Ik zit in een ernstige romanlees crisis. Ik kan het niet meer opbrengen me door een verzonnen verhaal te worstelen, waarin dingen gebeuren, die niet gebeurden. Die belangrijk zijn gemaakt en waarvan het doel is dat ik mismoedig wordt of juist vreselijk opgewonden raak.
Er is al genoeg werkelijks in de wereld, waarom er allemaal nog dingen bij verzinnen, aandikken en styleren. Ik ben zolangzaam aan toe aan oplossingen en niet aan erom heen draaierij. Ik wil een gevoel krijgen hoe we vooruit moeten kijken en niet terug.
Een nieuwe orde ben ik aan het bedenken en daar past een langdurige karakterdrama of een spannend gemaakt psychologisch plot, of een overrealistisch beeld van de samenleving niet bij. Iedereen pikt zijn waarheid eruit en stort dat over het zappende of bladerende publiek uit.
Ik roep romanschrijvend Nederland op: Kom tot je punt. Zeg gewoon wat je voelt, wat er aan de hand is en wat je denkt dat er moet gebeuren. Je hoeft het voor mij niet interessanter, romantischer, tragischer en spannender te maken dan dat het al is, het leven is al reality genoeg, ik heb geen tijd om avond aan avond in je waanwereld rond te dolen.
Louk, en veel van mijn vrieden, zijn van het tegenovergestelde. Niet de harde wereld maar de gedoceerde, de geheimzinnige, de eigen interpretatie, iets los maken van binnen, dat je aan het denken zet. Mijn god ik moet iets hebben wat mijn denken tot stoppen brengt en mijn betrokkenheid weer tot realistische proporties terugbrengt. Ik ben langzaam zover dat ik denk dat ik de oplossing voor de economie gevonden heb. Kan ik nog dieper zinken?
1 opmerking:
Mart,
Mijn tip lees Saterday van Ian Mcewan, het duurt maar een dag en is heel spannend en verrassend. Je gaat er ook van nadenken. Ik heb net een ander boek van Mcewan uit Atonement maar dat is waarschijnlijk te literair voor jouw smaak. En als je het echte leven wil zien lees dan het boek over de onderklasse van Dalrymple, ik vond het een eye opener.
Juul
Een reactie posten