1: De vriendelijkheid zelve

De hoogste tijd om aan het verslag te beginnen, wat vinden we van de US, want dat was toch het doel van de reis. Veel vooroordelen over de Amerikanen, tijd om dat eens te gaan verifiëren en een idee te krijgen waarom de mensen zijn zoals ze zijn. Zijn ze wel zoals wij denken dat ze zijn?

We doen drie steden aan: Minneapolis in het noord-midden, Washington DC en New York. Het eerste wat opvalt is de relaxte manier van leven en de onvoorstelbare vriendelijkheid van de mensen en hun discipline voor zaken waarvan het nut met moeite ingezien kan worden door een Europeaan.

Het leven draait om risico vermijding, want zover is duidelijk een iets te riskante manoeuvre kan je carrière ruineren, je financieel aan de grond brengen voor de rest van je leven. In plaats van daar reusachtig zenuwachtig van te worden, zorgt dat voor een ongekende voorzichtigheid, voorkomendheid en vreindelijkheid. Omdat prestatiebeloning ervoor zorgt dat dienstverleners op hun toegevoegde waarde worden beoordeeld zijn ook zij de vriendelijkheid zelve. En waar wij denken dat dit gemaakt is.... dat zal ooit wel zo zijn geweest, maar als door een Darwiniaanse mutatie, de mensen die dit rustig en vriedenlijk blijven van nature het beste kunnen, lopen nu geheel spontaan te glimlachen op terrasjes en in de winkels en roepen everything OK?, after you en I’m so sorry.

Het ongeduld dat wij tentoonspreiden omdat onze tijd kostbaar is, dat missen ze. Het lijkt alsof we de verkeerde dingen hebben overgenomen. Nu we steeds korter werken en het leven buiten het werk belangrijker is geworden dan het werk zelf, is de haast die we ons opleggen in het werk ook doorgedrongen in ons dagelijks leven, waardoor we ons zelf steeds verder opnaaien. Binnen het werk, want we willen in zo weinig mogelijk tijd aan de kost komen. En buiten het werk want we willen ook een goede ouder, minnaar, echtgenoot, vriend, sociaal bewogen, sporter etc. zijn. Dat alles schijnt in America anders te liggen. Geld maken dat is nummer 1, consumeren is nummer 2: eten, groot huis, dure auto en nummer drie is dat alles tentoonspreiden in combinatie met een ogenschijnlijk happy en devote family.

Een staaltje van dit alles:

Gisteren waren we bij een baseballwedstrijd. We gingen naar de Nationals, zij hadden in het begin van de competitie wonderlijk bovenaan gestaan, maar waren na 10 nederlagen op rij (allemaal met 1 punt verschil) flink in de ranglijst gezakt. Niettemin 37.000 toeschouwers (gewoon gemiddeld) kwamen opdagen voor de eerste van de drie wedstrijden deze week thuis tegen de Los Angeles Dodgers.

Ze zijn hier in Washington een 30 tal jaren verstoken geweest van Baseball op nivo, maar sinds de bond een club uit Montreal heeft opgekocht en overgeplaatst naar Washington is de aanhang hier met alles wat op de honken terecht komt reuze tevreden. Binnenkort gaat men het team weer verkopen voor 4 keer de prijs aan een investeerder. Maar goed, het ging om the game. Voor 10 dollar hadden we een redelijke plaats, leek, je kon het hele veld prima overzien en de poppetjes waren nog mensjes, de bal was aan de kleine kant zo bleek later en aan een klein stukje veld hadden we wel genoeg gehad.

Het hele spel draaide om de pitcher en de slagman. Een slagman die gemiddeld een honkslag maakt in de 5 beurten is standaard, een pitcher die net iets meer strikes gooit dan balls (weit) is ook normaal. Alles opgeteld is er zo’n 400 keer gegooid en zijn er zo’n 15 man een keer op eerste tweede of derde honk geweest gedurende de hele 3 uur durende match. 4 home runs werden de Nationals fataal en na een 5-2 achterstand in de 7de inning verwachtten we een luid boegeroep en hoongelach met een massale trektocht naar de metro, maar niks was minder waar. Het spektakel stond op het punt te beginnen. Over geduld gesproken.

De Nationals waren aan zet in de gelijkmakende beurt. We probeerden weer te gokken of een bal in of weit was, maar dat is ons geen een keer gelukt. Maar dat kon de pret niet drukken, want de Nationals wrongen zich met magische klappen op drie honken, een unicum voor de avond. Het publiek werd opgehitst door de luidsprekers en scorebord: make more noise, louder, louder, I can’t hear you. It’s rally time! Scandeerde het score bord en de mensen gingen opstaan. Luid schreeuwend kolkte de massa en dwongen de pitcher tot een superworp. Een klap in het achterveld, heel hoog, bijna homerun, maar helaas vangbal. Maar zover dat twee man konden binnenlopen en de andere werd uitgegooid. 5-4.

Een hopeloze achterstand kan ten alle tijden weer ongedaan gemaakt worden, want van enig krachtsverschil tussen de teams was niks te merken, evenmin van vermoeidheid of anderszins sportieve dimensie. Nu het spannend leek te zijn geworden verliet de helft van het publiek het Armory stadion om te voorkomen dat ze in de rij moesten staan voor de metro. Waarschijnlijk hadden ze meer verstand van het spel dan wij en zagen ze de elfde nederlaag met 1 punt verschil al aankomen. Geen geschreeuw, geen teleurstelling voor deze zeer matige prestatie in onze ogen (niet gehinderd door enige kennis).

De balans: enorme consumptie tegen forse prijzen (een biertje 5 dollar), een opgeklopt geschreeuw, een spel dat uit meer geluk dan wijsheid lijkt te bestaan, een zeer statisch gebeuren, waarbij de enige tactiek leek te bestaan uit het al dan niet wisselen van de pitcher en het al dan niet slaan of stoten van de bal door de slagmannen. Tweestrijd tussen de verschillende ploegen was er niet, teamsport leek ook wat overdreven voor dit gevecht tussen werper en knuppelaar. Symptomatisch vond ik dat na drie gemiste slagballen de ongelukkige slager niet door zijn team werd opgevangen, gelijk de schutter na een gemiste penalty. Integendeel, de gefrusteerde mismepper gooide knuppel en pet zowat de reservebank in en droop smadeljik af. Alleen bij een homerunner werd door het team een erehaag gevormd.

Dit spel heeft alles van die vriendelijke, gezellige samenleving, waarbij winnen belangrijk is voor de winnaar maar niet echt voor de ploeggenoot of kijker, persoonlijke statistieken (metrics) voor de sporter en consumeren en gezien worden voor de toeschouwer spelen een essentiële rol. Geen lijfelijk contact, maar geduld en discipline en hele korte momenten van topspanning, maar wel tot de laatste slag. Dezelfde trekken kun je herkennen in de samenleving. Hoe beroerd je er ook voorstaat er is altijd een kans dat je miljonair wordt.