Al vroeg iedereen uit de veren, we hadden natuurlijk slecht geslapen, veel over geld gepiekerd, terwijl daar alles behalve reden voor is. Op de een of andere manier obsedeert je deze goedkoopte en afdingcultuur. Je hebt altijd het gevoel dat je minder zou kunnen betalen en je hebt nooit vergelijkingsmateriaal behalve als je zaken vaak koopt, dan weet je de prijs. Het gevoel van desorientering zijn we nog lang niet kwijt. De stad is ongewoon en ongepland, maar ook de verhoudingen tussen de mensen en hun manier van omgaan met de dingen zijn vreemd, je kan er moeilijk vat op krijgen. We hebben Pat de toeristenrondleidster gevraagd hoe de mensen leven, zij heeft bijvoorbeeld een klein appartement gekocht op 15 km van de stad voor zo’n 4.000 euro en betaalt maandelijks 15 euro aan rente voor de komende dertig jaar. De rente is praktisch niks sinds de economische crisis van enkele jaren geleden. Ze zal ongeveer 200 dollar per maand verdienen. De mensen werken de hele dag en hebben weinig tijd om zaken te kopen, als zij wat willen kopen weten ze de prijzen en de plekken en krijgen de spullen ongetwijfeld nopg 2 of drie keer zo goedkoop als wij. De lage lonen zorgen ervoor dat er enorm veel in de dienstverlening wordt gedaan en in de handel. De winkels staan vol met verveeld uit de ogen kijkende meisjes, die zelfs mijn toch behoorlijk kale kop nog een knipbeurt willen geven voor 100 Baht of zo. Een massage van 2 uur kost 300 baht. Op de stoep slapen verkoopsters boven hun waar of kijkt men je smekend aan toch vooral iets te kopen, do it for me! Aan bedelaars heb ik niet veel gezien. In de buurt waar wij rondliepen zo’n tien, met als absoluut dieptepunt een man zonder benen, die zich over het trottoir als een krokodil voortbewoog, klanken uitstotend om de passant, die genoodzakt werd over hem heen te stappen tot een gave te brengen. Over iemand heen stappen is in Boeddistische landen ongeveer het ergste wat je kan doen. Als je over eten stapt zal een boeddhist het niet meer aanraken.
Ik vroeg haar hoe het met de medical care stond. Je kunt een behandeling in een zieknhuis krijgen voor 60 Baht, kinderen onder de 2 en bejaarden boven de 60 krijgen gratis verzorging. Deze goedkope behandeling leidt ooik tot lange wachttijden en goedkope medicijnen, waar iedereen rijkelijk mee strooit. Ben je wat meer kapitaalkrachtig dan kun je voor een 20 tal baht alle behandelingen ook bij een prive ziekenhuis afnemen met betere service. Men is snel geneigd pillen te verstrekken in de categorie vitamine, paracetamol etc. Jack was dit weekend hier nog in Bangkok in het beste ziekenhuis van Azie (vlak achter ons hotel) om naar zijn oren te laten kijken, ook hij kreeg wat pillen meer voor als hij last van zijn oren kreeg: hij kon ze niet weigeren. Kennelijk zijn de medicijnen een bron van inkomsten voor de dienstdoende arts.
Op de weg naar de drijvende markt bezochtigen we nog een toeristische markt, dat hoort er zo bij. Handcraft en natuurlijk wat er allemaal met een cocosboom wordt gedaan. De cocus boom is een ideale boom. Je kunt de noten gebruiken (voor lepels van te maken), de melk (drank, zie je veel, doorzichtig niet wit, niet echt lekker), het vruchtvlees (wordt geschraapt), de bladeren (voor papier en inpakken) en uiteindelijk het hout. Je moet een paar jaar wachten voordat de kokosboom produceert, maar dan heb je er je hele leven plezier van.
De drijvende markt was redelijk (6-) maar de weg ernaartoe door de klongs, een soort Gierhoorn, maar dan met snelle platte bodems was erg leuk. Onze eerste kennismaking met de natuur. Rond Bangkok is men bezig de rijstvelden te vervangen door visvijvers, diversificeren. Vissen brengen meer op en leveren minder problemen op bij overstromingen. Het komt ook omdat men hier waarschijnlijk toch ook wel water heeft in de droge periode, dat is wel anders in de hoger gelegen delen van Thailand en Laos.
Ik werd nog gemasseerd tegen mijn zin in, Pim kocht een kralenketting en we aten gebakken pisang en natuurlijk ons fotoschoteltje, dat een prominente plek zal krijgen in de kast (achter de boeken).
Op de terugweg werden we afgezet bij het Viennevekka Mansion (zoeken we op) het was de grootste teakhouten mansion van de wereld. Ik werd in een sarong gestopt en op blote voeten werden we langs alle geschenken aan koning Rama 5. Je kunt zien dat vooral Engeland zijn uiterste best deed om op vriendschappelijke voet te blijven met de Siamezen.
Op de terugweeg durfde ik nog steeds niet de taxi te gebruiken, bang om afgezet te worden, de hele stad rondgereden te worden etc. Bang dat ik het niet in de hand heb. Na een kleine en heftige echtelijke twist trokken we toch een passerende bus in, die de verkeerde kant uit bleek te gaan. Uitstappen en aan de overkant weer instappen in de openstaande deuren. Het zweet brak ons uit toen Simone de kont tegen de krib gooide en weigerde bij de open deuren vandaan te gaan terwijl de bus soms 100 soms abrupt remmend weer tot stilstaan werd gedwongen. Bij Ellen kwamen de tranen, als er een vliegtuig klaar had gestaan, waren we zo thuis geweest.
S avonds zijn we bij de Indian restaurant geweest in de straat van het hotel. Was niet veel maar wel lekker en binnen budget (1100 Baht). Ik typ het een paar dagen later in en moet er wel om lachen want voor dat bedrag kun je in vientiane met 8 man vorstelijk eten in het grote hotel aan de Mekong, met folkloristische dans en spel included. Maar goed in Bangkok durven we nog niet veel en vinden we het vooral belangrijk dat de kinderen ook een beetje eten binnen krijgen. Simone heeft eigenlijk nog niks oosters genuttigd en daar beginnen we ons toch ook wel zorgen om te maken. Simone heeft het toch het moeilijkst, zij valt op de verkeerde momenten in slaap, ze eet niet goed en volet zich niet op zijn gemak en dat heeft op ons ook een hulpeloos gevoel tot gevolg. We hopen dat het bij Jack een beetje beter gaat anders zullen we toch onze reis wat moeten bekorten. Met de kinderen hebben we uitgebreid gediscussieerd over armoede en waarom dan toch iedereen een auto erop nahoudt. Simone heeft het er maar moeilijk mee, ze ziet dat de mensen niet echt happy zijn, hier in bangkok, ze zitten er ook voor een groot deel niet vrijwillig en dat voelt ze feilloos aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten