Gisteren mijn feesie gehad, 25 jaar bij de zaak. Ik had thuis de mensen uitgenodigd die mij in die tijd beter hadden gemaakt, mij hadden geinspireerd. Het bleek een fantastische combinatie van mensen te zijn, die vanaf het begin tot het einde spontaan in chemie waren met wijn, eten en vooral elkaar. Ik las vanochtend een stukje uit een interview van Marco Borsato over zijn drummer. Het geeft perfect weer hoe ik mijzelf het liefst zie, op mijn werk en daarbuiten. Aan het woord Marco Borsato: "ik vecht voor elke klank. Ton Dijkman, de drummer, heeft dat ook. Nooit een break overslaan, nooit smokkelen. Elke klap moet raak zijn. Daar heeft hij zichzelf toe verplicht. En dat dwingt ook de anderen scherp te blijven. Ton is de motor van de band. Als hij inzakt, zakt ook de rest als een plumpudding in elkaar. Bij een drummer komt de energie, de beleving vandaan. Ton slaat met heel veel energie en dynamiek. Zo'n type mens is hij, daar houd ik van. Het is letterlijk zo dat de spaanders naast zijn drumstel liggen aan het eind van de avond. Drie paar stokken gaan er op zo'n avond wel doorheen. Dat zegt iets over zijn bezieling. Dat hoor je dat zie je. Je voelt de punch. Ik ga daar ook in mee." Nog een dikke 15 jaar te gaan, we gaan ervoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten