Gisteren naar het tennis geweest, voor de eerste keer de tennissterren in levende lijf gezien. Een interessante ervaring. We gingen voor Roddick, Rusedski, Grosjean en Clement. Een stadion van 7.500 toeschouwers pas laat op de avond voor Roddick gevuld bleek bijna leeg niet echt gezellig. Veel leuker waren de DDV achtige bijbanen waar het sfeervol was op de kleine tribunes en waar je de spelers kon aanraken. Tevens was er daar meer sprake van strijd. De hitte was verzengend (tegen de 40 graden) en het drinken was niet goedkoop. Maar het was wel de moeite waard om een keer mee te maken, al zal ik niet snel meer op het court verschijnen. De sterren presteerden redelijk, niet spectaculair, alleen bij vlagen toverden zij returns en winnaars die hun uitzonderlijk inkomen moeten verklaren. Het meest zal ons de commentator bij blijven, die met een lijzige stem in de dweilpauzes de producten van de sponsoren aan ons trachtte te slijten. Thank yououou and come again. Na de wedstrijd van Roddick moest hij nog even tegen een willekeurig gekozen aantal toeschouwers een balletje slaan, te genant voor woorden, maar weer een paar Amerikanen gelukkig voor het leven. Wat me ook zal bijblijven is de eenzaamheid van de topsporters, die tussen het publiek, zolang ze nog niet bekend zijn hun warming up moeten doen en na een nederlaag weg zijn voor dat je er erg in hebt. The winner takes it all.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten