Het bleek een try-out, we zaten als enige op de bovenste ring van de schouwburg. Het was apart, maar ook een beetje op afstand. Het verhaal van een Limburgse broer en zus, waarvan de eerste ongeneeslijk ziek blijkt en de andere de bevrijding van haar net gestorven ouders moeilijk in daden kan omzetten. Goed gespeeld door Carine Crutzen en Marc Rietman, de broer-zus haat liefde verhouding die ik hier in huis ook wel waarneem, maar zelf nooit heb meegemaakt. Het ene moment oprechte liefde het ander grenzeloze haat: rot op. Het ene moment verbonden het andere moment verstikt. De climax komt niet onverwacht, het einde kon krachtiger en dat is meestal een veeg teken. Een goed toneelstuk moet als een goede column opgebouwd worden, quasi achteloos naar een pointe leiden en uiteindelijk moet geheel onverwachts de bom barsten en het publiek uit de stoel veren, dat is het mooiste. De slechte toneelstukken herken je als er te hard gewerkt moet worden door de acteurs. Dat was niet aan de orde, de dialogen waren goed, intiem en overtuigend. Het was en goed toneelstuk met een aardig thema, maar miste de klasse van een goede ontknoping. Misschien komt dat nog na de première en als de zaal wel geheel vol zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten