Soms heb je pech: je loopt door de bergen, met een stel makkers, zet na drie dagen de afdaling in. Het hoogste punt was net gepasseerd. Je hebt alle tijd en probeert de blaar aan je kleine teen te ontzien. 
Een steen schuift onder je voet vandaan en je slaat tegen de stenen. Het gebeurt wel vaker, maar nu haal je je onderbeen open en het bloed gutst je wandelschoenen in. Een gapende wond staart je aan op 600 meter hoogte van de hut. Je denkt alleen: geen helikopter, geen gedoe, ik wil gewoon verder. Draai de film even terug en neem de hobbel opnieuw. Enfin. Na flink wat tape en lieve hulp van zorgzame kameraden, een mooie taxirit naar een lieftallig stadje in Piemonte, een catweasle achtige dokter die al telefonerend je been dichtnaait, wat onzekere schreden door de stad, komt alles weer goed.
Inmiddels kijk ik met een geheeld been terug op een mooie wandeltocht en een heerlijk moment voor mezelf, tegenover deze mooie toren, al slenterend, lezend en etend door wat Italiaanse middeleeuwse stadjes en terrasjes. Wat ze noemen een geluk bij een ongeluk. Foto's van de tocht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten