Heerom Jan is niet meer onder ons. Afgelopen maandag is hij naar zijn laatste rustplaats gebracht. In de Eiffel, waar hij de laatste 17 jaar subsidiar kapelaan was, werd hij in een bomvol kerkje met 20 medebroeders rond het altaar alle lof toegezwaaid. Vreemd genoeg lag hij toen al naar Duits gebruik te wachten op het kerkhof.
Sterven op je hoogtepunt, en begraven worden op het hoogste punt van het dorp, onder hen die hij liefhad en die hem liefhadden. Wat is er mooier. Daarboven een weerzien met de twee zussen, die hem al lang waren voorgegaan. "Hij zal een goed woordje voor ons doen", was de positieve draai die de snotterende medebroeder en vriend eraan probeerde te geven.
Een lange stoet vanuit het kerkje naar het kerkhof terwijl de voorganger met megafoon het Vater Unser, Jan's favoriete gebed, liet klinken. Bijna filmisch. De blaaskapel die dodenmars gedragen en toch opgewekt speelde terwijl de kist de berg op werd gereden. Het olijftakje met wijwater dat op de kist moest worden gelegd. Indruk wekkend en geheel in stijl van het Duitse dorp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten