Vrouw en kind kijken naar Sissy, kennelijk toch wel wat romantiek gemist. De krant is doorgenomen, niks gebeurd zo te zien. Lekker bij Loetje gegeten, eindelijk weer eens de beste biefstuk van het westelijk halfrond. Halverwege de maaltijd kwam een muzikant vragen om een kleine bijdrage. Ik reageerde prompt heel fel, No Thanks !, de woorden die we als we wakker worden als eerste uitroepen. In Laos en Thailand is bedelen niet toegestaan en de gasten worden uitgenodigd vooral niks aan bedelaars te geven, opdat dit voor hun alleen maar een motivatie is om door te gaan met bedelen.
Ik kom in Nederland helaas regelmatig bedelaars tegen, die met hun hand op bij het metrostation staan, of voor een gulden zeuren op het perron en je voor rot schelden als je niks geeft, of de bus naar purmerend moeten betalen, of op een blokfluitje nauwelijks herkenbare muziek proberen te maken. De laatste maanden is daar een leger aan oost europeanen bijgekomen die met accordion of viool zich een weg baant door trein en metro-coupees. Nou vind ik dat je beter iets voor je geld kan doen, maar je diensten ongevraagd opdringen vind ik vreselijk genant. Iets geven betekent dat ze de volgende keer terug komen, niks geven is harteloos. Soms dringt zich het verlangen op om de bedelaars te vragen waarom ze op deze wijze de kost denken te moeten verdienen en door andere mensen lastig vallen, of denken ze werkelijk dat hun 50 seconde-gefidel ons leven opbeurt. Het maakt mij treurig mensen te zien die het niet gemaakt hebben en door onze maatschappij op een zijspoor of bijperron zijn gezet. Gelukkig hebben we in Thailand en Laos bij elkaar maar zo'n 10 bedelaars gezien, dat zijn er minder dan ik in Amsterdam dagelijks tegenkom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten