Iedereen die inmiddels de verschikkelijke verhalen heeft gehoord is zich natuurlijk rot geschrokken. Het houdt de gemoederen wellicht nog meer bezig dan ons, omdat we zien hoe goed het gaat. "Hoe gaat het nu met haar. Heeft ze niet een shock. Ik kreeg gelijk allemaal visioenen vol met ellende. Je beseft pas hoe goed we het hebben als er ieens ets mis gaat. Voor je het weet is je leven dan vol met misere. Maar ja hoe moet je je daar tegen verweren. Ik zeg tegen mijn dochter ook altijd dat ze goed moet uit kijken voordat ze met de fiets de straat op gaat maar dat doet ze niet altijd. Je zou er bijna weer religieus van worden. We zullen vanavond een kaars opsteken om Simones bescherm engel te bedanken."
Ja, ze / we hebben inderdaad vreselijk veel geluk gehad. Er is feitelijk niet veel meer aan de hand. Gisteren is ze al naar een partijtje geweest, gebowld en morgen gaat ze weer naar school. De mensen die het weten kijken haar een beetje glazig aan en het lijkt of ze een klein aureooltje boven haar hoofd heeft, of ze het soms niet echt is. Haar nek gaat ook al stukken beter en vanochtend in bad is het grootste deel van haar wond-deksel weggespoeld.
Gisteren was de tramchauffeur op bezoek. Hij had wel al even op de tram met iemand anders meegereden, maar was nog niet in staat tot werken. Hij vertelde dat je de neiging hebt bij elk onraad onmiddellijk op de rem te gaan staan en dat schiet niet op. Zijn leidinggevende was erg blij dat we hen wilden ontvangen, lang niet iedereen reageert zo positief. Ik moet zeggen ik heb geen moment het idee gehad dat de trambestuurder wat te verwijten zou zijn. De agent stapte direct na het ongeluk de tram binnen en legde een hand op de schouder van de geschokte bestuurder (25 dienstjaren) en zei: "je hebt net een leven gered". Hij kweam met een CD bon voor Simone, zijn had een tekening voor hem gemaakt en een we hebben hem een flesje wijn gegeven, voor de schrik.
De professionaliteit die je ontmoet, zowel vlak na het ongeluk als tot op de dag van vandaag is ongelofelijk. Laat de mensen maar kankeren op die ambtenaren, de zorg en politie en trambestuurders, je zult het allemaal maar voor je kiezen krijgen.
De dag ernaar hebben we natuurlijk in de krant gekeken of ze erin stond, dan blijkt toch weer dat goed nieuws geen nieuws is. En zo shokken we voort van de ene ellende naar de andere. Wij tellen onze zegeningen en hopen dat iedereen in onze buurt voorlopig weer goed uit de doppen kijkt en niet achter vreemde mannen aanhupt zonder te zien of de kust veilig is.
Woensdag gaan we voor de nazorg naar het ziekenhuis, voor de tweede keer praten met het hele gezin met de ortapedagoog. Ik ben benieuwd hoe het morgen in de klas gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten