Voor degene die deze website volgen werd een jaar geleden duidelijk dat Louk moest gaan verhuizen. Zijn flat in de Bijlmer werd afgebroken, werk van de PvdA, die probeert de boel niet alleen bij elkaar te houden maar ook bij elkaar te brengen. Dat ging toen niet zonder slag of stoot. Omdat hij de laatste der mohanikanen was die in de flat bleef zitten, vonden jeugdige buurtgenoten dat zij het recht hadden alvast de belendende percelen te verbouwen cq te ontmantelen. Maar goed, eind goed al goed, Louk zit nu in een flat die sprekend lijkt op de flat waarin ik zo’n 25 jaar geleden ook woonde, maar dan 200 meter verderop. Ik kwam binnen en ik voelde weer precies hoe het was, waar de bank stond het bed, de eerste… Enzovoort. Hij was op zijn gemak, hij had me gemist wat een onafgebroken spraakwaterval opleverde, wederzijds een tsunamie van verhalen, standpunten en gedelibireer.
Zijn mooiste louk-verhaal ging over een grafzerkje van een klein kind genaamd Titus, dat naast dat van zijn ouders ligt. Het verkommerde. Met name de letters erop in het Engels, die zoiets betekende als dat god het allemaal zo bedoeld had. In het Engels, dat intrigeerde hem, en dan begraven in 1940 een paar weken oud geworden. Wie waren de ouders geweest, engelsen in Nederland oin oorlogstijd. Elk jaar werd het graf aangeharkt, maar dit jaar niet. Wat was er gebeurd? Louk besloot met kwast en restant witte verf de oude spreuk op te verven. Op zijn knieeen gebogen over het graf, kwam er iemand achter hem staan. Nog nooit had hij iemand ontmoet bij dit graf, juist nu hij in penibele omstandigheden met goede bedoelingen grafschende, keek iemand hem op de vingers. "Bent U familie." Vroeg Loek ietwat benauwd, maar ook gelijk terechtwijzend? "Nee, ik ken de vader van dit kind, hij was mijn leraar engels in de oorlog." Dat verklaarde een hoop en maakte gelijk duidelijk dat God dit allemaal bedoeld had. Nee, de ouders zouden het juist waarderen dat nog iemand naar het graf omkeek. Louk wil ook begraven worden als de heer het tijd vindt. Zonder poespas en verhalen, dat zou te lang duren. De Heer kon eenmaal beslist, niet langer zonder hem. Maar zover is het nog lang niet, Louk is in blakende gezondheid, maakt zich geen zorgen over wat dan ook laat staan het nieuwe zorgstelsel. De heer wil het allemaal zo en daar moet de politiek niets aan veranderen. "Maar wel knap dat je dat allemaal doet….."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten