Na een goede nachtrust stond een goed ontbijt voor ons klaar en konden we op stap, op naar de grote tempel en nog meer avonturen.
Eerst hebben we een tripje naar de floating market geboekt, ofschoon de gids aangeeft dat dat niet veel soeps is, maar het lijkt ons toch wel karakteristiek en het is buiten Bangkok, lijkt ons toch ook een ervaring. Met de skytrain gingen we naar de rivier en zochten een stadsboot, die ons naar het grote paleis zou brengen. Na enig dralen en het ontwijken van de toeristenboten (iedereen wil je wel even naar het grote paleis brengen) kwamen we toch in de goede boot terecht, die ons voor 8 baht (later bleek dit 10 te moeten zijn) een flinks stuk de over de rivier meenam. Erg leuk. Bij het grote paleis wachtte ons de teleurstelling: het paleis was tot drie uur gesloten, tenminste dat was de boodschap van enkele ongeloofwaardige toektoek chauffeurs die onze tjd wel even wilde doden met wat bezoekjes her en der in de stad. Daar trappen we dus niet in. We kwamen een marineofficier tegen in een net pak, die ons bevestigde dat inderdaad het paleis gesloten was omdat de koning er zijn gebed kwam houden en dat we inderdaad maar beter een toektoek konden nemen naar een aantal Wat’s (tempels). Dast zou ongeveer 20 Baht moeten kosten (halve euro). Hij hield een gemotoriseerd fietsje tegen onderhandelde wat en zichtbaar tevreden durfden we in de toektoek te stappen en lieten ons naar een temple brengen, terwijl de chauffeur wachtte konden wij het complex bezoeken en naar binnen gluren bij het heiligste, waar net een ceremonie aan de gang was. Daarna weer verder, niet naar het paleis dat we op het oog hadden, want daar was de koning net (die was toch..), maar naar een kleermaker, dat was een koopje. Enfin om een lang verhaal kort te maken, ik kwam met een mooi zomerpak en 3 shirts er genadig vanaf. 145 dollar of zoiets, maar dan wel van echt kashmir wol. Later vroeg ik aan jack of hij ook wel eens een pak had laten maken, en inderdaad hij had nog meer betaald, maar het was dan wel echt kashmir, wij lachen natuurlijk, want Jack heeft net zo weinig verstand van wol als wij en had zich wellicht hetzelfde op de mouw laten spelden. Van de weeromstuit was ik mijn pincode kwijtgeraakt, ook lekker stom. Enfin als een James Bond werden we weer door de drukke stad geloodst en met gevaar voor eigen leven voor het paleis gedropt. We moesten wel nog eerst langs een julelier langs, want daar kreeg de chauffeur zijn benzine, voor wat hoort wat. Al met al een spannende ervaring en het feit dat we belazerd waren heeft ons toch nog wel enkele dagen parten gespeeld. De temple bleek nog slechts geopend tot 4 uur, maar na het lenen van passende kledij (dat kun je overal gratis doen) voor Ellen, (zij was de enige die een sjaal bij zich had voor de schouders, hetgeen achteraf te kleurrijk was voor de grotepaleisbewakers) konden we toch nog een goede indruk krijgen van het complex. Erg mooi en inderdaad uitzonderlijk. We hadden moeite om tot ons door te laten dringen wat we allemaal zagen. Je hebt geen enkel referentiekader, het doet je denken aan de Efteling, het is in grote lijnen kitcherig en overdreven, maar de details zijn mooi, de mozaiken, de draken, de trappen. De kleuren zijn schreeuwerig en de stupa’s zijn kleurloos en ademen meer statigheid uit. De boeddha’s zijn een beetje klein uitgevallen, in eerste instantie gaf dit een mannekepis gevoel, maar omdat ze van goud zijn en niety allen in die kleur zijn geschilderd krijgen ze toch iets goddelijks. Het feit dat je geen referentie kader hebt, niet weet wat mooi is en wat iets uitzonderlijk maakt speelde ons parten. De indruk dat we iets byzonders zagen kwam toch wel binnen en de foto’s zullen dat nog beter zichtbaar maken nu we al heel wat meer gezien hebben. Met de boot weer terug, skytrain en tot slot een etentje bij MacDonalds (89 Baht voor een supermenu, 2.5 euro). We waren nog niet gewend, al hadden we onze ontgroening gehad, we durven nog niks van de straat te eten, alles stinkt of ruikt naar de oosterse keuken en de smog zorgt ervoor dat de zon, die rijkelijk schoon geen pijn aan de ogen deed. We zijn nog steeds niet ziek, geen jetleg en zelfs de cola in de taylorshop hebben we doorstaan. We geven veel te veel geld uit als is het hier allemaal goedkoop, zo kunnen we niet doorgaan, maar nu proberen te genieten. Het geld rekenen is na zo’n 7 dagen toch langzaam overgegaan, maar heeft in het begin toch wel wat uurtjes gepieker gekost. ’s Avonds lekker naar Wimbledon gekeken. Daarna slapen, de airco hoeft niet aan, benieuwd wat ons morgen zal brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten