Mij vallen dingen op, ze laten me niet los. Het gaat over het leven, de politiek, film, theater en boeken en soms persoonlijke dingen.
zondag, februari 27, 2005
Maurice de Hond-en-poep
Gisteren op stap naar Rotterdam voor een wandelreunie. Ik kijk altijd mijn ogen uit in een andere stad. Vooral Rotterdam, op zoek naar: is het hier beter geregeld dan in Amsterdam. In de tram was er een lopende conducteur, die me op tijd de deur uit wees en kaartjes verkocht aan degene die geen kaartje had. De tram reed stiller dan de Amsterdamse. We passeerden eerst een beetje oude buurt met op zichzelf mooie huizen, maar duidelijk onderkomen. In Amsterdam is men de stadsvernieuwing van binnenuit (Centrum) begonnen, dus daar kom je dit soort buurten pas tegen bij de eindpunten van de tram. Het werd langzaam beter, de belwinkels maakten plaats voor de Correct en de Albert Hein en weldra was ik, sneller als gedacht, in een hele chique wijk(Hillegersberg) met een meer en met vrijstaande villa's. Niets deed meer denken aan het Rotterdam van enkele minuten geleden. In een vrijstaande boerderij was de reunie. Nou eigenlijk meer vrijstond, want sinds de aankoop van de boerderij door de toen nog harmonieuze woongroep is alles erin en eromheen veranderd en staat de boerderij nu temidden van bouwkavels waar nieuwe villa's spoedig zullen verrijzen. Binnen ontspon zich en discussie over hondenpoep, altijd leuk voor de borrel. Hondenontlasting is overlast nummer 1 in de burgermonitoren Nederlandbreed. Het verhogen van de hondenbelasting zou volgens de reisgenoot en onderzoeker significante invloed hebben op de uitlaatoverlast. Hetzelfde geldt voor de mate waarop de politie toezag. In de Amsterdamse Diamantbuurt bleek de hel los toen al enkele jaren lang jongeren pestend de straat bevuilden (zie PvdA website). Toch was ook daar ergernis nummer 1 met stip, de erop los poepende hond. Wat moet je met dit soort cijfers, en hoe wordt de politiek het bos in gestuurd door deze oppervlakkige Maurice-de-Hond benadering van het welbevinden van de burger. Mijn wandelgenoot bleek bekend met een andere vorm van onderzoek: niet vragen naar de bekende weg, maar kijken naar hoe de burger, de consument zich gedraagd. Zeg maar de Bonuskaart methode. Ik hecht daar meer waarde aan, omdat in het gedrag zich daadwerkelijk uit wat de burger/klant bezig houdt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten