Vandaag voelen we ons echt op ons gemak, we hebben Vientiane helemaal in de broekzak, ik ben met jack meegeweest naar kantoor en heb de terugweg met de gammele fiets afgelegd, Langs de fraai opreizende Pat Luang, zie gisteren. In de ochtend waren we met de toektoek naar de stad, hebben een trektocht proberen te boeken, maar dat lukte niet omdat dit alleen met minimaal 6 personen kan. Op de deur hing een poster met de tocht die we wilden boeken, maar binnen deden ze alsof ze het in Keulen hoorden donderen. Terwijl alle zakelui je dan nog iets anders, alternatiefs proberen aan te bieden, in deze zaak niet. Apatiesch werd wat tegen je geglimlacht zolang dat je vanzelf de deur weer opzocht, er viel niets te regelen, dat was duidelijk. Aziaten zeggen nooit nee, ze beginnen wat te brabbelen of leiden je aandacht op iets anders af: dat betekend nee. Ongeveer zoals een echtgenoot probeert te doen als hij voor zijn vrouw een klusje moet klaren waar hij geen zin in heeft, maar waarvan hij weet dat hij er toch niet onderuit kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten