Bij de ALV in Amsterdam liepen de emoties hoog op. Een ieder voelde de spagaat waarin je komt als iemand die je persoonlijk bewonderd, juist op dat vlak in de steek laat. Wordt er dan daadkrachtig opgetreden dan wil ineens iedereen inspraak gehad hebben, wacht je met besluitvorming, dan is dat onaanvaardbaar en slap. Steun je hem dan krijg je een moreel kompas om de oren, laat je hem vallen, dan is je rug niet recht. Spreek je in de pers, ben je loslippig, zwijg je dan geef je de regie uit handen. Kies je persoonlijk is dat politiek niet slim. Legaliseer je is dat nog geen legitimatie.
Ik vond het een heel goede avond op het slot na. Daar handelden een aantal leden net zo paniekerig als dat ze het bestuur verweten.
Uiteindelijk was wel duidelijk wat er aan de hand was. Rob is een toffe peer, kan zelf zijn kwinkslagen niet tegen houden en had voor veel leden mogen blijven, maar waarschijnlijk voor de stemmers niet. Hij straalt alweer wat meer en hij bleef tot het einde van de vergadering. Het bestuur is niet ongeschonden uit de strijd gekomen, ook dat is duidelijk. Twee pionnen geofferd, maar daarmee ook interne gescheurd. Het is zonneklaar dat een dergelijk bestuur moeilijk bij machte is om dit soort calamiteiten te handelen. Dat ligt meer aan hun positie en hun support dan aan de personen zelf. Met een politiek leider achter de hand zou dat nog geen probleem hoeven zijn, maar als die nou net onder schot ligt wordt het (te) moeilijk. Ik benijd nog steeds niemand binnen de partij met een bestuurlijke functie, laat dat duidelijk zijn. Je moet niet alleen een rood hart hebben maar ook een groot hart.
Hier wat uitspraken die ik saillant vond:
Rob: Het gaat om de zaken waarmee we bezig zijn, belangrijke zaken. Die moeten aangepakt worden en daarvoor is een stabiele politieke situatie nodig.
Ipping: Mensen die hun handen vuil maken aan het aanpakken van sociale kwesties moet je niet bij de eerste de beste tegenwind laten vallen.
Tjalling: Persoonlijke opvatting en Politieke keuze staan los van elkaar.
Zaal: De sociale oorlog wordt in de stadsdelen gewonnen.
Ahmed: Strijden tegen achterstandsreproductie, vechten tegen het dubbeltje geboren, nooit een kwartje zijn.
Judith: Ik zal u eerlijk vertellen, ik wil het eerlijk zeggen, ik zeg het u eerlijk, om eerlijk te zijn.
Rob: Laten we ophouden met wie belde wie hoe laat, wie wist wanneer wat. Het heeft geen zin, hier zit niemand op te wachten.
Mien? Ik ben een van de laatste socialisten, maar mijn buurvrouw…
Laurens: Misschien kan Rob nog wel zijn werk doen maar de leden met hun rode hesjes kunnen hun werk niet meer doen.
Eberhard?: 80% van de leden zitten in Oud-Zuid en Centrum, 80% van de kiezers wonen in Zuid-Oost en Oud-west.
Zaal: We hebben niks gehoord niks gelezen.
Ahmed: Ik moest nadenken of ik me wel in zo’n slangenkuil moet begeven
JS: Rob is mijn leider…
Michael: Een leider kies je niet die komt er gewoon, omdat hij het in nature naar zich toe trekt.
Eberhard: Het verschuilen achter een politieke keuze in plaats van een persoonlijke afweging maakt je politiek immuun.
Judith: Het bestuur heeft alleen een adviserende rol.
Judith: Het ging allemaal zo snel..
Gewoon lid: Ik hou toch al niet van die macho politici
Bestuur: Ik heb veel geleerd in het bestuur, we hebben keihard gewerkt
Judith: Vrijwilligers organisatie is niet berekend op dit soort calamiteiten
Jacques: Er staan de PvdA genoeg professionals ter beschikking
Judith: Het bestuur beraad zich op de nadere stappen.
Iedereen: Niet om de persoon, maar om de procedure
Niet voor de man, maar om de politieke keuze
Persoonlijk geen probleem, maar politiek gezien
Ahmed: Als je de film zou kunnen terugdraaien, geef acuut mijn zetel weer af aan Rob
Tjalling: Het gaat om drie zaken: vertrouwen, geloofwaardigheid en gezag.
Zaal: Rob is zijn moreel kompas kwijt. Een PvdA voorman onwaardig.
IM: Evert van der Wal: Voorwaarts en niet vergeten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten