De stad viel uiteen.

In de vakantie drie boeken gelezen, het laatste: de Wandelaar van Adriaan van Dis. Een aangrijpend beeld van een wereld die ik niet ken, niet wil kennen, lang bleef ontkennen met vele partijgenoten, maar waar we nu niet meer omheen kunnen. Een hond neemt de wandelaar langs de ellende die grote wereld ons opdringt. De wandelaar, en in zijn kielzog de lezer, neemt waar, het dringt door, hij wil er wat aan doen. Zijn naïviteit breekt hem bijna op. De spanning stijgt de wandelaar naar het hoofd, maar wordt ook te veel voor de metropool. De stad is het ideale doel voor degene die huis en haard moesten verlaten op weg naar een menswaardiger bestaan. Niets te verliezen, alles bij elkaar gelogen ("ze hebben allemaal een oorlog van buiten geleerd" en geef ze eens ongelijk). De wandelaar gelooft in een beetje goed doen, goed is wat zijn geweten hem ingeeft. Het geweten dat boodschappen doet bij God, mooi gezegd. Geen boek om vrolijk van de worden, maar stemt tot nadenken.