit dat je geen referentie kader hebt, niet weet wat mooi is en wat iets uitzonderlijk maakt speelde ons parten. De indruk dat we iets byzonders zagen kwam toch wel binnen en de foto’s zullen dat nog beter zichtbaar maken nu we al heel wat meer gezien hebben. Met de boot weer terug, skytrain en tot slot een etentje bij MacDonalds (89 Baht voor een supermenu, 2.5 euro). We waren nog niet gewend, al hadden we onze ontgroening gehad, we durven nog niks van de straat te eten, alles stinkt of ruikt naar de oosterse keuken en de smog zorgt ervoor dat de zon, die rijkelijk schoon geen pijn aan de ogen deed. We zijn nog steeds niet ziek, geen jetleg en zelfs de cola in de taylorshop hebben we doorstaan. We geven veel te veel geld uit als is het hier allemaal goedkoop, zo kunnen we niet doorgaan, maar nu proberen te genieten. Het geld rekenen is na zo’n 7 dagen toch langzaam overgegaan, maar heeft in het begin toch wel wat uurtjes gepieker gekost. ’s Avonds lekker naar Wimbledon gekeken. Daarna slapen, de airco hoeft niet aan, benieuwd wat ons morgen zal brengen.
Eerst hebben we een tripje naar de floating market geboekt, ofschoon de gids aangeeft dat dat niet veel soeps is, maar het lijkt ons toch wel karakteristiek en het is buiten Bangkok, lijkt ons toch ook een ervaring. Met de skytrain gingen we naar de rivier en zochten een stadsboot, die ons naar het grote paleis zou brengen. Na enig dralen en het ontwijken van de toeristenboten (iedereen wil je wel even naar het grote paleis brengen) kwamen we toch in de goede boot terecht, die ons voor 8 baht (later bleek dit 10 te moeten zijn) een flinks stuk de over de rivier meenam. Erg leuk. Bij het grote paleis wachtte ons de teleurstelling: het paleis was tot drie uur gesloten, tenminste dat was de boodschap van enkele ongeloofwaardige toektoek chauffeurs die onze tjd wel even wilde doden met wat bezoekjes her en der in de stad. Daar trappen we dus niet in. We kwamen een marineofficier tegen in een net pak, die ons bevestigde dat inderdaad het paleis gesloten was omdat de koning er zijn gebed kwam houden en dat we inderdaad maar beter een toektoek konden nemen naar een aantal Wat’s (tempels). Dast zou ongeveer 20 Baht moeten kosten (halve euro). Hij hield een gemotoriseerd fietsje tegen onderhandelde wat en zichtbaar tevreden durfden we in de toektoek te stappen en lieten ons naar een temple brengen, terwijl de chauffeur wachtte konden wij het complex bezoeken en naar binnen gluren bij het heiligste, waar net een ceremonie aan de gang was. Daarna weer verder, niet naar het paleis dat we op het oog hadden, want daar was de koning net (die was toch..), maar naar een kleermaker, dat was een koopje. Enfin om een lang verhaal kort te maken, ik kwam met een mooi zomerpak en 3 shirts er genadig vanaf. 145 dollar of zoiets, maar dan wel van echt kashmir wol. Later vroeg ik aan jack of hij ook wel eens een pak had laten maken, en inderdaad hij had nog meer betaald, maar het was dan wel echt kashmir, wij lachen natuurlijk, want Jack heeft net zo weinig verstand van wol als wij en had zich wellicht hetzelfde op de mouw laten spelden. Van de weeromstuit was ik mijn pincode kwijtgeraakt, ook lekker stom. Enfin als een James Bond werden we weer door de drukke stad geloodst en met gevaar voor eigen leven voor het paleis gedropt. We moesten wel nog eerst langs een julelier langs, want daar kreeg de chauffeur zijn benzine, voor wat hoort wat. Al met al een spannende ervaring en het feit dat we belazerd waren heeft ons toch nog wel enkele dagen parten gespeeld. De temple bleek nog slechts geopend tot 4 uur, maar na het lenen van passende kledij (dat kun je overal gratis doen) voor Ellen, (zij was de enige die een sjaal bij zich had voor de schouders, hetgeen achteraf te kleurrijk was voor de grotepaleisbewakers) konden we toch nog een goede indruk krijgen van het complex. Erg mooi en inderdaad uitzonderlijk. We hadden moeite om tot ons door te laten dringen wat we allemaal zagen. Je hebt geen enkel referentiekader, het doet je denken aan de Efteling, het is in grote lijnen kitcherig en overdreven, maar de details zijn mooi, de mozaiken, de draken, de trappen. De kleuren zijn schreeuwerig en de stupa’s zijn kleurloos en ademen meer statigheid uit. De boeddha’s zijn een beetje klein uitgevallen, in eerste instantie gaf dit een mannekepis gevoel, maar omdat ze van goud zijn en niety allen in die kleur zijn geschilderd krijgen ze toch iets goddelijks. Het feit dat je geen referentie kader hebt, niet weet wat mooi is en wat iets uitzonderlijk maakt speelde ons parten. De indruk dat we iets byzonders zagen kwam toch wel binnen en de foto’s zullen dat nog beter zichtbaar maken nu we al heel wat meer gezien hebben. Met de boot weer terug, skytrain en tot slot een etentje bij MacDonalds (89 Baht voor een supermenu, 2.5 euro). We waren nog niet gewend, al hadden we onze ontgroening gehad, we durven nog niks van de straat te eten, alles stinkt of ruikt naar de oosterse keuken en de smog zorgt ervoor dat de zon, die rijkelijk schoon geen pijn aan de ogen deed. We zijn nog steeds niet ziek, geen jetleg en zelfs de cola in de taylorshop hebben we doorstaan. We geven veel te veel geld uit als is het hier allemaal goedkoop, zo kunnen we niet doorgaan, maar nu proberen te genieten. Het geld rekenen is na zo’n 7 dagen toch langzaam overgegaan, maar heeft in het begin toch wel wat uurtjes gepieker gekost. ’s Avonds lekker naar Wimbledon gekeken. Daarna slapen, de airco hoeft niet aan, benieuwd wat ons morgen zal brengen.
Maandag/Dinsdag: Op naar Bangkok
We zijn inmiddels zo’n anderhalve week op stap. Het lijkt al wel een eeuwigheid geleden dat we uit Amsterdam vertrokken naar Bangkok. Simone was gelukkig weer op tijd koortstvrij en met een paar pilletjes voor de hoofdpijn konden we al snel het vliegtuig in. Er viel niet veel te slapen, we keken naar the Hours, met wat essentiele stukken eruit geknipt, maar een wijsheid bleef overeind: You cannot find peace by avoiding noice. We kregen chinees eten en voor we het wisten zaten we in Bangkok in de busje naar het hotel. Midden in de noice. We zouden de rest van de week de peace niet kunnen vinden. Bangkok is Athene in het kwadraat. Een regelrechte cultuurshock kun je je moeilijk voor de geest halen, je moet hem aan den lijve ondervinden. Een ongeorganiseerde mierenhoop komt nog het meest in de buurt. Als loopt door elkaar heen, verkeersregels schijnen er niet te bestaan, van milieuproblematiek nog nooit gehoord, iedereen handelt en klampt je aan op straat of je nog wat prullaria wil kopen. Het begon allemaal met een plensbui, alsog op bestelling, we kwamen tenslotte in het regenseizoen. Om drie uur was het opgehouden met regenen en konden we voorzichtig uit onze schulp kruipen, naar later bleek de wat agressievere pornoplaats van Bangkok. Ik heb er een neus voor om in een stad meteen verzeild te raken in de hoerenbuurt. Maar goed we moesten de treinreis naar Laos maar zo snel mogelijk boeken bij Suzanne (een bekende traveljuffrouw, zeg maar mevrouw) die ons door Jack was aangeraden. Daarna liepen we door naar het dichtsbijzijnde shoppingcentrum, waar hele verdiepingen ingericht waren met boksen, geen thai boxen maar stereo boxen. Daarna hebben we met de skytrain even de stad doorgecrosst tot aan de rivier. Op de terugweg was er zomogelijk nog meer drukte op straat. Alle stoepen waren bezaait met eetstalletjes, waar we ons voorlopig nog niet aan wagen, de winkels worden bevolkt door een overdosis aan goedkope arbeidskrachten, die verveeld in de rondte staren of je smekend vragen binnen te komen. Zelfs de kapper wou dat we naar binnenkwamen terwijl we net zijn gekortwiekt met het oog op de vakantie. ’s Avonds aten we in het hotel een compleet menu voor ons van 200 Bath (5 euro) en Pim at een biefstuk voor het viervoudige (voor deze keer). Bij het zwembad op de roof was net een photoshooting aan de gang van een of andere Thaise schone, we keken beschaafd de andere kant op vanuit de jacusse.
Abonneren op:
Posts (Atom)