Gisteren waren we naar het Spy museum. Gedeeltelijk zeker iets om mee te nemen naar Nederland. Al was niet alles van dit museum toegankelijk voor de geinteresseerde leek. Het begin was spectaculair: je moest een cover aanleren en een missie volbrengen. Leuk bedacht. Helaas mocht alleen Simone uiteindelijk met een geslaagde missie het land verlaten en werden wij nog een paar dagen vastgehouden omdat ons alibi toch op essentiele punten doorgeprikt was. De boodschap was: vertrouw niemand, in Washingto zitten nog altijd de meeste spionnen van de hele wereld, en hier zit er een achter het toetsenbord. Hoe kan het dat een land zo panisch is over veiligheid, de meeste moorden per hoofd van de bevolking kent, met wapens rond loopt, niemand vertrouwt toch zo’n veilige en relaxte ondruk maken.
In Amerika wordt de kleine criminaliteit bijna volledig uitgebannen door een lik-op-stuk beleid waar je niet van terug hebt en een sociale controle en moraal die zijn vruchten afwerpt. We konden niet geloven dat je hier rustig kan slapen met de deuren open, maar na een dikke week van ongekende rust kom jezelf ook wel tot de conclusie dat je hier veilig over straat kan, al helpt een plassende hond trekkend aan de lijn wel mee. Auto’s die in deze wijk zelfs op de hoofdwegen niet harder dan 40km mogen rijden (en dat ook nog doen ook, stoppend op elke hoek, omdat hier geen voorrangsregels bestaan). Een unieke ervaring, ze hebben voor ons nog fietssloten gekocht omdat ik al eerder een fiets van deze familie heb laten ontvreemden, toen nog in Nederland bij Pinkpop, een traumatische ervaring. Het was nog niet nodig gebleken.
Zou dat helpen, alle dieven opsluiten, klein drugsgebruik gewoon verbieden en het woord gedogen uit het woordenboek schrappen? Je maakt de kleine wereld er wel een stuk aangenamer mee. De tegenhanger is dat je bij het minste geringste in grote criminaliteit verzeild raakt en voor alles enorme discipline in acht moet nemen.
Misdaad is veel omvangrijker dan in Nederland, veel geweldadiger en een kwestie van leven of dood. Wie een kraak pleegt in een huis, kan worden neergeschoten. Wie drugs heeft kan voor een half leven de bak indraaien. Wie de zaak wil flessen komt er niet met kleine frauduleuze praktijken maar zal het grootst moeten organiseren. Amerikanen houden van gokken en eenmaal een grens gepasseerd is alle moraal en fatsoen waarschijnlijk verdwenen.
Hoe deze samenleving die grens bewaakt is mij niet duidelijk, alleen door angst te genereren en per minuut je voor misstappen te waarschuwen, dominees die de overvolle kerken bepreken, een politiemacht die alom aanwezig is en groot gezag geniet (iemand met een uniform bespotten kan je een gevangenisstraf opleveren).
Wat moet de jeugd zich heerlijk voelen als ze door Europa mogen rondzwerven. Wat een vrijheid moeten ze voelen. Veilig voelen offert vrijheid op, maar wat is vrijheid in angst?
Vandaag stond in de krant hier dat Al-Qaida inmiddel e-Qaida is geworden. Het inernet is niet meer te beveiligen en terrorisme opleidingen vinden inmiddels online plaats. Hoe maak ik een bom met gewone drogisterij middelen, hoe kom ik het snelst aan een andere identiteit, hoe kom ik Amerika het veiligst binnen, hoe maak ik de meeste slachtoffers. Het zou me niets verbazen als een vrij internet verkeer zijn langste tijd gehad heeft en de Amerikanen bij de Chinezen in de leer gaan hoe ze vrij berichten verkeer effectief kunnen tegengaan.
Het Spy museum hield op bij het einde van de koude oorlog. Maar helaas begint daar het verhaal pas echt.
1 opmerking:
Een reactie posten