De nacht in de trein was luxe, lekker koel en goede bedden. Ellen had als enige echt goed geslapen, ik verwacht eigenlijk ook niet dat ik kan slapen, maar heb toch af en toe ook een stuk van de nacht gemist. Hij reed in een keer door naar Nonkai, hij stopte wel maar geen gerangeer of zo, we waren bijna op tijd in nonkay, waar Jack ons stond op te wachten. Zo’n westerling tussen al die kleine mierenhoperige aziaten is toch wel een apart gezicht, heeft een beetje missionaris of koloniaals. Thailand uit ging heel wat sneller dan Laos in. We hoefden voor Simone geen visum te kopen omdat een visum kennelijk paspoort gerelateerd lijkt te zijn. We werden op SARS gecontroleerd. Ik had 34 graden ‘koorts’ toch reden om accuut te worden opgenomen in het plaatselijk ziekenhuis dat toch al niet zo’n goede naam heeft. Ik denk dat ik koeler was dan de buitentemperatuur, maar na dit openthoud trokken we over de brug van de vriendschap een nieuw avontuur tegemoet. De treinrails is alvast aangelegd op de brug alleen aan de thaise kant, de helft van Laos heeft nog geen rails in het midden. In Laos gaat alles met de boot en met de bus. Met de bus naar Hanoi lijkt geen probleem, maar ik vrees dat dit niet zo confortabel is als we gewend zijn. Vietnam schijnt toch ook niet het prettigste land te zijn om rond te reizen: veel handel op straat en op dit moment zijn er tyfoons, het is zeer de vraag of we naar de baai van Hanong kunnen. We besluiten dan ook toch maar linksom te gaan en naar Luang Prabang, Chiang May en Sukutay en daarna naar Hua Hin. Geen reis naar het zuiden met de auto, want je mag hier niet met een gewoon rijbewijs rondrijden. We blijven nog een dikke week in Vientiane en in het weekend zullen we nog twee uitstapjes maken.
We hebben lekker gegeten van de laotiaanse keuken van Moon en daarna op de thaise mat in slaap gevallen, het lijkt even of de jetleg met een kleine vertraging op gang is gekomen. Het huis huis is hoog en heeft maar een verdieping , Moon en dochter TongKeo zijn de hele dag bezig de mieren weg te vegen, de vloer is mooi betegeld, donkerblauw, wit schaakbord. In de keuken staat alles op omgekeerde waterbakjes om de mieren een halt toe te roepen. in de tuin wordt organisch afval door kolonnes mieren verorberd. De tuinman komt net binne met een 10 literfles drinkwater, uit de kraan drinken zou kunnen maar is niet aan te bevelen. De tuinman is geletterd spreekt goed engels maar is grotendeels doof en vandaar al dik tevreden met zijn tuintje. We zitten bijna de hele dag op de veranda, zonder ramen maar met gaas en begroeid met planten. De hagedisjes zitten de hele dag te spieden op een mugje en de gekko maakt laat af en toe van zich horen. De haan en de kippen zitten achter het huis, de eerste laat zich elke morgen gelden.
Daarna tijd om met Jack en ingrid bangkok te evalueren. Bangkok lijkt een beetje op Athene in het kwadraat, chaotisch, onoverzichtelijk, veel (te veel) handel, te weinig parken en stratem om ongehinderd te relaxen en tot jezelf te komen, slenteren kan niet echt, je wordt automatisch de drukte in gezogen of je wil of niet er is geen ontkomen aan. Toppers: de rivierboot, paleis, chinatown. De uitstapjes die we gedaan hebben waren wel aardig. De kennismaking met de voor ons nieuwe of zeg maar andere wereld was een fikse cultuurshock.
Jack gaf aan dat een dergelijke structuur of eigenlijk non-structuur kenmerkend is voor een ontwikkelingsland. Geen planning (nog), niet nagedacht over een infrastructuur, te snelle groei van de steden, leegtrekken van het platteland. Sjaggeraars, bedelaars, geen vangnet, voorzieiningen, geen besluitvormingsprocessen, rol van een held (de koning), geen prijzenstructuur, geen transparantie. Op de markt in Vientiane is het onmogelijk om duidelijk te krijgen wat nu wat kost in verhouding tot nederland. Sommige dingen zijn veel duurder andere zijn een tiende van onze prijzen, ook gewoon vergelijkbare producten (Pepsi, McDonalds). Arbeidsintensief spul (zoals eten, weefwerk, massage, kapper, taxi) is super goedkoop. Het stemt tot nadenken, door onze loonkosten stelselmatig te verhogen leggen we de efficiency-lat ook steeds hoger. In Thailand kijkt gewoon iedereen TV tijdens het wachten, wat hier core business lijkt te zijn voor de meeste werkers. Wij hebben het kaarten tussen de middag toch al weer zo'n 20 jaar geleden afgeschaft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten